แล้วฉันก็โดนนายหัวส้มลากไปนั่งที่โต๊ะหนึ่งของร้านอย่างไม่ยอมให้เถียงหรือพูดอะไรอีกเลย





แล้วหมอนั่นก็เดินจากฉันไป ดีมากเลย ตกลงฉันกำลังโดนบังคับให้ต้องสมัครใช่มั้ยเนี่ย

กริ๊ง

ระหว่างที่นั่งรอ เสียงกระดิ่งทองเหลืองที่แขวนอยู่บนบานประตูก็ดังขึ้นอีกรอบเรียกให้ฉันหันไปดูตามประสาคนไม่มีอะไรทำ แล้วฉันก็ได้พบว่า
อารมณ์นักเรียนโรงเรียนสตรีล้วนเวลาเจอผู้ชายหน้าตาดีมาเป็นกลุ่มมันอาการยังไง

พระเจ้า! ฉันแอบปลื้มและเครียดไปด้วยในเวลาเดียวกัน พวกที่เดินเข้ามานั่น ผู้ชายห้าคนในชุดนักเรียนโรงเรียนอะไรสักอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย
แต่ละคนก็หล่ออย่างกับเทพบุตร ผู้ชายสองคนที่ดูเหมือนเป็นฝาแฝดหล่อพอๆกันแม้ว่าสีผมจะไม่เหมือนกันแถมยังมีดวงตาสีเขียวอีก อีกคน
ก็ผู้ชายผมสีดำตาสีน้ำเงินหน้าหล่อแบบดุๆ ส่วนอีกคนเป็นผู้ชายหน้าเด็ก น่ารักแบบสดใสและมาพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วก็...ผู้ชายผมซอยสีน้ำตาลยาวระต้นคอ ดวงตาคมกริบ แถมยังหน้าหวานแบบสุดๆ หล่อแบบสวยคม มิน่าล่ะใจฉันถึงได้เต้นแรงนัก



เอ๋...ฉันว่าฉันคุ้นๆ หน้าเขานะ ฉันต้องเคยเห็นนายนี่จากที่ไหนสักแห่งแต่จำไม่ได้ อ๊ะ...แล้วผู้ชายหน้าหวานคนนั้นก็หันมาทางฉัน เขาจ้องฉันหรือเปล่านะ



เค้กที่นี่แพงจะตาย เอาเงินไปกินข้าวยังอิ่มกว่าอีก...แถมขืนจ่ายไปเงินไม่พอกลับบ้านทำไงล่ะ ร้านนี้ไม่ได้อยู่ใกล้บ้านฉันเลยด้วย มันห่างจาก
โรงเรียนฉันตั้งแยะ นั่งรถมาเกือบยี่สิบนาทีแน่ะกว่าจะถึง เพราะงั้นฉันเลยต้องทิ้งเจ้าจักรยานของฉันเอาไว้ที่โรงเรียนอีกวัน โถๆๆ หนูแดงลูกแม่
ต้องนอนหนาวห่างบ้านอีกแล้ว

ดะ...เดี๋ยวนะ...แล้วฉันไปตอบตกลงสมัครงานกับตานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ

แต่ ฮี่ๆ ช่างเหอะ มีคนเลี้ยงเค้ก ฉันก็รับได้ทุกอย่างอยู่แล้ว สมัครไม่สมัครไว้ค่อยว่ากัน หึๆ







ฉันเครียด...หมอนี่กำลังเอาของอร่อยเข้าล่อหรือไงนะ ฉันก็อยากสมัครเหมือนกันแหละ...แต่...เอ๊ะ...หรือฉันจะสมัครดีนะ

นายหัวส้มหันไปมองกลุ่มที่เรียกก่อนทำหน้าเบื่อหน่ายนิดหน่อย แล้วก็เดินไปหากลุ่มนั้น หืม...ถ้ารวมนายหัวส้มนี่เข้ากับกลุ่มนั้นไปก็ดีสิ จะได้
หล่อเพิ่มขึ้นจากห้าเป็นหก แต่ละคนนี่กินกันไม่ลงจริงๆ หือ ทำไมพวกเขาคุยกันแล้วต้องหันหน้ามาทางฉันด้วยนะ



