น่ากลัวง่า ไม่กล้าอ่านแล้ว( รีบเลื่อนลงสุดชีวิต!! )

ของหเรามันเกิดขึ้นไม่กี้เดือนเดือนผ่านมา ถึงเราจะไม่เห็น(เพื่อนมันเห็น) เเต่คิดว่าน่ากลัวมั้ง
วันนั้นเป็นวันที่ทั้งรร.ต้องทำความสะอาด(เเต่พวกเราไม่ทำ)ข้างๆห้องประจำเรามันจะเป็นคล้ายๆห้องเก็บของ เพื่อนเราเห็นพี่ๆเค้ามุงตรงห้องเก็บของกันเพื่อนเลยเเกล้งโดยการเปิดปิดไฟห้องนั้น เเล้วเพื่อนก็เปิดไฟค้างไว้พวกเราก็เดินออกจากตรงสวิคไฟนัน ไม่ถึง 5 ข้าวไฟห้องเก็บของก็ดับลงทั้งที่ไม่มีใครอยู่เเถวนั้น ซักพักคนก็มุงกันมากขึ้นเราก็งงว่ามุงอะไรกันเข้าไปดูก็เห็นพี่ม.3 ร้องให้เเล้วบอกว่าพี่เค่าเจอเป็นพี่ภารโรงนั้งสูบบุหรีอยู่เราก็ยืนดูเหตุการเเลวฟักหนึ่งพวกพี่ๆเค้าก็เเตกกลุมกันเราก็ได้กลิ่นบุหรี่ทั้งๆที่ตรงนันไม่มีอะไรเลย เพื่อนห้องเราทีเห็นเค้าก็ไม่เชือก็ลองไปดูเเล้วเค้าก็บอกเหมือนเดิมคือ"เห็นเเละ"เค้าก็ไม่สนใจเเล้วหันไปเล่นกับเพื่อนต่อยิ้มหัวเราะอยูดีๆเพือนก็ร้องให้เหมือนโกรธเเล้วก็วิงไปชี้ที่ห้องเก็บของนันเเล้วบอกว่า"มึงจะเลิกสูบได้ยัง เพราะมึงสูบมึงถึงได้ตายอย่างนี้ไง" เเล้วพี่ม.3คนที่ร้องไห้เค้าก็มาเกาะเเขนเพื่อนเราเเล้วบอกว่า"พอเหิะพ่อไม่ต้องไปซ้ำเติมมัน" เราก็งงเเต่เพือนก็บอกว่ามันองค์เข้า เพื่อนในกลุ่มเราก็เห็นเราก็ไม่เชื่อแต่แปลกที่คนทั้ง3 ที่เห็นบอกตรงกันว่าผีภารโรงนั้งสูบบุหรี่อยู่ เเละเพื่อนเราก็ชี้เลยว่าจุดไหนๆในโรงเรียนมีผีบ้าง
เราว่าก็ไม่แปลกนะเพราะรร.เรารายล้อมด้วยวัด 5 วัดจะเจอก็เรืองปกติ แต่มีทุกตึกทุกชั้นก็ไม่ไหวนะ ทุกวันนี้ไปรร.ยังพะวง(เขียนถูกเปล่าอะ)อยู่เลยเวลาไปรร.

หนูเคยครั้งหนึ่ง
นอนกับเพื่อนบนฟาร์มของแม่ มันเมื่อ ปีที่แล้ว

เรื่องมีอยู่ว่า
วันที่เราไปฟาร์มกับแม่ เราก็เอาเพื่อนเราไปด้วย ก็นอนห้องของเรา สองคน

เราเข้านอนกันสัก ห้าทุ่ม ตอนนั้นเพื่อนเราคุยกับแฟน (ยัยนี่แก่แดด--*) เราก็อ่านหนังสือ สักพักก็หลับกันไป

สักเที่ยงคืน เราสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วก็หลับต่อ ก่อนจะหลับ เหมือนมีใครมาดึงขาเรา ตอนแรกก็นึกว่าเพื่อนแกล้ง

