อีกด้านหนึ่ง ณ.คฤหาสน์ญี่ปุ่นภายในจิตของอลิซ



บรรพบุรุษของอลิซ : เธอคงอยากรู้วิธีใช้ลูกแก้วนี้สินะ
อลิซ : ก็ใช่อยู่นะแต่ว่าช่วยรีบๆหน่อยได้มั้น...?
บรรพบุรุษของอลิซ : เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่เธอต้องเรียนรู้บางอย่างก่อน
อลิซ : อะไรล่ะ...?!
บรรพบุรุษของอลิซ : ระหว่างชาญี่ปุ่นกับชาอังกฤษเธอจะเลิกอันไหน
อลิซ : -*- อะไรของเธอเนี้ย...?!
บรรพบุรุษของอลิซ : พูดเล่นน่า... จริงๆแล้วฉันอยากถามเธอว่าเธอต้องการอะไรจากพลังของฉัน
อลิซ : กะ...ก็ อยากจะใช่มันกำจัดเจ้าอเลสเตอร์น่ะสิ
บรรพบุรุษของอลิซ : เพื่ออะไรล่ะ....?
อลิซ : ก็เจ้านั้นจะทำอะไรกับโลกเธอก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง
บรรพบุรุษของอลิซ : ไม่รู้...!!!
อลิซ : จริงๆแล้วเจ้านั้นฆ้าคนไปเป็นล้านๆแล้วนะ 2 อาทิตย์มานี้มีคนตายมากกว่า พันล้านแล้วนะ
บรรพบุรุษของอลิซ : อืม.... ก็ได้ฉันจะให้เธอใช้ลูกแก้วของฉันก็ได้ รับไปสิ
อลิซ : ขอบคุณมากเลยนะ
บรรพบุรุษของอลิซ : ไม่เป็นไรหรอก ขอให้เธอช่วยคนอื่นๆให้ได้ก็แล้วกัน

อีกด้านหนึ่ง ณ.ห้องเก็บอาวุธภายในจิตของมามิ



บรรพบุรุษของมามิ : เธอคงพอรู้เรื่องบ้างสินะ
มามิ : อืม... ก็พอเข้าใจบ้างล่ะนะ
บรรพบุรุษของมามิ : แล้วเธออยากได้ โซลเจ็ม ไปเพื่ออะไรล่ะ
มามิ : แล้วเธออยากให้โลกนี้ต้องเป็นอะไรไปมากกว่านี้รึไง...?!
บรรพบุรุษของมามิ : อยากสิ
มามิ : พูดอะไรของเธอนะ เธออยากให้สงครามรุนแรงขึ้นรึไง
บรรพบุรุษของมามิ : สงครามน่ะฉันผ่านมาเยอะแล้วนะ แค่เจ้าคนที่มีพลังมหาศาลคนเดียวนานๆทีจะได้เจอ
มามิ : หมายความว่ายังไง
บรรพบุรุษของมามิ : ในสมัยที่ฉันยังอยู่เคยมีคนแบบ อเลสเตอร์ อยู่ด้วยนะ
มามิ : จะบอกแค่เรื่องก่อนจะกลายเป็นผีรึไง
บรรพบุรุษของมามิ : เปล่า จุดประสงค์ที่ฉันสร้าง โซลเจ็ม เพราะว่าฉันอยากจะใช่เพื่อความสนุกไง
มามิ : ความสนุกงั้นเหรอ เธอพูดเรื่องอะไรอยู่
บรรพบุรุษของมามิ : ฮ่าๆ เธอเชื่อเรื่องแบบี้จริงๆเหรอเนี้ย มุกนี้ใช้ได้จริงๆเลยนะ
มามิ : เธอนี่จริงๆเลยนะ.... -*-
บรรพบุรุษของมามิ : โทษทีนะ นี้เป็นวิธีที่ฉันใช้ทดสอบน่ะ ช่างเถอะงั้นเธอก็เหมาะสมที่จะใช้ โซลเจ็ม แล้วละนะ

