แง๊ ToT จะจบแล้วหรอ

PM เหมือนเดิมน่ค่ะ^^

T^Tจะติดตามจวบจนวินาทีสุดท้าย

เช้าวันรุ่งขึ้น
"อย่าไปนะ กลัมาสิ!!!"ฉันสะดุ้นตื่น ฝันเองหรอ ทำไมทาร์เทต้องไปด้วยละ ไม่รักฉันแล้วหรอ ถ้าเป็นฉันก็คงไป ก็เราพูดแบบนั้นไป ไม่อยากให้ไปเลย หะ!! กี่โมงแล้วเนี้ย 6.00น. เองหรอ
หะ!!~ หกโมง หมอนั้นไปเที่ยวบินเช้านี้น่า แล้วไอ้เที่ยวบินเช้ามันออกกี่โมงละเนี้ย
"คุณคาเมล ตื่นแล้วหรอค่ะ"พยาบาล คนนึ่งเดินเข้ามาหาฉันพร้อมช่อกุหลาบสีขาวช่อใหญ่
"กุหลาบขาวของคุณค่ะ คนที่มาหาคุณบ่อยๆฝากมาให้น่ะค่ะ"พยาบาลยื่นกุหลาบให้ฉัน ละก็มีโน้ตแผ่นเล็กๆ ในนั้นมีข้อความที่เขียน
ถึงคาเมล
คาเมล ฉันทาร์เทเองน่ะ วันนี้ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกแกน่ะ คาเมล ฉันไม่กล้าบอกกะว่าจะไปเงียบๆน่ะ ฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเพื่อจะต้องรับช่วงงานของพ่อต่อน่ะ ไม่รู้ด้วยจะ
กลับมาเมื่อไหร่ ฉันอยากอยู่กะคาเมล อยากดูแลคาเมล อยู่เคียงข้างตลอดไป แต่ก็คงไม่ได้แล้วสินะ แกก็พูดมาชัดแล้วฉันก็ไม่มีอะไรมากแล้วละ อยากบอกคาเมลว่า ฉันจะรักแกมากนะ รัก
มากๆ ถึงแกจะคิดอย่างไงฉันไม่สนหรอกนะ ฉันจะชอบจะรักแกตลอดไป ขอให้แกเจอรักแท้ของแกละอยู่กับเค้าอย่างมีความสุขนะ ลาก่อน 'ทาร์เท'

ฉันนั่งอ่านจดหมายจบ น้ำตาฉันไหลไม่หยุด ฉันกอดจดหมายแล้วก็ร้องไห้ คิดถึงการกระทำของตัวเองที่ทำร้ายจิตใจคนที่ฉันรักที่สุด และรักฉันที่สุด ฉันมันโง่มากๆ ฉันต้องไปบอกเค้าว่าฉันคิดอย่างไงกับเค้า ต้องบอก ฉันรีบลุกจากเตียงหยิบไม้พยุงตัว แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง
"คุณคาเมล จะไปไหนค่ะ คุณคาเมล"ฉันไม่สนใจเสียงเรียกอะไรทั้งนั้น เพราะฉันเจอคนที่ฉันรักและรักฉันแล้วจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว ฉันรีบวิ่งไปขึ้นแท็กชี่ที่จอดอยู่หน้าโรงพยาบาล ฉันบอกคนขับให้ไปที่สนามบิน พอถึงสนามบินฉันรีบไปตรวจไฟร์ทเที่ยวบิน ไทย-อังกฤษ
"ขอโทษนะค่ะ เที่ยวบินไทยอักกฤษออกไปหรือยังค่ะ"ฉันรีบไปถามประชาสัมพันธ์
"เออ ออกไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ"พอฉันได้ยินคำว่าเที่ยวบินออกไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงตัวฉันก็ทรุดลงทันที ฉันร้องไห้อีกแล้ว ความรักครั้งนี้ทำให้ฉันเสียน้ำตามากๆเลย ถ้าฉันเข้าใจความรู้สึกของหัวใจตัวเองก็คงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้ เค้าไปแล้ว เค้าจะไม่กลับมาแล้ว ฉันพยุงตัวไม่นั่งที่เก้าอี้ของสนามบิน แล้วก้มหน้าร้องไห้ ฉันมันโง่ โง่ๆๆๆ ฉันทำให้ทาร์เทเสียใจ ทุกๆอย่างที่ฉันทำ ทำให้เค้าเสียใจมาตลอด ทั้ง ด่า ว่า ไล่ เอาแต่ใจ งี่เง่า ไม่มีสมอง ฉันทำตัวแย่มาตลอด แต่เค้าก็ยังจะรักฉัน ยังรักฉันเหมือนเดิม
"คุณ ศสิธร ชินธรรมวรโรน์จ อยู่ที่นี้หรือเปล่าค่ะ มีคนตามหาคุณอยู่ค่ะ"เสียงประชาสัมพันธ์ ใคร คงเป็นพ่อกับแม่สินะ คงห่วงเลยตามหา ฉันพยุงตัวเองค่อยๆเดินไปหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ฉันก้มหน้าเช็ดน้ำตาค่อยๆเดิน อะ!! ฉันเจอแม่กะพ่อยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ฉันทำให้ท่านเป็นห่วงอีกแล้ว ฉันค่อยๆเดินไปหาท่าน ท่านทั้งสองเห็นฉันเดินไปหาเค้ายิ้ม แม่ก็ร้องไห้ พ่อยิ้มให้ฉันแล้วโอบไหล่แม่เอาไว้
"หนูขอ....โทษ"พอฉันพูดจบแม่ก็ปรี่เข้ามากอดฉัน อบอุ่มจังเลย แล้วอยู่ดีๆฉันก็ร้องไห้อาบไหล่แม่ไปหมด พ่อก็เอามือมาลูบที่หัวฉันเบาๆ แล้วพ่อก็เอารถเข็นมารับฉันหน้าสนามบิน ฉันค่อยๆขึ้นไปนั่งบนรถอย่างช้าๆ ละในหัวฉันก็นึกขึ้นมาได้ โทรศัพท์ ใช่โทรศัพท์ ฉันส่งไปเมล์ไปก็ได้นี้
"แม่ โทรศัพท์หนูละค่ะแม่ โทรศัพท์"ฉันรีบเอาโทรศัพท์เร่งพิมพ์ข้อความ
ทาร์เท ฉันขอโทษที่ทิ้งคว้างความรู้สึกของนายแต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าคนที่ฉันรักและเค้าก็รักฉันคือใคร คนคนนั้นก็คือนายนะ ทาร์เท ขอบคุณมากๆสำหรับทุกอย่างฉันได้บอกแล้วละว่าฉันแล้วจริงๆคิดอย่างไงกับนายกันแน่ ฉันเข้าใจหมดแล้ว ขอบคุณนะ ละฉันจะรอจนกว่านายจะกลับมา 'คาเมล'
ฉันกดส่งข้อความ ไม่รู้มันจะสายเกินไปหรือเปล่า แต่สำหรับฉันมันไม่สายต่อไปแล้วละ ฉันดีใจที่ได้บอกนาย ฉันจะรอนายนะทาร์เท

6 ปีผ่านไป~~~~~~ ฉันเรียนจบ ละก็ทำงานเป็นนักเขียนนิยาย ฉันได้ทำนิยายเรื่องแรกของฉัน ฉันเขียนถึงเรื่องราวของฉันที่เกิดขึ้นเมื่อ 6ปีก่อน ละตอนนี้ฉันก็จะได้เป็นนักเขียนเต็มตัวซักที วันนี้เป็นวันเปิดตัวหนังสือเรื่องแรก เล่มแรกของฉัน ฮู้~~ คนมาเยอะจังเลย ตื่นเต้นจังเลย ฉันทำสำเร็จ แต่ตอนจบในนิยายฉันดัดแปลงเสริมแต่งเอาเองให้นางเอกกะพระเอกรักกัน จบแบบแฮปปี้ แต่ในชีวิตจริงๆแล้วมันไม่ได้จบแบบนั้นเลย รอละรอก็รอทาร์เทก็ไม่กลับมา บ้านก็ย้าย ฉันเคยไปหาที่อังกฤษด้วยนะ แต่เค้าทำงานรับช่วงต่อคุณลงเลยไปแล้วไม่เจอ เพราะงานทาร์เทเยอะมากๆไม่มีเวลาออกมาเจอฉันเลย ไม่รู้เมล์เมื่อ6ปีก่อนจะไปถึงหรือเปล่านะ ฉันตั้งสติเอาเรื่องต่อหน้าเป็นเรื่องหลักก่อน อร้ายยยยย ตื่นเต้นชะมัด
"2 นาทีเตรียมเลยนะครับคุณคาเมล"เสียงทีมงานนัดแนะฉันให้ทำตามสคิบที่กำหนดไว้
"ตอนนี้เรามาพบกันกับคุณ คาเมล ครับบบบบบ"ว้ายยย ตื่นเต้นๆๆๆ โหๆๆ คนเยอะชะมัดเลย อร้ายๆๆๆ แม่ๆ พ่อด้วย ทุกคนมากันหมดเลย คุณลุงกะคุณป้าพ่อกับแม่ทาร์เทก็มายัยลิมานก็มา เซย์เยสก็มา ทราบซึ้งจัง แต่คนที่อยากให้มามากที่สุดกลับไม่มา งานคงเยอะ อย่าคิดมากๆ แต่งานนี้มันงานที่ ถ้าไม่มีนายหนังสือเล่มนี้คงไม่มีแน่ๆ
"สวัสดีค่ะ"ฉัน
"คุณคาเมล ขอถามเกี่ยวกับผลงานแรกนี้หน่อยนะครับ"พิธีกร
"เออ ผลงานชิ้นนี้หรอค่ะ มันเป็นหนังสือที่คาเมลเขียนเป็นเรื่องแรก เป็นเกี่ยวกับเพื่อนรักเพื่อนก็ว่าได้นะค่ะ"ฉัน
"เอามาจากประสบการณ์จริงหรือเปล่าครับ"
"ค่ะ เอามาจากเรื่องของคาเมลเอง แต่...ตอนจบมันไม่ได้จบแบบแฮปปี้นะค่ะ"
"ช่วยเล่าคราวๆหน่อยได้ไหมครับ"
"คงต้องตามในหนังสือกันเองนะค่ะ"
"ครับๆ งั้นพวกเราอย่าลืมอุดหนุนหนังสือเรื่อง My First Love A Friend รักแรกของฉันคือเพื่อนสนิท กันเยอะๆนะครับ"
"คัท!!!"เสียงคนควบคุมรายการ จบแล้วสินะ ในที่สุดก็ไม่มา ฉันขอให้พ่อกับแม่แล้วทุกคนกลับไปก่อน ฉันคิดว่า ฉันจะรอ ฉันค่อยๆเดินออกจากด้านหลังไปนั่งอยู่ที่ชิงช้า แขว่งไปแขว่งมา ตอนนี้ประมาณ 16.45น. ได้มั้ง ไม่ได้เจอ6ปีคิดถึงนายชะมัดเลยตาบ้า ทำไม่มาหามั้งละ มาสักหน่อยหุ้นไม่ลดไม่เพิ่มหรอกน่า งานเปิดตัวหนังสือของเรานะ นายมันพระเอกมาซักหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้คนใจร้าย ยิ่งคิดยิ่งโมโห
"กึก!!!"มีเสียงคนเดินมาจากข้างหลังฉันรีบหันไป หะ ไม่เห็นมีใครเลย คงหูฝาดละมั้ง ฉันส่ายหัวแล้วมามือมาตบที่แก้มตัวเองเบาๆ
"เจ็บไหม ไม่เจอฉันคิดจะทำร้ายตัวเองเลยหรือไง"ฉันตกใจแทบตกชิงช้า หะ เสียงใครน่ะ มีผู้ชายคนนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ผู้ชายสวมซูต ผูกเนคไท สีฟ้าเข็มหลวมๆ เหมือนพยายามวิ่งมาฉันสุดกำลัง
"นี้ ยัย เฟิร์ส เลิฟ ไร้ สมอง"ฉันอึ่ง คำนี้มันเป็นคำด่าของทาร์เทนี้หว่า ฉันเงยหน้ามองผู้ชายคนนั้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ใช่ ใช่แล้ว ทาร์เท นายกลับมาหาฉัน
"ทาร์เท นาย....."ฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันดีใจมาก ดีใจอยากจะกระโดดกอดเค้าจะแย่อยู่แล้ว
"โธ่.....นึกว่าเจอกันจะได้กอดซัก...หน่อย"เค้าพูดไม่ทันจบคำฉันลุกแล้วพุ่งตัวกอดทาร์เทจนเค้าล้มไปทับที่บ่อทรายหน้าชิงช้า
"เธอนี้มันรุนแรงจริงๆเลย หนักขึ้นหรือเปล่านี้"
"ไอ้บ้า......คิดถึง ชะมัดเลย"ฉันร้องโฮ ซบอกของทาร์เทจนเสื้อของเค้ามีแต่น้ำตาของฉัน
"รู้แล้วน่าาาา ฉันเอง.....ก็คิดถึงเธอเหมือนกันคาเมล" เค้าค่อยๆจับหน้าขึ้นฉันแล้วค่อยๆ จูบ อย่างอ่อนโยน จูบแรกของฉัน มันช่างแสนจะอบอุ่น
"ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้วนะ ฉันจะอยู่กะเธอตลอดไปนะคาเมล"เค้าพูดจบแล้วก็จูบกับฉันอีกรอบ คราวนี้นานมากๆเลย นานจนฉันไม่อยากถอนจูบครั้งนี้ออกเลย ความรักของฉันกว่ามัน
จะสมหวังเล่นเอาสะนานจริงๆเลย แต่แบบนี้ก็เหมือนในนิยายของฉันสักที จบแบบแฮปปี้เอ็นดริ่ง ละฉันก็จะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้หลุดมือไปอีกแล้ว ใครอยากจะปล่อยละย่ะ ก็เจอจูบแรกทุกๆวันแบบนี้ละเนอะ (-/////-)

กริ๊ด สนุกอะ แ อ บ เขิน

สนุกกกกกกก

หนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก/// แอบเขินแทนคาเมล

หัวเถิกยังไงก็รักน่ะ ><'น่ารักชอบๆๆทาร์เทหล่อ คาเมลน่ารัก

สนุกมากกกกกกก

สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุนนะค่ะ ^^

ชอบมาก><"

ตอนนี้กำลังจะมีนิยายใหม่มานะค่ะ เป็นเกี่ยวกับแนว คำสาป อะไรประมาณนั้นละค่ะ ขอย้ำว่าเน้นเอาฮาค่ะ รับรองว่าต้องสนุกแน่ๆ
ตอนนี้กำลังหาชื่อพระเอกนางเอก แต่เนื้อเรื่องก็โครงๆไว้แล้ว ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงจะมาบอกนะค่ะ งั้นจะเอาลงมาให้อ่านนิดนึงละกัน
นิดเดียวพอนะค่ะ

วันนี้เป็นวันที่ฉันกับแฟนฉันคบกันได้2ปี แต่.....2ปีฉันไม่มีความสุขเลยเพราะเค้าไม่เคยบอกรักฉันสักคำเลยน่ะสิ มากสุดก็จับมือแต่ฉันเป็นคนเอื่อมไปจับนะนั้นละไม่เคยกอด ไม่เคยหอมแก้ม จูบ ลวนลามอะไรเลย แต่เค้าไม่เหมือนฉัน ฉันพยายามแต่งตัวเซ็กซี่ยั่วยวนสารพัดแต่เค้าก็ปธิเสธตลอดเลย รู้ไหมใครเป็นคนหน้าดานไปขอเค้าคบ ฉันไง ฉันมันหน้าดานไปขอคบผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง วันๆเอาแต่ทำหน้านิ่ง หน้าดุหน้าหล่ออวดสาวๆ ฉันก็อยากเป็นเหมือนผู้หญิงที่ถูกแฟนเอาใจ บอกรัก คอยห่วงใย คอยดูแลมั้งอะ แต่ทำไมเค้าถึงไม่แสดงความรักกับฉันเลยละเอาแต่ดุ ตะคอก หรือว่า....? เบื่อฉันแล้วอะ ก็พฤติกรรมที่เค้าทำ ทำให้ฉันคิดว่าเค้าไม่รักฉันแล้วหรือไม่เคยรักเลยต่างหาก ฉันทนโง่มา2ปีเต็มๆวันนี้หละ ฉันจะได้พ้นจากการกระทำไร้ความสุขของเค้าสักที



ตอนนี้กำลังหารูปพระเอกหน้าดุๆแต่เน้นหล่อเอาไว้ก่อน นางเอกเอาหน้าแบ๋วละกันนะ เรื่องนี้อาจจะมีโปรเตอร์รวมก็เป็นได้นะค่ะเพราะที่โรงเรียนสอนคอมตกแต่งภาพพอดีว่าจะเอามาใช้สักหน่อย แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้จะลงเต็มๆหรือเน้นเร็วคงต้องรอหน่อยนะค่ะเพราะงานที่บ้านก็เยอะโรงเรียนก็เยอะ แต่ไม่อยากให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆรอกันก็เลยเอามาลงนิดหน่อย อย่าว่าอย่าโกรธกันเลยนะค่ะ

รูปภาพจากนิยายแจ่มใสนี่เอง อิอิ

ติดตามค๊า มาแร้วบอกด้วยนะค่ะ

ติดตามค๊า อัพแร้วบอกด้วยนะค่ะ

ติดตามจ้า PM PM

ติดตามคะ ฝาก PM ด้วยนะคะ

ขอฝากหนังบ้างน้าา http://www.thaithesims3.com/topic.php?topic=101435