แต่พอเราเอาหมอนฟาดไปตรงที่เพื่อนนอนเพื่อนเรายังอยู่ตรงนั้น แถมยังตะโกนมาด่าเราด้วยว่า อีบ้าฟาดทำไม แต่ความรู้สึกตรงขาก็ยังไม่หาย

เราเลยกลัวมาก ท่องบทสวดมนต์ไปเรื่อย มันก็ยังไม่หาย เราก็เลย ร้องออกไปว่า ไปเถอะพรุ่งนี้จะทำบุญไปให้ ความรู้สึกที่ขาก็ค่อยหายไป

และเพื่อนเราก็สะดุ้งตื่น คืนนั้นเราเปิดไฟหมดเลย และก็ร้องไห้ เพื่อนเราก็งง ว่าเราเป็นอะไร เราก็ไม่พูดอะไร ร้องไห้อย่างเดียว

พอวันรุ่งขึ้น เรารีบตื่นเช้าเพื่อไปทำบุญ พอทำบุญเสร็จ เราก็ค่อยๆคลายความกังวล จนถึงทุกวันนี้มันคืออะไรเราไม่รู้

รู้แต่เพียงอย่างเดียวว่า อย่าไปยุ่งจะดีกว่า เรื่องมันผ่านมาแล้ว ให้มันผ่านไป.............

น่ากลัว ><

เราก็มีเป็นเรื่องของโรงเรียนเรา
คือตอนป.3เราไปเข้าห้องน้ำคนเดียวแล้วไฟเจ้ากรรมก็ดันเสียอีก(แบบติดๆดับๆ)พอที่นี้ก็ได้ยินเสียงเอะอะอะไรก็ไม่รู้ดังลั่นห้องน้ำเลยแต่ก็ไม่เอะใจอะไรคิดว่าแม่บ้าน พอทีนี้เพื่อนมันก็มา(ครุบอกให้เพื่อนให้มาตามนานแล้ว)เลยถามมันว่าเห็นใครมาเข้าห้องน้ำมั้ยมันบอกไม่เห็นมี่นี่เท่านั้นแหละมันเลยบอกว่าแกเจอแล้วแหละ

แล้วอีกเรื่องตอนป.3เพื่อนเรามันเข้าห้องน้ำกันไป4-5คนเพื่อนเราชื่อมายด์ก็เข้าห้องน้ำคนเดียวส่วนเพื่อนอีก3-4คนก็เข้าด้วยกันพอทีนี้พวกเพื่อนๆก็ได้ยินเสียงดนตรีไทยมันก็เริ่มขนลุกกันเลยรีบออกมา พอทีนี้ไอมายด์ออกมาทุกคนก็ต้องตกใจเพราะอยู่ดีๆคนที่ไม่ชอบรำไทยดันรำเอารำเอา

ตอนป.4เราอยู่อาคาร1พวกพี่ป.6เขาก็มาเข้าห้องแล้วพอทีนี้เขาก็ถ่ายรูปกันพอดูรูปเห็นคนยืนอยู่ข้างๆใส่กระโปรงสีขาวแล้วผมยาวปิดหน้าคนที่ถ่ายเห็นก่อนก็ร้องไห้คนที่อยู่ข้างๆกรี๊ดแตกเลยค่ะเท่านั้นแหละข่าวดังกันทั้งรร.เลย พอตอนเย็นเขาก็รอบสายสีขาว(สายอะไรนี่แหละจำไม่ได้)แล้วก็นิมนต์พระมาเลย

ป.ล.โรงเรียนเราเคยเป็นคลองมาก่อนแล้วก็เคยมีคนจมน้ำตายบ่อยๆต่อมาก็ถมที่เป็นโรงพยาบาลพอทีนี้ก็สร้างเป็นโรงเรียนและที่น่ากลัวคือห้องซาวด์แลปทุกห้องคือก้องดับจิตและเราก็ต้องเรียนด้วย
ป.ล.นี่คือเรื่องจริงไม่เชื่ออย่าลบหลู่
น่ากลัวมั้ย