อีกด้านหนึ่ง ณ.ถนนสายหนึ่งในช่วงฤดูหนาวภายในจิตของโคน่า



บรรพบุรุษของโคน่า : คงจะพอเข้าใจแล้วสินะ ฉันเองก็ไม่ค่อยชอบพูดมากด้วย
โคน่า : เรื่องที่อยากจะบอกมีแค่นี้ใช่มั้ย...?
บรรพบุรุษของโคน่า : อืม....
โคน่า : คนอย่างน่ยเนี้ยนะที่เป็นบรรพบุรุษของฉัน
บรรพบุรุษของโคน่า : อืม....
โคน่า : แล้วนายจะให้ฉันใช้กรงเล็บของนายใช่มั้ย
บรรพบุรุษของโคน่า : อืม....
โคน่า : นายจะยั่วโมโหฉันอีกนานมั้ย...!!!
บรรพบุรุษของโคน่า : อืม....
โคน่า : แล้วนายคิดจะพูดอะไรมากกว่านี้มั้ย...!!!
บรรพบุรุษของโคน่า : อืม....
โคน่า : ถามจริงๆ กรงเล็บนี้นายให้ฉันใช้ได้รึยัง
บรรพบุรุษของโคน่า : อยากจะใช้ก็ใช้ไปสิ ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอก

อีกด้านหนึ่ง ณ.ห้องนอนภายในจิตของยูมิ



บรรพบุรุษของยูมิ : เธอคงพอรู้เรื่องบ้างแล้วสินะ
ยูมิ : ก็นิดหน่อยนะ แต่ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะใช้แหวนเป็นอาวุธ
บรรพบุรุษของยูมิ : สิ่งที่เป็นอาวุธของพวกเรา คือสิ่งของที่ได้รับจากท่านผู้นำน่ะ
ยูมิ : แต่ฉันก็ต้องใช้ของแบบเธอใช่มั้ย...?
บรรพบุรุษของยูมิ : เปล่า... ของที่พวกเธอใช้เป็นแบบดัดแปลง
ยูมิ : คงจะไม่เกิดโศกนาฏกรรมเหมือนในสมัยพวกเธอสินะ
บรรพบุรุษของยูมิ : ไม่มีทางหรอก อยากเธอฉันเชื่อว่าจะใช้พลังนี้ในทางที่ดี
ยูมิ : ขอบใจนะ แต่ทำไมเธอถึงเชื่อใจฉันล่ะ...
บรรพบุรุษของยูมิ : ก็เธอมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับฉันไง
ยูมิ : เพราะเหตุผลแค่นี้เนี้ยนะ...?
บรรพบุรุษของยูมิ : ก็ใช่นะสิ เอาละขอให้เธอโชคดีก็แล้วกันนะ
ยูมิ : ขอบคุณมากเลยนะ

อีกด้านหนึ่ง ณ.ห้องฝึกซ้อมอาวุธภายในจิตของตอง



บรรพบุรุษของตอง : เอาล่ะ หลังจากที่เล่าไปแล้วมีคำถามอะไรอีกมั้ย...?
ตอง : ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากหรอก แต่ว่านายใช้นักเวทย์น้ำแข็งแน่นะ
บรรพบุรุษของตอง : ฉันดูไม่เหมือนนักเวทย์ขนาดนั้นเลยเหรอ...?
ตอง : นายน่ะดูเหมือนพวกนักเลงเลยนะ
บรรพบุรุษของตอง : ก็ช่วยไม่ได้นิหน้าตาฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด
ตอง : แล้วนายเคยทำใช้อาวุธนายทำอะไรบ้างละ
บรรพบุรุษของตอง : ก็หลายอย่างเลยนะ
ตอง : แล้วดาบนี่ใช้ทำอะไรได้บ้าง
บรรพบุรุษของตอง : ทำได้หลายอย่างมากกว่าที่นายคิดน่ะนะ
ตอง : อย่างงั้นเหรอ....?
บรรพบุรุษของตอง : ก็งั้นนะสิ

