❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤



✿ NAME : จูน


✿ AGE : 12


✿ HOBBY : อ่านหนังสือที่คุณพ่อเคยเขียนไว้




เธอเคยมีครอบครัวที่อบอุ่นมาก่อน...ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นที่ทำให้เธอเป็นเด็กกำพร้าที่สติแตกคนหนึ่ง เธอมักใช้ชีวิตอยู่ใน

ห้องทำงานเก่าๆของพ่อและแม่เธอ เธอมักอ่านหนังสือที่คุณพ่อเธอเคยเขียนเอาไว้...แต่ในบางครั้งเธอจะกรีดร้องออกมาโดยไม่มีสาเหตุ

เธอพยายามหลอกตัวเองว่า "ฉันมีครอบครัวที่อบอุ่น" ทั้งที่ในความจริงแล้วมันไม่ใช่ นับวันอาการเธอยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

แม้กระทั่งจิตแพทย์รักษาเธอยังรับมือไม่ไหวนับประสาอะไรกับน้าของเธอหล่ะ ด้วยภาระที่มากของคุณน้าเลยตัดสินใจว่าจะนำเธอไปฝากที่

สถานีเลี้ยงเด็กกำพร้า น้าเธอพยายามเกลี้ยกล่อมเธอทุกวิธีเพื่อให้เธอออกจากห้องทำงานเก่าๆของพ่อเธอ จนกระทั่งมันสำเร็จแม้ว่าจะเป็นการโกหกจูนก็ตาม



❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤




"จูน ถ้าหนูไปอยู่ที่นั้นหนูจะได้เจอกับคุณพ่อคุณแม่หนูแน่นอนจ๊ะ น้าสัญญา"


"แต่ว่าหนู..."


"หนูไม่อยากเจอพ่อของหนูหรอ? คนที่ชอบพาหนูไปซื้อของเล่นบ่อยๆ ชอบพาหนูไปซื้อขนมมาทาน...หนูไม่อยากเจอเค้าหรอคะ?"


". . ."


"งั้นตกลงตามนี้นะคะ ส่วนหนังสือของคุณพ่อน้าจะค่อยๆทยอยส่งไปนะ^^"


"ก็ได้...ค่ะ"

Harry


Age : 16


Hobby : การอยู่เงียบๆแบบไร้ตัวตน,เล่นดนตรี





"ผมเป็นเด็กดีนะครับ ได้โปรดดูแลและให้ความอบอุ่นกับผมหน่อยนะครับ"



Harry เคยเป็นเด็กร่าเริง ฉลาด เป็นนักดนตรี มีครอบครัวที่อบอุ่น จนมาวันนึงพ่อของเขาก็ประสบอุบัติเหตุขณะทำงาน

แม่ของเขาเสียใจจนไม่ดูแลตัวเองป่วยเป็นโรคร้ายเสียชีวิตตั้งแต่ตอนที่เขาอายุ 6 ขวบ เขาไม่รู้จักใครเลย เขาเลยถูกส่งไปบ้านเด็กกำพร้า

ทุกวันเขาคิดถึงแต่พ่อแม่ เขาไม่เคยมีความสุขจริงๆสักวัน เทศกาลวันรวมครอบครัวหรือวันสำคัญต่างๆไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วยอีกแล้ว

เขาอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ มาวันนึงHarryได้เจอกับเพื่อนวัยเดียวกันเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกันเข้ามาเติมเต็มชีวิต

ในวัยเด็กของเขาแต่น่าเสียดายที่เพื่อนสนิทจากไปอย่างไม่ทราบสาเหตุหลังจากนั้นก็อยู่คนเดียวมาตลอด

เมื่อโตมาเขากลายเป็นคนเย็นชาและลืมการยิ้มมีความสุขแบบเมื่อก่อน




"ผมคิดถึงพ่อกับแม่นะครับ"

ประวัติ : ข้อมูลจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ : รับแจ้งจากหญิงนิรนาม ได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็กผู้ชายภายในบ้านหลังหนึ่งทุกวัน
เจ้าหน้าที่เข้าตรวจสอบพบเด็กผู้ชายใบหน้าหวาน ตัวซูบผอมบาง
บนร่างกายมีร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกายและถูกล่วงละเมิดทางเพศ คราบเลือดเปรอะทั่วซอกขาด้านใน
และคราบอสุจิ เจ้าหน้าที่ส่งตรวจน้ำเชื้อ พบว่าเป็นของบิดาของผู้เสียหาย หลังจากวันนั้นไม่สามารถตามจับตัวได้
สืบสวนต่อพบว่าผู้เสียหายอยู่กับบิดาเพียงลำพังนาน 1 เดือน และถูกล่วงละเมิดทางเพศทุกวันหลังจากบิดาดื่มเหล้า
ส่วนมารดาของผู้เสียหายได้เสียชีวิตไปแล้ว 1 เดือนจากการใช้สารเสพติดเกินขนาด

