ไดอารี่ของยูนา...ตอนแรก
หลังจากเดินทางมาถึงที่ดินรกร้างที่พอซื้อไว้..พวกเราก็เจอเข้ากับปัญหาใหญ่มากๆ..นั่นคือกว่าเราจะถามทางมาถูกและถึงที่หมายก็ปาเข้าไปฤดูหนาวเสียแล้ว..หิมะปกคลุมขาวโพลนไปหมด..เราหมดหวังได้แต่นั่งอย่างหมดอาลัย...
ในเสี้ยววินาทีนั้นคุณพ่อก็หันมายิ้มปลอบใจและพูดอย่างมีความหวังว่า...ไม่ต้องห่วงลูกเรายังมีปาฎิหารอยู่พ่อจะลองดู...
ว่าแล้วคุณพ่อก็เดินไปหลังรถหยิบเอาเครื่องยนต์เก่าๆรูปร่างพิลึกๆออกมาจากท้ายรถและนํามันไปวางข้างห้องนําเก่าๆที่เจ้าของที่ภูมิใจว่ามันยังใช้ได้ดีเหมือนใหม่..
คุณพ่อมองไปรอบๆและเริ่มสตาทเครื่องยนต์.พร้อมกับที่เราทั้งสองคนเริ่มภาวนาขอให้เครื่องของพ่อใช้การได้..ทันใดนั้น..
บรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วง..หิมะที่เคยปกคลุมจนพื้นดินขาวโพลนบัดนี้กลายเป็นพื้นหญ้า...สีเขียวชอุ่มพร้อมกับสายฝนโปรยปรายลงมาจนพื้นดินชุ่มไปด้วยนํา
คุณพ่อหันมายิ้มและเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน..เปลี่ยนเสื้อผ้าไปลุยกันเลย..
เราทั้งสองคนดีใจสุดๆ..พี่นัทหันมายิ้มให้ชั้นและพูดว่า...คุณพ่อซะอย่างไม่เคยมีวันไหนที่ไม่สนุก..
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าพวกเราก็ลงสวนเป็นครั้งแรกงานสวนมันเป็นไรที่สนุกมากๆ..ทั้งขุดหลุมใส่ปุ๋ย.ลงเมล็ด.เรามีเครื่องลดนําออโต้มันช่วยประหยัดทั้งแรงและเวลา
พวกเราลงเมล็ดเสร็จก็เหนื่อยล้า..และหลับไปโดยไม่รู้ตัว..
วันที่2....
เช้าวันรุ่งขึ้นเมล็ดที่เราหว่านกลายเป็นต้นกล้าเล็กๆแล้วแต่กลับมีใบเหลืองเหมืองจะตาย
พ่อบอกเราว่าต้นกล้าพวกนี้อ่อนแอมากเพราะมีแมลงและวัชพืชรบกวนวันนี้พวกเราคงต้องใช้เวลาทั้งวันในการกําจัดเจ้าพวกวัชพืชนี่
เราใช้เวลาไปเท่าไหร่ไม่มีใครรู้เลยต่างคนก็ต่างขมักขเม่นรีบกําจัดวัชพืชเพื่อช่วยชีวิตกล้าน้อยๆของเรามารู้สึกตัวตะวันก็ตกดินไปแล้ว
พ่อหันมาถามพวกเราด้วยสีหน้าวิตกว่า..หิวข้าวกันรึยัง..พี่นัททําหน้าเข้มและจริงจัง..ยังคะพ่อทําให้เสร็จก่อน...
ในที่สุดภารกิจของพวกเราก็จบสิ้นลงประมาณ4ทุ่มครึ่ง..เฮ้อเสร็จซะที..ไปกินข้าวกันหิวแสบไส้เลย..พี่นัททําหน้าเหยเกพูดพลางถอนใจอย่างโล่งอก...
วันที่3...
เช้าวันใหม่เบิกฟ้า..พวกเรานั่งทานข้าวเช้าในเต้นผ้าใบสีแดงสด.ฟังเพลงลูกทุ่งเย็นๆ.เราสามคนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระเป็นที่สนุกสนานไม่มีอะไรให้เครียด..บรรยากาศของที่นี่ช่างเงีบสงบและเย็นสบายจริงๆๆ..เป็นไงบ้างเด็กๆสนุกมั้ย..พ่อเอ่ยอย่างมีความสุข..สายตาของพ่อมองไปในสวนที่เขียวชอุ่ม..พ่อคะเราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ..พี่นัทบ่นอุบอิบ....