อยากล่าดาวเลยจะเล่ามั่ง(รู้สึกจะเคยเล่าเรื่องนี้ไปแล้วแหะ กระทู้อื่นนะ)

เรื่องมีอยู่ว่าตอนปีหนึ่ง(เทียบกับสายสามัญก็ประมาณ ม.4)ที่ รร.ยังมีเรียนวิชาลูกเสืออยู่น่ะ แล้วมันต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ(ไม่ได้อยากไปเลยบอกตามตรงT^T) ซึ่งค่ายที่ว่าเป็นค่ายทหารอยู่ติดเขา ชื่อค่ายอะไรไม่รู้ลืมไปแล้ว(มันตั้งสามปีมาแล้วเลยลืมชื่อ) ไปถึงครูฝึกเขาก็บ้าพลังๆ ถึงปุบก็จับแยกหมู่ จับฝึกซ้ายหันขวาหันอยู่ทั้งวัน วันนั้นทุกคนเหนื่อยมาก พอตกเย็นครูพวกก็พาไปที่พัก ให้พวกลูกเสือจะกลุ่มกันเองเพื่อเลืือกห้องพัก(แยกชายหญิงนะแต่นอนตึกเดียวกัน) เราก็จับกลุ่มกันกับเพื่อนในห้องเรียน ทั้งกลุ่มมีมติเป็นเอกฉันฑ์ให้เราเป็นคนไปจับกุญแจเอาห้องพัก(ค่ายนี้ใช้ระบบพึ่งดวงน่ะ ใครได้พักชั้น1ก็เป็นห้องแอร์ ส่วนชั้น2-3เป็นห้องพัดลม) หมารยเลขห้องพักที่เราจับได้คือ 103 เพื่อนในกลุ่มดีใจกันใหญ่ ได้ชั้นหนึ่งห้องสาม(ก็ห้องแอร์นิ - -)ในขณะที่เรารู้สึกทะแม่งๆตั้งแต่จับได้ละ แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนรู้สึกได้เลย หลังจากที่ได้ห้องพักกันแล้วครูฝึกก็ให้เอาของไปเก็บที่ห้องพักแล้วเปลี่ยนชุดเพื่อทำการฝึกต่อในช่วงค่ำ ภายในห้องพักที่เลือกได้ก็สุดจะบรรยาย ไม่ใช่ว่าสกปรกหรือทรุดโทรมอะไรหรอก มันเหมือนห้องเช่าทั่วไปนั่นแหละ โชนแรกตรงทางเข้าขวามือเป็นห้องน้ำกันห้องว่างเล็กๆไว้ใช้แต่ตัวมั้งห้องหนึ่ง เปิดประตูเข้าไปอีกเป็นห้องนอน มีเตียงเดี่ยว สองเตียง(คนที่จะพักมีสิบคน) ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก(หันหน้าเข้าหาเตียง เหมือนในเรื่องบุปผา ราตรีน่ะ) โต๊ะกระจกที่เดินพ้นประตูไปได้ไม่เท่าไรก็จะเห็นเงาตัวเองสะท้อนออกมา ทีวีโบราญรุ่นไหนไม่รู้จอ 20 นิ้วตั้งอยู่ในห้อง พื้นห้องเป็นหินอ่อนสิขาวสะอาดตาไร้รอยเปื้อน ถัดไปเป็นระเบียงแคบๆไว้ตากผ้า ทุกคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็พากันไปหาขนมกินข้างล่าง(แม้ค่ายจะดูกันดารแต่รถเข็นขายขนมก็ยังเข้าถึง) เพื่อนบ้างคนที่ยังไม่เสร็จเราก็ให้กุญแจห้องไว้กับมัน ให้คนสุดท้ายที่จะออกจากห้องเป็นคนปิด พอคนสุดท้ายที่ออกจากห้องเอากุญแจห้องมาคืนเรา มันท่าทางตื่นๆลุกลี้ลุกลนแปลก เราเลยถามมันว่าเป็นอะไร มันบอกว่าตอนจะออกจากห้องเหมือนมีคนจ้องมันข้างหลัง เราเลยว่ามันฟุ้นสร่างเอาเองก่อนเอากุญแจไปเก็บแล้วไปฝึกต่อ วันแรกของการฝึกเล่นเอาเราจับไข้เลย