เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
Saya no Uta เป็นเรื่องของโศกนาฏกรรม ความรัก หายนะ ที่บทสรุปของมันช่างเลวร้ายเหลือเกิน เมื่อพระเอกหนุ่มนักศึกษาแพทย์ผู้โชคร้ายที่ต้องสูญเสียครอบครัวทั้งหมดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ความโชคร้ายนี้ถือว่ายังน้อย เมื่อนรกทั้งเป็นยังรอเขาอยู่ เมื่อเขาลืมตาดื่มขึ้นเขาพบว่าประสาทการรับรู้ของเขาเริ่มผิดเพี้ยนชนิดที่การแพทย์ปัจจุบันไม่สามารถรักษาได้ ซึ่งมีผลกระทบคือโลกที่เขาเห็นนั้นเปรียบเสมือนภาพนรกไม่ปาน มันเป็นโลกบิดเบี้ยวที่น่าขยะแขยง เต็มไปด้วยก้อนเนื้อและเลือด อวัยวะชวนแหวะ ผู้คนและเพื่อนสนิทที่เขาพบเห็นกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่พูดภาษาไม่ใช่มนุษย์
อาการของเขาไม่มีใครรับรู้ ฟุมิโนริไม่สามารถหาใครมาปรึกษาได้เลย เพราะคนอื่นไม่เข้าใจในตัวเขา เพราะคนอื่นเห็นฟุมิโนรินอนบนเตียงที่สะอาดในโลกที่แสนจะธรรมดา แต่สำหรับสายตาของเขาแล้วมันเหมือนนรกไม่ปาน แม้จะรู้ว่าสัตว์ประหลาดที่จะพยายามจะพูดคุยกับเขานั้นจะเป็นเพื่อนรัก เพื่อนตาย เพื่อนสนิท แฟน แต่เขาก็ทำใจรับไม่ได้อยู่ดี ทำให้นับวันสภาพจิตของเขาเริ่มแย่ลง กลายเป็นคนเก็บตัว ไม่พูดไม่จา จนถึงขั้นคิดจะฆ่าตัวตายจากโลกนี้ไปเลยทีเดียว
จนกระทั้งวันหนึ่ง ตอนกลางคืน เขาได้ยินเสียงของคน ลอยดังนอกห้อง เขาเดินหาที่มาของเสียง จนกระทั้งพบสาวน้อยคนหนึ่งชื่อซายะ ซึ่งเขารู้สึกแปลกใจว่าทำไมเธอถึงคงสภาพมนุษย์อยู่ได้ทั้งๆ ที่อยู่โลกขยะแขยงและนรกแห่งนี้
ซายะแสดงท่าทางเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก พูดคุยกับฟุมิโนริอย่างเป็นกันเอง(ย้ำอีกที ว่าพระเอกผู้โชคร้ายของเราสมองกลับมองเห็นสิ่งที่ชาวบ้านว่าสวยเป็นสิ่งน่าขยะแขยง และอีหนูซายะเนี่ยเป็นสิ่งที่สาวสิ่งเดียวที่พระเอกเห็น แล้วในสายตาคนอืนๆที่เห็นซายะหละ จะเป็นยังไง...) และฟุมิโนริเองก็พอใจกับซายะที่พูดคุยกับเขา หลังจากนั้นอาการของเขาก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นตามลำดับ พร้อมกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซายะเริ่มก่อตัวยิ่งกว่าเพื่อนกลายเป็นคนรักหวานหยดไม่ปาน
จนกระทั้งถึงเวลา ฟุมิโนริต้องออกจากโรงพยาบาล ความจริงฟุมิโมริไม่ได้หายขาดแต่เขาแสลงทำเท่านั้น สำหรับเขาแล้วขอให้มีซายะคนเดียวในโลกของเขาเท่านั้น อย่างอื่นเขาไม่สน
โดยหารู้ไหมนี้เป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมในเวลาต่อมา.....
โศกนาฏกรรมที่ว่าเป็นอย่างไร? ซายะเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงโลลิ? ฉากแหวะที่ว่าเป็นอย่างไร? ทำไมซายะกินแมว? กินหมูไม่ได้เหรอ? ก็ติดตามได้ใน Saya no Uta
ก่อนจะอ่านเรื่องเต็ม มาทำความเข้าใจกันซักนิดนึง เรื่องของเรื่องคือเกมส์นี้มะแมวเหมียวเองไม่ได้เล่นหลอกค่ะ มันเป็นเกมส์แนวHจากแดนปลาดิบ ตัวมะแมวเหมียวเองก็ไม่ได้รังเกลียจเกมส์แนวHแบบนี้หลอกนะคะ แต่ว่าถ้าเอามาเล่นที่บ้านมีหวัง
... โดนคุณพ่อ คุณแม่ เชือดแน่เลย555มะแมวเหมียวมองพวกนี้เป็นศิลปะนะคะลายเส้น และการวาด ก็ดูดีไปอีกแบบ
เราไม่ว่ากันกับคนที่ชอบเกมส์แนวนี้ แล้วอีกอย่างการ์ตูนญี่ปุ่นหลายๆเรื่องส่วนใหญ่ก็ดัดแปลงมาจากเกมส์พวกนี้เหมือนกัน แถมการ์ตูนสมัยนี้ไอ่ฉากแบบนั้นก็เยอะไม่แพ้เกมส์แนวH เลยด้วยแหละค่ะท่านผู้ชม เพราะงั้นเลยอยากให้ทำความเข้าใจแล้วก็ ดูที่สาระของเกมส์กันดีกว่าเนอะ^^ ป.ล. มะแมวเหมียวไม่สนัมสนุนพวกคนที่ตั้งใจเล่นเกมส์H เพื่อความหื่นนะคะ คนที่เค้าเล่นเฉยๆเพราะชอบความน่ารักของตัวละครก็ยังมีอีกมาก อย่าให้ความหื่นส่วนตัวทำให้คนอืนๆที่เค้าชอบเล่นเกมส์มาถูกมองรวมไปว่าเป็นพวกไม่ดีเลยค่ะ มะแมวเหมียวเองก็เคยเล่นบ้างแต่ไม่บ่อยส่วนใหญ่จะดูการ์ตูน ทั้ง แนว H,Y,Yuri ,Yaoi ,SM ดูหมดค่า
แต่ที่ชอบมากสุดๆคือสายG (Guro) 
นอกเรื่องมากไปละ ไปอ่านเรื่องเต็มของSaya no uta กันดีกว่า บอกไว้ก่อนนะคะว่าเกมส์นี่มะแมวเหมียวไม่ได้เล่นเอง ไปอ่านของคนอืนมาอีกทีเมื่อเราเริ่มต้นเกมส์ เราอาจสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อภาพเปิดฉากออกมาเป็นภาพก้อนเนื้อและสัตว์ประหลาดที่พูดภาษาอะไรบางอย่างที่ฟังแล้วสุดแสนจะปวดโสตประสาทมากๆ ก่อนที่จะมารู้อีกครั้งว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นคือมนุษย์ที่พยายามพูดคุยกับฟุมิโนริพระเอกของเรื่องนี้นั้นเอง
นี้คือโลกที่ฟุมิโนริมองเห็น มันเริ่มเกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์รถประสบอุบัติเหตุที่ฆ่าพ่อแม่ของเขา แต่เขารอดมาได้โดยการผ่าตัดสมอง แต่กระนั้นผลกระทบที่ได้จากการผ่าตัดนั้นก็คือเขาสูญเสียสัมผัสทั้งผ้าไปโดยชิ้นเชิง แรกเริ่มลืมตาเขาพบว่าทุกสิ่งรอบตัวของเขาเต็มไปด้วยก้อนเนื้อกระจัดกระจายและเลือดสีแดงข้น อย่างน่าสะอิดสะเอียน ก้อนเนื้อที่ติดบนผนังและพื้น และมีก้อนเนื้อหนึ่งมาพูดกลับเขาซึ่งเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูดเลย ทั้งๆ ที่จริงๆ สิ่งที่ฟุมิโนริเห็นก็เป็นแค่โลกที่แสนจะธรรมดา โรงพยาบาลที่สะอาดสะอาน ผู้คนที่เป็นมิตร แต่หากตอนนี้ฟุมิโนริกลับเห็นโลกเหล่านี้เป็นนรกก้อนเนื้อ
ไม่เพียงแต่สายตา เขาพบว่าประสาทลิ้มรสและสัมผัสต่างๆ ต่างสูญเสียไปหมด ฟุมิโนริตกใจและแทบเป็นลม เพราะว่าเขาเป็นนักเรียนโรงเรียนแพทย์เขารู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้เขาไม่สามารถกลับมาเป็นปกติอีกแล้ว เขาจึงกลายเป็นคนเงียบไม่พูดไม่จา เก็บกด และเก็บตัว จนมีความคิดพยายามที่จะฆ่าตัวตายเพื่อหนีโลกเน่าๆ แห่งนี้หลายครั้ง หากแต่ไม่สำเร็จสักที
จนกระทั้งคืนหนึ่งเขาได้พบหญิงสาวคนหนึ่งที่สุดแสนจะน่ารัก ชื่อซายะ ฟุมิโนริรู้สึกแปลกใจว่าทำไมเธอยังคงสภาพมนุษย์ในโลกนรกก้อนเนื้อแห่งนี้ได้ ซายะพูดกับฟุมิโมริว่าเขากำลังตามหาพ่อที่โรงพยาบาลแห่งนี้และเธอต้องการอยู่กับฟุมิโมริเพื่อให้เขาช่วยตามหาพ่อ ฟุมิโมริรับปากที่จะช่วยเหลือซายะ สำหรับเขาแล้วซายะคือที่พักใจที่ช่วยเยียวยาในโลกเน่าแห่งนี้ หลังจากนั้นเป็นต้นมา เขาก็พูดคุยกับซายะอย่างคนปกติทุกคืน อาการของฟุมิโมริก็ดีขึ้นตามลำดับ จนทางโรงพยาบาลเห็นว่าเขาอาการปกติสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ ความจริงฟุมิโมริแกล้งทำเป็นหายขาด ทั้งๆ ที่โลกก้อนเนื้อเน่าๆ ยังคงอยู่เขาเพียงแต่ปรับตัวเพื่อเข้ากับมันเท่านั้น สำหรับเขาขอให้มีซายะอยู่เคียงข้างเขาก็พอใจแล้ว และคืนสุดท้ายที่เขาอยู่โรงพยาบาลเขาได้พูดกับซายะว่าอยากให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดไป แต่ปฏิกริยาของซายะเงียบไปพักใหญ่ เธอไม่ได้ให้คำตอบกับฟุมิโมริ เธอแค่เดินจากไปแล้วหายลับในความมืด
ในวันที่ฟุมิโมริออกจากโรงพยาบาลเขาพบเพื่อนๆ ที่ประกอบไปโดยโคจิ,โอมิ และโย มาแสดงความดีใจที่เขาออกจากโรงพยาบาลและพาเขากลับบ้าน(ในสายตาของฟุมิโมริ เขาเห็นพวกเพื่อนๆ เป็นเพียงก้อนเนื้อที่ส่งกลิ่นแปลกๆ)
ฟุมิโมริเดินทางกลับบ้านเขาพบว่าโลกภายนอกไม่แตกต่างจากโรงพยาบาลมากนัก โลกสีแดงเต็มไปด้วยก้อนเนื้อขยะแขยงกระจัดกระจายอยู่ทั่ว แม้แต่ที่บ้านก็ไม่เว้น สภาพย่ำแย่แหวะพอๆ กับโลกภายนอกเช่นกัน
ฟุมิโมริกลับมาบ้านเขาก็พบว่าซายะมาอยู่ที่บ้านของเขาก่อนหน้านี้แล้ว
ซายะถามฟุมิโมริ “ได้.......ฉันสามารถอาศัยอยู่ที่นี้ได้เหรอ?”
ฟุมิโมริยินดีให้ซายะอยู่ที่บ้านของเขา ทั้งสองได้เริ่มต้นใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง ทั้งคู่ได้ตกแต่งบ้านใหม่สำหรับเรือนรักของเราสองคน ให้ดูสะอาด และซายะได้ปรุงอาหารที่เธอเรียนรู้จากทีวีให้ฟุมิโมริทาน แต่ดูเหมือนสัมผัสการรับรู้รสของฟุมิโมริจะสูญเสียไปด้วย ทำให้เขาไม่สามารถกลืนหรือกินอาหารที่ซายะทำได้เลย
ซายะกังวลเพราะฟุมิโมริไม่กินอาหารเลย เขาจำเป็นต้องได้รับสารอาหารที่จำเป็นในการดำรงชีวิตอยู่ ซายะได้ปลอบฟุมิโมริว่า “ไม่มีปัญหา ฉันจะพยายามหาอาหารให้ฟุมิโมริคุงกินให้ได้เลย ต้องมีสักอย่างสิที่ฟุมิโมริคุงกินได้”
ฟุมิโมริพูดกับซายะว่าไม่ต้องกังวล ขอให้ซายะอยู่เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
และแล้วค่ำคืน H ก็มาอีกครั้ง ดังนั้นเราขอข้างฉากดีกว่า.........................
วันต่อมาโยผู้อ่อนโยนที่มีความรู้สึกเป็นห่วงฟุมิโมริจนสุดหัวใจ ได้รวบรวมความกล้าเพื่อพูดคุยกับฟุมิโมริอีกครั้ง เธอสารภาพรักกับเขา แต่กลายเป็นเขากลับรู้สึกอึดอัด ในสายตาของเขา เขาเห็นโยเป็นสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อที่พูดเสียงแสบแก้วหูโสตประสาทที่น่ารังเกียจ เขาด่าเธอแบบเสียๆ หายๆ และทำท่าดูถูกเขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “ฉันเกลียดเธอ ฉันไม่อยากเห็นหน้าของเธอ ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ก่อนที่ฟุมิโมริจะเดินกลับบ้านคนเดียว ทิ้งเหล่าเพื่อนๆ ที่ตะลึงอ้าปากค้างกับการเปลี่ยนแปลงฟุมิโนริไว้ด้านหลัง
โยเกิดอาการช็อกและร้องไห้เพราะคาดไม่ถึงว่าฟุมิโนริจะกลายเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านั้นเขายังเป็นคนสุภาพอ่อนโยนอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงได้ถึงเพียงนี้? ทางด้านโอมิและโคจิที่เห็นเหตุการณ์จึงต้องเข้ามาปลอบโย โอมิรู้สึกโกรธฟุมิโนริ เธอสั่งให้โคจิดูแลโย ส่วนตนเองได้ไปบ้านฟุมิโมริเพื่อพูดกับเขาให้รู้เรื่อง(ฟุมิโมริไม่ได้บอกอาการป่วยของตนเองให้คนอื่นรู้)
สาวมั่นโอมิได้มาบ้านของฟุมิโมริ แต่เธอตกใจเมื่อพบว่าสภาพบ้านของฟุมิโมริ ไม่ต่างอะไรกับบ้านร้างขยะ ที่สวนเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ขึ้นรกอย่างรุงรัง กลิ่นเหม็นของซากสัตว์และขยะโชยไปทั่วบริเวณทั้งในและนอกบ้าน โอมิยืนอยู่หน้าบ้านเธอพบว่าประตูไม่ได้ล็อค เธอจึงเปิดประตูเข้ามาในตัวบ้าน แล้วก็พบว่าในบ้านแย่กว่าภายนอกเสียอีก หน้าต่างถูกปิดทำให้ภายในบ้านมืดและเสื่อมโทรมอย่างเห็นได้ชัด กลิ่นเหม็นภายในสุดจะทนยิ่งกว่านอกบ้าน ดูเหมือนฟุมิโมริจะไม่อยู่บ้าน ในขณะที่โอมิทำการสำรวจบ้านอยู่นั้น.....ณ มุมหนึ่งของบ้าน ได้มีดวงตาของสิ่งหนึ่งที่จ้องมองเธอ....อย่างหิวกระหาย
“มีใคร.......? มีใครอยู่ไหม” โอมิร้องเสียงดังถาม เนื่องจากเธอได้ยินเสียงประหลาดดังที่ห้องครัว มันไม่ใช่เสียงของคนหรือสัตว์ โอมิเริ่มรู้ว่าบ้านหลังนี้ยังมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ใช้มนุษย์อาศัยอยู่ เธอได้ตามหาที่มาของเสียงนั้น
โอมิเข้าไปในตัวบ้านมาที่ห้องครัว แต่เสียงประหลาดนั้นก็ดังที่ห้องรับแขก เธอเลยเดินมาที่ห้องรับแขก และแล้วเธอก็ตระหนักว่าเจ้าของบ้านบ้านหลังเป็นคนวิกลจริต เนื่องจากสภาพภายในห้องรับแขก ผนัง พื้นห้องและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ถูกละเลงสีต่างๆ อย่างบ้าคลั่ง จากนั้นโอมิก็เริ่มรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งจ้องมองเธออย่างหิวกระหาย โอมิถอยฉากออกจากมาอย่างช้าๆ แต่สิ่งนั้นกลับพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว โอมิเริ่มรู้สึกถึงท้องของเธอฉีดขาดแหวกออกมาและเลือดเธอสาดกระจายเต็มหน้า ดวงตาเธอเปิดโพลงออกอย่างน่าสยดสยอง มือถือของโอมิได้ตกลงมาที่พื้น มันจะมีบทบาทภายหลัง ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง...........
ในเวลาต่อมา ฟุมิโนริกลับมาบ้าน เขาร้องเรียกทักทายซายะเหมือนคู่ใหม่ปลามัน จากนั้นเขาได้กลิ่นหอมอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นอาหารอร่อยบางอย่าง ลอยมาบริเวณห้องรับแขก ฟุมิโมริได้ตามกลิ่นที่มา จนเขาได้พบซายะกำลังกินอะไรบางอย่างคล้ายเยลลี่สีเหลื่องอยู่(ในเว็บต่างประเทศเขียนว่าซายะกิน Jello = Jell-o เป็นชื่อแบรด์เยลลี่เจลาตินชื่อดังของอเมริกาที่โด่งดังส่งขายไปทั่วโลก บ้านเราก็มีขาย)
“ซายะสิ่งที่เธอกิน?” ฟุมิโมริอุทาน ซายะตกใจและเหลือบมองฟุมิโมริเหมือนว่าตนเองทำอะไรผิด ฟุมิโมริหยิบชิ้นเยลลี่เพื่อมาดม และพบว่ามันมีกลิ่นหอมและเป็นกลิ่นเดียวกับที่เขาได้กลิ่นตอนอยู่หน้าบ้าน เขาลองกินและตกใจเพราะมันมีรสอร่อยมากจนเหลือเชื่อ
“อร่อยจังซายะ เธอทำของแบบนี้ได้ยังไงเหรอ”ฟุมิโมริถามซายะ
“เธอแค่ย่อยมันนิดหน่อยก่อนจะกินเท่านั้นเอง ฟุมิโมริคุง คุณโอเคกับอาหารนี้เหรอ ที่...?”
“แน่นอนไม่มีปัญหา ว่าแต่มันคืออะไรเหรอ?”ฟุมิโมริถามซายะอีกครั้ง
“อืมม.......... ปกติมันเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ น่ะ ฉันเจอในสวน แต่ครั้งนี้ครั้งแรกฉันได้ขนาดใหญ่มาเลยย่อยมันจนมีขนาดเล็กน่ะ”ซายะพูดกำกวน เลี่ยงคำตอบอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้ฟุมิโมริรู้
“นี้ถือว่าเป็นโอกาสดีแล้วล่ะที่เราทั้งสองไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารแล้วน่ะซายะ” ฟุมิโมริพูดกับซายะ ที่จริงเขาสังเกตตลอดเวลาว่า ในตอนที่เขากินอาหาร(ที่ไม่ถูกปาก)ซายะจะไม่กินอาหารร่วมกับเขาด้วย ทำให้เขากังวลตลอดว่าซายะกินอาหารอะไรกันแน่ มาคราวนี้เขาก็ได้รู้ว่าซายะกินอาหารที่เหมือนเยลลีและเขาก็ชอบอาหารที่เธอทานเหมือนกัน ทั้งคู่ร่วมรับประทานและพูดคุยเล็กน้อยเพิ่มเติมเกี่ยวกับเยลลี่ ก่อนที่ที่จะเก็บเยลลีที่กินไม่หมดในตู้เย็น…………….
ฟุมิโมรินึกจะช่วยซายะตามหาพ่อ เขานึกได้ว่าเรียวโกะหมอประจำตัวที่รักษาฟุโนริน่าจะรู้เรื่องพ่อของซายะ ดูเหมือนเธอมีความลับสำคัญเก็บเอาไว้ ฟุมิโมริพยายามสืบเรื่องนี้ โดยหารู้ไม่ว่าเรียวโกะกำลังจับตาดูเขาและซายะอยู่
จากนั้นฉากของเกมส์ก็ตัดฉาก เกี่ยวกับเรื่องเล่าสยองขวัญในโรงพยาบาลที่ฟุมิโนริรักษาตัวอยู่ เรื่องเล่าบอกว่าทุกยามค่ำคืนมีพยานหลายคนได้เห็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่รูปร่างไม่ใช้มนุษย์หรือสัตว์ใดๆ ในโลกที่รูปร่างคล้ายก้อนเนื้อน่าตาน่ากลัว มันชอบคืบคลานตามทางเดิน และมักทิ้งคราบเมือกๆ ปรากฏตามพื้น มันมักปรากฏบนเตียงคนไข้ หลายคนที่เห็นแทบเสียสติหรือกลายเป็นบ้ากับความสยดสยองของมัน มีข่าวลื่อเกี่ยวกับมันหลายอย่าง เช่น มันชอบกินแมวเป็นอาหาร ส่งผลให้พวกแมวจรจัดรอบๆ บริเวณโรงพยาบาลน้อยลง นอกจากนั้นมันยังเป็นต้นเหตุทำให้เด็กจากแผนกสูตินารีเวชหายไป นอกจากนั้นอวัยวะสำรองที่ใช้ปลูกถ่ายคนป่วยก็หายไปด้วย จนทางโรงพยาบาลประสบปัญหา แต่จู่ๆ เรื่องราวเหล่านี้กลับหยุดลงอย่างเด็ดขาดตอนปลายฤดูร้อน ไม่มีข่าวลื่อการพบตัวของสัตว์ประหลาดหรือการหายตัวไปของเด็กทารกหรือแมวอีกเลย....
ทางด้านโคจิและโยนึกสงสัยว่าหลายวันมานี้ โอมิหายไปไหน พวกเขาติดต่อเธอไม่ได้เลย โคจิรู้ดีในวันที่โอมิยังมีชีวิตเธออาสาจะไปบ้านของฟุมิโมริ จากนั้นก็หายสาปสูญไปเลย โคจิพยายามสืบเรื่องการหายตัวไปของโอมิที่น่าจะสาเหตุมาจากฟุมิโนริ ที่หลังๆ แม้เขาจะเข้าห้องเรียนแต่กระนั้นเขาก็ไม่ค่อยพูดคุยกับคนอื่น เสมือนฟุมิโนริมองพวกเขาเหมือนคนละโลกอย่างไรอย่างนั้น โคจิรอเวลาที่ฟุมิโนริไม่อยู่บ้าน เพื่อที่เขาจะได้แอบเข้าไปสืบข่าว เมื่อโคจิไปถึงก็พบบ้านของฟุมิโมริอยู่สภาพบ้านขยะเหมือนกับโอมิมาครั้งแรก(แต่โทรมกว่าเดิม) เขาพบว่าประตูไม่ได้ล็อกแล้วเขาทำการสำรวจบ้าน เขาก็แปลกใจอีกครั้งนอกจากกินเหม็นสุดจะทนในบ้านเขายังพบเมือกประหลาดที่เต็มบนพื้นและบริเวณบ้าน ห้องน้ำเต็มไปด้วยซากกระดูกขนาดเล็กที่น่าจะเป็นของสัตว์ โคจิกำลังเข้าห้องครัว แต่พอดีฟุมิโมริมาพบเห็นก่อน เขาเห็นโคจิบุกรุกบ้าน เขาเลยจัดการไล่โคจิออกจากบ้าน แล้วบอกโคจิว่าอย่าเข้ามาในบ้านของเขาอีก
วันหนึ่งซายะคิดอะไรสนุกขึ้นมาได้ เธอได้ขโมยข้อมูลประวัติคนป่วยที่ฟุมิโมริออกจากโรงพยาบาล .....เช้าวันต่อมา เธอได้วางแผนในการทดสอบการทดลองของเธอโดยแก้ไขอะไรบางอย่างกับสมองของลุงข้างบ้านของฟุมิโมริ........
ค่ำคืนวันนั้นระหว่างที่ฟุมิโมรินอนกับซายะด้วยกันสองคนบนเตียง(ทั้งคู่เปลือย อิจฉาเว้ย) ซายะบอกฟุมิโมริว่า เธอสามารถแก้ไขอาการป่วยของฟุมิโมริได้ แต่ขอเวลาสักหน่อย เธอต้องการทดลองอะไรบางอย่าง........
ในเวลาต่อมา เมื่อลุงข้างบ้านที่ตกเป็นเหยื่อทดลองของซายะได้ลืมตาตื่นขึ้นมา เขาได้พบว่าเขาอยู่ในโลกหนึ่งที่เต็มไปด้วยก้อนเนื้อขยะแขยง เหมือนฟุมิโมริ ลุงข้างบ้านตกใจและหวาดกลัวจนเสียสติ จากนั้นเขาก็ได้เห็นสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อขนาดเท่าตัวคนปรากฏตัวที่หน้าห้อง มันถามทำนองว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหน ชายคนนั้นตกใจเลยคว้าอาวุธที่อยู่ใกล้ตัว จ้วงแทงสัตว์ประหลาดก้อนเนื้ออย่างบ้าคลั่ง สัตว์ประหลาดกรีดร้องด้วยเสียงทำลายโสตประสาท
“มันตัวอะไรว่ะ.....ทำไมมันอ่อนแอแบบนี้เนี้ย?”ลุงข้างบ้านแปลกใจเมื่อเขาฆ่าสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อตายอย่างง่ายดาย
ลุงข้างบ้านลงมาข้างล่าง เขาพบสัตว์ประหลาดก้อนเนื้ออีกตัว แต่ตัวเล็กกว่าด้านบนที่กำลังเข้ามาในบ้าน เขาตกใจอีกครั้งและก็จ้วงแทงฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนี้อย่างบ้าคลั่งไม่แพ้ตัวแรก สัตว์ประหลาดก้อนเนื้อตัวเล็กดิ้นรนทุรนทุรายมันพยายามพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “พ่อจ๋า.......”(เฉลยล่ะกัน ลุงข้างบ้านได้ฆ่าภรรยาและลูกสาวของเขา เพราะคิดว่าเป็นสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อ)
“ฮ่า....ฮ่าๆๆๆๆ”ลุงข้างบ้านหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาเสียสติไปแล้ว
ทันใดนั้นซายะก็ปรากฏตัวใกล้ประตูเพื่อดูผลการทดลองของเธอ....
“ฉันน่ารักไหม.....” ซายะถามลุงข้างบ้าน
“น่ารัก...น่ารักสิ...เธอน่ารักมาก”ลุงข้างบ้านตอบด้วยน้ำเสียงหื่น
“จริงเหรอ? งั้นผลการทดลองของฉันก็ประสบผลสำเร็จแล้วสิ ดีใจจัง”ซายะดีใจ แต่เธอไม่ได้สังเกตเห็นลุงข้างบ้านที่จ้องซายะด้วยท่าทางหื่นกระหาย ราวกับสิงโตกำลังตะครุบเหยื่อ
“สาวน้อยน่ารัก ฉันต้องการเธอ เราจะอยู่ในโลกนี้ด้วยกันสองคน”(เรารู้ดีว่าพวกชอบโลลิคอนนั้นมีเยอะ)ลุงข้างบ้านกระโจมใส่ซายะหมายจะข่มขื่น
“ทำไม ทำไมคุณไม่ดีต่อฉันล่ะ ไหนว่าคุณบอกว่าฉันน่ารักไง”ซายะตกใจกลัว และพยายามต่อสู้
“ใช่เธอน่ารักมากๆ น่ารักจนอยากจะขยี้เธอเลยแหละ”ลุงข้างบ้านหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“อะไร, ไม่น้า ไม่ ช่วยด้วย ช่วยด้วยฟุมิโมริ!!”ลุงข้างบ้านฉีกเสื้อผ้าซายะจนขาดวิ่นด้วยไม่สนใจเขาขอร้องหรือเสียงกรีดร้องใดๆ
ในเวลาเดียวนั้นเอง ฟุมิโมริกลับมาบ้านพอดี เขาได้ยินเสียงซายะร้องเรียกจากข้างบ้าน เขาบุกเข้าไป และเขาได้เห็นสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อ(ลุงข้างบ้าน)กำลังทำร้ายซายะ เขาเลยรีบเข้าไปที่ห้องครัวและคว้ามีดทำครัว(ขนาดดาบ Evil+3) จากนั้นก็ทำการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อ(ลุงข้างบ้าน)อย่างบ้าคลั่ง สัตว์ประหลาดก้อนเนื้อ(ลุงข้างบ้าน)ถูกมีดแทงไม่ยั้ง มันส่งเสียงร้องทำลายโสตประสาทด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะสิ้นลมแนบนิ่งไป ส่วนซายะที่ตัวเปลือยเปล่าก็เข้ามากอดฟุมิโนริและร้องไห้(ปล. คลิปโดนบัง ไม่ได้เห็นซายะเปลือยเต็มตัว)
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”ซายะร้องไห้
“ไม่ต้องพูดอะไร นี่ไม่ใช้ความผิดของเธอ” ฟุมิโนริปลอบซายะ
“ไม่ มันเป็นความผิดของฉันเอง ที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้”
“เธอกำลังพูดถึงอะไร?”ฟุมิโนริถามซายะ
“ฉันทำการเปลี่ยนแปลงสมองของเขาให้เหมือนกับของคุณ ฉันคิดว่าถ้าคนอื่นเป็นแบบฟุมิโนริ พวกเขาจะดีต่อฉันเท่าเธอ แต่กลายเป็นว่าผลกลับตรงข้าม เขากับใช้กำลังกับฉัน......มันเป็นความผิดของฉัน...”ซายะร้องไห้
ฟุมิโนริตอบซายะว่าที่เขาดีต่อเธอนั้นไม่ใช่เพราะความปกติทางสมอง เขารักเธอจากใจจริง ค่ำคืนที่สองเราอยู่ร่วมกันนั้นทำให้เราทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งสำหรับซายะแล้วเธอคือหนึ่งเดียวในใจของเขา
"ซายะ.........ฉัน........" ก่อนที่ฟุมิโนริจะพูดอะไรมากกว่านี้ ซายะได้พูดตัดบท ก่อนที่เธอจะขอเป็นฝ่ายพูด
“ฟุมิโนริอยากกลับเป็นปกติไหม”
และแล้วเกมส์จะขึ้นตัวเลือกขึ้นมา “คุณต้องการกลับมาเป็นปกติ?” เลือกให้ดีๆ เพราะมันส่งผลฉากจบได้
ทางเลือก
1 Yes --- ฉากจบที่ 1
2 No --- ฉากจบที่ 2, ฉากจบที่ 3
ฉากจบที่ 1 หากคุณตอบ Yes
“Yes” ฟุมิโนริตอบทันทีไม่มีลังเล โดยไม่ทันคิดว่าคำตอบนี้ทำให้ซายะเกิดอารมณ์เศร้าเล็กน้อย
“นั้นสินะ มันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว” ซายะพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ฟุมิโนริเกิดความรู้สึกไม่สบาย เขาพยายามพูดกับซายะหากแต่ซายะห้ามไว้ บอกว่าเธอไม่เป็นแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ซายะจูบฟุมิโนริเบาๆ ก่อนที่เขาจะเป็นลม สติกำลังเลือนหายไปช้าๆ......
“ขอบคุณ ฟุมิโมริคุง.........”ซายะเดินจากลา
“เดี๋ยวก่อน ซายะ รอก่อน.....มีอีกอย่างที่ฉันจะพูด..........”ฟุมิโนริร้องเรียกให้ซายะหยุดเพื่อฟังประโยคของเขา หากแต่ก็สายไปเสียแล้ว ซายะเริ่มหายไปจากเขาและสติเขาก็ลืมเลือนหายไป
ฉากตัดมา เมื่อเวลาต่อมา ฟุมิโมริก็ลืมตาตื่นขึ้น เขาพบว่าตอนนี้ประสาทสัมผัสกลับมาเป็นปกติแล้ว โลกนรกก้อนเนื้อได้หายไป หากแต่เขาอยู่สถานที่แปลกไป มันเป็นห้องขาวโล่งๆ แคบๆ มีเตียงเดี่ยว
ตอนนี้เขาอยู่ห้องขังโรงพยาบาลบ้า........
หลังจากฟุมิโนริสลบไป มีคนได้มาพบศพของลุงข้างบ้าน(และศพในตู้เย็นที่บ้านฟุมิโนริด้วย) เขาถูกต้องข้อหาฆาตกรรมผู้อื่นโดยเจตนา หลักฐานมัดตัวหนาแน่น คำให้การของฟุมิโนริเรื่องผู้หญิงที่ชื่อ “ซายะ” นั้นไม่มีใครเชื่อถือ แถมจิตแพทย์หลังความเห็นว่า “เขาคือคนบ้า” ซายะมีจริงที่ไหน มันเป็นตัวตนจินตนาการของคนบ้าเท่านั้น เวลาคนทำผิดน่ะมักสร้างเรื่องราวให้ตนเองพ้นผิดทั้งนั้นแหละ
ฟุมิโนริถูกนำตัวขังในห้องสีขาวโล่งๆ อย่างสิ้นหวัง แต่กระนั้นในใจลึกๆ เขาก็รอใครบางคน คนที่เขาตั้งใจจะพูดประโยคสำคัญก่อนที่เธอจะจากไป.....ซายะตอนนี้เธออยู่ไหนกันน่ะ?
ฟุมิโนรินึกถึงอดีตที่ผ่านมา บางทีวันหนึ่งหากคำตอบ “No” เขาอาจจะอยู่กับซายะตลอดไปก็ได้ เขายอมจะอยู่โลกนรกแห่งก้อนเนื้อจะดีกว่าอยู่โลกแห่งความจริง โลกแห่งความจริงที่แสนจะโหดร้าย บางทีซายะอาจไม่มีตัวตนจริงๆ ก็ได้ ซายะเป็นเพียงจินตนาการของฉันแค่นั้นเอง
ฟิมิโนริยังคงขังอยู่ในห้องสีขาว วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า แต่เขายังคงรอคอยบางคนอยู่เช่นเดิม
กลางดึกคืนหนึ่ง ฟุมิโนริได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่นอกห้องขังนักโทษที่เคลือบคลานและเคลื่อนไหวไปมาอย่างน่าขยะแขยง แต่เขารู้สึกได้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขารอมาแสนนาน
“ซายะ.........นั่นซายะใช่เปล่า?”ฟุมิโนริร้องเรียก หากแต่อีกฝ่ายไม่โต้ตอบแต่อย่างใด
“ทำไมซายะ ทำไมเธอถึงไม่พูดกับฉันล่ะซายะ”
หลังจากเงียบไปพักใหญ่ ก็มีบางสิ่งบางอย่างส่งผ่านช่องว่างที่ประตู เป็นมือถือของโอมิที่ทำตกไว้หลังจากที่เธอถูกฆ่า บนหน้าเจอปรากฏข้อความที่ถูกพิมพ์ว่า “ตอนนี้ฉันพูดกับฟุมิโนริไม่ได้ เพราะเสียงของเธอไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว”
ฟุมิโนริพูดว่าเขาไม่สนใจว่าตอนนี้เสียงของซายะเป็นอย่างไร ก่อนจะพูดอีกว่า “ซายะ ได้โปรด ฉันอยากเห็นหน้าของเธอ”
จากนั้นฟุมิโนริส่งมือถือกลับไปที่ช่องว่างที่ประตู ก่อนที่มือถือจะถูกส่งกลับมาอีกครั้งมันเขียนไว้ว่า “ไม่!! ฉันไม่ต้องให้คุณเห็นร่างจริงของฉัน ฉันในตอนนี้....”
ฟุมิโนริได้รับข้อความโทรศัพท์บนมือถือโอมิอีกครั้ง
“ขอให้ฉันเป็นซายะคนเดิมในใจของฟุมิโนริคุงเถอะนะ”
ฟุมิโนริรู้เลยว่าตอนนี้ซายะไม่ใช่ซายะที่เขาเคยเห็นอีกต่อไปแล้ว บางที่ตอนนี้รูปร่างของเธออาจเป็นสัตว์ประหลาดน่าเกลียดน่ากลัว การที่เขาเห็นเธอเป็นสาวน้อยน่ารักเป็นเพราะประสาททางสมองผิดปกติ และเมื่อตอนนี้สมองเขากลับมาเป็นปกติ ซายะเลยไม่อยากให้เขาเห็นร่างจริงของเธอ เธอเลยจำต้องทิ้งเขา เพื่อไม่ให้เขากลัวเธอ
ซายะพิมพ์ข้อความส่งกลับอีกว่า ตอนนี้เธอวางแผนจะตามหาพ่อเพียงคนเดียว เพราะพ่อเป็นคนเดียวที่รู้วิธีส่งตัวเธอกลับไปยังโลกของเธอ
ฟุมิโนริรู้เลยว่าตอนนี้ซายะที่อยู่ข้างนอกกำลังร้องไห้ บางทีนี้อาจเป็นเส้นทางเดินที่อาจเต็มด้วยขวากหนามที่เต็มไปด้วยอันตราย เขาก็อยากจะช่วยเธอตามหาพ่อ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถช่วยซายะได้อีกต่อไปแล้ว เขาเพียงกล่าวคำอวยพรและพยายามปลอบซายะเท่านั้น"ถ้าเธอเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ ก็มาหาฉันในห้องนี้ได้ทุกเมื่อนะซายะ"
ข้อความสุดท้ายของโทรศัพท์มือถือของโอมิคือ “ขอบคุณ ลาก่อนฟุมิโนริ และฉันจะทำดีที่สุด”
ฟุมิโนริรู้ดีว่าถึงเวลาที่ต้องลาจากแล้ว เขาพิมพ์ข้อความโทรศัพท์มือถือสุดท้ายว่า “ลาก่อน ซายะ”
และจากนั้นเป็นต้นมา ฟุมิโนริก็ไม่ได้เห็นหรือได้ยินข่าวจากซายะอีกเลย คำพูดสุดท้ายที่เขาตั้งใจจะบอกซายะก็ทำไม่สำเร็จ บางทีนี้อาจเป็นความฝันเป็นจินตนาการของเขาเพียงผู้เดียว แต่กระนั้นเขาก็จะอยู่ในห้องสีขาวแห่งนี้เพื่อจะรอคอยเธอตลอดไป.........
ทางเลือกที่สอง หากคุณ No --- ฉากจบที่ 2, ฉากจบที่ 3
เรื่องราวต่อไปนี้ชักจะเริ่มบ้าคลั่ง..........
ฟุมิโนริปฏิเสธซายะเขาไม่อยากกลับเป็นปกติ เพราะเขารู้ดีว่าหากเป็นเช่นนั้นซายะจะหายไปจากเขา โดยเขาหารู้ไม่ว่าการปฏิเสธในครั้งนี้นำมาซึ่งหายนะที่น่าสยดสยองในอนาคตข้างหน้า
“ทำไมล่ะ? มันเป็นสิ่งที่ฟุมิโนริต้องการไม่ใช่เหรอ?” ซายะถามอีกครั้ง
“ไม่ มันไม่จำเป็นอีกแล้ว ซายะ!! ฉันไม่อยากเสียเธอไป”ฟุมิโนริตอบอย่างมั่นใจ
“ฉันไม่ต้องการให้ฟุมิโนริคุงนึกเสียใจทีหลัง ดังนั้นฉันจึงได้ถามเธอ แต่เธอ..... ”ซายะร้องไห้
“ตอนเด็กๆ ฉันเคยอ่านการ์ตูนเรื่องหนึ่งนะ”ฟุมิโนริย้อนอดีตให้ซายะฟัง
ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ ฟุมิโนริถามซายะว่าสัตว์ประหลาดที่เห็นเป็นใครเหรอ ซายะตอบว่าลุงข้างบ้านพร้อมกับเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฟุมิโนริไม่สนใจนักแม้ลุงข้างบ้านจะเป็นคนใจดีมักห่วงเขาอยู่บ่อยๆ แต่มันดันทำไม่ดีไม่ร้ายกับซายะมันก็สมควรตาย จากนั้นเขาก็เอาร่างสัตว์ประหลาดพ่อ แม่ ลูกทั้งสามไปทำอาหารที่ห้องครัว........ระหว่างทำอาหารนั้นฟุมิโนริก็เล่าการ์ตูนเรื่องนั้นไปด้วย
“การ์ตูนเรื่องนั้นเป็นเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุ ทำให้มนุษย์ทุกคนในสายตาของเขากลายเป็นหุ่นยนต์ และหุ่นยนต์จะเหมือนผู้หญิงสวย มันอาจจะไม่คล้ายสถานการณ์ฉันก็จริง แล้วเขาก็ตกหลุมรักหุ่นยนต์ตัวนั้น ซายะคิดยังไงบ้างล่ะ?” (ประโยคนี่เขียนอังกฤษว่า "The story goes, A man, because of an accident, every human in his eye looks like a robot, and every robot looks like a beautiful woman, isn't that similar to my situation, and then he fell in love with a robot...Saya, who's this?” แน่นอนครับสิ่งที่ฟุมิโนริเล่ามาจากการ์ตูนอมตะเรื่องวิหกเพลิงของโอซามุนั้นเอง)
“แหม...”ซายะตั้งใจเรื่องโรแมนติกฟังฟุมิโนริเล่า อย่างจดใจจดจ่อ
ฟุมิโนริลดมีดลงในขณะที่เขากำลังชำแหละเยลลี่สัตว์ประหลาดที่ส่งกลิ่นหอมหวน ก่อนที่จะพูดว่า “ฉันคิดว่า.....”
“ฟุมิโนริ.......”
“ในที่สุดชายคนนั้นก็ได้เป็นหุ่นยนต์และอยู่อย่างมีความสุขตลอดกาล ซายะฉันรักเธอ”(ประโยคนี้แปลมาจาก "In the end, the main character became a robot, and lived happily ever after, I love you Saya" จะเห็นได้ว่าเรื่องที่ฟุมิโนริเล่าค่อนข้างผิดเพี้ยนพอสมควร ฉากจบการ์ตูนที่ว่ายังมีต่ออีกยาวและไม่ได้แอปปี้เหมือนฟุมิโนริเล่ามา เขาตีความการ์ตูนตอนนี้ไม่กระจ่าง....)
ฟุมิโนริรู้ดีว่าซายะไม่ใช่มนุษย์ เขาจึงตัดสินใจที่จะทิ้งชีวิตคนปกติ ในขณะเดียวกันเขาไม่อยากฆ่าหรือกินมนุษย์ แม้ภายนอกเขาจะเห็นเป็นสัตว์ประหลาดก้อนเนื้อก็ตาม(แต่เนื้อเยลลีนี้อร่อยเป็นบ้าเลย) โชคดีที่เนื้อของลุงข้างบ้าน, ภรรยาและลูกนั้นมีมีเยอะ จนสามารถเก็บเต็มตู้เย็น หมายความว่าพวกเขาไม่ต้องกังวลในการหาอาหารไปพักใหญ่เลยทีเดียว
ค่ำคืนวันนั้นระหว่างที่ฟุมิโนริอยู่กับซายะที่ห้องนอน ฟุมิโนริได้บอกเรื่องพ่อของซายะที่เขาไปสืบให้ซายะฟัง ความจริงแล้วพ่อของซายะไม่ใช่พ่อแท้ๆ เป็นพ่อบุญธรรมที่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่มีอาชีพเป็นศาสตราจารย์ที่สอนซายะในเรื่องต่างๆ ฟุมิโนริได้ไปสืบที่บ้านของเขา เขาก็ได้พบภาพถ่ายสถานที่แห่งหนึ่ง ที่คาดว่าพ่อของซายะอาจจะอยู่ที่นั่น
ฟุมิโนริบอกซายะว่าพรุ่งนี้เขาจะไปตรวจสอบสถานที่แห่งนี้ แต่ซายะบอกไม่จำเป็น เพราะตอนนี้เธอมีฟุมิโนริอยู่แล้ว แต่ฟุมิโนริบอกว่าถึงอย่างไรก็ต้องไป เพราะเขาคิดว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะจะเป็นรังรักของพวกเรา นอกจากนี้เขายังคิดแผนอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจของเขามาตั้งนานแล้ว
จากนั้นซายะถามฟุมิโนริว่าเขาอยากได้เพื่อนและครอบครัวไหม ฟุมิโนริแปลกใจกับคำถามของซายะแต่เขาก็ตอบว่าอยากสิ เพราะคนยิ่งเยอะก็ยิ่งสนุก แต่ถึงยังไงซายะก็ยังเป็นคนพิเศษสำหรับเขาอยู่ดี
เมื่อซายะได้ยิน ซายะก็หัวเราะ ตอนนี้เธอได้คิดแผนอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ที่เธอจะจัดการวันพรุ่งนี้
เค้าขอโทษ 
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก