เก่าแล้วหรือป่าวไม่รู้นะฮะ
แต่เราเพิ่งเจอเมื่อไม่นานอะฮะ
และก็รู้สักประทับใจ จึงอยากแบ่งปัน

.............................................................

หากจะพูดถึงเด็กน้อยวัยเพียง 4 ขวบ กับความรับผิดชอบ เราคงคิดไม่ต่างกันว่าเด็กอายุน้อยนิดเท่านี้จะสามารถรับผิดชอบอะไรได้มากมายแต่ถ้าหากได้อ่านเรื่องราวของหนูน้อยนามว่า ซุนเยี่ย ที่เรานำมาฝากกันวันนี้ รับรองว่าคงจะทำให้หลายคนถึงกับทึ่งและประทับใจ เพราะถึงแม้ว่าเธออายุเพียง 4 ขวบ แต่เธอก็ทำหน้าที่ดูแลพ่อแม่พิการได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

หนูน้อยซุนเยี่ย อาศัยอยู่กับครอบครัวในบ้านดินหลังหนึ่ง กลางหมู่บ้านป่าเจียจื่อตุน ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองฮาร์บิ้น จังหวัดเฮยหลงเจียงไปราว ๆ 100 กิโลเมตร แต่แทนที่เธอจะได้มีชีวิตที่สดใส มีโอกาสได้เข้าเรียนเหมือนเด็กในวัยเดียวกัน เธอกลับต้องมาใช้ชีวิตอยู่อย่างลำบากแร้นแค้นในบ้านหลังเล็ก ๆ ซ้ำโชคชะตายังเล่นตลก ทำให้แม่ของเธอพิการจากภาวะข้อต่ออักเสบเนื่องจากลงแช่น้ำเย็นจัดเพื่อหาปลาเมื่อหลายปีก่อน แค่นั้นยังไม่พอ พ่อของเธอพิการไปอีกคนจากอุบัติเหตุขณะทำงานก่อสร้างเมื่อเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา และปัจจุบันก็เป็นอัมพาตไปตั้งแต่หน้าอกลงไป

เมื่อทั้งพ่อทั้งแม่กลายเป็นคนพิการที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาเดินเหิน และทำงานได้แล้ว ภาระทั้งหมดก็ตกมาอยู่ที่หนูน้อยซุนเยี่ยอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยนับตั้งแต่พ่อของเธอพิการตามแม่ไป วิถีชีวิตหนูน้อยซุนเยี่ยก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาจุดเตาถ่านทำกับข้าว ซักผ้า ป้อนข้าวป้อนน้ำพ่อและแม่ และทำความสะอาดบ้านทุกอย่าง อย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าเด็กวัยเพียง 4 ขวบจะสามารถทำสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ได้เลย

ส่วนทางพ่อกับแม่ของหนูน้อยซุนเยี่ยนั้น เมื่อเห็นว่าหนูน้อยต้องแบกรับภาระที่เกินตัวเกินวัยแล้ว ก็ได้ปรึกษาหารือกันเรื่องการส่งหนูน้อยซุนเยี่ยไปอยู่ในการอุปการะของคนอื่น ด้วยความหวังที่ว่าหนูน้อยซุนเยี่ยจะได้ไม่ต้องลำบากอย่างที่เป็น แต่หนูน้อยซุนเยี่ยก็ปฏิเสธมาโดยตลอด

กระทั่งล่าสุด เมื่อเรื่องราวของหนูน้อยซุนเยี่ยรู้ไปถึงหูของนักข่าวจีนรายหนึ่ง เขาก็ได้พาทีมงานไปถ่ายทำเรื่องราวของหนูน้อย พร้อมกับยื่นมือให้ความช่วยเหลือในสิ่งที่ขาดเหลือ แต่เมื่อไปถึงบ้านและพบหนูน้อยซุนเยี่ยอยู่กับครอบครัว และได้พูดคุยเพียงไม่กี่คำกับหนูน้อยก็ทำเอาน้ำตาแทบไหล เพราะตั้งแต่ก้าวแรกที่พวกเขาเหยียบย่างเข้าไปในบ้าน หนูน้อยซุนเยี่ยก็มีท่าทีหวาดกลัวมาก เธอกลัวว่าคนแปลกหน้าเหล่านี้จะเข้ามารับเธอไปอุปการะเลี้ยงดู เพราะเคยได้ยินพ่อกับแม่คุยกันเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะได้รับการเกลี้ยกล่อมหรือชี้แจงสักกี่ครั้ง ด้วยถ้อยคำไร้เดียงสาที่ฟังแล้ว ก็ไม่อาจต่อรองอะไรได้อีกที่ว่าว่า

"ถ้าหนูไม่ได้อยู่ที่นี่ ใครจะดูแลพ่อกับแม่ให้หนูได้ล่ะ?"
และนั่นคือคำยืนยันสุดท้ายที่หนักแน่นของเด็กหญิงยอดกตัญญูคนนี้ ที่ดูท่าว่าคงจะไม่มีใครเปลี่ยนใจเธอได้แล้วจริง ๆ

****************************************

หากใครไม่ชอบใจหรือซ้ำ ผมขอโทษนะฮะ
ขอบคุณฮะ

โห ซึ้งมากกกก นี่เป็นเรื่องจริงหรือแต่งขึ้นอะ

เรื่องจริงฮะ