ณ. นอกคฤหาสน์ออดิทอเร่

พายุหิมะยังคงพัดถล่มไปทั่วทุกตารางบนพื้นที่ของเกาะทางตะวันตกจนทั้งเกาะตกอยู่ในสภาพของฤดูหนาวที่มีความหนาวอย่างมาก
จนทำให้ผู้ใช้พลังเวทย์นำแข็งได้เปรียบในการต่อสู้อย่างมาก



โนอาร์ : หึหึหึ... หนีไปได้ไม่ไกลหรอก ยัยองค์หญิง
ทหาร : ท่านครับ เราพบเป้าหมายแล้วครับ
โนอาร์ : ดีมาก... รีบไปจับตัวยัยนั้นกลับมา
ทหาร : ได้ครับ แต่ถ้ามีการขัดขืนแหละครับ...?
โนอาร์ : ฉันอนุญาติให้ใช้ปืนได้
ทหาร : รับทราบครับ งั้นเชิญท่านไปที่พาหนะได้เลยครับ
โนอาร์ : แบบนี้สิดี.... หึหึหึ

หลังจากที่โนอาร์หยิบเสื้อโค๊ตขนสัตว์สีดำขึ้นมาใส่ โนอาร์ก็เดินไปที่รถสีดำที่มาทหารรักษาความปลอดภัยอยู่เป็นจำนวนมาก
และภายในรถที่โนอาร์นั้งไปนั้นสามารถทนต่อความหนาว

โนอาร์ : หวังว่าฉันคงไม่ต้องออกไปจัดการด้วยตัวเองสินะ
ทหาร : ไม่จำเป็นหรอกครับ พวกเราจัดการได้
โนอาร์ : ถ้ามันจำเป็น ฉันจะให้หน่วย SS. ไปเสริม
ทหาร : พวกเราหน่วรบพิเศษไม่ทำให้ท่านผิดหวังหรอกครับ
โนอาร์ : ทำให้ได้เหมือนที่พูดก็แล้วกัน

ณ. ทุ่งราบนอกเขตคฤหาสน์ออดิทอเร่



อาเรีย : ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้วนะ
ยูคิ : ฉันว่ายังหรอก ทหารของพวกนั้นกำลังมาแล้วนะ
อาเรีย : ทหารพวกนั้นนะ แค่ฉันคนเดียวก็เกินพอแล้ว
ยูคิ : เธอจะไหวเหรอ...?! พวกมันมาเป็นร้อยเลยนะ
อาเรีย : เป็นพันฉันยังเคยฆ้ามาแล้ว แค่ร้อยนะมันยังน้อยไป

หลังจากนั้น อาเรียได้หยิบปืนไรเฟิลรุ่นพิเศษที่กองทัพฝ่ายวิทยาศาสตร์ออกแบบแล้วเล็งไปที่พวกทหารทั้งๆที่ตัวปืน
ยังไม่ได้มีการติดสโคปหรือลำกล้อง

ปังๆๆๆ

กระสุนปืนไรเฟิลของอาเรียพุ่งตรงเข้าไปโดนหน้าของทหารทุกๆคนที่จะเข้ามาจัตัวยูคิโดยที่อาเรียนั้นยังแทบจะไม่ได้เล็งปืนนานๆ
นั้นเป็นเพราะอาเรียเคยเป็นหน่วยสไนเปอร์ของหน่วย SS. ที่เป็นกองทหารที่แกร่งที่สุดของวิทยาศาสตร์



อาเรีย : หึ... พวกนี้มันยังกระจอกเหมือนเดิมเลย
แมสซ่า : พวกคุณตามหาใครอยู่เหรอคะ...?
อาเรีย : เธอเป็นคนของพวกไหน...? ศาสนจักร ญี่ปุ่น หรือสายลับของ SS.
แมสซ่า : เดี๋ยวก่อนสิ ฉันเป็นคนดีนะ
อาเรีย : แล้วเธอมาทำอะไร...?
แมสซ่า : ฉันได้รับงานมาให้ตามหาเจ้าหญิงยูคิน่ะ

อีกด้านหนึ่ง มาโดกะและมามิที่เพิ่งมาถึงที่ทุ่งราบได้ไม่นาน ทั้งสองก็โดนฮิโรยาม่าดักโจมตีระหว่างทางและมาโดกะได้ใช้พลังของเธอ
สร้างลูกธนูจำนวนมากโจมตีใส่ฮิโรยาม่า

มาโดกะ : เธอนะ ทำไมถึงต้องโจมตีพวกเราด้วย
ฮิโรยาม่า : พวกมนุษย์ที่โลกนี้ไม่ต้องการก็คือพวกเธอไง...
มาโดกะ : โหดร้ายเกินไปแล้ว พวกเธอน่ะมันเสียสติไปกันหมดแล้ว
ฮิโรยาม่า : ฮ่าๆ เธอเนี้ยตลกจังเลยนะ เพราะพวกเธอไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงเอง
มาโดกะ : สุดท้ายก็ต้องทำสินะ Excel Shoot

ธนูของมาโดกะถูกยิงออกมาแล้วเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างมาและพุ่งเข้าไปใส่ฮิโรยาม่าแต่ธนูของมาโดกะนั้นทำอันตรายต่อฮิโรยาม่า
ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวและฮิโรยาม่าได้พุ่งเข้ามาแล้วเอามีดจี้ไปที่คอของมาโดกะ

ฮิโรยาม่า : ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอหรอกนะ
มาโดกะ : ฉันไม่ได้เล่นกับเธอหรอกนะ เธอบาดเจ็บขนาดนี้แล้วยังจะทำแบบนี้อีกเหรอ
ฮิโรยาม่า : ไอ่ธนูที่ปักตัวฉันอยู่นะเหรอที่เธอเรียกว่าบาดเจ็บ
มาโดกะ : เธอไม่ใช่มนุษย์แล้วรึไง
ฮิโรยาม่า : น่าขำจริงๆ พวกเรานะคือกลุ่มคนที่จะได้ครอบครองโลกนี้

ณ. กำแพงเมือง นครซาริอุส

กำแพงเมืองที่ขึ้นชื่อมาว่าแข็งแกร่งที่สุดจนไม่มีอะไรที่สามารถทะลวงเข้าไปได้กำลังถูกป้อมปืนใหญ่ของกองทัพฝ่ายวิทยาศาสตร์
โจมตีใส่อย่างรุนแรงจนกำแพงเริ่มจะมีรอยแตกขึ้นมาบ้าง



เซทสึ : ตอบโต้กลับไปไม่ได้เลยรึไง...?!
ทหาร : ต้องขอโทษด้วยครับ เราไม่มีอาวุธสำหรับการโจมตีระยะไกลครับ
เซทสึ : แล้วตอนนี้มีวิธีอื่นอีกบ้างมั้ย....
ทหาร : ท่างคงต้องออกไปจัดการด้วยตัวท่านเองเท่านั้นแหละครับ
เซทสึ : ได้ งั้นฉันจะเล่นกับมันให้หมด

หลังจากที่เซทสึออกมาจากเขตกำแพงเมือง เซทสึก็หายตัวไปกับพร้อมกับสายฟ้าแล้วไปอยู่ตรวหน้าของทหารฝ่ายวิยาศาสตร์

ปังๆๆๆ

กระสุนนับพันนัดถูกยิงออกจากปืนและเข้าไปหาที่ตัวของเซทสึอย่างจังแต่ว่าอาวุธของมนุษย์ส่วนใหญ่นั้นมักจะไม่ค่อยสร้าง
ความเสียหายให้พวกกลุ่มจอมเวทย์มากนัก

ณ. สะพานข้ามแม่น้ำฝั่งตะวันตก เมืองเรย์เซน



ฟูจิวาระ อาคาชิ : ที่แท้คุณก็คือคนที่ทรยศต่อ เนซเซสซาริอุส สินะครับ
โยมิ : ถ้าใช่แล้วจะทำไม
ฟูจิวาระ อาคาชิ : เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าจะจัดการคนที่ทรยศน่ะครับ
โยมิ : งั้นเหรอ แต่ว่านายต้องผ่านการโจมตีให้ได้ก่อน Dead chain
ฟูจิวาระ อาคาชิ : งั้นทางนี้เองก็จะแสดงพลังออกมาให้ดู

ตูม!!!

โซ่ที่โยมิปล่อยให้พุ่งเข้าโจมตีใส่ ฟูจิวาระ อาคาชิ ถูกตัดจนกลายเป็นชิ้นๆโดยที่ ฟูจิวาระ อาคาชิ ยังแทบจะไม่ได้ชักดาบเลยแม้แต่น้อย

โยมิ : ชิ... ทำอะไรมันไม่ได้เลยรึไง
ฟูจิวาระ อาคาชิ : ความเร็วของดาบเล่มนี้ยังไม่เต็มที่เลยนะครับ
โยมิ : งั้นเหรอแต่คงไม่ทันระวังตัวสินะ
ฟูจิวาระ อาคาชิ : เรื่องอะไรเหรอครับ
โยมิ : Dead skull ของฉันกำลังจะเข้าโจมตีนายอยู่แล้วนะ
ฟูจิวาระ อาคาชิ : ครับงั้นก็ ถึงเวลาที่ผมจะเอาจริงแล้วนะครับ
โยมิ : เวลาแบบนี้นายยังพูดแบบนั้นได้อีกเหรอ
ฟูจิวาระ อาคาชิ : พลังอันแท้จริงของวิชาดาบลับนี้ยังแค่เริ่มต้นเท่านั้นครับ
โยมิ : งั้นขอดูหน่อยเถอะ ไแ่วิชาดาบลับของนาย
ฟูจิวาระ อาคาชิ : งั้นก็ดูให้ดีนะครับ วิชาดาบลับแห่งแดนอาทิตย์อุทัย คันซาชิ

ฟูจิวาระ อาคาชิ ชักดาบยาวออกมาและฟันไปรอบๆด้วยความเร็วสูงจนไม่สามารถมองเห็นตัวดาบและพลังการทำลายของวิชาดาบนี้
ทำให้หัวกระโหลกของโยมิถูกทำลายจนหมดและสร้างความเสียหายให้โยมิอย่างมาก



ฟูจิวาระ อาคาชิ : หึ คงจะจบแล้วสินะ
โยมิ : ยังหรอก ฉันยังไม่แพ้นายซะหน่อย
ฟูจิวาระ อาคาชิ : จะเอาอีกรอบงั้นใช่มั้ย
โยมิ : หึ... นายยังไม่รู้ตังสินะ ว่าฉันโจมตีใส่นายไปแล้ว
ฟูจิวาระ อาคาชิ : งั้นเองเหรอ ที่ฉันเลือดออกนี่ก็เป็นฝีมือเธอสินะ
โยมิ : อยากจะสั่งเสียอะไรมั้ย....?
ฟูจิวาระ อาคาชิ : นี่นะยังน้อยไป ฉันจะแสดงนรกให้เธอเอง
โยมิ : ฉันจะจอดูนรกนาย แต่ว่าเมื่อถึงตอนนั้นนายคงจะตายไปแล้วล่ะ

ณ. เรือหลวงของโชกุนอิมากาวะ



อิมากาวะ ยูริ : ว่าไง พอรับงานนี้ไหวมั้ย....?
มาโดสึกิ : ได้ค่ะ จะพยายามให้ถึงที่สุดค่ะ
อิมากาวะ ยูริ : ขอบใจนะที่ทำงานให้ฉันมาตลอดน่ะ
มาโดสึกิ : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว
อิมากาวะ ยูริ : ปกติแล้วคนส่วนมากไม่ค่อยกล้ารับงานนี้หรอกนะ
มาโดสึกิ : ทำไมงั้นเหรอค่ะ
อิมากาวะ ยูริ : เพราะงานนี้จะเป็นการโจมตีแบบบุกทะลวงนะสิ
มาโดสึกิ : แล้วยังไงเหรอค่ะ
อิมากาวะ ยูริ : คนส่วนมากที่รับงานแบบนี้ไม่ค่อยมีใครได้กลับมากหรอกนะแถมฌธอยังเป็นหน่วยแรกด้วย
มาโดสึกิ : ถึงจะเป็นหน่วยไหนฉันจะสู้ค่ะ
อิมากาวะ ยูริ : ต้องให้ได้หยั่งงี้สิถึงจะสมเป็นผู้นำ
มาโดสึกิ : ผู้นำงั้นเหรอค่ะ
อิมากาวะ ยูริ : จริงสิ ถ้าจบสงครามเมื่อไหร่ฉันอยากให้เธอช่วยฉันปกครองบ้านเมืองน่ะ

ณ. นอกคฤหาสน์ออดิทอเร่

หลังจากที่โนอาร์ออกมานอกคฤหาสน์ได้ไม่นานนักโนอาร์เริ่มรู้สึกได้ว่าคฤหาสน์ของตัวเองนั้นเริ่มที่จะไม่ปลอดภัยโนอาร์เลย
ออกมาจากรถและตรงไปยังทุ่งราบทามกลางหิมะที่ยังตกหนักอยู่เพื่อรอ ใครบางคน



โนอาร์ : คิดไว้แล้วว่าเธอต้องมา
ยูยูโกะ : ถอยไปซะ ฉันมีงานที่ต้องรีบทำให้เสร็จ
โนอาร์ : ไม่คิดสนใจสิ่งที่เคยควลจะเป็นของเธอเมื่อ 1,200 ปีก่อนรึไง
ยูยูโกะ : อะไรนะ...?
โนอาร์ : อยากรู้งั้นเหรอ....? ทั้งที่พลังของซากุระปีศาจของเธอนั้นสามารถทำให้แผนของฉันสำเรจได้แท้ๆ
ยูยูโกะ : ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเจ้าหญิงยูคิเท่านั้น แต่ถ้านายมาขวางฉันก็ยินดีที่จะสนองให้
โนอาร์ : น่ากลัว จังเลยนะครับ ตะกูลแห่งความตาย ไซเกียวจิ ยูยูโกะ
ยูยูโกะ : ถ้านายยังไม่เลิกยั่วโมโหฉัน ฉันจะทำให้นายรู้เองว่าตวามตายเป็นยังไง
โนอาร์ : ถ้าคิดว่าแน่ก็เอาเลยสิครับ

ตูม!!!

Sphere Bloom ที่ยูยูโกะปล่อยออกมาโจมตีใส่โนอาร์ทั้งหมดถูกทำลายได้ก่อนที่จะมาถึงยังตัวของโนอาร์แล้วในตอนนั้นโนอาร์
ได้ทำการเรียกอีกจิตของโนอาร์ออกมาทำให้โนอาร์เข้าสู้ร่าง ฮิสทีเรีย โดยสมบูรณ์



โนอาร์ : ไม่ไหวเลย ถ้าไม่กางสนามพลังเอาไว้คงแย่นะครับ
ยูยูโกะ : นายเป็นใครกันแน่
โนอาร์ : จริงสิครับผมยังไม่ได้เเนะนำตัวเลย ผมขื่อว่า โนอาร์ ครับ ไม่ได้เจอกันมา 1,200 ปีเลยนะครับ
ยูยูโกะ : หรือว่าจริงๆแล้วนายคือ...?!
โนอาร์ : ผมไม่ใช้น้องชายของพี่ฟิลิปส์จริงๆหรอกครับ จริงๆแล้วผมก็เคยเป็นคนรับใช้ของท่านยูยูโกะนั้นแหละ
ยูยูโกะ : ไม่จริง...!!! คนรับใช้ของฉันคือคนของตระกูล คอนปาคุ เท่านั้น
โนอาร์ : ลืมไปแล้วเหรอครับ ผมทำงานให้ท่านตอนที่ท่านมีชิวิตอยู่ไงครับ
ยูยูโกะ : จำได้แล้ว แกคือคนที่ฆ้าทุกๆคนในตำหนักสินะ
โนอาร์ : ถูกแล้วครับ แต่ตอนนี้คงได้เวลาสู้กันจริงแล้วสินะ
ยูยูโกะ : หอกมรณะแห่งตราผีเสื้ออาเกฮะ...!!! ไปลงนรกซะไอ่คนทรยศ
โนอาร์ : ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ งั้นผมก็.....

ตูมๆๆ!!!

หอกมรณะแห่งตราผีเสื้ออาเกฮะ ของยูยูโกะถูกตัดด้วยมีดสั้งของโนอาร์ทั้งหมดด้วยความเร็วที่เกินความาสามารถของมนุษย์
ธรรมดาแล้วโนอาร์ก็ได้พุ่งเข้าไปฟังใส่ยูยูโกะเข้าอย่างจัง

โนอาร์ : มีดของมนุษย์นั้นไม่สามารถสร้างความเสียหายให้วิญญาณได้สินะครับ
ยูยูโกะ : ทำไมกัน เมื่อ 1,200 ปีก่อนนายยังเป็นคนดีอยู่แต่ทำไม
โนอาร์ : คนเรานั้นเปลี่ยนแปลงได้ตลอดไง
ยูยูโกะ : งั้นฉันก็คงต้องจัดการนายเท่านั้นสินะ
โนอาร์ : พลังของคุณเองก็ใช่ย่อย ทำเอาเสื้อโค๊ตตัวใหม่ของผมขาดหมดเลยนะ

จาำกคิวเบย์

／人◕ ‿‿ ◕人＼