จากบนเตียงที่ข้านอนอยู่.. ทุกๆ วันข้าเฝ้ามองคนๆ หนึ่ง...
ทุกๆ ครั้งที่เขามาเยี่ยม ข้าจะยิ้มอย่างเริงร่า และสนทนาด้วยความเบิกบานใจเสมอ...
เขาทำให้ข้าหัวเราะ... ทำให้ข้าเป็นสุข...
ยามเมื่อเขาไม่อยู่... วันหนึ่งข้าก็รู้สึกตัวว่ากำลังคิดถึงเขา... ปรารถนาให้เขาอยู่เคียงข้างข้า...
ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเสียสติ... ในหัวข้ามีแต่เรื่องของเขา... ตั้งแต่เมื่อไหร่ข้าเองก็ไม่แน่ใจ... ข้ารู้แต่ว่า... ข้าต้องการเขา...
... ข้าต้องการเจ้า... เคียวราคุ ชุนซุย...
------
ภายในที่ทำการของหน่วยที่ 4 แห่งโซลโซไซตี้ หรือเรียกกันว่าหน่วยพยาบาล ภายในหน่วยมักวุ่นวายเสมอกับการรักษาเหล่ายมทูตทั้งหลายที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าจากภารกิจหรือจากการปะทะกันเล็กๆ น้อยๆ
ในช่วงของการรับมือกับผู้บุกรุก ที่นี่ยุ่งจนหัวปั่น เหล่ายมทูตในหน่วย 4 และตัวหัวหน้าหน่วย อุโนฮานะ เร็ทสึ เองก็มีงานให้ต้องไปดูแลจนแทบไม่มีเวลาได้พักผ่อนกันเลย
เมื่อต้องเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ต่างๆ อยู่ตลอดเวลา ภายในหน่วยจึงมีการจัดระเบียบเตียงอย่างเข้มงวด การแยกผู้ป่วยฉุกเฉินออกจากผู้ป่วยธรรมดา การจัดสรรห้องพักผู้ป่วย นับเป็นงานที่หนักและต้องทุ่มเทเวลาให้อย่างมาก
... และแม้ในสถานการณ์อันสงบสุขนี้ ก็ยังคงมีผู้ป่วยเจ้าประจำเข้ามาในหน่วยให้ต้องทำการรักษาอยู่...
... คงหนีไม่พ้นหัวหน้าหน่วยที่ 13 อุคิทาเกะ จูชิโร่ ซึ่งสุขภาพไม่ดีและอาการเริ่มหนักขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ร่วงซึ่งมีบรรยากาศหนาวและอุณหภูมิเปลี่ยนแปลงบ่อย... เหมาะแก่การเจริญเติบโตของโรคยิ่งนัก
เมื่อไม่กี่วันก่อน เจ้าหน้าที่หน่วย 13 สองคน คือเซ็นทาโร่กับคิโยเนะ ได้หามเอาร่างไร้สติของหัวหน้าหน่วยพวกตนมาส่งที่หน่วยพยาบาล...
เพราะสภาพอากาศที่ผันผวนในช่วงนี้ ส่งผลให้โรคของอุคิทาเกะ จูชิโร่กำเริบอย่างหนัก หัวหน้าอุโนะฮานะ เร็ทสึเมื่อได้รับความก็รีบบอกให้หน่วยของตนจัดห้องพักผู้ป่วยพิเศษและย้ายหัวหน้าหน่วย 13 เข้าไปทันที ก่อนที่ทั้งหน่วย 4 จะสาละวนกับการพยาบาลอุคิทาเกะจนอุณหภูมิร่างกายของเขาลดลงมาในระดับปกติ ทุกคนจึงค่อยโล่งอก
เซ็นทาโร่กับคิโยเนะกล่าวขอบคุณหัวหน้าอุโนะฮานะ และปฏิบัติตามที่อิซาเนะ พี่สาวของคิโยเนะบอก คือให้ฝากหัวหน้าอุคิทาเกะไว้ที่หน่วย 4 เพื่อความปลอดภัย
จนบัดนี้หัวหน้าอุคิทาเกะจึงพักอยู่ที่หน่วย 4 ภายใต้การดูแลของหัวหน้าอุโนะฮานะนั่นเอง...
------
ภายในห้องผู้ป่วย... ร่างโปร่งผู้มีผมสีขาวโพลนทั้งหัวนั่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างข้างเตียง... สายตาที่ทอดยาวไปไกลไร้ที่สิ้นสุด
ใบไม้สีเขียวสลับส้มของต้นซากุระซึ่งปลูกไว้ข้างหน้าต่างห้องผู้ป่วยประดับวิวทิวทัศน์ให้แลดูสบายตา รับกับสวนดอกไม้ซึ่งอยู่ในฤดูผลัดใบ สีของดอกไม้ช่อเล็กๆ แต่งแต้มสีเขียวปนน้ำตาลของสวนสวยดูแปลกตา ลมอ่อนๆ พัดหวิวๆ เข้ามาทางหน้าต่าง กระทบเส้นผมสลวยให้ขยับร่ายรำไปกับพวกมัน กลิ่นใบไม้จากในสวนโชยแตะจมูก ชวนให้หลงใหลในความงามอีกรูปแบบหนึ่งของฤดูใบไม้ร่วง
ช่างเป็นห้องที่มีบรรยากาศดีจริงๆ... อุคิทาเกะคิดในใจ ริมฝีปากบางขยับยิ้มเล็กน้อย...
... แต่กระนั้นดวงตายังคงเศร้าหมอง...
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาซึ่งเขาต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้เพราะโรคกำเริบ เหล่าหัวหน้าหน่วยไม่ว่าจะเป็นเบียคุยะซึ่งเดินทางมาดูอาการด้วยตนเองพร้อมกับอาบาราอิ เร็นจิ รองหัวหน้าคนสนิท, ซาราคิ เค็มปาจิผู้ทำให้ตัวเขาแปลกใจมากที่คนๆ นี้ถ่อมาเยี่ยม, รองหัวหน้าหน่วย 3 และ 9 คิระ อิซึรุ กับ ฮิซางิ ชูเฮย์ต่างก็เอาช่อดอกไม้มาเยี่ยมเขา... แน่นอนเซ็นทาโร่กับคิโยเนะก็ด้วย
... แต่จนถึงบัดนี้... คนๆ หนึ่งซึ่งเขาโหยหาอยากเจอะเจอที่สุด... กลับหายไปอย่างน่าแปลก...
... ทั้งๆ ที่ปกติ... เขาจะเป็นคนแรกที่โผล่มาหาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม... พร้อมกับสาเกของโปรดของเขา... พร้อมกับเรื่องเล่าสนุกๆ มากมาย...
... ราวกับว่า การปรากฏตัวของเขา... ได้เยียวขาร่างกายอันทรุดโทรมของอุคิทาเกะให้กลับแช่มชื่นขึ้น...
พอคิดถึงตรงนี้... นัยน์ตาของอุคิทาเกะ จูชิโร่ก็สั่นระริก... น้ำใสเอ่อปริ่มที่ขอบตา...
ร่างโปร่งสะบัดมันออก.. ก้มหน้าลงมองฝ่ามือตนเองเงียบๆ...
"เจ้าไปอยู่ไหนของเจ้ากันนะ... ชุนซุย..."
------
"หัวหน้าอุคิทาเกะคร้าบบบบ / ค้าาาา~~~~~!!"
ช่วงบ่ายหลังเวลาอาหารกลางวัน ขณะที่อุคิทาเกะกำลังเอนหลังและกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา จู่ๆ เสียงของลูกน้องคนสนิททั้งสองคนก็ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง ทำเอาคนที่กำลังจะหลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างเสียไม่ได้
"มีอะไรเหรอ? เซ็นทาโร่ คิโยเนะ" อุคิทาเกะถาม "เข้ามาก่อนสิ"
"คร้าบบ / ค่าา" ทั้งสองรับคำก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูไม้เข้ามา... ทั้งสองมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่สำหรับเยี่ยมคนไข้ซึ่งอยู่ในมือคิโยเนะ และยาซึ่งอุคิทาเกะเดาว่าคงรับฝากจากหัวหน้าอุโนะฮานะมาให้เขาในมือเซ็นทาโร่
"หัวหน้า... ช่อดอกไม้นี่มีคนเอามาวางแหมะไว้ที่หน้าหน่วยน่ะค่ะ" คิโยเนะพูดพร้อมกับวางมันลงที่โต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย "มีจดหมายเขียนไว้ว่าถึงหัวหน้า เราสองคนเลยตัดสินใจเอามันมาให้ค่ะ"
อุคิทาเกะทำหน้าฉงนเล็กน้อยแต่ก็รับจดหมายนั้นไว้กับตัว และรับยาจากเซ็นทาโร่มาดื่ม ร่างโปร่งกระแอมสองสามครั้งก่อนกล่าว "ขอบคุณนะทั้งสองคน ข้าดีขึ้นมากแล้วล่ะ" พร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยนซึ่งลดสีหน้าวิตกกังวลของลูกน้องทั้งสองลงได้อย่างมากทีเดียว
"เอ่อ... งั้นเราไม่รบกวนหัวหน้าแล้วละครับ" เซ็นทาโร่เอ่ยขึ้นและหันไปพยักหน้ากับคิโยเนะ ก่อนทั้งคู่จะคำนับอุคิทาเกะ และหันหลังเดินออกจากห้องไป
------
"ใครกันหนอที่ส่งช่อดอกไม้นี่มาให้..." อุคิทาเกะรำพึงกับตนเอง ซองจดหมายซึ่งจ่าหน้าถึงเขาอยู่ในมือ ลายมือที่เขียนจ่าหน้าว่า "ถึงอุคิทาเกะ" นั้นคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก... แต่เขาก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเป็นลายมือของใคร ดังนั้นร่างโปร่งจึงฉีกซองออกและหยิบจดหมายข้างในออกมาคลี่ออกอ่าน
"หายไวๆ นะครับ.... นี่อะไรเนี่ย?" เมื่ออ่านข้อความสั้นๆ ในจดหมายอุคิทาเกะถึงกับอึ้ง... หยั่งกะจดหมายให้กำลังใจจากผู้ชายให้แฟนสาวงั้นแหล่ะ... และเขาก็ยังเชื่อว่าเขา(น่าจะ)ยังเป็นผู้ชายอยู่นะ...
สุดท้ายอุคิทาเกะก็ได้แต่เอาจดหมายวางไปบนช่อดอกไม้ข้างเตียงและทิ้งมันไว้แบบนั้น ก่อนจะล้มตัวลงนอน
------
เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่อุคิทาเกะหลับไป... ร่างโปร่งรู้สึกตัวเมื่อมีมือหนึ่งสัมผัสเบาๆ ที่แก้มนวล... มือนั้นไล้ลงไปที่ติ่งหูและไล่ลงไปตามซอกคอทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้...
... ใครกันนะ... อุคิทาเกะคิด สัมผัสนั้นอ่อนโยนก็จริงแต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าไว้ใจได้ ร่างโปร่งจึงพยายามลืมตา แต่แล้วกลับรู้สึกราวกับมีบางอย่างกดทับไม่ให้เปลือกตาสามารถเปิดออกได้... ราวกับเรี่ยวแรงที่ใช้แม้แต่จะลืมตาพลันหายไปหมด... เมื่อรับรู้ถึงความไม่ปกตินี้อุคิทาเกะจึงเริ่มขัดขืนร่างกายตัวเองอย่างสุดความสามารถ
ในใจร้องสั่งตัวเองไม่หยุดหย่อน...
... ลืมตาสิ... ขยับตัวสิ !!!
อุคิทาเกะรู้สึกได้ว่าเหงื่อกาฬชุ่มไปทั่วทั้งลำคอและใบหน้าของเขา... คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันจนเกือบเป็นปม... ท่าทางของเขาเมื่อมองจากภายนอก ดูคล้ายเด็กน้อยที่กำลังฝันร้าย... ฝันอันน่ากลัวซึ่งหนีออกมาไม่ได้...
... ทำไมกัน... แรงของเราหายไปไหนหมด...
ใครคนนั้นละฝ่ามือออกจากลำคอชุ่มเหงื่อของอุคิทาเกะ... ร่างโปร่งรู้สึกว่าคนๆ นั้นแตะมือที่หน้าผากของเขา... อีกมือหนึ่งกุมมือเขาเอาไว้... ความอบอุ่นจากฝ่ามือนั้นทำให้นิ้วที่แข็งและเย็นเฉียบจากลมเย็นฤดูใบไม้ร่วงอุ่นขึ้น...
... อุ่นจัง...
อุคิทาเกะสงบสติอารมณ์ของตนเอง ดูเหมือนร่างกายของเขาจะค่อยๆ สงบลงเหมือนกัน...
บุคคลปริศนาค่อยๆ ละมือที่แตะหน้าผากของเขาออกแต่ยังคงกุมมือซ้ายเอาไว้...
... เอาละนะ...
อุคิทาเกะคิด ร่างโปร่งรวบรวมแรงทั้งหมด กระชากตัวเองลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับเปิดนัยน์ตาเบิกโพลง...
... แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า...
"อะ... อะไรกัน...." อุคิทาเกะเบิกตาค้างอยู่แบบนั้น... นิ้วเรียวเผลอแตะที่แก้มนวลและต้นคอ ก่อนจะกุมมือซ้ายของตนไว้
... สัมผัสเมื่อกี้... เขาไม่เชื่อว่ามันจะเป็นของปลอม... ใครบางคนต้องมาที่นี่แน่ๆ... เขาเชื่อแบบนั้น...
จู่ๆ บางอย่างดลใจให้ร่างโปร่งหันไปมองช่อดอกไม้ข้างเตียง... นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้ที่ข้างๆ กัน...
การที่จดหมายไม่ได้จ่าหน้าไม่ได้ทำให้อุคิทาเกะลังเลที่จะเปิดมัน... กระดาษสีขาวในซองถูกคลี่ออก แก้วตาสีน้ำตาลกวาดอ่านข้อความในนั้น...
"ขอโทษนะ ยังให้พบตอนนี้ไม่ได้... งั้นเหรอ..." อุคิทาเกะวางกระดาษแผ่นนั้นลงบนตักของตน... สายตาเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง...
... ถ้าคนส่งจดหมายคือคนที่เขาคิดจริงๆ ละก็... ทำไมกันล่ะ...
... ทำไมกัน...
------
เช้าวันรุ่งขึ้นอุคิทาเกะตื่นแต่เช้าเช่นเคย... แต่ท่าทางของร่างโปร่งยังคงฝังใจกับเรื่องเมื่อวานอยู่ แก้วตาสีน้ำตาลมองไปยังช่อดอกไม้สีสวยข้างเตียงอีกครั้ง... และมันยังคงฉายแววหม่นหมองเช่นเคย...
ก๊อกๆ...
"ขอโทษนะคะหัวหน้าอุคิทาเกะ ข้า อุโนะฮานะเองค่ะ" เสียงของหัวหน้าหน่วย 4 อุโนะฮานะ เร็ทสึดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของประตู
"อ้ะ... เชิญครับๆ"
ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก ร่างนวยนาถของหัวหน้าหน่วย 4 ก้าวเข้ามาพร้อมกับรองหัวหน้าหน่วย โคเท็ตสึ อิซาเนะซึ่งถือถ้วยยาเข้ามาให้ หล่อนวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วยก่อนคำนับอย่างนอบน้อม ส่วนอุโนะฮานะนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ปลายเตียง ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา
"อาการเป็นอย่างไรบ้างคะ หัวหน้าอุคิทาเกะ"
"ข้าไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ ขอบคุณมาก" อุคิทาเกะยิ้มตอบ แต่กระนั้นสีหน้าของเขาก็ยังคงแสดงความกังวลใจบางอย่างออกมาอยู่ดี แน่นอนว่าจริงๆ แล้วเขาก็มีเรื่องที่ลังเลอยู่ว่าจะถามอุโนะฮานะดีหรือไม่... ซึ่งดูเหมือนหญิงสาวจะอ่านตรงนี้ออก
"มีอะไรหรือเปล่าคะ? กังวลอะไรอยู่รึเปล่า?" เอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้ม... จริงๆ แล้วอุโนะฮานะสามารถเข้าใจคนได้ดีทีเดียว... อาจเป็นเพราะหล่อนเป็นหัวหน้าหน่วยพยาบาล จึงได้พบเจอคนและผู้ป่วยมาหลายประเภทก็เป็นได้
"อะ.. เอ่อ... อันที่จริงก็..." อุคิทาเกะอึกอัก... แต่ก็ตัดสินใจถามไป "ตอนนี้... โซลโซไซตี้มีปัญหาอะไรรึเปล่า?"
"เห?... ทำไมถึงถามแบบนั้นละ?"
"คือ... ช่วงที่ข้าพักอยู่ มันเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? เช่น... มีฮอลโล่ว์ที่ร้ายกาจขนาดระดับหัวหน้าหน่วยต้องออกไปปราบปรากฏตัวขึ้น..."
อุโนะฮานะทำท่าเหมือนกำลังคิด ครู่หนึ่งหล่อนก็ตอบคำถาม "นั่นสินะคะ... รู้สึกว่าจะมีภารกิจให้หัวหน้าเคียวราคุ กับรองหัวหน้าอิเสะไปตรวจดูนิดหน่อย... ว่าแต่หัวหน้าอุคิทาเกะ มีอะไรรึเปล่า?" อุโนะฮานะถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าของคู่สนทนาดูวิตกกังวลขึ้้นกว่าเมื่อกี้
"เอ่อ... เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร..." อุคิทาเกะแสร้งยิ้มปิดบังความกังวลของตน "เออว่าแต่ หัวหน้าอุโนะฮานะ..."
"คะ?"
"ถ้ามีเหตุการณ์อะไร... ช่วยรายงานให้ข้ารู้ด้วยได้มั้ย?... อย่างน้อยข้าจะได้รู้ความเป็นไปในช่วงที่ข้าไม่สบายน่ะ"
"ได้สิคะ... ถ้ามีอะไรสำคัญ ข้าจะให้คนมาบอกทันทีเลย" อุโนะฮานะกล่าวพร้อมกับยิ้มละไม "ข้ารบกวนเวลามากแล้ว... หัวหน้าอุคิทาเกะพักผ่อนเถอะนะคะ"
"อะ... ครับ ขอบคุณมาก"
อุโนะฮานะและอิซาเนะคำนับก้มหัวคำนับพอเป็นพิธี ก่อนที่ทั้งสองจะหันหลังและเดินออกไปจากห้อง
... อุคิทาเกะอยู่คนเดียวอีกครั้ง...
เมื่ออยู่คนเดียว อุคิทาเกะก็เริ่มคิดฟุ้งซ่าน...
... นั่นสินะคะ... รู้สึกว่าจะมีภารกิจให้หัวหน้าเคียวราคุ กับรองหัวหน้าอิเสะไปตรวจดูนิดหน่อย...
คนอย่างชุนซุย... ติดภารกิจที่เป็นอันตรายถึงขนาดมาพบเขาไม่ได้?
ไม่สิๆ... อย่าคิดอะไรแง่ร้ายแบบนั้น... ต้องมีเหตุผลแน่ๆ...
... แต่อะไรล่ะ?
------
วันต่อมา อุโนะฮานะส่งฮานาทาโร่ซึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาแจ้งข่าวแก่เขา ร่างเล็กของอันดับ 7 พรวดพราดเข้ามาในห้องเสียงดังเสียจนอุคิทาเกะสำลักชาที่กำลังดื่มอยู่ด้วยความตกใจ จึงเกิดเหตุการณ์โกลาหลขึ้นเล็กน้อยเพราะต้องหาผ้ามาเช็ดชาร้อนๆ ที่ลวกผิวเนื้อของอุคิทาเกะอยู่
... กว่าฮานะทาโร่จะได้แจ้งข่าว เจ้าตัวก็หอบแฮ่กเสียแล้ว...
"ข.. ขอโทษครับ! หัวหน้าอุคิทาเกะ!" เด็กหนุ่มร่างเล็กลนลานขอโทษ พลางก้มศีรษะลงจนหัวแทบจะติดพื้น
"ข้าไม่เป็นไร... ว่าแต่มีอะไรเหรอ?"
ฮานะทาโร่สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเริ่มพูด...
"หัวหน้าอุโนะฮานะให้ข้ามาแจ้งข่าวครับ... เมื่อเช้านี้... หัวหน้าเคียวราคุ ชุนซุย กับรองหัวหน้าอิเสะ นานาโอะกลับมาจากภารกิจแล้วครับ"
อุคิทาเกะสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินชื่อของเคียวราคุ ดวงตาสีน้ำตาเบิกกว้าง... เล่นเอาฮานะทาโร่ผงะไปเล็กน้อย
"อ... เอ่อ... ขอแจ้งให้ทราบเกี่ยวกับภารกิจของทั้งคู่น่ะครับ... ผมอ่านจากรายงานภารกิจ... ตอนแรกแค่สำรวจเขตที่พบแรงดันวิญญาณเข้มข้นนะครับ แต่ไปๆ มาๆ กลับต้องปะทะกับเมนนอส กรังเด้ด้วย... แถมยังโดนฮอลโล่ว์ไล่ล่าอีก... รู้สึกว่าจะได้กลับมาที่โซลโซไซตี้แปบนึงเมื่อวานน่ะครับ เพื่อขอกำลังเสริมเพราะการติดต่อสื่อสารถูกตัดขาดไป... "
... ฮานะทาโร่เว้นวรรคหายใเล็กน้อยจหลังจากพูดติดต่อกันอย่างรัวเร็ว
"เมื่อเช้านี้หัวหน้าเคียวราคุกลับมาแล้วครับ... แต่บาดเจ็บสาหัสเพราะต้องรับมือกับเมนนอส กรังเด้และป้องกันตัวเองจากฮอลโล่ว์ที่มาไล่ล่าพร้อมกันก่อนที่กำลังเสริมจะเดินทางไปถึง... เห็นบอกว่าคลื่นรบกวนจากฮอลโล่ว์ทำให้การค้นหาเป็นไปด้วยความลำบากน่ะครับ... แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดี มีผู้บาดเจ็บไม่มาก ยกเว้นตัวหัวหน้าเคียวราคุ กับรองหัวหน้าอิเสะครับที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส... แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ! ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในการดูแลของหัวหน้าอุโนะฮานะแล้ว..."
ฮานะทาโร่ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรต่อ อุคิทาเกะก็ลุกพรวดออกจากเตียงผู้ป่วยด้วยสีหน้าจริงจัง ร่างโปร่งมุ่งหน้าไปที่ประตูโดยไม่ฟังคำทัดทานของฮานะทาโร่ที่ลนลานบอกให้กลับไปนอนบนเตียง อุคิทาเกะตวัดหน้ากลับไปหาฮานะทาโร่ก่อนจะถามเสียงค่อนข้างดัง "เคียวราคุ... เคียวราคุอยู่ที่ไหน ?!" ซึ่งทำให้ฮานะทาโร่ผงะรอบสองจนแทบจะหงายหลังลงไปนั่งกับพื้น
"อ.. เอ่อ... อยู่ที่ห้องฉุกเฉินของหัวหน้าอุโนะฮานะครับ... ข... ข้าจะนำทางไปให้นะครับ !" เมื่อเห็นว่าคงจะห้ามไม่ไหว ฮานะทาโร่จึงอาสานำทางให้ซะเลย
------
"เคียว... ราคุ..."
ร่างโปร่งของอุคิทาเกะทรุดนั่งลงข้างๆ ร่างหนาซึ่งนอนห่มผ้าอยู่ในห้องพักผู้ป่วยฉุกเฉิน ดวงหน้าสวยสง่าของหัวหน้าหน่วที่ 13 เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา...
------
ก่อนหน้านี้เล็กน้อย อุคิทาเกะวิ่งตามฮานะทาโร่ไปที่ห้องของอุโนะฮานะ เป็นจังหวะเดียวกับที่หัวหน้าหน่วยสาวเดินออกมาพอดี เธอตกใจเล็กน้อยที่อุคิทาเกะพรวดพราดเข้ามาหาในเวลาที่เขาควรจะนอนพักอยู่บนเตียงแท้ๆ แต่พอได้ฟังเหตุผลหัวหน้าหน่วยที่ 4 ก็พยักหน้าพลางยิ้มอ่อนโยนตามแบบฉบับของเธอ
"ข้าให้มินาสึกิรักษาให้แล้วค่ะ ตอนนี้สามารถเข้าเยี่ยมได้แต่ว่าหัวหน้าเคียวราคุยังไม่ฟื้นนะคะ ต้องรอสัก 2-3 วันให้ร่างกายของเขาฟื้นตัวก่อนถึงจะตื่นขึ้นมาได้เป็นปกติ" อุโนะฮานะกล่าว "ว่าแต่ จะให้ข้าย้ายเตียงของหัวหน้าอุคิทาเกะมาไว้ห้องเดียวกันกับหัวหน้าเคียวราคุเลยมั้ยคะ?"
... ประโยคนี้เล่นเอาฮานะทาโร่และอุคิทาเกะสะดุ้งไปตามๆ กัน...
"ท... ทำไมถึงถามแบบนั้นละครับ ??" อุคิทาเกะซึ่งใบหน้าขึ้นสีเรื่อๆ ถามตะกุกตะกัก
"เอาเป็นว่าตกลงนะคะ... แต่ว่า หัวหน้าอุคิทาเกะ" ท่าทีของอุโนะฮานะที่เปลี่ยนเป็นจริงจังกะทันหันทำให้คนถูกเรียก (ซึ่งกำลังจะอ้าปากค้าน) ต้องพลอยจริงจังไปด้วย "... คุณต้อง... ทำใจรับสภาพของหัวหน้าเคียวราคุนิดนึงนะคะ... แม้ว่ามินาสึกิจะรักษาให้แล้ว แต่แผลก็ยังไม่สมานตัวดี ยังมีเลือดไหลอยู่บ้างนะคะ"
"อ... ครับ"
"ถ้างั้น" อุโนะฮานะหันไปเรียกอิซาเนะมาสั่งอะไรสองสามประโยค "ข้าจะจัดเตียงให้ กรุณารอสักครู่นะคะ"
------
สภาพของเคียวราคุที่อุคิทาเกะเห็น... ร่างโปร่งไม่สามารถทำใจให้อดสงสารได้...
แขนทั้งสองข้างของหัวหน้าหน่วยที่ 8 เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยขีดข่วนซึ่งส่วนใหญ่ถูกพันผ้าทับเอาไว้แล้ว... มีไม้ดามไว้ที่ขาซ้าย... ทำให้รู้ว่ากระดูกตรงส่วนนั้นคงจะได้รับความเสียหายอย่างหนักเป็นแน่... เสื้อคลุมประจำตำแหน่งขาดวิ่นจากรอยกรงเล็บของฮอลโล่ว์ และบนศีรษะยังมีผ้าพันแผลพันไว้อีก...
... แต่ที่หนักหนาที่สุด คือแผลที่ฝากรอยไว้ตั้งแต่ไหล่ซ้ายเรื่อยไปจนถึงเอวขวา...
... เคียวราคุ ผู้ใช้ดาบสองมือกะเท็นเคียวคตสึ... บาดเจ็บถึงขนาดนี้...
... พอคิดว่าในช่วงที่เคียวราคุต้องรับศึกหนักหนาถึงเพียงนี้... ต้องเจ็บตัวถึงขนาดนี้... แต่... ตัวเขาเองกลับได้แต่นอนป่วยอยู่ในห้อง ไม่สามารถทำอะไรได้เลย... อุคิทาเกะก็ไม่อาจห้ามความโกรธที่มีต่อตัวเองของเขาไว้ได้...
ร่างหนายังคงหอบเบาๆ... แผนอกแกร่งน่าซบ (?) กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ... แต่ถึงจะเจ็บสักเพียงไหน... สีหน้าของเจ้าตัวก็ยังคงแลดูสบายๆ ไม่เปลี่ยนแปลง...
"เคียว... ราคุ... " อุคิทาเกะทรุดนั่งลงข้างๆ เตียง... หัวใจเต้นตึกตักด้วยความดีใจที่ได้เจอ ความสงสาร ความตื้นตัน... ความโศกเศร้ากับสภาพที่เคียวราคุเป็นอยู่...
... ในตอนนี้อุคิทาเกะนึกอยากกอดคนตรงหน้าเหลือเกิน... อยากระบายความคิดถึงที่มี... อยากถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง"... และอยากให้เคียวราคุตอบเขากลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสบายๆ ตามเคยว่า "ไม่เป็นไรหรอกน่า"...
ร่างโปร่งตัดสินใจเอื้อมมือไปกุมมือซึ่งวางนิ่งไว้ข้างร่างหนาของเคียวราคุ... น้ำใสๆ รินไหลจากดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย... หยดลงบนอุ้งมือของหัวหน้าหน่วยที่ 8...
... เจ้าต้องดีขึ้นนะ... ฟื้นขึ้นมาคุยกับข้า... แล้วก็... ทำให้ความหมายในชีวิตของข้าคงอยู่ต่อไปนะ... เคียวราคุ... ขอร้องล่ะ...
... ขอร้องล่ะ...
------
เป็นเวลา 3 วันหลังจากที่เคียวราคุกลับมาจากภารกิจ... ด้วยการดูแลอย่างใกล้ชิดจากอุคิทาเกะและอุโนะฮานะ... ร่างหนาค่อยๆ ฟื้นตัวและบาดแผลเริ่มหายไปแม้จะยังไม่ตื่นก็ตาม...
... แต่ในตอนบ่ายของวันที่ 3... สิ่งที่อุคิทาเกะรอคอยก็มาถึง...
... หัวหน้าหน่วยที่ 8 ค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเขาเองอยู่ในห้องผู้ป่วยของหน่วยที่ 4 แห่ง 13 หน่วยพิทักษ์...
"อึก... อืม..." ร่างหนาครางด้วยความเมื่อยที่แล่นแปร๊บเข้ามาในประสาทการรับรู้พลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง... เคียวราคุแตะหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะพบว่ามีผ้าพันแผลพันมันอยู่... ในใจนึกสงสัยขึ้นมาว่าเขาหลับไปกี่วันกันนะ?
"เคียวราคุ?" เสียงคุ้นหูดังขึ้นที่ประตู ร่างหนาหันไปและพบกับร่างโปร่งในชุดยูกาตะสีขาวของอุคิทาเกะ จูชิโร่ ยืนอยู่... ใบหน้าของร่างบางบ่งบอกอารมณ์ที่คาดเดาได้ยาก...
"อ้าว จูชิโร่..." ร่างหนาร้องทัก ส่งยิ้มสบายๆ ตามแบบฉบับของเจ้าตัวไปให้ ".. ได้ข่าวว่าโรคปอดกำเริบ? นี่คงไม่ใช่เบื่อเตียงห้องตัวเองแล้วแอบย่องออกมาหรอกนา... " ตามด้วยการแซว หวังให้คนตรงหน้ายิ้ม... แต่อุคิทาเกะกลับมีปฏิกิริยาตรงกันข้าม...
... ร่างบางร้องไห้... แม้ใบหน้าจะเหมือนยิ้มอยู่... แต่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นมีน้ำใสๆ คลออยู่จนสังเกตได้...
"อุคิทาเกะ... ?"
"ทำไมเจ้าถึงไม่บอกล่ะว่าติดภารกิจ..." อุคิทาเกะเริ่มสะอื้น... เขามีเรื่องอยากจะถามเคียวราคุมากมาย... และต้องอดทนเป็นเวลาถึง 3 วัน...
... ทั้งเป็นห่วง... ทั้งสงสาร... คิดถึงรอยยิ้มของคนตรงหน้าใจจะขาด... อยากจะรู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น... เขา... อยากจะเป็นกำลังให้คนตรงหน้าได้บ้าง...
"...."
"ทำไมไม่บอกข้าล่ะ?... อย่างน้อยถ้าคิดว่าข้าไปด้วยไม่ได้... ก็มาบอกกันก่อนก็ยังดี... เผื่อมีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้บ้าง..."
"... ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้ากังวล... เจ้าป่วยอยู่นะจูชิโร่"
"แต่... ข้าก็อยากทำอะไรเพื่อเจ้าบ้าง..."
"..."
"เจ้าเองใช่มั้ย... ที่เป็นคนส่งดอกไม้นี่... กับจดหมายมาให้ข้า" อุคิทาเกะถามพลางเบนสายตาไปยังแจกันดอกไม้ข้างเตียวของเคียวราคุ ซึ่งเขาย้ายมันมาพร้อมกับเตียงของเขาด้วย... ตลอด 3 วันมานี้ช่อดอกไม้ได้รับการจัดใส่แจกันและดูแลอย่างดีโดยเขาเอง...
"... ใช่... ข้าเองนั่นแหล่ะ" เคียวราคุกล่าว... หลบสายตา... อันที่จริงเขาไม่ค่อยอยากให้ร่างบางรู้นักหรอกว่าเป็นเขา.... เพราะข้อความที่เขียนมันมาจากใจ... ใจเขาที่เป็นห่วงคนตรงหน้า... รักคนตรงหน้าเกินกว่าคำว่าเพื่อน... ถึงจะพยายามปิดแต่มันก็เหมือนความพยายามที่ไม่จริงจัง... ส่วนหนึ่งในตัวของเขาเองแอบอยากให้ร่างบางรับรู้ถึงความรู้สึกนี้เช่นกัน...
"เจ้า... ทำให้ข้ายิ่งคิดถึงเจ้ามากกว่าเดิมอีกรู้มั้ย... เคียวราคุ" ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ อุคิทาเกะเดินจากประตูอย่างช้าๆ และมาหยุดอยู่ตรงหน้าเคียวราคุแล้วเรียบร้อย... ทำให้ร่างหนาได้เห็นใบหน้าที่เปรอะคราบน้ำตาของอุคิทาเกะอย่างชัดเจน... ใบหน้าสวยงามนั้นทำให้เคียวราคุรู้สึกอยากกอดคนตรงหน้าเอาไว้... ให้ได้รับรู้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขาเอง
"รู้มั้ย... การที่ข้าต้องนอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถพบเจอเจ้าได้น่ะ... มันทรมานขนาดไหน..." น้ำตาไหลอาบสองแก้มนวลของร่างบาง...
"ข้าคิดถึงเจ้าจะตาย... ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ข้า... ข้า..." อุคิ่ทาเกะสะอื้น... ร่างโปร่งเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อยูกาตะอย่างลวกๆ...
"... ข้า... ต้องการเจ้า..."
.
.
.
"ข้า... รักเจ้า... รักเจ้าเข้าแล้วจริงๆ... เคียวราคุ"
.
.
.
หัวหน้าหน่วยที่ 8 เบิกตากว้าง... ร่างหนาเอื้อมมือคว้าข้อมือบางของอุคิทาเกะและออกแรงดึง ส่งผลให้ร่างของคนตรงหน้าถลาลงที่อ้อมกอดของเคียวราคุ ร่างสูงจัดให้ร่างบาง... ซึ่งตกใจเล็กน้อยกับการกระทำนี้... นั่งลงบนเตียงเดียวกันกับเขา สองแขนแกร่งโอบรอบร่างบางที่สะอื้นจนสั่นเล็กน้อยเอาไว้แนบกาย...
อุคิทาเกะเบิกตาเล็กน้อย... หูของเขาตอนนี้แนบชิดกับอกข้างซ้ายของเคียวราคุ... ร่างบางแปลกใจมากที่ได้ยินเสียงหัวใจของคนตัวใหญ่กว่าเต้นอย่างรัวเร็วและรุนแรงราวกับกลองศึก...
เคียวราคุฝังจมูกจองตนลงในเส้นผมสีขาวโพลนดุจหิมะ สูดกลิ่นชาอ่อนๆ ซึ่งเป็นกลิ่นของอุคิทาเกะเข้าไปเต็มปอด... ในขณะที่อุคิทาเกะก็เอื้อมมือโอบรอบคอของเคียวราคุ...
... ทั้งสองต่างมอบความอบอุ่นให้แก่กันในวันฤดูใบไม้ร่วง... พักหนึ่งหลังจากนั้นเคียวราคุก็เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ...
"จูชิโร่... ข้าขอโทษที่ปิดบังเจ้า... ข้า... ไม่นึกว่าเจ้าจะเป็นห่วงข้าขนาดนี้..."
"..."
"ข้านึกว่าที่ข้ารู้สึก... มันเป็นแค่สิ่งที่ข้าคิดไปเองฝ่ายเดียวซะอีก..."
"... เคียวราคุ..."
"...เรียกว่า ชุนซุย สิ..."
"... ชุนซุย... ตอนแรกข้าก็คิดแบบนั้น... รู้ตัวอีกทีกข้าก็เอาแต่คิดถึงเจ้า... โหยหาเจ้า... ข้านึกว่าข้าเสียสติไปแล้วซะอีก..."
"... ข้ารักเจ้านะ... จูชิโร่..." เคียวราคุกล่าว ร่างสูงผละออกจากร่างบางเล็กน้อยก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้...อุคิทาเกะรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของอีกฝ่าย... ก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองจะประกบเข้าหากันอย่างเนิบช้า...
... ทั้งสองถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้แก่กันอย่างไม่รู้จักเบื่อ...
... ตอนนี้อุคิทาเกะได้รู้แล้วว่า... สิ่งที่ช่วยให้อาการป่วยของเขาาทุเลาลง... ไม่สิ... คนที่ช่วยให้เขามีกำลังใจที่จะสู้กับโรคร้าย... นั่นก็คือเคียวราคุ... บุรุษที่เป็น "ความรัก" ของเขานั่นเอง...
------
ช่วงเวลาหลังจากนั้น... อุคิทาเกะและเคียวราคุใช้เวลาอยู่ด้วยกันเรียกได้ว่าแทบจะคล้ายสามี-ภรรยาเลยทีเดียว เคียวราคุมาค้างที่หน่วย 13 ตลอดฤดูหนาวเพื่อคอยดูแลอุคิทาเกะที่อาการป่วยกำเริบในช่วงที่อากาศเย็นและเต็มไปด้วยหิมะ เมื่อมีเวลาว่างก็มักจะชวนเพื่อนร่วมวงก๊งเหล้าอย่างมัตสึโมโตะ ชูเฮย์ หรืออิบะมาร่วมสนุกด้วย ซึ่งแน่นอนทั้งสี่ลงเอยด้วยการเมาแอ๋ไม่ได้สติจนคิโยเนะกับเซ็นทาโร่ต้องช่วยกันแบกสามคนกลับไปไว้ที่หน่วยของแต่ละคนให้เรียบร้อย
ส่วนรองหัวหน้าอิเสะ นานาโอะซึ่งรู้เรื่องของหัวหน้าหน่วยตัวเองกับอุคิทาเกะก็แวะมาเฉ่งเคียวราคุเสียยกใหญ่เรื่องกินเหล้าแล้วเมา (ประมาณว่า "เมาแบบนี้จะไปดูแลศรีภรรยาอย่างคุณอุคิทาเกะได้ยังไงละคะ ?!") และหล่อนมักจะมาคุยเล่นกับอุคิทาเกะอยู่บ่อยๆ... บางคราวก็แอบนินทาเคียวราคุอย่างมันปากในตอนที่เจ้าตัวยังคงก๊งเหล้าก๊งเบียร์ไม่รู้เรื่องอยู่ก็มี รวมทั้งนานาโอะก็ไม่ลืมที่จะมีของฝากเป็นขาสมุนไพรซึ่งช่วยแก้อาการหวัดต่างๆ อีกด้วย
แต่ถึงจะเมา เคียวราคุก็จะกลับมาดูแลอุคิทาเกะเสมอเมื่อสร่างแล้ว วันไหนที่ไม่หนาวมาก เคียวราคุจะชวนอุคิทาเกะออกไปเล่นหิมะข้างนอกเพื่อให้ร่างบางได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง รวมทั้งชวนคนอื่นๆ ให้มาเล่นด้วย ซึ่งทำให้อุคิทาเกะมีความสุขเป็นอย่างมาก...
... พอหมดฤดูหนาว อุคิทาเกะก็หายจากอาการป่วย... อย่างน้อยอาการก็ไม่กำเริบอย่างหนักเหมือนช่วงก่อนหน้านี้... งานนี้หัวหน้าอุโนะฮานะถึงกับออกปากชมในความสามารถในการฟื้นตัวของตัวอุคิทาเกะเอง และเคียวราคุที่คอยดูแลภรรยา (?) ของตนเองอย่างดีอีกด้วย
------
"ข้ารักเจ้านะ... จูชิโร่... ข้าสัญญาจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหนอีก"
"ข้า.. ก็รักเจ้าเช่นกัน ชุนซุย... เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ..."
"อื้ม !"
... นี่คือสิ่งที่ทั้งสองให้สัญญากันเอาไว้... ใต้ต้นท้อซึ่งออกดอกบานสะพรั่งในวันหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิ... ท่ามกลางแสงแดดและสายลมอันอ่อนโยน...
------
จบจ้า
เม้นกันด้วยน้า~ ><
แก้ไขล่าสุดเมื่อ 2012-04-03 17:44:03 
กระทู้ล็อคอยู่ 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
เออ สมัครก็ได้ 
'
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก