Alice in Madness land :: อลิซในแดนอำมหิต Part 1 - Return To Wonderland (100%)
เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นทั้งๆที่ความฝันที่เธอเห็นยังคงหลอกหลอนเธออยู่เช่นเคย ทำไมกันนะ ทำไมมันยังตามหลอกหลอนมาจนถึงทุกวันนี้
พลางถอนหายใจแล้วเหลือบไปมองที่นาฬิกาข้างๆเตียง "หา! นี่ 9 โมงแล้วเหรอเนี่ย อีก 10 นาทีก็จะถึงเวลาที่คุณหมอนัดไว้แล้วเนี่ย..." เด็ก
สาวสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย แล้วรีบลุกออกจากเตียงแล้วไปที่ห้องน้ำทันที พลันอีก 5 นาทีต่อมาเธอก็ทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว พลาง
มองตัวเองในกระจก เด็กสาววัยแรกรุ่นอายุกำลังย่างเข้า 17 ปี ตากลมโตสีเขียว ผิวสีขาวซีด พร้อมกับสวมด้วยเดรสแขนยาวสีหม่นๆ คลุมทับ
ด้วยผ้ากันเปื้อนอีกที "อืมม... เสร็จแล้วเดี๋ยวรีบวิ่งไปคงจะทันแล้วมั้ง" พูดกับตัวเองจบเธอก็รีบวิ่งออกจากบ้านตัวเองทันที สักพักใหญ่เธอวิ่ง
มาถึงที่ๆเธอจะทำการตัวแล้ว 'บ้านเด็กกำพร้า Hounds ditch home' เธอไม่รอช้าผลักประตูเข้าไปแล้วรีบไปยังห้องที่เธอทำการรักษาทันที
"อ้าว... คุณหมอบัมบี้ รอหนูนานแล้วรึปล่าวคะเนี่ย ขอโทษนะคะพอดีหนูตื่นสายน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" เด็กสาวพลางขอโทษ "ช่างมัน ไม่
เป็นไรหรอก คุณหมอเองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันนั่นแหละ งั้นเรามาเริ่มการรักษาเลยดีกว่านะ" คุณหมอพูดจบ เด็กสาวก็ล้มตัวนอนลงพร้อมกับ
หลับตา แล้วคุณหมอบัมบี้ก็หยิบสิ่งๆหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเอง 'นาฬิกาแบบพกติดตัว' แล้วนำมันมาแกว่งบนหัวเด็กสาวอย่างช้าๆ ทาง
ด้านเด็กสาวหลังจากที่เริ่มทำการบำบัดแล้วเธอก็เริ่มฝันถึงฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธออีกครั้ง แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม เธอรู้สึกเหมือน
กับว่า ฝันร้ายที่เธอเห็นกำลังค่อยๆแตกสลายออกมาแล้วจมสู่ก้นบึ้งของสมอง แวบหนึ่ง เธอเห็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดของเธอ บ้านของ
เธอเองที่ถูกไฟไหม้... แต่แล้วมันก็แตกสลายเป็นเศษกระจกชิ้นเล็กๆแล้วจมหายไป ใช่แล้วเธอนี่แหละคือ 'อลิซ ลิดเดล' ผู้รอดชีวิตผู้เดียว
หลังจากบ้านเธอโดนไฟไหม้ แต่หลังจากที่เธอรอดออกมาได้ เธอก็ร้องไห้จนเสียสติ จนจะนำส้อมมากรีดข้อมือตัวเอง แต่มีคนมาพบเข้าและ
ช่วยได้ทัน เธอจึงถูกส่งไปยังโรงพยาบาลบ้าเพื่อรักษาสภาพจิตใจของเธอ ตลอด 4 ปีเธอบำบัดอยู่ที่โรงพยาบาลบ้าแต่อาการแทบจะไม่ดีขึ้น
จนได้เจอกับ ด็อกเตอร์บัมบี้ หรือที่เธอเรียกว่า คุณหมอบัมบี้ เป็นจิตแพทย์ที่ดูแลและทำการรักษาอลิซด้วยการ 'สะกดจิต' จนอาการเธอเริ่มดี
ขึ้นทำให้เธออกจากโรงพยาบาลบ้าได้และนี่ก็เป็น 1 ปีแรกที่เธอได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไป แต่ก็ต้องทำการบำบัดอย่างต่อเนื่องด้วยเช่นกัน
สักพักใหญ่ๆการรักษาเสร็จสมบูรณ์แล้วอลิซตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง จึงบอกลาคุณหมอบัมบี้ แล้วเดินออกจากที่นั่น แต่
ขากลับนี้เธอเลือกที่จะไปทางลัดโดยเดินผ่าน 'ตลาด Whitchapel Market' แต่แล้วสายตาเธอก็ไปสะดุดกับ แมวจรจัดตัวเล็กๆตัวหนึ่งที่อยู่
แถวๆนั้นพอดี "เอ๋? แมวตัวนี้มาจากที่ไหนเนี่ย ทำไมชั้นไม่เคยเห็นมันเลย" อลิซพลางนึกคิดอยู่ในหัว ทันใดนั้นแมวจรจัดตัวนั้นก็วิ่งไปยังซอย
ซอยหนึ่งทันที อลิซเห็นดังนั้นจึงลองวิ่งไล่ตามแมวตัวนั้นดู "เฮ้! แกจะไปไหนน่ะรอชั้นหน่อยสิ!" อลิซตะโกนตามหลังเจ้าแมวตัวนั้นไปจนไป
หยุดอยู่ที่ตรอกๆหนึ่ง ซึ่งในนั้นมืดมากจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น อลิซกวาดตาหาแมวจรจัดตัวนั้นสักพัก เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่
ข้างหลังเธอ จึงรีบหันไป แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า "เฮ้อ! คิดเราคิดมากไปรึปล่าวเนี่ยไม่เห็นมีอะไรเลย" อลิซพูดจบพร้อมกับหันกลับไป
แต่พอเธอหันกลับไปเจอสิ่งที่เธอ เธอถึงกับเบิกตาโพลง ตุ็กตาเด็กทารกที่ชุ่มไปด้วยเลือดนับร้อยตัวกำลังพุ่งมาหาเธอด้วยความรวดเร็ว บาง
ตัวตรงท้องก็มีลำไส้ หรือกระเพาะปูดโปนออกมา บางตัวห็ไร้ซึ่งหนังหัวทำให้เห็นถึงสมองที่เละเหมือนถูกคว้านมา และตุ๊กตาทุกตัวนั้นก็อ้าปาก
ออกเผยให้เห็นถึงฟันอันแหลม กับมือของตัวอะไรบางอย่างที่ออกมาจากปากตุ๊กตาพวกนั้น และในวินาทีสุดท้ายก่อนที่พวกตุ๊กตาจะมาถึงตัว
ของอลิซ เสียงแหบๆของหญิงชราคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของอลิซ "อ้าว! หนูอลิซมาทำอะไรที่นี่เหรอจ๊ะ" ทันใดนั้นตุ๊กตาทุกตัวที่พุ่งเข้า
มาหาอลิซก็หายไปในพริบตาเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า อลิซยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น เหงื่อชุ่มเต็มใบหน้า จนหญิงชราคนนั้นต้องถามกลับอีก
รอบเมื่อเห็นท่าทางของอลิซดูแปลกๆ "เอ่อ... หนูอลิซไม่สบายรึปล่าวจ้ะ เหงื่อเต็มหน้าเลยเนี่ย" อลิซสะดุ้งเฮือก แล้วรีบหันไปหญิงชราคนนั้น
'คุณยายพริส' นั่นเอง "อ่อ หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณยายพริส" อลิซตอบ "แล้วหนูมาทำอะไรที่นี่เหรอจ้ะ อลิซ" คุณยายพริสถาม "เอ่อ
หนู แค่มาเดินเล่นเฉยๆค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" อลิซรีบตอบอย่างรวดเร็ว "งั้นก็ไม่เป็นไรจ้ะแต่ว่าไปช่วยยายให้อาหารนกพิราบหน่อยได้มั้ยจ้ะ
ถือว่ายายขอร้องละกันนะ" คุณยายพริสพูดพลางขอร้อง อลิซจึงจำเป็นต้องไปช่วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ "งั้นตาม ยายมาเลยจ้ะ" พูดจบคุณ
ยายพริสก็เดินออกไปโดยมีอลิซเดินตามไปด้วย สักพักใหญ่ๆ อลิซก็เดินตามคุณยายพริสมาถึงที่ๆ เลี้ยงนกพิราบไว้ก็เดินไปยังกรงนกพิราบ
กรงหนึ่ง แล้วตะโกนบอกให้อลิซหยิบอาหารบนโต๊ะใกล้ๆนั้นมา อลิซพลางถอนหายใจเดินไปหยิบอาหารแล้วเอาไปให้คุณยายพริส "นี่ค่ะ
คุณยายพริส" อลิซพูดแล้วยืนอาหารให้คุณยายพริสที่ยังยืนหันหลังให้อลิซอยู่แต่คุณยายพริสยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น "นี่ค่ะอาหารนกพิราบค่ะ
คุณยายพริส" อลิซตัดสินใจพูดออกไปอีกทีแต่คุณยายพริสยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม อลิซจึงลองยืนมือออกไปเพื่อที่จะสะกิดคุณยายพริสดู
และทันใดนั้นคุณยายพริสก็หันกลับมาพอดี อลิซสะดุ้งสุดตัว คุณยายพริสกำลังถือซากนกพิราบตัวหนึ่งที่เละจนแทบดูไม่ออกแล้วทั้งมือและ
ปากยังคงเต็มไปด้วยคราบเลือกและเศษขนของนกพิราบ พร้อมกับกระชากอลิซเข้าไปหาด้วย แต่อลิซถอยหลังหลบได้อย่างหวุดหวิดพร้อม
กับวิ่งหนี แต่แล้วร่างของคุณยายพริสก็มีปีกค้างคาวเละๆงอกออกมา พร้อมกับตามตัวที่มีเศษอวัยวะเต็มไปหมดทั้งลูก เศษสมอง นิ้วมือ แล้ว
บินพุ่งเข้าไปหาอลิซด้วยความรวดเร็ว และทันใดนั้นพื้นที่อลิซยืนอยู่ก็ค่อยๆร้าว จนแตกออกมาเป็นหลุมขาดใหญ่อลิซตกลงไปยังหลุมนั้น
พร้อมกับเสียงที่ดังแว่วออกมากจากให้หลุมนั้น "Wonderland ได้เปิดออกอีกครั้งแล้ว ยินดีตอนรับกลับนะ อลิซ..." เสียงหายไปแล้วร่างขอ
งอลิซก็ค่อยๆจ่มหายไปในหลุมนั่นในที่สุด...
Character's Image
หน้าสมาชิก
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
(ไม่ทราบว่าเธอให้พรหรือตักข้าวให้คะ) อ้อ ที่ไม้พูดอยู่อ่ะ ไม้หมายถึงพีต้า ตัวเอกใน the hunger game อ่ะ นิยายสนุกดี แต่อลิซดูนิ่งจังเนาะ น่าจะเพิ่มเอฟเฟกอะไรบ้างอ่ะ เช่นกรี๊ด หรือไม่ก็ร้องเฮ้ยอะไรเงี้ย
อ้ะล้อเล่นนน
ขนาด low season นะเนี่ย ตั้ง 3000 บาท แง้ๆ และที่เสียดายสุดๆคือเค้กอ่ะ ก้อนนิดเดียวเป็นร้อยเลย ทำหน้าเหยาหมิงแล้วเดินจากไป ก็คืออดกินน่ะแหละ
พักโรงแรมไรเนี่ย
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก