ตอนที่ 6

พื้นสีแดงที่เต็มไปด้วยเลือดเหนียวๆ ด้านบนมีฉันแล้วก็คนอื่นๆที่กำลังนอนบนพื้นเลือดนี้อยู่ มันดูเหมือนนิยายนองเลือดที่เป็นไปไม่ได้
แต่มันก็เป็นไปแล้ว!!! ฉันตกลงมาจากที่สูงพร้อมกับไม่ได้ช่วยเพื่อนๆเลย แน่นอนว่าถ้าฉันตายทุกคนก็ต้องตาย
ฉันตกลงมาคนสุดท้ายด้วยซ้ำ!!! ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาของฉันออก เห็นทุกๆคนที่กำลังนอนกระจายกันบนน้ำตกเลือดแห่งนี้
มันเหนียวแล้วก็ยังมีสีแดง ฉันทรงตัวลุกขึ้นแต่ก็ล้มเหลว เสื้อผ้าทุกคน
เปลื้อนไม่เป็นชิ้นดี แถมยังขาดกระจุยกระจายตามหินบนน้ำตก ฉันคิดว่าเราคงไถลลงมาจากน้ำตกเป็นแน่
ดีแล้วที่พวกเราเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อแมดจ์เก่าๆก่อน ซึ่งมันเป็นสีขาวดำ ฉันคิดว่าจะทิ้งไปนานแล้วแหละ เพียงแต่รอเก็บไว้มาเดินป่า
เพราะว่าเราจะต้องกลิ้งลงโคลนลงไปในบ่อน้ำลึกของป่าที่มาทุกๆครั้ง มันสนุกแต่ก็ทำให้เปลื้อน เพียงแต่ฉันซักเก็บไว้
มีชุดหนึ่งที่ฉันทำเกิน สงสัยว่าตอนนั้นฉันจะเย็บเพลินเลยทำมาเกิน แต่ฉันก็หยิบมาเกินด้วยนั้นแหละ
“ทุกๆคน มากันหมดแล้วใช่ไหม??? การมาอาจจะรุนแรงไปหน่อยต้องขอโทษด้วย”
“แต่พวกเขายังไม่ตื่น อย่าพึ่งพูดจะดีกว่า!!!”ฉันเอ็ดผู้ชายตัวสูงเตี้ยที่ยืนเก๊กทำเป็นหล่ออยู่บนหิน แล้วก็แมวที่ผอมซีดแห้งแรงน้อ
ยยืนอยู่ข้างๆ แล้วอีกข้างของผู้ชายคือลีออน สาวน้อยที่บาดเจ็บที่เราเจอ พวกเขาใส่ชุดเหมือนกับที่ฉันทำขึ้น
ชุดแมดจ์สีน้ำเงินฟ้าขริบขาว ลีออนมองพื้นน้ำสีแดงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“ลีออน!!!” หนุ่ยลุกขึ้นมายืนแล้วก็ทรุดลงไปอีกครั้ง ลีออนวิ่งปรีเข้ามาช่วยแต่ว่ามีผู้ชายสูงเตี้ยยื้อเอาไว้
“นายควรจะปล่อยเขา!!!” ตู่ที่เห็นเหตุการณ์อยู่นาน ฉันเห็นเธอลืมตาตั้งนานแล้วแหละ เธอเอ็ดผู้ชายคนนั้น
ลีออนสะบัดแขนแล้ววิ่งเข้ามาดึงหนุ่ยให้ลุก ขาที่เป็นแผลพุพองเพราะคงจะโดนน้ำร้อนอุ่นในขวดฝาที่ปิดไม่สนิท
คนอื่นๆค่อยลุกขึ้นมา เท่าที่เห็นก็จะมีโน่คนเดียวที่ไม่อยู่!!!
.
.
.
ในตอนที่ฉันอยู่โรงเรียนแล้วก็ทำผิด ฉันจะยอมรับและทำใจในสิ่งที่กำลังจะตามมา บางครั้งมือของฉันก็อาจจะชาและมีรอยแดง
เป็นรอยไม้และบางครั้งฉันก็แทบนั่งไม่ติดเพราะการโดนตีที่จุดๆนั้น ใช่มันอารมณ์เดียวกัน ยืนเรียงแถวหน้ากระดาน
ก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด เพียงแต่คนตรงหน้าไม่คุณครูแต่เป็นผู้ชายตัวสูงเตี้ยกับแมวผอมซีดแห้งแรงน้อย
“แล้วอีกคนล่ะ??” คำถามชวนงงของผู้ชายสูงเตี้ย เขาพาเราลงมาแต่ลงมาไม่หมดเนี่ยนะ!!!
“คุณพาเราทั้งหมดลงมา แต่คุณไม่รู้ว่าจะลงมาที่ไหน โน่น่ะเขาก็ลงมาพร้อมกับเรานะ!!!” เชนบ่นอุบอิบเสียงดัง
“แล้วคุณชื่ออะไร???” เนยโพล่งออกมา
“ทำไม? ชอบผมเหรอ?”
“เป็นการลอกเลียนแบบเสียงที่ทุเรศมากๆ!” เมื่อผู้ชายสูงเตี้ยพูดตอบ หนุ่ยก็พูดทันควัน แน่นอนหนุ่ยติดหนังเรื่องนั้นมากๆ
ขนาดฉันยังจำได้เลยว่าเป็นตอนที่นางเอกถามชื่อพระเอกตอนนั่งรถไฟใต้ดิน
“ผมชื่อ ... กัน"