เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
.....................................
- พลิกล๊อคจริงจัง -_-'
- จริงๆคู่นี้ไม่มีในเรื่องน่ะจ๊ะ ไอ้เพื่อนสนิทเก๋ มันดั๊นบอก แต่ง บ่าวxเฟีย ให้หน่อย โอเค่! เราสนอง 55555
- แอบดราม่า -________-''
.....................................
'หึ..... ยังไงคนอย่างแก ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเป็นแบบฉันคอยดูเถอะว่ะ .....'
.
.
.
.
นั้นคือเสียงที่ผมจำได้ดี น้ำเสียงที่บ่งบอกถึง การดูถูก เหยียดหยาม และ น่ารังเกียจเป็นที่สุด ใช่แล้วล่ะ...มันเป็นเสียงของพ่อผมเอง 'สุมนัส ไกลเมืองพล' หรือ ที่สาวน้อย สาวใหญ่ เรียกกันให้คุ้นปาก 'พี่มนัส' ดาราเจ้าบทบาท หน้าหล่อ หนุ่มยิ้มหวาน ถึงอายุอานามจะปาเข้าเลข 4 แต่ก็ยังได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม
ผิดกับผม ... 'บ่าว' ... ลูกชายผู้เป็นความหวังเดียวของพ่อ แน่นอนท่านอยากให้ผมเป็นดารา เป็น นายแบบ เป็นบุคคลที่อยู่ในโลกมายาแสนหลอกลวงอะไรนั้นกับท่าน ..... แต่ขอโทษที่เถอะ ลูกชายอย่างผมน่ะ ดันเกลียด
เรื่องพวกนี้เข้าไส้
ก็แน่ล่ะ โลกมายามันของหลอกลวงทั้งเพ .... น่ารังเกียจสิ้นดี
จนกระทั่งวันนั้น .... ผมกับพ่อทะเลาะกันหนักมาก ... ใช่ผมหนีออกจากบ้านมา ผมหายออกจากบ้านมา เป็น อาทิตย์ๆ แน่นอน .... พ่อของผมน่ะ ไม่สนใจที่จะออกตามหาด้วยซ้ำ เหอะ! ทั้งที่ตอนนั้นผมเพิ่งจะอายุ 10 ขวบ .... เย็นชาชะมัด
ในตอนนั้น ตอนที่ผมไม่มีที่ไป ผมกำลังคิดว่าผมกำลังจะตาย เพราะความหิวโหย ... ตอนที่สติของผมกำลังจะหายไป บ้างสิ่งบ้างอย่างทำให้ผมตาสว่าง .... เด็กผู้หญิงคนนั้น อา ถ้าจำไม่ผิด ลูกเศรษฐีไฮโซแถวๆนี้ นี่หน่า ... ผมค่อนข้างจะเห็นเธอไปออกงานสังคม ไฮโซบ่อยๆ แต่ก็น่ะเธอคงจำผมไม่ได้หรอก ตอนนี้ สภาพผมไม่ต่างอะไรกับ ขอทานข้างถนน ....แต่ เห้!! อะไรน่ะเธอมองมาที่ผม ให้ตายสิอย่าบอกน่ะว่าเธอจำผมได้ ...
ฟึบ
'นี้นาย! หิวหรอ กินซ่ะสิย่ะ ฉันแบ่งให้ อย่าดีใจไปล่ะ เพราะฉันอิ่มแล้วเลยแบ่งให้หรอกย่ะ'
เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีส้ม ใบหน้าที่บ่งบอกถึงเชื้อสาย คนต่างชาติที่อยู่ในตัว สะบัดหน้าเชิดอย่างวางตัว ก่อนจะจ้องมาที่ผมด้วยสายตาเหยียดหยาม ตามแบบฉบับลูกคุณหนู ในมือมีไก่ย่าง ... ถ้าจำไม่ผิดเธอคงเพิ่งจะซื้อมาจากป้าขายส้มตำตรงหัวมุมซอย เพราะดูจากสารรูปไก่ มันเพิ่งซื้อ เพิ่งปิ้งมาชััดๆ ใม่เห็นมันจะบ่งบอกว่า 'แบ่ง' ให้กินตรงไหน ..... แบบนี้มันเรียกว่าซื้อมาให้เลย น่าจะถูกกกว่า
'นี้รับไปสักที สิย่ะ!'