ข้อมูลจากพี่เลี้ยง : นิวเยียร์เหรอคะ น้องเป็นเด็กน่ารักมาก เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ จิตใจดี และมีน้ำใจ
เป็นเด็กน่าสงสารนะคะ วันแรกที่ดิฉันเห็นน้อง ใบหน้าหวานใสเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ภายในดวงตาดูมืดมนไปหมด ช่วงที่มาแรกๆน้องไม่พูดอะไรสักคำ จนต้องปรึกษากับจิตแพทย์เด็ก
แพทย์บอกว่าเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้จิตใจของน้องเหมือนมีรอยแผลขนาดใหญ่ในหัวใจที่หายช้ามากๆ
กว่าจะกลับมาเป็นเด็กยิ้มหวาน คุยเก่ง และน่ารักแบบนี้ได้ต้องใช้เวลาตั้ง 2 ปีเลยนะคะ
บางครั้งก็ถูกเด็กด้วยกันแกล้งประจำ หวังว่าน้องจะไม่อ่อนแอเหมือน 2 ปีก่อนนะ
อยากให้เข้มแข็งมากขึ้น แต่น่าแปลกใจมากค่ะที่ใบหน้าของน้องหวานเกินเด็กผู้ชายทั่วไป
และรูปร่างก็เล็กเกินอายุที่ควรจะเป็น น้องไม่เคยถูกรับไปเลี้ยงหรอกค่ะ คงเพราะหน้าตาน่ารักเกินไปของเด็กผู้ชายวัยนี้มั้งคะ

ชื่อ : ดีแลน

อายุ : 13

งานอดิเรก : เล่นดนตรี/วาดรูป

NAME:แพตตี้

AGE:9

HOBBY:วาดรูปสีน้ำ

Name : Cookie Martin
Age : 14
Hobby : เขียนนิยาย และ วาดภาพ
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ฉันเคยมีชีวิตที่สุขสบาย มีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อที่ใจดีและพร้อมที่จะคอยปกป้องฉันเสมอ มีแม่ที่คอยให้ความรักฉันและพร้อมที่ปลอบโยนฉันเมื่อฉันเจอเรื่องร้ายๆ แต่แล้วความสุขนี้กลับต้องจบลงในวันเกิดครบรอบ12ปีของฉัน พ่อและแม่ถูกลอบสังหารโดยกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ได้รับการว่าจ้างมาจากคู่แข่งทางธุรกิจของพ่อฉัน ชีวิตของฉันกลับต้องพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ ฉันกลายเป็นเด็กเร่ร่อนที่ไม่มีบ้านอยู่ เป็นเวลาเกือบปีที่ฉันต้องเร่ร่อนไปตามที่ต่างๆ แต่ในที่สุดฉันก็ได้มาอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ มีผู้ใหญ่ใจดีคนนึงพาฉันมา แต่ก็น่าตลกนะเพราะฉันไม่รู้แม้แต่ชื่อของเขา หลังจากที่ฉันเข้ามาอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าฉันคิดว่าชีวิตของฉันจะดีขึ้น แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่มีใครสักคนที่เข้าใจความรู้สึกของฉัน ไม่มีใครรับรู้ถึงสิ่งที่ฉันได้เจอมาในตอนที่ฉันเป็นเด็กเร่ร่อน ฉันอยากจะเล่าเรื่องพวกนี้ให้ทุกคนฟังแต่ก็ไม่มีใครอยากจะฟัง ฉันจึงตัดสินใจเก็บเรื่องที่อยากจะเล่ามาตลอด2ปี ฉันว่ามันคงถึงเวลาแล้วล่ะที่ฉันจะต้องเล่ามัน คนที่รับฉันไปเลี้ยง ฉันจะเล่าเรื่องเหล่านั้นให้คุณฟังเองค่ะ........

Name : Charlotte

Age : 10

Hobby : ร้องเพลง

หนูชื่อชาร์ลอตค่ะ พ่อกับแม่หนูเลิกกัน หนูได้ไปอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงใจร้าย

หลังจากแม่เสียชีวิต พ่อเลี้ยงของหนูทุบตีและใช้หนูเหมือนทาส แต่คุณป้าโรซี่ได้ช่วยหนูออกมาจากบ้านหลังนั้น

แต่เนื่องจากคุณป้าโรซี่เลี้ยงหนูไม่ได้ จึงพาหนูมาสถานกำพร้าแห่งนี้

หนูเฝ้ารอครอบครัวใหม่ทุกวัน อยากมีคนให้หนูเรียกว่า "พ่อ" "แม่"

พวกคุณได้โปรดให้หนูเป็นลูกของพวกคุณได้ไหมคะ?

___________________________________