อีกด้านหนึ่ง ณ.ลานกว้างแห่งหนึ่งในจิตของลูน่าคอร์น



บรรพบุรุษของลูน่าคอร์น : วิธีใช้คัมภีร์ก็มีแค่นี้หล่ะนะ...
ลูน่าคอร์น : เอ่อ... ขอบใจนะ
บรรพบุรุษของลูน่าคอร์น : คัมภีร์นั้นนะฉันแนะนำให้รีบใช้มันก่อนนะ
ลูน่าคอร์น : ทำไมละ...?
บรรพบุรุษของลูน่าคอร์น : คือแบบว่าฉันอยากเห็นตอนที่มันถูกใช้อีกครั้งน่ะ
ลูน่าคอร์น : ก็ได้ แล้วคนอื่นๆล่ะ
บรรพบุรุษของลูน่าคอร์น : คงกำลังฝึกอยู่น่ะ แต่ก็ดีแล้วนะที่คัมภีร์นั้นมันใช้ง่ายหน่อย
ลูน่าคอร์น : แล้วเจอนะ...
บรรพบุรุษของลูน่าคอร์น : อืม... ขอให้โชคดีก็แล้วกัน

ในโลกปัจจุบัน ณ.ศูนย์กลางของเมืองกาคุเอ็น

อเลสเตอร์ : หึหึหึ... เหลือนายคนเดียวเองเหรอ
ลูน่าคอร์น : แกอย่าคิดนะว่าฉันจะแพ้แกแบบง่ายๆ
อเลสเตอร์ : หึหึหึ... พูดได้ดีนิแต่คนอื่นไปไหนกันหมดแล้วละ
เรเนสเม่ : แกลืมฉันไปรึเปล่าอเลสเตอร์
อเลสเตอร์ : แต่ก็ยังมีกันแค่สองคนเอง แค่นี้ฉันใช้พลังไม่ถึง 15% ก็ฆ้าเพื่อนๆของเธอทั้งหมดก็ได้

อลเสเตอร์พูดขึ้นมาแล้วเริ่มสร้างลูกบอลพลังงาบางอย่างขึ้นและในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังของอเลสเตอร์

อิโนะอูเอะ : ของฉันไม่ถึงครึ้ง

อิโนะอูเอะพูดขึ้นมาและใช้โล่เมฆาของบรรพบุรุษกระแทกไปที่อเลสเตอร์อย่างจังจนทำให้ร่างของอเลสเตอร์กระเด็นไปจนติดขอบ
ของตึกขนาดใหญ่ที่อย่างไม่ไกล

อเลสเตอร์ : หืม... ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นมาหน่อยนิ

อเลสเตอร์เริ่มสวนกลับการโจมตีของอิโนะอูเอะเมื่อครู่ด้วยการใช้ลูกพลังงาที่สร้างขึ้นมาเมื่อไม่นานโจมตีใส่อิโนะอูเอะ

ลูน่าคอร์น : ลืมฉันไปแล้วรึไง นี้แหละพลังของฉัน!!!

ลูน่าคอร์นเปิดคัมภีร์น้ำแข็งของตนเองไปทางที่อเลสเตอร์ปล่อยลูกพลังงานนั้นออกมาจนลูกพลังงานนั้นถูกแช่แข็งด้วย
คัมภีร์เวทย์ของลูน่าคอร์น

ลูน่าคอร์น : เห็นพลังของฉันรึยัง... จัดการเลยอิโนะอูเอะ
อิโนะอูเอะ : งั้นก็ไม่เกรงใจแล้วนะ

ตูม!!! แรงที่อิโนะอูเอะใช้โล่เข้าไปกระแทกที่ตัวของอเลสเตอร์อย่างรุนแรงจนระเบิดออกมาอย่างมหาศาล

อิโนะอูเอะ : สำเร็จมั้ย...?!
อเลสเตอร์ : ฮ่าๆๆ ดีจริงๆเลย เธอเป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันเจ็บได้ถึงขนาดนี้เลยนะ