'แต่........'
'ไม่ต้องมาแต่ ....... รับไปเร็วๆสิ! ฉันเมื่อย ให้ตายสิ จะต้องให้ให้ฉันยื่นให้อีกนานแค่ไหนย่ะ น่ารำคาณจริง'
เธอโยนไก่ย่างไม้นั้น มาให้ผม ก่อนจะหันหลัง แล้วทำท่าจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว .... เห่ย! เดียวสิ ผมยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลยน่ะ ....
'เดียวก่อน!!'
'อะไรอีกล่ะย่ะ .....'
'ขอบคุณน่ะ ที่เธอซื้อไก่ไม้นี้ให้ฉันน่ะ... '
'ก็บอกว่า แบ่งให้ไง ไม่ได้ซื้อให้ ! '
'ก็นั้นแหละขอบคุณน่ะ'
'ชิ ..... นายนี้น่าหมั่นไส้ชะมัด .... '
เธอสบัดหน้าไปอีกทาง กระทืบเท้าทำท่าไม่สบอารมย์ ใบหน้าแดงเล็กน้อย จากการที่โดนผมจับไต่ได้ .... ก่อนที่จะเดินกระทืบเท้า มานั่งที่มานั่งข้างผม .... แต่น่ะ จะเรียกข้างก็ไม่ถูก แม่คุณเล่นรักษาระยะห่างประมาณ 5 เมตร โถ่! แม่คุณ จะให้กระผมตะโกนคุยกับคุณหรือครับ!!
'นี้นายน่ะ! ทำไมไม่กลับกลับช่องไปย่ะ มาทำอะไรแถวนี้ ทุกวี่ทุกวัน!'
อะไรน่ะ! ..... นี้แปลว่าเธอ แอบดูผมทุกวันเลยหรอ......!!!
'ว้ายย!! อย่ามาทำหน้าแบบนั้นน่ะ ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตแอบมองคนอื่นสักหน่อย...ก็บ้านฉันอยู่แถวนี้นิย่ะ...!!
เฮ้ออ ...... ก็แล้วไป
'นาย..ยังไม่ตอบคำถามฉันเลยน่ะ ... ทำไม่นายไม่กลับบ้าน พ่อแม่ไม่เป็นห่วงรึไง?'
ผมสะอีกกับคำถามของเธอเล็กน้อย .. ก่อนจะหันหน้า ไปอีกทาง หวังจะหลบสายตา
'อะไรกัน... นี้อย่าบอกน่ะย่ะ!! ว่านายหนีออกจากบ้าน.....'
'......'
'นายหนีออกจากบ้านมาหรอ .... '
'(- _ -)(_ _)'
'.....'
เธอมองหน้าผมด้วยแว่วตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกสับสน ก่อนที่จะเงียบ ... ก็น่ะเธอคงคิดว่างี่เง่าพอดูเลยล่ะที่หนีออกจากบ้าน ด่วยอายุเท่านี้ ...
ฮึก ฮึก ฮึก
เสียงสะอืนดังขึ้น ผมเงยหน้า หันไปมองหาเจ้าของเสียงสะอืนนั้น .... เห่ย! ให้ตายสิ นี้เธอ ร้องไห้หรอ? ทำไมล่ะ ?
'ฮึก ... ฉันไม่รู้จะปลอบนาย ... ฮึก ... ยังไงดี ... ครอบครับฉันมันอบอุ่น ฉันมีพี่มีน้องที่รักฉัน ... ฮึก ปะป๋า มะม๋า ที่เอาใจใส่ ... แค่ฉัน ... ต้องคิดว่า ... พวกเขาไม่รักฉัน ไม่สนใจฉัน ... ฉันก็น้ำตาไหลแล้ว ....ฮึก ... นาย ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนั้นสิน่ะ นายถึงได้หนีออกมาน่ะ ฮึก '
'.....'
