โจทย์ A : สลัดชีวิตความเศร้าไปพร้อมกับความร้อน
Evanjelien’s Story : รักฉันมีไว้เพื่อเธอ Your Character Evanjelien (อีแวนเจลีน หรือ อีวี่) สาวราศีพิจิก ธาตุน้ำ น่ารักแสนหวาน โรแมนติกช่างฝัน แอบแฝงเสน่ห์เย้ายวนใจ
ดาวพระเคราะห์ที่คุ้มครองชะตาชีวิต : ดาวพลูโต
Demon (เดมอน) หนุ่มราศีสิงห์ ธาตุไฟ เย็นชา เย่อหยิ่ง เจ้าทิฐิทรนง จิตใจแน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยน
ดาวพระเคราะห์ที่คุ้มครองชะตาชีวิต : พระอาทิตย์
BLOOK (บลุ๊ค) หนุ่นราศีเมถุน ธาตุลม สุภาพ ช่างเอาอกเอาใจ ทะเยอทะยาน นักรักตัวยงแต่ก็หน่ายเร็วเช่นกัน
ดาวพระเคราะห์ที่คุ้มครองชะตาชีวิต : ดาวพุธ
Casandra (แคแซนดรา) สาวราศีพฤษก ธาตุดิน สาวทรงเสน่ห์ เจ้าอารมณ์ ทุกสิ่งได้มาง่ายมากสำหรับ She ก็ She สวย เริศ และรวย
ดาวพระเคราะห์ที่คุ้มครองชะตาชีวิต : ดาวศุกร์
สีแทนคำพูด
Evanjelien : ชมพู
Demon : แดง
BLOOK : ม่วง
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ถ้าคุณมีความเชื่อว่า ความรักเป็นสิ่งหอมหวานเมื่อได้รักแล้วจะต้องมีความสุขตลอดไป เป็นความเข้าใจผิดอย่างมหันต์ เพราะฉันเพิ่งตระหนักได้ว่า ในความรักยังเจือไว้ด้วยความเจ็บปวด เศร้าและเหงาเสมอ...
ความสุขจากการได้รักมักมีเวลาให้เราเพียงน้อยนิด สักพักมันก็พัดผ่านไปเหมือนสายลมในฤดูหนาวที่เหลือไว้เพียงความหนาวเหน็บในจิตใจอันโหยหา...ความเจ็บปวด เศร้าและเหงาจะยังอยู่ต่ออีกยาวนานนัก มันเหมือนเพื่อนสนิทหรือทาส ผู้ภักดีที่คอยเตือนให้เราโหยหาช่วงเวลาแห่งสุขนั่น ความเจ็บปวด เศร้าและเหงาจึงไม่เคยจางไปจากใจฉันได้เลย...
สำหรับฉัน “ความสุข” คงไม่สำคัญอีกแล้วว่าจะกลับมาเมื่อไร ในเมื่อมันได้ตายไปพร้อมกับ ความรู้สึกรักที่มีให้กับคนๆ หนึ่งมากเกินไป จนไม่เหลือเผื่อไว้สำหรับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ตั้งตัว...มันเป็นความโง่ของฉันเองที่ไม่รู้จักรักให้เป็น...
เรื่องราวความเศร้าและเจ็บปวดของฉันมันเริ่มจาก....ฉัน พี่บลู๊ค และ พี่เดมอน เป็นเด็กที่เติบโตจากบ้านสงเคราะห์เด็กกำพร้า แหล่งรวมของสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีใครต้องการ และเด็กที่ไม่รู้ว่าอ้อมกอดอันอบอุ่นจากแม่เป็นอย่างไร มันจึงเป็นความรัก ความผูกพันของเด็กโดดเดี่ยวสามคนที่ถูกทอดทิ้งเหมือนกัน
เราสามคนมีสิ่งเล็กๆ ร่วมกัน “คำสัญญา” จะรักและดูแลกันตลอดไป จากความผูกพันผันแปรเป็นความรักของหนุ่มสาว....ถูกแล้วฉันหลงรักพี่บลู๊กมากเกินกว่าคำว่าพี่ชาย
วันเกิดครบรอบ 19 ปีของฉัน พี่บลู๊คสารภาพว่า “รักฉันมาตลอด และจะรักเค้าแบบคนรักได้มั้ย” ฉันพยักหน้ารับอย่างเขินๆ มันคงจะไม่มีของขวัญหรืออะไรที่มีค่ามากกว่าความรักที่ได้รับจากพี่บลู๊กอีกแล้ว ก็ในเมื่อฉันรักเค้าเช่นกัน...
พี่เดมอนยิ้มให้เราสองแบบเศร้าๆ แล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ด้วยความดีใจฉันจึงไม่ได้ใส่ใจกับความรู้สึกของเค้ามากนัก คิดเพียงว่าเค้าคงให้เวลาเราสองอยู่ด้วยกัน...วันเกิดปีนั้นฉันมีความสุขที่สุดเท่าที่ผู้หญิงมีความรักคนหนึ่งจะมีได้...โดยลืมคิดถึงความรู้สึกของคนที่รักฉันมากอีกคนหนึ่งไป...
อย่างที่บอกไว้ความสุขมักจะอยู่ไม่นาน...ความรักก็ไม่ได้หอมหวานเหมือนที่คิดเสมอไป...เมื่อ 3 เดือนที่แล้วพี่บลู๊คมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งและบอกฉันน้ำเสียงสดใสว่า “อีวี่น้องรักจ๋า นี่ Casandra ลูกสาวท่านประธาน และเป็นคู่หมั้นของพี่ เราตกลงจะแต่งงานกันเดือนหน้า หลังจากแต่งงานแล้วพี่จะต้องย้ายไปประจำที่สำนักงานในนิวยอร์ก คงไม่มีเวลามาดูแลเรามากนัก น้องคงไม่ว่าพี่นะ”
ฉันช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน มีเพียงเสียงกระซิบจากสมองที่ว่างเปล่าของตัวเอง
“มันไม่จริงใช่มั้ย ฉันกำลังฝันอยู่ใช่มั้ย ที่พี่เค้าบอกว่ารักเรามันไม่เคยเป็นความจริงใช่มั้ย หรือนั่นมันเป็นเพียงการปลดพันธนาการตามคำสัญญาวัยเด็กเท่านั้น มันไม่จริง แล้วที่พี่เค้าแสดงออกมามันไม่จริงใช่มั้ย” นานต่อมาฉันจึงได้ยินเสียงเบาโหวงของตัวเองกล่าวด้วยริมฝีปากสั่นระริกว่า
“ยินดีกับพี่ด้วย ขอให้พี่มีความสุขนะค่ะ” “ขอบใจอีวี่น้องรัก พี่คงต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ” บลู๊กพูดก่อนที่จะจูงมือหญิงคนรักออกไปจากบ้าน
ฉันเฝ้ามองทั้งสองคืนเดินห่างออกไปจนลับตา ฉันน่าจะมีความสุขสิในเมื่อคนที่ฉันรักที่สุดมีความสุขกับสิ่งที่เค้าเลือก แต่ทำไมฉันปวดใจอย่างนี้นะ มันเจ็บเหลือเกิน ...
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่และอ้างว้างเหลือเกินเมื่อไม่มีเค้า...แต่พลัน!! เหมือนมีสัมผัสอันอบอุ่นอ่อนโยนจากอ้อมกอดของใครคนหนึ่งพร้อมเสียงปลอบประโลม “อย่าร้องไห้เลยนะคนดี เธอยังมีพี่อยู่และจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ”
กาลเวลายังคงเคลื่อนไปไม่หยุด...จากฤดูหนาวจนถึงฤดูร้อนแล้ว...แต่ความเหงาและเจ็บปวดยังคงอยู่...ไม่เคยเคลื่อนไปตามกาลเวลาเลย...
ในวันหนึ่งความอดทนของพี่เดมอนสิ้นสุดลงเขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่ “ฟังให้ดีนะอีวี่ เธอทำตัวแบบนี้มันเกินทนแล้วสำหรับพี่ ใจพี่รับไม่ไหวแล้วที่เห็นเธอเป็นแบบนี้...เธอจะทำร้ายตัวเองไปถึงเมื่อไรกัน ขอร้องละ จะให้พี่ทำยังไงบอกมาเถอะพี่จะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ”
“เธอเคยคิดถึงจิตใจของพี่บ้างมั้ย มันเจ็บปวดมากกว่าเธอหลายเท่านัก พี่เสียใจ มันเป็นความผิดของพี่เอง...การเสียสละของพี่มันไม่ทำให้เธอคนที่พี่รักที่สุดมีความสุขได้เลย มันปวดที่ใจนี่เธอเข้าใจมั้ย...ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน”
“ถ้าเธอไม่ว่า...ขอรักของพี่ชดเชยสิ่งขาดหายไปของเธอได้มั้ย...มันอาจจะไม่เท่าที่เธอต้องการ แต่ขอให้รู้ไว้ว่า “รักนี้มีไว้เพื่อเธอ” ตลอดมาและจะเป็นเช่นนี้ตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง”
ความเงียบเข้ามาครอบงำจิตใจทั้งสองฝ่ายอีกครั้ง แล้วในที่สุดเดมอนก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงขมขื่น
“พี่เข้าใจแล้ว...คงจะไม่รบกวนเธออีกแล้ว...ใช่สินะ!! เธอจะเข้าใจได้ยังไง ในเมื่อใจของเธอไม่ได้อยู่กับพี่เลย....เราคงจะไม่เจอกันอีกแล้ว...ลาก่อน”
“พี่เดมอน...ฉันรู้ว่าพี่รักฉันมากแค่ไหน...แต่ใจฉันตอนนี้มันไม่เหมาะสมกับความรักที่บริสุทธิ์ของพี่ ขอเวลาสักนิดได้มั้ย เวลาสำหรับเรา แล้วสักวันหนึ่งฉันจะรักพี่ให้ได้มากกว่าที่พี่รักฉัน...”
ฉันกล่าวออกมาในที่สุด หลังจากที่เงียบไปนาน
“คนดี...นั่นก็ดีที่สุดแล้วสำหรับพี่”
“ความสุขเกิดขึ้นได้เสมอเพียงใจเราเปิดรับ” นั่นน่าจะเป็นคำพูดที่เหมาะกับฉันมากที่สุดในตอนนี้ แล้วฉันยัง ค้นพบความลับอีกอย่างหนึ่งมันสำคัญมากคุณจะเอาไปใช้ก็ได้นะ “การอยู่กับคนที่ “รักเรา” เป็นความสุข แต่การอยู่กับคนที่ “เรารัก” เป็นทุกข์ยิ่งกว่า”
ฮื่อ! ฉันคิดว่านะ แสงแดดอันร้อนแรงของดวงอาทิตย์หน้าร้อน ก็ยังไม่สามารถจะบดบังรัศมีความร้อนแรงสดใสของ พี่เดมอนได้ ผู้ชายที่ดูภายนอกเย็นชาและเย่อหยิ่ง แต่เมื่อได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงฉันจึงรู้ว่าในความร้อนแรงนั้นแฝงไว้ด้วยความอ่อนหวาน ช่างเอาอกเอาใจ และบางครั้งมีรั่วด้วย 555++
”พี่เดมอน” คนที่ทำให้ฉันหัวเราะได้อีกครั้งโดยปราศจากความเจ็บปวดและความเศร้า แล้วจะไม่ให้ฉันถลำใจรักเค้าได้ยัง...ผู้ชายของฉัน...
เรื่อง/ภาพ มากไปสักนิด แต่เพื่อความครบถ้วน