บทที่ 3
คนใหม่


ฉันจับที่ปลอกคอแน่น ตกใจเล็กน้อย อยากออกจากที่นี่ เมื่อไรครอบครัวจะประกันตัวฉันออกไปหรือว่าไม่แล้ว

“เอาละทุกท่านวันนี้ เรามีแขกพิเศษคนใหม่ที่มาอยู่กับเราที่นี่ ขอต้องรับ เอริ ยืนขึ้นด้วยครับ”
ฉันอึ้งมาก อยู่ ๆ ก็เรียกชื่อของฉัน ฉันค่อย ๆ ยืนขึ้น ทุก ๆ คนในห้องประชุมปรบมือให้ฉันราวกับว่านี่เรามาปรับพื้นฐานนักเรียนใหม่

“ตั้งแต่วันนี้เธอจะมาร่วมสนุกกับพวกเรา”
ฉันค่อย ๆ นั่งลงแล้วหันไปมองแจสมิน

“ดังใหญ่เลยนะเรา”
ฉันไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือทำหน้ายังไง

“ทุก ๆ คนในที่นี้รู้ว่าเราจะมีกฎการเล่นเกมส์ทุก ๆ เดือน เดือนนี้เป็นเดือนแห่งความรักพิเศษหน่อย มันเป็นเกมส์ปล่อยเกาะ 1 เดือน”
ไม่นะ ทุก ๆ คนทำหน้าซีดเซียวตกใจกันใหญ่ ฉันว่าก็ดีนะ เราจะได้เป็นอิสระยังไงละ ฉันหันหน้าไปมองแจสมินที่นั่งทำตัวสั่นริก ๆ ข้าง ๆ ฉัน

“แจสมิน เธอเป็นอะไร มันน่าดีใจไม่ใช่หรอ”

“น่าดีใจกับผีเธอซิ เกาะที่จะเอาพวกเราไปปล่อยนะ ไม่ใช่เกาะธรรมดานะ มันเป็นเกาะปีศาจ เวลานอนก็ไม่ได้นอน เวลากินก็กินไม่อิ่ม เราจะต้องระวังตัวตลอดเวลา ใครรอดออกมาได้ก็ถือว่าโชคดีไป”

“มันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว”
แจสมินพยักหน้าเบา ๆ หลังจากการประชุมจบลง ทุก ๆ คนทยอยกลับไปยังห้องพัก ฉันกับแจสมินไม่ได้พักคนละห้องกัน ฉันพักคู่กับคนที่ชื่อ มินดา เหมือนจะเป็นคนไทยนะ
ฉันค่อย ๆ เปิดประตูห้องออกช้า ๆ ในห้องเงียบและเย็นเยือกมาก มันทำให้ขนลุกเลยทีเดียว

“มีใครอยู่ไหมค่ะ”
กึก ๆ

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังออกมาจากในห้องพูดแล้ว สยอง

“เธอ....ยินดีต้อนรับ!!!!!!!!”
มินดา กระโดดออกมาไฟค่อย ๆ เปิดสว่างพร้อม ๆ กับขนมเค้กตรงหน้าฉันขนาด 3 ปอนด์ หน้าตาของมินดาดูเป็นเด็กอายุเพียงแค่ 13 เอง

“เพื่อนใหม่ ๆ”
มินดาวิ่งวนรอบ ๆ ตัวฉัน เธอดูมีความสุขมาก

“คุณคือเอริใช่ไหม เรามินดา อายุตอนนี้ 23 แล้ว”
ฉันแทบช๊อค หน้ายังกับเด็กอายุ 13 แต่อายุเท่าฉันเลยนี่นา

“ยินดีต้อนรับสู่ บ้านแห่งความอบอุ่น”
ฉันค่อย ๆ ลากกระเป๋าเข้าไปในห้อง หากมองจากภายนอกอาจจะเป็นห้องเล็ก ๆ แต่พอเข้ามาจริง ๆ แล้ว มันใหญ่เท่าบ้าน 1 หลังเลยละ

“ตามฉันมาห้องเธออยู่นี่”
ฉันค่อย ๆ เดินตามมินดาไปที่บันได ทันทีที่ก้าวขึ้นไปบนบันได จู่ ๆบันไดก็เลือกไปเองอัตโนมัติ เหมือนกับว่ามีมนต์วิเศษ

“ถึงแล้วครับคุณ ๆ ทั้ง 2”
บ...บ...บ...บันไดพูดได้ฉันเกือบจะตกบันไดเมื่อกี้ตอนที่ได้ยินเสียงบันไดเอ่ยขึ้นมา

“ชาลิพ ขอบใจจ๊ะ”
มินดาค่อย ๆ เปิดประตูตรงหน้าเรา 2 คนข้างในเป็นห้องที่ดูหวานเหมาะสำหรับผู้หญิง เตียงไม้สีขาวสลักลายของดอกกุหลาบที่หัวเตียง ผนังห้องสีชมพูอ่อน ให้อารมณ์เหมือนฉันเป็นเจ้าหญิง

“เอาละกฎของบ้านนี้ ตอน 6 โมงเย็น และ 7 โมงเช้าปังโกะจะเคาะตัวเองเสียงดังเพื่อเป็นการเตือนว่าถึงเวลารับประทานอาหารแล้ว หรือหากมีใครมาหาตอนดิฉันไม่อยู่ ชาลิพ จะตะโกนเรียกท่านนะเจ้าค่ะ”
ฉันเกาหัวแกรก ๆ บ่งบอกถึงอาการงง ๆ ใครนะ ปังโกะ

“หน้าตางงมากสินะเจ้าค่ะ ปังโกะคือประตูห้องนี่ไง”
มินดาชี้ไปที่ประตูห้องนอนของฉัน

“สวัสดีท่านทั้ง 2 ปังโกะยินดีรับใช้”
ถ้าเป็นพวกคุณอยู่ในเหตุการณ์ตอนนี้คงต้องมดสติไปแล้วแน่ ๆ
มินดาเดินออกจากห้องไป ฉันค่อย ๆ จัดเสื้อผ้าเข้ากลับที่เดิม

“ท่านคงลำบากแย่เลยนะค่ะ”

“เอ๊ะ อะไรค่ะ”

“ก็ดันมาตอนที่หัวหน้าใหญ่เปลี่ยนนโยบายพอดีเลย”

“ออ ปล่อยเกาะนะหรอ”

“อย่าดีใจไปค่ะท่านเอริ เกาะนั่นน่ากลัวจริง ๆ เดี๋ยวดิฉันจะเล่าให้ฟังนะค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ ปังโกะใจดีจัง”