'แต่พอคิดอีกทีอ่ะ...ฮึก ... ปะป๋า สอนฉันว่า ไม่มีพ่อแม่คนไหนเขาไม่รักลูกหรอก ..... แต่เขามีวิธีการสอนลูกในแบบของตน ....ฮึก .... ฉันว่าน่ะบ้างที ปะป๋านายอาจจะกำลัง ร้องไห้คิดถึงนายเอาเป็นเอาตาย ......'
'ไม่มีทาง!!!!!!!!! พ่อไม่เคยรักฉัน พ่อเกลียดฉัน พ่อชอบดูถูกฉัน ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่น ฮึก ........ เธอมันจะไปเข้าใจอะไร คนอย่างเธอน่ะ ..... '
ผมตะโกนใส่หน้าเธอ พรั่งพรู คำน้อยเนื้อต่ำใจออกมา น้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว .... ให้ตายพ่อน่ะหรอ .. จะคิดถึงผมร้องไห้ให้ผม คนเย็นชาไม่มีหัวใจแบบนั้น ..... ไม่มีทาง!!
'.....'
เธอสะดุ้งด้วยความตกใจนิดหน่อย ก่อนจะถอนหายใจ แล้วหันหน้าไปอีกทาง .... ส่วนผมได้แต่ก้มหน้าร้องไห้กับตัวเองเบาๆ....
'ถ้าฉันพูดไม่ถูกทำไม....เธอถึงร้องไห้ล่ะ'
'.....'
'แปลว่าตอนนี้.....เธอน่ะ ก็แค่เด็กชอบเรียกร้องความสนใจ'
'ฮึก.... ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ!!!!'
'ออหรอย่ะ!! ... แล้วการที่เธอหนีออกจากบ้านมา แล้วรอให้พ่อมาสนใจ มาตามหาล่ะ.... มันเรียกว่าอะไร?!'
'....'
'เฮ้อ ....... ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่านายกับพ่อนาย มีปัญหาอะไรกัน ... แต่น่ะ ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้านายเจ็บใจนัก...ก็ลองทำให้พ่อนายหน้าหงายดูสิ! ให้เห็นว่า นายก็ทำได้เหมือนกัน'
'แล้วถ้าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดล่ะ ......'
'อืม ... แล้วถ้านาย ทำสิ่งที่นายเกลียดได้ แล้วทำสิ่งที่นายชอบไปด้วยทั้ง 2 อย่างมันก็เจ๋งดีน่ะ .... ดูอย่างฉันสิ ฉันเกลียดยัยยูริที่อยู่ในห้องเดียวกับฉันจะตาย...ฉันยังเป็นเพื่อนกับยัยนั้นได้เลยน่ะ! เห็นไหมล่ะ ทังชอบทั้งเกลียดแนวจะตาย!!!'
'อุ๊บ ..... ฮ่าๆๆ'
'นี้นายหัวเราะอะไรย่ะ!!....ฉันปลอบใจนายอยู่น่ะ นี้!!'
เธอกระโดดเด่งจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไล่ตีผม .....ส่วนผมล่ะ!...ก็แน่สิครับนั่งนิ่งให้รับประทานหญ้าน่ะสิ ... วิ่งหนีสิครับ ให้บ้านตายสิ! คนอะไรปลอบชาวบ้าน โดนเอาเรื่องเพื่อนในห้องมาเปรียบเทียบ ฮ่าๆ
'คุณหนูโซเฟียค่ะ!! ได้เวลากินข้าวแล้วน่ะค่ะ!'
เสียงสาวใหญ่ คนหนึ่งตะโกน เรียกหาใครสักคนจาก ทางประตูของสวนสาธารณะ
'อ่ะ! แย่แล้ว .... นี้มัน 5 โมงแล้วนี้หน่า! ตายๆ เพราะนายแท้ๆเลย ปะป๋า ต้องดุฉันแน่เลย ... งัน ... ฉันไปก่อนน่ะ บายๆ'
เธอโบกมือลาผม ก่อนจะตั้งท่าวิ่งไปหาเจ้าของเสียงตะโกน ที่กำลังร้องเรียกหาเธออยู่.......
'ดะ .... เดียว!'
'หือ ......'
'เราจะได้พบกันอีกไหม?.....'
'....'
เธอหันมามองหน้าผม ก่อนจะทำหน้า งง นิดหน่อย
'ก็แน่สิย่ะ...เราเป็นเพื่อนกันนี้หน่า!!! บายๆ เจอกันอีกน่ะ ^o^'
เธอยิ้มให้ผมอย่างร่าเริงก่อนจะโบกมือลา แล้ววิ่งหายลับไป .... เพื่อนงันหรอ ... นั้นสิน่ะ เป็นคนที่แปลกดีจังน่ะ ยัยเด็กนั้นน่ะ ...เพิ่งคุยกันไม่กี่ประโยค ไหนจะมาร้องไห้ให้กับเรื่องงี่เง่าแค่ว่าผมหนีออกจากบ้าน ไหนจะคำปลอบใจบ้าๆบอๆนั้นอีก .... ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะเอนตัวลงนอนกับเก้าอี้ม้านั่งในสวนสาธารณะ อย่างอ่อนเพลี้ย ...
.
.
.
.
.
'บ่าว......พี่บ่าว'
หืม เสียงใครน่ะ ..... คุ้นๆจัง
'พี่บ่าว!.........พ่อจ้า แม่จ้า พี่ฟื้นแล้ว'
เปลือกตาของผมกระพรืออย่างช้าๆ ปรับบรรยากาศและแสงรอบข้าง .... กลิ่นยา ... ความเจ็บปวดเล็กๆ ที่ต้นแขน อะไรเนี่ย สายน้ำเกลือ... ผมผยุง ตัวเองให้นั่งอย่างช้าๆ ก่อนจัมองไปรอบๆห้อง ... ใบหน้าของบุคคลที่คุ้นเคยกำลังห้อมล้อมอยู่รอบๆตัวผม .... ทั้งพ่อ ... ทั้งแม่ ... ทั้งยัยอ้อยน้องสาวผม .... แล้วทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี้!!
'ลูกหายไปไหนมา !!! แม่เป็นห่วงลูกมากรู้ไหม ฮืออ '
แม่ดึงผมเข้าไปกอด น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลอาบใบหน้า หน้าของแม่ซีด แลดูอิดโรย หน้าตาจืดชืดไร้เรื่องสำอาง ทั้งๆที่ปกติแม่เป็นสาวสังคมแต่งหน้าเนี้ยบตลอดเวลา แม้กระทั้งอยู่ในบ้านตัวเอง ขอบตาคล่ำ เหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน ....
'พี่จ้า.....พี่จ้าหายไปไหนมา อ้อยคิดถึง ฮืออออ'
'.....'
เพี้ยะ!!!!
หน้าของผมสะบัดไปตามแรงตบอย่างรุนแรง กลิ่นคาวของเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปาก ความด้านชาและความเจ็บปวดซาบซ่านไปทั้วใบหน้า แต่ยังไม่เจ็บปวดเท่ากับตอนที่รู้ว่าคนที่ตบเป็นพ่อแท้ๆของผม
'แกทำไมแกทำแบบนี้!!!! รู้ไหม ฉันกับแม่แกน้องแกเป็นห่วงแกขนาดไหน!!! ถ้าตำรวจเจอแกนอนอยู่พอดี ปานี้แกไม่ได้มานอนอวดดีอยู่แบบนี้หรอก!!'
พ่อตะคอกใส่ผม .... เหอะ! พ่อนะน่ะ จะเป็นห่วง .... ไม่มีทาง แล้วที่ผมหายไปเป็นอาทิตย์ๆ ทำไมไม่ตามหาล่ะ ทำไม! .... ผมได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาของพ่อ
แปะ
เย็น ....
หยดน้ำ จำนวนหนึ่งหยดลงมาบนมือซ้ายของผม เม็ดแล้วเม็ดเล่า ... เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นจากบุคคลที่อยู่ด้านหน้าของผม บุคคลที่ทำให้ผมหนีออกจากบ้าน บุคคลที่ผมเคยคิดมาตลอด ว่า โดนเกลียด .....พ่อ .... นี้พ่อของผมร้องไห้หรอ???
'พ่อขอโทษ .......'
'....'
'พ่อไม่หวังให้แกอภัย .... แต่พ่ออยากให้แกเข้าใจ ว่าพ่อทำไปเพราะรักแก ฮึก .... พ่อไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องที่อยากให้แกทำงานแบบพ่อ .... มันจะทำให้แกหัวเสีย และเกลียดพ่อได้ถึงขนาดนี้ .....'
'ผมไม่เคยเกลียดพ่อ....'
'แต่แก....'
'ผมก็แค่!! ... อยากให้พ่อเข้าใจในสิ่งที่ผมอยากทำเท่านั้นเอง!! ... ผมขอโทษ ที่ผมเรียกร้องความสนใจโดยการทำแบบนี้ ... ผมรู้แล้วว่าผมผิด... ผมทำให้พ่อแม่เสียใจ .... ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก ผมขอโทษฮ่ะ!!'
'พ่อก็ต้องขอโทษแกด้วย ... ต่อไปนี้พ่อจะไม่บังคับแกอีก ... แกอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องเป็นนักสดงนักแสดงอะไรนั้นตามพ่อก็ได้'
'ไม่ฮ่ะ!! ผมจะทำ!..... แล้วผมก็จะเป็นหมอตามที่ผมอยากเป็นด้วย!!'
'มันจะเป็นไปได้ไง! .... 2 อย่างเนี่ยน่ะ แกจะบ้าหรอ'
พ่อทำหน้าตกใจ ... มองหน้าผมประมาณว่า นี้ตอนที่ผมหายไป หัวเกิดไปกระทบกระเทือน หรือ เป็นบ้าหรือเปล่า .... ผมปกติดีน่ะเฟ้ย!
'ผมจะทำให้พ่อดูเอง ... คอยดูเถอะ! ทั้งชอบทั้งเกลียดน่ะ ผมจะทำมันให้ได้!!'
.
.
.
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น พ่อดูเป็นมิตรกับผมมากขึ้นไม่ตั้งแง่กับผมอีก บ้านเราก็ดูจะอบอุ่นขึ้น .... จากที่เคยมีแต่เสียงทพเลาะของผมกับพ่อ ก็ เปลี่ยนเป็นมีเสียงหัวเราะมากขึ้น ...
ถึงพ่อจะเลิกตั้งแง่กับผม แต่ก็น่ะ! ผมดันไปบอกซะด้วย ว่าผมจะเป็นนักแสดงและเป็นหมอ ในเวลา เดียวกัน แน่นอน พ่อผมน่ะ นักแสดงมืออาชีพ ... ก็ต้องฝึกให้ผมแสดง แต่การฝึกเนี่ยไม่ธรรมดาเลยสักนิด ยกตัวอย่างเช่น .... ให้วันนี้ ผมไปโรงเรียน ในคราบของเด็กนิสัยไม่ดี ... วันต่อมา ให้ผมแสดงเป็นเด็กนิสัยเรียบร้อยไม่ค่อยพูด .... จนตอนนั้น เพื่อนๆ ในโรงเรียนอินเตอร์ ของผม มองผมเป็นเด็กประหลาดกันไปเลยทีเดียว .... ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ ก็แน่สิ! เด็กบ้าอะไร จะมีนิสัยคาดเดาไม่ได้ในทุกๆวัน
จนตอนที่ผมกำลังจะสอบเข้า ม.ต้น ........ พ่อผมก็บอกว่า
'เอาล่ะ! ... ฉันจะทดสอบแกเป็นครั้งสุดท้าย! ..... นั้นก็คือ ให้แกแสดงเป็น 'กระเทย' ให้เพื่อนๆแกทุกคน คิดว่าแกคือ 'เบลล่า' ไม่ใช่ 'บ่าว' แกต้องทำให้ทุกๆคนเชื่อ และแน่นอน แม้แต่น้องแก ยัยอ้อย เพื่อนผู้ชาย เพื่อนในโรงเรียน อาจารย์ หรือแม้กระทั่งถ้าแกมีความรัก แกก็ห้ามบอกเด็ดขาดว่าแกไม่ได้เป็นอย่างที่เขาเห็น .... ให้คิดซ่ะว่า ชีวิตมัธยมตลอด 6 ปี ของแกคือละครเรื่องหนึ่ง'
และแน่นอน ลูกผู้ชายอย่างผมก็ต้องตอบตกลงน่ะสิ ... กะอีแค่ เล่นละครว่าเป็นกระเทยเนี่ยมันจะไปยากอะไร ยิ่งผมมีสกิล การแต่งหน้าที่ได้รับการสืบทอดทางสายเลือดจากแม่ผู้เป็นนักแต่งหน้าระดับโลก บวก กับพ่อที่เป็นนักแสดงมืออาชีพแล้วล่ะก็ .... ภารกิจตลอด 6 ปี ของผมจะต้องลุ่ลวงแน่นอน ....
ถ้าไม่ติดว่า...
'สวัสดี ... เราชื่อ โซเฟีย เธอชื่ออะไรหรอ'
บรรลัยไหมล่ะ ...
เพื่อนที่ผมต้องแสดงว่าเป็น'เบลล่า' คนแรก ให้เห็น คือเพื่อนที่นั่งข้างๆกับ ... เจ้าของเรือนผมสีส้มเงางาม กับใบหน้าลูกครึ่ง ที่ไม่ว่าผ่านไปนานขนาดไหนก็ยังจำได้ ... ใช่แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้น .. ให้ตายสิ นี้ผมคิดว่าถ้าเจอเธออีกครั้งผมจะมาในมาดผู้ชายหล่อ เท่ ดูดี น่าจดจำกว่านี้สิ แต่นี้อะไรรอบแรกก็สภาพเด็กขอทาน ครั้งที่ 2 ก็กระเทยควาย เนี่ยน่ะ ..... เวรกรรม!! ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ .. ว่าเธอจะ้เข้าเรียนมัธยมที่นี้ แถมยังนั่งข้างๆกันซ่ะด้วย
'สวัสดีฮ๊าาา .... เบลล่าน่ะ ยินดีที่รู้จักน่ะจ้าเฟีย'
'อิอิ .... ชื่อน่ารักจัง! ต่อไปนี้เรามาเป็นเพื่อนกันน่ะ ^^'
'อืม ... เรามาเป็นเพื่อนกันน่ะเฟีย '
แน่นอนล่ะ ผมแสดงดีเกินขาด .... เธอไม่รู้เลย ว่าผมเป็นผู้ชายแท้ๆ แน่นอนรวมถึงเพื่อนในห้องเรียนทุกๆคน รวมถึงคนในโรงเรียน อาจารย์ ... ในสายตาทุกคน ผมคือ 'เบลล่า' กระเทย ร่างใหญ่ ผิวดำ บ้าผู้ชาย ผมสีแสด และ มีเพื่อนสนิทคือ โซเฟีย ผู้หญิงปากร้ายอันดับหนึ่งของโรงเรียน ... และเป็นผู้หญิงที่ผมแอบชอบ ...เอาเป็นว่าสักวันหนึ่ง ผมจะสารภาพเรื่องที่ทั้งหมดให้เธอฟัง ... และแน่นอน ในคราบของผู้ชายที่ชื่อ 'บ่าว' ...
..........................................................
ุ
มีความสุขจังหลอกคนดูมาได้ทั้งเรื่อง ว่า บ่าว เป็น กระเทย อิอิ #โดนรุ่มประชาทัน
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก