ในยุคที่แทบไม่เหลืออะไรยึดเหนี่ยวจิตใจอีกต่อไป

ผมอาจจะเป็นครอบครัวสุดท้ายแล้วก็ได้ที่ยังมีพ่อแม่และพี่ชายอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แต่นั่นก็ตั้งแต่ผมอายุ 14 ปี

ผมยังจำวันนั้นได้ชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวก Humonic มันทำอะไรกับพ่อแม่และพี่ชายของผมไว้บ้าง ...

แต่ผมกลับจำไม่ได้เลยว่าผมสามารถรอดชีวิตในวันนั้นมาได้อย่างไร (?) ผมกลับรู้สึกตัวอีกครั้งใน 12 ปีถัดมา นั่นคือตอนนี้

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะต้องทำอะไรต่อไป ผมคิดว่าการสมัครเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของ Heartonic

อาจจะทำให้ความทรงจำของผมในส่วนนั้นกลับคืนมาก็ได้

ครอบครัวของผมเคยอยู่นอกเขตปกครองมาก่อน จึงไม่มีสิ่งที่คุ้มกันภัยชีวิตของพวกเราเลย พวกเราได้แต่ดูแลกันเอง

และพยายามหาทางเข้าเขตปกครองให้ได้ แล้ววันนั้น เมื่อ 2 ปีก่อน พวกเราเกือบจะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ในไม่อีกกี่กิโลเมตร

แต่แล้ว พวกฮูโมนิคปรากฏตัวขึ้นและพบเจอพวกเรา ผมอุ้มลูกชายของผมคนนึงวิ่ง โดยที่มืออีกข้างนึงจับมือภรรยาของผมไว้วิ่งอย่างสุดชีวิต

แล้วตอนที่ผมคว้าปืนพกที่หยิบติดตัวมาด้วย ยิงเพื่อไม่ให้พวกมันเข้ามาใกล้ แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน..

พวกมันยิงเข้าที่ขาเธอแล้วลากหายไป แต่เสียงที่เร็ดรอดมา เธอบอกให้พาลูกหนีไป ภรรยาของผมถูกฆ่าตายในตอนนั้น

ผมวิ่งไปร้องไห้ไป ได้แต่สัญญากับตัวเองและลูกว่า ผมจะแก้แค้นพวกมันให้หมด!

ผมเลยอาสาสมัครมาเพื่อกำจัดพวกฮูโมนิค เพื่อปกป้องประชากรทุกๆคน ผมขอเข้าร่วม HEARTONIC ครับ!

ผมเกิดที่ชายแดนจีน-รัสเซียภายในครอบครัวน่ารักๆ
คุณแม่ของผมเป็นชาวรัสเซีย ส่วนคุณพ่อเป็นคนจีน ทุกอย่างฟังดูลงตัวและมีความสุข
แต่แล้วครอบครัวของผมก็เสียแม่ไปตอนที่ผมอายุได้ 7 ขวบ เพราะถูกพวก Humonic ทำร้าย
แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้โทษพวกมันนะซะทีเดียวนะ ผมมองว่าเป็นอุบัติเหตุมากกว่า
การเสียชีวิตของแม่ทำให้ผมเริ่มตระหนักถึงการมีอยู่ของ Humonic มากยิ่งขึ้น จากที่ไม่ค่อยสนใจอะไร
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ผมเริ่มศึกษาเรื่องของ Humonic

พออายุได้ 17 ผมก็เริ่มฝันแบบจริงๆจังๆว่า ผมจะช่วยโลกให้ได้
ผมไม่ได้พยายามจะแก้แค้นเพื่อแม่ของผมหรอกนะ แต่จากการศึกษาเรื่อง Humonic มาเป็นเวลาหลายปี
ทำให้ผมรู้สึกว่า..พวกเรากำลังถูกคุกคามอย่างหนัก ไม่ใช่แค่ครอบครัวของผมที่สูญเสีย
หลายๆคนต้องเสียใจและใช้ชีวิตอยู่อย่างหวาดระแวง
ผมรู้สึกว่า Humonic ไม่ใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป ทั้งหมดทำให้ผมอยากเปลี่ยนโลกทั้งใบนี้
ผมก็แค่อยากให้โลกกลับคืนสู่สภาวะปกติสุข ผมพยายามฝึกสมรรถภาพทางกายและเตรียมจิตใจให้พร้อม
รอวันที่จะมีโอกาสเปลี่ยนเรื่องนี้ให้เป็นดังใจหวัง

แต่คำถามคือ...คนธรรมดาๆไร้ซึ่งอำนาจอย่างผมจะทำอะไรได้?

แล้ววันหนึ่ง ระหว่างที่ผมกำลังเดินทางไปศึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่ศูนย์วิจัยของอาจารย์ที่ผมสนิทด้วย
ผมก็ได้ยินประกาศเรื่องของ Heartonic ด้วยความบังเอิญ
ผมคลี่ยิ้มออกมา ในที่สุดผมก็หามันจนเจอ

'นี่แหละ คำตอบของผม'