คุยกันไม่นานเท่าไหร่ นายซีลอนหัวส้มก็เดินกลับมาหาฉันที่โต๊ะพร้อมกับอมยิ้มด้วย



เอ่อ...อย่าหาว่าฉันอยากรู้เรื่องส่วนตัวเลย แต่ฉันคาใจและสงสัยตงิดๆ ว่าทำไมคุยกันแค่หกคน แต่ต้องหันมามองหน้าฉันด้วยล่ะ

แหม...ไม่ให้สนใจแต่มันคาใจนี่นา



นั่นสิ...ตงิดใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ทำไมอีตานี่ถึงไม่ต้องวิ่งไปรับออร์เดอร์โน่นนี่อย่างพนักงานคนอื่นๆ แต่กลับมานั่งยุให้ฉันสมัครเป็นพนักงานที่นี่
อยู่ได้



นายหน้าหาพนักงานเข้าร้านเนี่ยนะ

อ่า...ถ้าจะให้แต่งให้ครบทั้งกลุ่มเลยนี่
ถ้าจะไม่ไหวอ่ะค่ะ เพราะว่าเนื้อเรื่องค่อนข้างทำยาก

แค่เรื่องนี้ก็ท้อใจไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน
เพราะมินไม่สามารถทำให้ซิมเหมือนกับในเรื่องได้เลย

อาศัยความคล้ายมากกว่า
^^

เอ่อ..เรื่องของกลุ่ม sg นี่กลุ่มไหนหว่า
คือบางเรื่องมินก็ยังไม่ได้อ่านน่ะจ้ะ
คาดว่าเรื่องนี้คงพลาดเช่นกัน

รบกวนช่วยบอกตัวละครหลักในเรื่องนั้น
หรือในกลุ่มนั้นหน่อยนะ

เผื่อจะคุ้นๆมาบ้าง
^^

ขยันสร้างซิมส์มากๆเลยอ่ะค่ะ

นับถือๆ

ฮะๆ สนุกจ้าๆๆ อัพไวๆนะ

สู้ๆค่ะ ^^

เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอโทษนะคะ ^^; คนไหนพระเอกหว่า

เรปที่ 43 รูปที่ 4
คนที่เรียกซีลอนน่ะจ้ะ คนนั้นแหละพระเอก
คือช่วงนี้พระเอกยังไม่ค่อยมีบทน่ะจ้ะ
ยังไม่ค่อยออก

พระเอกเราชื่อชูก้าร์จ้ะ

คือมินมีข่าวมาบอกอ่ะจ้ะ
คือว่าตอนนี้มินเปิดเทอมแล้วอ่ะ

แล้วการบ้านก็มีเยอะมากๆเลยด้วย (ได้ข่าวเพิ่งเปิดเทอม แต่การบ้านก็ยังคงความเยอะเหมือนเดิมไม่มีผิด --")
แล้วมินก็อยู่ ม.5 แล้ว และก็ต้องรับผิดชอบเรื่องกีฬาสีอีก
ช่วงนี้เลยยุ่งๆ

แต่ว่าสัญญาเลยค่ะว่าถ้าพอจะปลีกตัวมาทำซิมได้จะพยายามทำนะจ๊ะ
ยังไงก็คงจะช้าหน่อย อย่าทิ้งกันไปน้าา
เพราะถ้าไม่มีคนดูเลย มินก็คงท้อแล้วไม่ทำต่อแน่ๆเลยอ่ะ

ตอนนี้ตอนที่ 3 ก็คืบหน้าไปได้นิดหน่อยแล้ว
จะพยายามปั่นให้เร็วที่สุด แล้วนำมาให้ทุกคนได้ชมกันนะจ๊ะ
^^

สนุกดีค่ะ ^^

Ep.3 เริ่มงาน

ในที่สุดฉันก็สมัครงานที่ร้านนั้นไปจนได้ ฮู่ว์

ฉันไม่ได้บอกเรื่องที่ฉันไปสมัครทำงานพิเศษที่ร้านนั้นให้พ่อรู้หรอกนะ บอกแค่ว่ารุ้งจ้างฉันไปสอนพิเศษให้น้องสาวตัวเอง

