มีอยู่วันนึง เราได้ยินแม่พูดว่า เราไม่ค่อยมี "service mind" หรือจิตอาสานั่นแหละ (ที่ ร.ร. ใช้คำนี้อ่ะ)
คือ ก็จริงอยู่นะที่เราไม่ค่อยอาสาอะไรเท่าไหร่ แบบ เวลากินข้าวกับครอบครัว แม่จะอยากให้เราตักอาหารให้คนอื่นแล้วค่อยตักให้ตัวเอง แบบ มารยาทเด็กไทยไง เคารพผู้ใหญ่ แต่มุมมองที่เราเห็นคือ ทำไมไม่ตักเองวะ? มานั่งเงียบๆแล้วก็บ่นว่าทำไมไม่ตักให้นี่มันดูไม่แฟร์นะ ไม่ใช่เราแล้งน้ำใจอะไรนะ แค่แบบ เรารู้สึกอายที่จะต้องคอยถามเอาอันนู้นมั้ยอันนี้มั้ย มันดูเป็นเด็กดี๊เด็กดีชวนเลี่ยน คงจะเป็นนิสัยเสียอย่างนึงของเรานะ คือเราว่านะ ถ้าอยากให้ทำอะไรให้ขอมาเลย บอกมาซิ "ตักข้าวให้พ่อหน่อย" "รินน้ำให้แม่หน่อย" ยินดีทำให้! แต่ไม่ใช่นั่งเงียบๆแล้วก็มาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว
อีกอย่างนึงก็คือ แม่ชอบบอกว่าเราเห็นแก่ตัวเอง เวลาหยิบจาน หยิบช้อนส้อมก็หยิบมาแค่ของตัวเอง ไม่หยิบให้คนอื่น แต่จากที่เรามองคือ เราหยิบของเราเองนี่หว่า เราไม่ได้นั่งรอใช้ให้คนอื่นไปหยิบมาให้ซะหน่อย คือแบบ เรารับผิดชอบของตัวเองทุกอย่างเรียบร้อยอ่ะ หยิบจานชามช้อนส้อมของตังเองครบทุกอย่าง ไม่ได้ใช้ให้ใครหยิบให้ เราว่ามันก็แฟร์นะ ก็เหมือนกับเราขอให้คนอื่นช่วยหยิบของให้ และเราก็ช่วยหยิบของ
ให้คนอื่น แต่เราหยิบของเราเอง ไม่ได้ขอให้ใครหยิบให้ เราเลยไม่ค่อยชอบบริการคนอื่น เราว่ามันก็แฟร์นะ
อีกอย่างก็คือ แม่บอกว่า เราไม่เคยเลี้ยงขนมอะไรแม่เลย อย่างพี่สาวเราได้ตังมา เขาก็ซื้อขนมมาฝากหรือถามว่าจะเอาอะไรมั้ย ซึ่งแม่ชมเชย เราก็ว่าดี แต่เราพยายามไม่ขอให้เขาซื้อให้เพราะไม่อยากรบกวน วันๆเราก็ไม่ได้ขอตังแม่ซื้อขนมซักหน่อย กลับกัน เงินที่เราได้มา เราเอาไปซื้อหนังสือ ซื้อการ์ตูน ไม่ได้เอาไปซื้อขนมให้ตัวเองด้วย แต่แม่กลับบอกว่าเรางก เพราะไม่ซื้ออะไรมาให้เลย? คือ เราว่าอย่างนี้ก็ไม่แฟร์อ่ะ เพราะเราไม่ได้ซื้อขนมให้ตัวเองเลยด้วยนี่หว่า ไม่ได้ขอตังไปซื้อด้วย และไม่ได้รบกวนใครด้วย เราเก็บตังซื้อหนังสือของเรา(ซึ่งปกติแล้วพ่อแม่จะซื้อให้ แต่พอเห็นเราเริ่มเก็บตังซื้อการ์ตูนที่อยากได้ ก็เลิกซื้อให้ไปเลย เพราะเห็นว่าเราซื้อเองได้แล้วประมาณนี้) ถ้าอยากอ่านก็ไม่ได้ห้าม แต่แม่ไม่อ่านของเรานี่นา แล้วบอกว่าเรางกเงิน เราว่ามันไม่แฟร์มากๆเลยอ่ะ
สรุปสั้นๆคือว่า แม่คิดว่าเราเห็นแก่ตัว เรางก เพราะเราไม่ยอม/ไม่ค่อยช่วยเหลือใคร แต่ในทางกลับกัน เราก็ไม่ค่อย/ไม่ได้รบกวนใครเช่นกัน
คิดว่ายังไงอ่ะ? (ถ้าผู้ใหญ่มาตอบหน่อยก็ดีนะฮะ)
คือ ก็จริงอยู่นะที่เราไม่ค่อยอาสาอะไรเท่าไหร่ แบบ เวลากินข้าวกับครอบครัว แม่จะอยากให้เราตักอาหารให้คนอื่นแล้วค่อยตักให้ตัวเอง แบบ มารยาทเด็กไทยไง เคารพผู้ใหญ่ แต่มุมมองที่เราเห็นคือ ทำไมไม่ตักเองวะ? มานั่งเงียบๆแล้วก็บ่นว่าทำไมไม่ตักให้นี่มันดูไม่แฟร์นะ ไม่ใช่เราแล้งน้ำใจอะไรนะ แค่แบบ เรารู้สึกอายที่จะต้องคอยถามเอาอันนู้นมั้ยอันนี้มั้ย มันดูเป็นเด็กดี๊เด็กดีชวนเลี่ยน คงจะเป็นนิสัยเสียอย่างนึงของเรานะ คือเราว่านะ ถ้าอยากให้ทำอะไรให้ขอมาเลย บอกมาซิ "ตักข้าวให้พ่อหน่อย" "รินน้ำให้แม่หน่อย" ยินดีทำให้! แต่ไม่ใช่นั่งเงียบๆแล้วก็มาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว
อีกอย่างนึงก็คือ แม่ชอบบอกว่าเราเห็นแก่ตัวเอง เวลาหยิบจาน หยิบช้อนส้อมก็หยิบมาแค่ของตัวเอง ไม่หยิบให้คนอื่น แต่จากที่เรามองคือ เราหยิบของเราเองนี่หว่า เราไม่ได้นั่งรอใช้ให้คนอื่นไปหยิบมาให้ซะหน่อย คือแบบ เรารับผิดชอบของตัวเองทุกอย่างเรียบร้อยอ่ะ หยิบจานชามช้อนส้อมของตังเองครบทุกอย่าง ไม่ได้ใช้ให้ใครหยิบให้ เราว่ามันก็แฟร์นะ ก็เหมือนกับเราขอให้คนอื่นช่วยหยิบของให้ และเราก็ช่วยหยิบของ
ให้คนอื่น แต่เราหยิบของเราเอง ไม่ได้ขอให้ใครหยิบให้ เราเลยไม่ค่อยชอบบริการคนอื่น เราว่ามันก็แฟร์นะ
อีกอย่างก็คือ แม่บอกว่า เราไม่เคยเลี้ยงขนมอะไรแม่เลย อย่างพี่สาวเราได้ตังมา เขาก็ซื้อขนมมาฝากหรือถามว่าจะเอาอะไรมั้ย ซึ่งแม่ชมเชย เราก็ว่าดี แต่เราพยายามไม่ขอให้เขาซื้อให้เพราะไม่อยากรบกวน วันๆเราก็ไม่ได้ขอตังแม่ซื้อขนมซักหน่อย กลับกัน เงินที่เราได้มา เราเอาไปซื้อหนังสือ ซื้อการ์ตูน ไม่ได้เอาไปซื้อขนมให้ตัวเองด้วย แต่แม่กลับบอกว่าเรางก เพราะไม่ซื้ออะไรมาให้เลย? คือ เราว่าอย่างนี้ก็ไม่แฟร์อ่ะ เพราะเราไม่ได้ซื้อขนมให้ตัวเองเลยด้วยนี่หว่า ไม่ได้ขอตังไปซื้อด้วย และไม่ได้รบกวนใครด้วย เราเก็บตังซื้อหนังสือของเรา(ซึ่งปกติแล้วพ่อแม่จะซื้อให้ แต่พอเห็นเราเริ่มเก็บตังซื้อการ์ตูนที่อยากได้ ก็เลิกซื้อให้ไปเลย เพราะเห็นว่าเราซื้อเองได้แล้วประมาณนี้) ถ้าอยากอ่านก็ไม่ได้ห้าม แต่แม่ไม่อ่านของเรานี่นา แล้วบอกว่าเรางกเงิน เราว่ามันไม่แฟร์มากๆเลยอ่ะ
สรุปสั้นๆคือว่า แม่คิดว่าเราเห็นแก่ตัว เรางก เพราะเราไม่ยอม/ไม่ค่อยช่วยเหลือใคร แต่ในทางกลับกัน เราก็ไม่ค่อย/ไม่ได้รบกวนใครเช่นกัน
คิดว่ายังไงอ่ะ? (ถ้าผู้ใหญ่มาตอบหน่อยก็ดีนะฮะ)
หรือเราจะกลายเป็นแบบเนติวิทย์ อะไรประมาณนี้ เห็นต่างออกไปจากคนอื่น -..-