แนะนำตัวละคร:

รีเทลล์:เด็กหนุ่มตัวเล็ก(มั้ง)ที่สุดจะอ่อน...แต่หน้าตาน่ารักมาก!! น่ารักกว่าเด็กผู้หญิงหลายๆคน รีเทลล์สูง 167 ซ.ม. หนัก 43 ก.ม. อายุ 16 ปี
มีเพื่อนสนิทคือวัฟเฟิล ซาจิดะ ซานตะ และยังมีพ่อแม่ที่สุดแสนจะร่ำรวยล้นฟ้า เพราะมีอำนาจและอิทธิ์พลทางเศรฐกิจทั่วโลกกว่า 61.21% รีเทล์เป็นเด็กที่ได้รับการดูแลมาก มากเป็นพิเศษแต่ดีที่มีเพื่อนคอยช่วยเหลือเสมอ เพื่อนสนิทของเขาเกิดและโตมาแทบจะพร้อมกับเขาเลยทีเดียวจึงตัดขาดกันแทบไม่ได้เลยล่ะ 555
แฟรนเซียม:ผู้ชายร่างโต..และสูงพอสมควรและเป็นคนที่ฮันนี่ย์แอบชอบมานานแต่แฟรมเซี่ยมไม่ชอบนิสัยที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เกิดแล้ว แฟรนเซียมอายุ 17 สูง 175 ซ.ม. หนัก 57 และเพราะเล่นบาส และฟุตบอล มาตั้งแต่ป.4 จึงมีร่างกายที่แข็งแรง และซิกแพคที่ไม่ว่าผู้หญิงคนใหนเห็นก็เป็นอันละลายฮวบทั้งนั้น(แต่นั่นไม่ใช่สำหรับวัฟเฟิล)
วัฟเฟิล:
ฮันนี่ย์
ซาจิดะ
ซานตะ
(เดี๋ยวเพิ่มข้อมูลให้เด้อออ)
ตัวอย่าง(จะมีรูปในบางช่วงนะ...เราไปเอาของท่านอื่นมาแล้วแปลเอาน่ะ)
.......................................
.......................
................
......

'แฟรนเซียม ผมขอโทษผมไม่รู้...ผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงต่อแล้ว...ผมไม่มีคุณผมอยู่ไม่ได้...ขอให้มีความสุขกับฮันนี่ย์นะ คุณลืมผมไปเถอะ..ผมผิดเองผิดทุกอย่าง...ผิดตั้งแต่รู้จักคุณแล้ว...ผมขอโทษนะไม่ว่าจะเป็นยังไงต่อจากนี้ผมก็จะลืมคุณให้ได้เพื่อที่จะไม่เจ็บปวดและใช้ชีวิตของผมต่อไป' ผมเขียนอีเมลย์พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงใส่เคย์บอร์ดราวสายฝนที่สาดเทลงมานอกหน้าต่าง...เมื่อวานนี้ผมยังมีความสุขอยู่เลยไม่ใช่หรอแล้วทำไมมันถึงได้กระทันหันแบบนี้ ผมไม่คิดเลยว่าผมต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน แฟรนเซียม...คนที่ผมรักมากที่สุดและเขาเป็นรักแรกที่ผมมอบหัวใจทั้งดวงให้กับเขา...แต่ผมมอบให้ผิดคนจริงๆ
...........
.....
..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"แม่เข้าไปนะลูก"เสียงแม่ผมดังเข้ามาในห้องผมในขณะที่ผมกำลังนอนร้องไห้และคิดว่าจะส่องเมลย์ไปเลยหรือไม่
"แปปนะครับแม่"
"จ๊ะ"
ผมรีบเช็ดน้ำตาและล้างหน้าจากนั้นก็เปิดหนังที่ผมคิดว่าซึ้งที่สุดในเน็ตใว้(เพื่อที่จะกลบเกลื่อนเรื่องแฟรนเซียมให้หมด)
"มีอะไรครับแม่" ผมเดินไปเปิดประตูห้องให้แม่เข้ามา
"จ่ะ คือ... ลูกแน่ใจแล้วหรอกว่าจะเดินทางไปเรียนต่อที่อังกฤษจริงๆน่ะลูก"
ผมตัดสินใจจะเดินทางไปอังกฤษเพื่อเรียนต่อและทำใจเรื่องแฟรนเซียม ผมคิดว่าถ้าไม่เจอหน้าเขาซักห้าปี ผมจะลืมเขาได้มั้ย แต่เรื่องแม่ผมเองก็มีเห็นด้วยทั้งๆที่ตัวเองก็ร้องไห้ตั้งแต่ผมบอกเรื่องนี้แล้ว
"ครับแม่ผมแน่ใจ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะปิดเทอมแล้วผมจะมาหาแม่กับพ่อแน่ๆและก็มาหาเพื่อนๆผมด้วย"
ทุกคนรู้ดีว่าเป็นอะไร เพราะเรื่องแฟรนเซียมแหละนะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ได้ และแน่นอนพ่อแม่ผมสั่งห้ามแฟรมเซียมไม่ให้มาในเขตพื้นที่บ้านเด็ดขาด(แต่เขตบ้านมันกินพื้นที่ทั้งเมืองเลยนะ - -")

จะอ่านๆ