พอตกกลางคืนประมาณห้าทุ่มครึ่งครูฝึกพากลับมาที่พัก เพื่อให้พวกลูกเสืออาบน้ำเข้านอนกัน พอห้องเราอาบน้ำเสร็จ ก็จะพากันนอน เราเลือกนอนเตียงที่อยู่ใกล้โต๊ะกระจก(เพราะมันนิ่มกว่าอีกเตียง) ส่วนพวกที่เหลือพากันนอนเบียดกันที่พื้นเพราะกลัวเรื่องที่เพื่อนที่ออกจากห้องคนสุดท้ายเล่าให้ฟัง เราเลยแกล้งว่า อย่าให้เตียงว่าง ไม่งั้นอาจจะมีคนแฝงกายเข้ามานอนด้วย(การแหย่เพื่อนเป็นความสุขส่วนตัวเราน่ะ) แทนที่จะมีคนขึ้นมานอนบนเตียงพวกมันกลับเอาสัมภาระทั้งหลายแหล่ขึ้นมากองบนเตียงแทน คนที่กลัวหน่อยก็ขึ้นมานอนเบียดเรา พอจะนอนพวกเพื่อนก็พากันสวดมนต์(เคารพเจ้าที่กันดีจังเนอะ) เราก็สวด สวดเสร็จเราเลยถือโอกาศขอเจ้าที่เจ้าทางแถวนั้นว่า วันนี้พวกหนูเหนื่อยมาก ขอให้คุ้มครองให้พวกหนูหลับสบาย อย่าให้อะไรมารบกวนจนกว่าจะเช้านะคะ ขอเสร็จก็กราบๆๆ เพื่อนที่ได้ยินก็มองหน้าเราเหวอๆ แล้วให้เราไปปิดไฟ(พวกมันกลัว เพราะถ้าจะปิดไฟต้องเดินผ่านกระจก)พอเอาเข้าจริงพวกมันดันไม่นอน ไอ้ห้องข้างๆก็หน้ารำคาญไม่รูกรี๊ดก๊าดอะไรของมัน แต่สักพักมันก็เงียบ เราเลยได้หลับจริงๆ พอเช้าวันรุ่งขึ้น ลูกเสือคนอื่นๆพากันมองหน้าคนที่นอนห้องเรากันแปลกๆ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร ตอนกลางวันพักกินข้าวเพื่อนห้องเราที่ไปพักคนละห้องก็มาเล่าให้เราฟังว่า "ประมาณตีสาม มีคนไม่ยอมนอนแล้วส่งเสียงดัง ครูฝึกเลยเรียกลงมาทำโทษแล้วมีอยู่ห้องหนึ่งไม่ยอมลงมา ครูฝึกเลยขึ้นไปตามแต่ห้องก็ล็อค ครูฝึกทั้งถีบประตูทั้งด่าให้ออกมาห้องแกก็ไม่มีใครออกมา เสียงตอนที่ครูฝึกด่าห้องแกก็ดังมากนะ พวกข้างล่างได้ยินกันชัดเจนเลย ตอนแรกก็มีครูฝึกคนเดียวขึ้นไปตามเกือบครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีใครออก คราวนี้ครูฝึกอีกสองคนก็ขึ้นไปช่วยกันด่า และถีบประตูก็ไม่ีใครออกมาเปิด จนครูฝึกเลิกด่าแล้วลงมากันหมด ถึงมีคนลงมากัน พอเ็ห็นมีคนลงมาครูฝึกก็เตือนๆแล้วปล่อยให้ไปนอนต่อ" พวกที่ห้องเราเลยแย้งว่า ถ้าจะขนาดนั้นพวกเราก็ลงมาตั้งแต่เขาเรียกปรี๊ดแรกแล้วเพราะพวกเรายังไม่นอน ตีสามพวกเรายังคุยกันอยู่เลย แล้วก็พากันหันมามองเราประมาณว่าเราเป็นสาเหตุขอเรื่องนี้ เราเลยว่า ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เราไปขอเจ้าที่เจ้าทางอะไรแผลงๆ มันอยู่ที่ว่ากลุ่มสุดท้ายที่ลงมาน่ะใครกัน ในเมื่อพวกเราก็ไม่ได้ออกจากห้อง แล้วที่ว่าครูฝึกทั้งถีบทั้งด่าอยู่หน้าห้องน่ะ ต่อให้ถีบหรือด่าผิดห้อง ห้องเราก็ต้องได้ยินบ้างล่ะ ก็ห้องมันไม่ใช่ห้องปิดเสียงนี่ แต่เมื่อคืนมันเงียบๆจริงๆนะเราเลยไม่มีใครออกมากัน แล้วแรงถีบครูฝึกทหารสามคนนี่ประตูมันจะไม่พังเลยเหรอ พอเราพูแบบนี้ก็ไม่มีใครอยากขุดเรื่องนี้ขึ้นมาต่อ เพราะเพื่อนที่เห็นเหตุการณ์ยืนยันว่ามีคนลงมาจริงๆ จนครบครูฝึกถึงได้ปล่อยให้ไปนอนต่อ แต่ไม่มีใครสักคนในที่นั้นสักเกตุใบหน้าคนที่ลงมาเลยเหรอ ตรงนี้แหละที่เราสงสัย หากเป็นการแกล้งกันของเพื่อนที่ไปนอนห้องอื่น มันจะเตี๊ยมกัมทั้ง รร. เลยเหรอ แม้แต่ครูฝึกก็ยืนยันว่าคืนนั้นมีเรื่องแบบนี้จริงๆ พอคืนที่สองในการนอนค่าย มีเพื่อนคนหนึ่งสังเกตุเห็นรอยของหยดเลือดที่อยู่ปลายเตียงที่เรานอน หัวข้อสนทนาในห้องพักจึงเกิดขึ้น เพราะตอนแรกทุกคนก็สำรวจดูแล้ว ว่าพื้นห้องสะอาดมากไม่มีรอยเปื้อนอะไร พวกเพื่อนพากันกลัว และก็ถามหาที่มาของรอยเลือด เพราะอาจจะมีใครเป็นเม็นแล้วทำเม็นหยดก็ได้ แต่ข้อสรุปที่ได้เหมือนกันคือวันที่เขาค่ายผู้หญิงที่นอนห้องนี้ไม่มีใครประจำเดือนมา ทุกคนพากันหน้าถอดสี เราเลยว่าบ้างทีอาจจะเป็นรอยเปื้อนที่พวกเราไม่ได้สังเกตุเห็นก็ได้(แต่มันก็น่าคิดนะ เพราะรอยเลือดที่ว่ามันไม่ใช่รอยเล็กๆที่จะมองข้ามไปได้) เพราะเท่าที่เราดูรอยเลืดมันออกสีคลำๆและแห้งกรังติดพื้นเหมือนมีมานานแล้ว พวกเพื่อนกพยายามจะคิดแบบนั้นก็เลยพากันรีบนอน แต่ก็ไม่วายมาสั่งห้ามเราพูดหรือขออะไรแปลกๆอีก สุดท้ายคนที่ต้องเดินไปปิดไฟก็เป็นเราอยู่ดี(เพื่อนน๊อเพื่อน) พอวันที่สาม เราลั๊นลาสุดๆก็วันนี้จะได้กลับบ้านนิ เราตื่นขึ้นมาเก็บของพร้อมด้วยความร่าเริงในขณะที่คนรอบข้างพากันหดหู่ พอเราถามว่าเป็นอะไรพวกมันก็บอกว่ากลับไปค่อยเล่า เราไม่ติดใจอะไรมากนักเลยไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ พอจะออกจากห้องเราก็ไหว้เจ้าที่เจ้าทางบอกลาพอเป็นพิธี แต่พวกเพื่อนนี่สิมันเล่นตั้งวงขอขมาอะไรกันอยู่หน้าโต๊ะกระจกไม่รู้ ด้วยความที่นึกสนุก เราเลยลากเก้าอี้ตรงโต๊ะกระจกออกมาจัดต่ำแหน่งเหมือนให้คนมานั่งหันหน้าเข้าหาพวกมัน สักพักก็พากันหน้าซีดปากพะงาบ พอรู้สึกว่าแกล้งแรงไปแล้วเราเลยลากเก้าอี้กลับเข้าที่ ตอนที่ลากกลับก็รู้สึกว่าเก้าอี้มันหนักๆพิกล หันไปดูเพื่อนอีกทีพวกมันก็ตั้งท่าแผ่นแนบกันไปแล้ว เราเลยต้องเป็นคนปิดห้องล็อคกุญแจ
ขากลับขณะที่รอรถพวกเพื่อนที่นอนห้องเดียวกับเรามันเริ่มเปิดปากออกมาทีละคน คนแรกชื่อมล(เล่ามาตั้งนานเพิ่งใส่ชื่อให้เพื่อน - -) มันบอกว่าตอนคืนที่สองมันรู้สึกว่ามีคนสะกิดมัน แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆของผู้หญิง มันเลยคิดว่ามีเพื่อนตื่นขึ้นมาแล้วมันเลยตื่น มันเลยเรียกชื่อเพื่อนทุกคนแต่ไม่มีใครตอบ มันเลยแน่ใจล่ะว่าไม่ใช่คนแน่ มันเลยปลุกคนข้างๆ ซึ่งคือนุก นุกก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น มลเลยบอกว่ามันเลยพยายามข่มตาหลับต่อ นุกก็เลยว่า โล่งอกที่แท้มลนี่เอง นึกว่าโดนอะไรไม่รู้ดึงขาเลยไม่ยอมตื่น เดี๋ยวก่อนนะถ้านุกบอกว่าตอนนั้นนุกตื่นอยู่แต่ไม่รุ้โดนอะไรดึงขาเลยแกล้งหลับต่อ แล้วก่อนหน้านั้นล่ะมลเรียกชื่อเพื่อนๆจะไม่มีใครตื่นเลยเหรอ(เราคิด) คราวนี้เหวินมันเลยเล่าบ้างว่าตอนที่มันอาบน้ำอยู่ก่อนเข้านอนมันรู้สึกเหมือนมีคนมองมันลงมาจากช่องตรงเพดานห้องน้ำ(ห้องน้ำในห้องพักที่เราจับได้ เพดานมันพัง เข้าเลยเอาฝ้าออกจนเป็นรู แล้วไม่ได้เอาอะไรมาปิดไว้) ส่วนคนอื่นๆที่เหลือบอกว่าโดนเหมือนกันคืนเมือนมีใครยืนจ้องอยู่ข้างหลัง คราวนี้มีเพื่อนคนหนึ่งใจกล้าเข้าไปถามครูฝึกว่าคืนแรกเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงเหรอ หรือว่านัดกันอำพวกเด็กที่นอนห้องเรา ครูฝึกทุกคนก็ยืนยันว่าเรื่องจริงและยังว่าเพื่อนคนนั้นว่าทำไมครูเรียกตั้งนานแล้วลงมาช้า เพื่อนเราเลยย้อนกลับไปและรับสารภาพตามตรงว่าคืนนั้น พวกเราไม่ได้ลงมาช้าแต่ไม่มีใครลงมาเลย แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงใครเรียกด้วยเพราะประมาณตีสามตีสี่พวกเรายังแอบคุยกันอยู่เลย เท่านั้นแหละครูฝึกก็อึ้ง แล้วถามเราว่าอยู่ห้องไหน เพื่อนคนนั้นเลยบอกไปว่า 103 พอครูฝึกได้ยินคำตอบก็หน้าซีด แล้วเดินดุ่มๆไปหาครูฝึกที่เอากุญแจห้องมาให้ลูกเสือจับเลือกห้อง แล้วว่า "ทำไมเอากุญแจห้อง 103 มาให้เด็กจับวะ" ครูฝึกที่ถูกว่าเลยบอกกลับอย่างงงๆ "ก็ไม่ได้เอามาให้จับสักหน่อย มีเรื่องอะไรเหรอ" แล้วครูฝึกทั้งสองก็กระซิบกระซาบกันสักพักก็พากันหน้าซีด หลังจากนี้เราก็ไม่รู้อะไรเลยว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะโดนไล่ให้ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว พอถึง รร. พวกเพื่อนก็พากันว่า ว่าเราขออะไรแปลกๆเพื่อนที่นอนห้องนั้นเลยโดน แถมห้องที่เราจับได้เลขก็อัปมงคลมาก 103 ตัด 0 ออกก็เป็น 13 พอจับเลขนี้ตะแคลง ก็จะได้คำว่า "..ผอ..สระอี.." สรุปคือความผิดเราใช่ไหมเนี่ย

ปล.เรื่องนี้ใครจะไม่เชื่อก็ได้ แต่มันเป็นเรื่องจริงนะขอบอก พอรุ่นน้องที่ต้องไปเข้าค่ายลูกเสือที่ค่ายนี้อีก อ. ที่ไปค่ายด้วยก็บอกว่า ทางค่ายจัดที่พักที่ใหม่ใกล้กับที่พักของครอบครัวทหารแทน ส่วนที่พักที่เราได้ตอนแรกก็พึ่งมีรุ่นเรานี่แหละที่ได้พัก
ปลล.ใครรู้มั่งว่าลูกเสือที่ลงมาโดนทำโทษคือใครกัน

ทันอยู่ไหมเอ่ยถ้าทันขอเล่าละกันนะ

ทันเน้อ(ที่จริงมันตั้งแต่ปีที่แล้วอะน่ะ)

ปล.ใครมาเล่าตอนนี้ให้ดาวน่ะครับ

เย้เล่าเลยนะครับบบบบบ
ขอทำความรู้จักเจ้าของกระทู้ก่อนครับ ชื่อมาร์คนะครับ อายุ19 เรื่องอื่นเอาดูหน้าเพจเองนะครับ

เรื่องนี้เกิดขึ้นกับป้าเราเอง ป้าเราต้องไปต่างจังหวัดเพราะมีธุระเราก็ขอป้าตามไปด้วย เราไปเจอโรงแรมโรงแรมหนึ่ง สวย เหมือนพึ่งสร้างมาใหม่ๆ
เรากับป้าพักห้อง405 ตอนเรากับป้าขับรถเข้ามา เห็นผู้หญิงถือเดินขึ้นรถแท็กซี่ไปที่อื่นเรากับป้าก็ไม่ได้เอะใจก็เอากุญแจห้องที่จองไว้แล้วก็เข้าไปนอนเล่นซักพักเพื่อนเรามันก็มาที่นี่ด้วยจึงโทรชวนไปแว๊นหาซื้อของ ปกติเราก็เป็นวัยรุ่นต้องมีแว๊นบ้างอะไรบ้างไม่งั้นชีวิตจะขาดสีสันของความเป็นวัยรุ่นเราก็ให้ป้าอยู่ห้องคนเดียวแล้วบอกว่าจะพักบ้านเพื่อน3วัน ตอนกลางคืนป้าเราอาบน้ำอยู่แล้วห้องน้ำมันจะมีตาข่ายเล็กๆปิดอยู่ทำให้สามารถมองผ่านห้องข้างๆได้เลย ป้าเรารู้สึกว่ามีคนแอบมองจึงค่อยไปถามแม่บ้านที่อยู่ที่นี่พรุ่งนี้ป้าเราก็ตัดสินใจนอน เช้ามาป้าเราถามแมท่บ้านว่าห้องข้างๆมาแอบดูป้าเราอาบน้ำ แม่บ้านได้ยินก็อึ้งป้าเราเลยถามแม่บ้านกลับไปว่า เป็นอะไรหรอป้าตอบมาเร็วๆสิ ป้าแม่บ้านแกก็ตอบว่า ห้องข้างๆพึ่งไปเที่ยวทะเลเมื่อวานนี้เอง ป้าเราก็ไม่เชื่อที่แม่บ้านแกบอกเลยเถียงไปว่า ฉันเห็นลูกตาจ้องมองอยู่นะป้าเขาอาจโกหกก็ได้
ป้าแกก็ยืนยันว่าไปแล้วจริงจึงพูดออกไปว่า เมื่อวานที่คุณขับรถเข้ามาเขาก็กำลังเดินขึ้นรถแท็กซี่ ป้าก็บอกว่าโอเคๆถามแค่นี้แหละจะลองูว่าคืนนี้ยังมีคนมองอีกไหม ตอนดึกป้าเราก็อาบน้ำป้าเราก็เห็นลูกตาจ้องมองอย่าน่ากลัวกว่าเดิมที่เดิมตลอดเวลา เช้ามาป้าก็บอกแม่บ้านว่า เมื่อคืนก็จ้องมองฉันอยู่ตลอด ผมถูกเพื่อนไล่กลับก่อนเพราะแฟนมันมามันคงจะจู๋จี๋กับแฟนนั่นแหละไล่กันยะกะหมูยะกะหมา ผมเห็นป้ายืนอยู่หน้าห้องที่ไม่ใช่ห้องเราผมก็ไปยืนอยู่ข้างป้า ผมถามป้าว่าป้าทำอะไรห้องนี้ ป้าก็บอกว่าจะมาพิสูจ ผมก็งงว่าพิสูจอะไร ก็เลยแค่ดู ป้าผมก็บอกให้แม่บ้านเอากุญแจสำรองของห้องนี้ไข แม่บ้านก็ไข เปิดมาก็มีอะไรไม่รู้กลิ้งมาตรงเท้าป้าป้าบอกให้ผมหยิบผมก็หยิบปรากฏว่ามันคือ! คือ! คือ! ลูกตาคน ผมตกใจมารีบทิ้งลูกตาลงจากมือ ผู้หญิงคนนั้นผูกคอตยศพถูกแมลงกัดเซาะแทะน่ากลัว ป้ารีบเรียกตำรวจ ตำรวจบอกว่าน่าจะตายมา1อาทิตย์แล้ว แม่บ้านและป้าและผม ถึงกับอึ้งเมื่อ2วันก่อนเขายังเดินขึ้นรถแท็กซี่อยู่เลยแสดงว่าผู้หญิงที่เดินขึ้นแท็กซี่เมื่อ2วันก่อนก็ผีนะซิ เรื่องนี้ทำผมและป้าช็อคมาอีกนานเลยล่ะครับ

ไม่ค่อยหยองแต่สำหรับผม อยากอยู่บ้านเพื่อนต่อจริงๆ

ว่าแต่กันต์ออนป่ะครับ

จ้าๆ

เปลี่ยนรูปไวจริงครับปู่ ไม่เสียมารยาทขอเรียกแบบนี้

เรียกพี่ชายก็ได้

555ครับพี่ชาย