หลังจากที่ฉันกรอกใบสมัครอะไรไปเรียบร้อย ฉันก็ลองถามถึงระยะเวลาทำงาน แล้วนายหัวส้มก็บอกว่าต้องทำตั้งแต่สี่โมงครึ่งถึงสองทุ่มครึ่ง คิด
เป็นเวลาสี่ชั่วโมงพอดี ได้ค่าแรงสามร้อยบาทต่อวันฉันว่ามันมากกว่าเวลาไปทำงานตามร้านอาหารในห้างที่ต้องนั่งทำตั้งแปดเก้าชั่วโมงแล้วได้ค่า
แรงเท่าหยิบมืออีกนะนั่น -..-

แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีชุดทำงานของร้านเลยล่ะ เมื่อวานตั้งใจว่าจะขอชุดไปลองเลยแต่พ่อโทรตามซะก่อน ฉันก็เลยจะได้ลองวันนี้เป็นวันแรก







เพลงขลุ่ยทำหน้าเศร้าก่อนจะถอนหายใจเฮือกโตเหมือนฉันได้ทำสิ่งผิดพลาดอันยิ่งใหญ่ลงไปแล้ว

และแล้วก็ถึงเพื่อนอีกคนของฉันออกโรง โอ้ รุ้งเพื่อนยากของเดี๊ยน ดีใจจังที่เธอเห็นด้วยกับฉัน T_T



ฉันพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าเพลงขลุ่ยจะมองอย่างไม่อยากเชื่อเท่าไหร่



นั่นสินะ...ถ้าจะพูดแบบนี้ เธอจบไปตั้งแต่สองประโยคแรกจะดีกว่านะรุ้งเพื่อนรัก T_T
.
.
.
ตกเย็น

แม้ว่ารุ้งจะอยากมาส่งฉันที่ร้านเพื่อให้อาหารหัวใจตัวเองใจจะขาด แต่ก็ต้องเป็นอันแห้วเมื่อนายดรัมมาลากถึงหน้าประตูโรงเรียนซะก่อน จริงๆดรัม
ก็ไม่ได้เป็นคนหล่ออะไรหรอกนะ หน้าตาธรรมด๊าธรรมดา แต่อาจเป็นเพราะสองคนนี้เป็นเพื่อนบ้านใกล้กันมาตั้งแต่เล็ก ความรัก ความผูกพันก็เลย
สานต่อไปได้ ส่วนเพลงขลุ่ย...ยัยนั่นก็อยากมาส่งเพราะแสนเป็นห่วงในตัวฉันแต่ก็เพราะต้องไปเรียนพิเศษรอบเย็นก่อน แถมราชรถยังมาเกยถึง
ที่ตั้งแต่ยังไม่เลิกเรียน ก็เลยเป็นอันว่า...

ไม่มีใครมาส่งฉันสักคน T_T



พอมาถึงหน้าร้าน ยังไม่ทันที่ฉันจะเปิดประตูเข้าไปก็เห็นสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่หน้าร้านและเอ่ยทักฉันเหมือนกับรู้จักกันมานานนม ทั้งที่ฉันไม่เคยเห็นใครสวยแบบนี้มาก่อนสักครั้ง -_-; เมื่อฉันก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่ามันเพิ่งจะเกือบๆสี่โมงเย็นเอง เธอคนนี้ทักฉันว่ามาเร็วจัง แต่ฉันว่าเธอ
มาเร็วกว่าฉันอีกนะ

ฉันพยักหน้าและรับคำนิดหน่อยเพราะมัวแต่เหม่อมองความสวยของเธอคนนี้อยู่ ผมยาวดัดเป็นลอนแถมหน้ายังสวยคมอีก แต่น่าจะอายุมากกว่าฉันนะถ้าหากว่าอายุมันวัดด้วยขนาดความยาวของขนตาน่ะ แฮ่ ล้อเล่นๆ ที่ฉันพอจะเดาได้ก็เพราะเธอคนนี้ใส่เครื่องแบบนักศึกษามหาวิทยาลัยต่างหาก

เอ่อคือ ใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้องนะครับตรง "ไม่เป็นสัปปะรด" นะครับ ให้เปลี่ยนเป็น "สรรพรส" เพราะ สรรพ (สับ-พะ) หมายถึง ทั้งปวง ทั้งหมด
สรรพรส หมายถึง รสชาติทั้งปวง ทั้งหมด กล่าวคือ ทำแล้ว ไม่ได้ รสชาตินั้น พอชิมอีกที ก็ไม่ได้รสชาตินี้ ใช้ทำไมครับ ภาษาสมัยใหม่ โตไปจะสอนลูกพูดภาษาไทยได้เหรอครับ (ไม่ได้ด่านะแต่ลองคิดหน่อยเถิดครับ ภาษาไทยใช้แต่กำเนิด จนตายเลยครับ) ถ้าคำพูดเหล่านี้แรงเกินไป "ให้กรุณาด่าผมได้เดี๋ยวนี้เลย"

เอ๋...ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกสัมภาษณ์ก่อนเข้างานยังไงไม่รู้แฮะ





ไงล่ะ...ฉันบอกแล้วว่าพี่เขาอายุมากกว่าแหงๆ ไม่ได้เพราะหน้าแก่นะ แต่ของแบบนี้ฉันเอาขนตาเป็นเกณฑ์จริงๆ ก็ขนตาพี่แกยาวเฟื้อยเลยอ่ะ

คือว่า..มินก็ไม่ได้ตั้งใจจะใช้หรอกนะจ้ะ
แต่ว่าที่ใช้เพราะบางคำมันต้องใช้คำสื่อความรู้สึกน่ะ

เพราะความรู้สึกบางอย่างมันก็สื่อผ่านภาษาไทยที่ถูกต้องตามหลักไม่ได้
ส่วนเรื่อง "ไม่เป็นสัปปะรด" น่ะ อันนั้นมินไม่รู้จริงๆ ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะจ้ะ

สนุกดีจังค่ะ ดีเหมือนกัน
เราไม่ค่อยชอบอ่านนิยาย

ม่ายช่ายยย!

แล้วนี่พี่เขาไปรู้มาจากไหนอีกเนี่ย T_T จากอีตาหัวส้มนั่นแน่เลย แล้วฉันต้องบอกคนพวกนี้อีกสักกี่ทีนะว่าที่ฉันมาทำงานไม่ใช่เพราะอยากใส่ชุดพนักงานที่นี่น่ะ

แต่ก็นะ...ช่างเหอะ...ให้คิดไปแบบนี้ก็แล้วกัน ดีกว่ารู้ความจริง


.
.
.


พอพี่เนยคนสวยเอาชุดมาให้ฉันลองที่หน้ากระจกห้องน้ำ ฉันก็มีอันต้องแอบกรี๊ดเล็กๆ เช่นนี้ >_<

ก็...มันน่ารักดีอ่ะ เป็นเสื้อคล้ายเมด เสื้อกระโปรงสีดำ ตรงอกมีระบายลูกไม้สีขาว ตรงชายแขนเสื้อก็เหมือนกัน มีโบว์สีดำเล็กๆติดอยู่ที่ลูกไม้สีขาว
ผ้ากันเปื้อนที่ระบายลูกไม้สีขาวอีกเช่นกัน ผูกอยู่บริเวณเอว ฉันใส่แบบนี้แล้วเหมือนแต่งคอสเพลย์นิดๆเลย หุๆ -..-

ฉันรู้สึกว่าผมเผ้าของตัวเองยาวไปนิดหน่อย เอ่อ ก็ไม่หน่อยนักหรอก ผมฉันยาวถึงกลางหลังเลยนะ ดังนั้นฉันก็เลยรวบผมหมัดเอียงข้างนิดหน่อย เป็นพนักงานเสิร์ฟปล่อยผมเผ้าให้รุงรังก็คงน่าเกลียดพิลึก -_-;