อเลสเตอร์สร้างดาบขึ้นมาจากพลังของตนและพุ่งเข้าไปที่โล่ของอิโนะอูเอะ

อุซป : ซ้าย 25 องศา เล็งตรงปลายดาบ
ลูกเกด : จัดไป 1 ดอก

ปังๆๆๆๆๆ เสียงปืนคู่ของลูกเกดดังขึ้นมาจากกลุ่มควัญที่อยู่ใกล้ๆ

อเลสเตอร์ : แค่นี้เองเหรอ... (ปึ้ง!!!) อะไรกัน...!!! ดาบของฉันหักได้ไงกัน

อุซป : ดาบของแกเมื่ออยู่ต่อหน้าแว่นตัวน้ก็เป็นแค่ของเล่น
ลูกเกด : ปืนของฉันเองก็ใช่ว่าจะกระจอกหรอกนะ
เรเนสเม่ : ลืมฉันไปได้ยังไงกัน ขอเล่นด้วยคนสิ

ฉับๆๆ เสียงกรรไกรของเรเนสเม่ดังขึ้นมาและในตอนนั้นทั้งพื้นถนน ตึก เสาไฟ ได้ขาดกระจายออกเหมือนกับเป็นแค่กระดาษที่ถูกตัด

อเลสเตอร์ : จะไร้รสนิยม็ให้มีขอบเขตหน่อยนะ (อึก!!!)
เรเนสเม่ : แกคงไม่ทันได้เห็นสินะว่าฉันโจมตีแกไปด้วย
อเลสเอตร์ : หึ... ความใช่ได้นิ
ริซาน : อย่างเพิ่งได้ใจไปเลยนะเว้ย!!!!
อลเสเตอร์ : คราวนี้ไม่พลาดแน่ (อึก!!!)
ริซาน : เจ้านี่ทั้งน้ำหนักเบเเละคมสุดยอด แกเลยไม่ทันได้ตั้งตัวสินะ

อลิซ : ลืมฉันไปแล้วรึไงนะ (ตูม!!!)

เเสงที่ส่องออกมาจากลูกแก้วของอลิซได้เพิ่มพลังการโจมตีให้กับทุกๆคนและสร้างความเสียหายให้อเลสเตอร์

มามิ : โทษทีนะแต่ว่าโซลเจ็มของฉันน่ะใช้เพิ่มพลังแล้วงั้นก็ Tiro Finale !!!
อเลสเอตร์ : การโจมตีกระจอกแบบนี้เนี้ยนะ
มามิ : โทษทีนั้นภาพลวงตา
อเลสเตอร์ : อะไรนะ...?!
มามิ : Tiro Finale !!!
อเลสเตอร์ : " สวนกลับเร็วมากแบบนี้ป้องกันไม่ทันแน่...!!! " อ๊ากกกกก

ร่างของอเลสเตอร์ถูกการโจมตีของมามิเข้าอย่างจังและยังถูกพลังของคนอื่นๆคอยซ้ำเติมเข้าไปอีกจนสามารถสร้าแผลให้
อเลสเตอร์ได้อย่างมากมาย

อเลสเตอร์ : พวกแก... Wing Of God !!!

อเลสเตอร์ใช้พลังความสามารถของตนเองเกือบ 75% เพื่อสร้างสิ่งที่คล้ายกับปีกขึ้นมาที่หลังของตนเอง

โคน่า : แกลืมใครไปรึเปล่า (ตูม!!!)
อเลสเตอร์ : การโจมตีแค่นี้พอมาอยู่ต่อหน้าปีกแห่งพระเจ้าของฉันก็ไร้ค่า
ยูมิ , ริซาน : งั้นก็ของต้องเด็ดปีกนั้นแล้วสินะ
อเลสเตอร์ : ยัยนี้เป็นตัวล่อ
ยูมิ : แกเสร็จแน่...!!!
ริซาน : นี้มันเหลือของฉันนะเว้ย
อเลสเตอร์ : " หลบไม่ทันแล้วแย่แน่ " อ๊ากกกกกกกกก