เจ๊แรง: - -+++ นี่หล่อนนนน เมื่อไรหล่อนจะจ่ายค่าเช่าที่ให้ชั้นส่ะทียะ ติดมา 3 งวดแล้ว (ชูใบค่าบ้านให้ดินดู)
ดิน : ใจเย็นๆสิครับบบบ เจ๊ไฝT[]T ช่วงนี้ผมไม่มีเงินอ่ะ
เจ๊น้ำมี่ : นี่หล่อน เจ๊ว่าจัดเลยดีม่ะ เหงมันติดเจ๊หลายทีละ 3 งวดแล้ว เล่นมานเลยดีม่ะ (มองดินด้วยหางตา)
เจ๊แรง: เออสินะหล่อน เหงหลายทีละ อย่างนี้ มานต้องโดนกระเทยที่สวยที่สุดในสามโลกอย่างเราสองคน จัดหน่อยย
เจ๊น้ำมี่ : (ผลิกดินลงกะพื้น) ไม่จ่ายยใช่ไหมยะ กรี้ดดดดดดด (กระทืบไข่ดิน)
ดิน : ไม่นะ อย่าทำผมมมมมมมมมม T[]T จ๊ากกกก (โดนอัดถั่วดำ)
เจ๊แรง : (อัดไปที่ ช้างน้อย) จะจ่ายยไม่จ่ายยยยยยยยยยยยยย กรี้ดด ไม่จ่ายช้านก้อจะอัดแต่ตรงนั้นละ (กระทืบไข่ดิน)
ดิน : จ๊ากกกก จ่ายก็ได้ครับเจ๊ T[]T เอาไปให้หมดเลยย (ควักกระเป๋าให้เจ๊แรง)
เจ๊แรง : หึ ดีมากกกก อย่าคิดว่าชั้นจะไม่กล้าทำนะ เช่าแล้วก็ต้องจ่าย หัดตรงเวลาซะบ้างนะยะ ดีนะชั้นไม่เอาน้องสาวชั้นมาด้วยอีกคน
มะงั้นแกตายยยย ดิน กรี้ดดดดดดดดดด อร๊ายย (สะบัดผม เดินกลับไปกับคู่ขาของเธอ พร้อมเงินจำนวนหลายบาท)

♫ ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไม ต้องคิด คิดถึงแต่เธอ ♫

"..."

♫ ทั้งที่เพิ่งคุย ก็อยากเจอ ทำไมตัวฉันเปลี่ยนไป ♫

"ปิด..."

♫ รักเธอใช่ไหมหรือเพียงแค่หง๊าววววววววว ♫

"โอ๊ย! ฉันบอกให้ปิดเพลงไง ได้ยินมั้ย รำคาญ"

"แหม เพลงนี้ออกจะเพราะนะครับคุณหนู"

"ไม่เพราะ! ไม่เพราะเลยสักนิด ฉันเกลียด... ฉันเกลียดเพลงนี้ได้ยินมั้ย!"

"ได้ครับๆ" พูดจบชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำก็ยื่นนิ้วไปกดปุ่มปิดเพลงข้างพวงมาลัยรถ "แล้วเราจะต้องรออีกนานแค่ไหนครับคุณหนูแกรนดี้"

"โอ้ย ถามอยู่ได้ ก็รอจนกว่ามันจะกลับมาไง โธ่เว้ย!"

ฉันหยิบทิชชู่มาซับเหงื่อที่ซึมออกมาบนใบหน้าเบาๆ อดไม่ได้ที่จะเอือมระอากับไอ้ประจวดคนขับรถคนใหม่ที่แสนจะซื่อบื้อ ตอนนี้ใจฉันมันร้อนเสียจนแอร์ในรถหรูคันนี้ก็ช่วยไม่ได้ อ้อ! เมื่อสักครู่ทุกคนได้ยินเหมือนกันใช่มั้ยคะ? คำว่าคุณหนูแกรนดี้น่ะค่ะ ใช่! แกรนดี้คือชื่อของฉันเองแหล่ะ และวันนี้ไม่มีไรมาก คุณหนูสุดเซ็กซี่อย่างฉันแค่มาเคลียร์ธุระกับคู่อรินิดหน่อย...เท่านั้นเอง

"ผู้หญิงที่คุณหนูว่ากลับมาแล้วครับ กำลังจะเดินเข้าบ้านแล้วครับคุณหนู" นายประจวดพูดด้วยท่าทีแตกตื่น

"ห๊ะ!" ฉันรีบขว้างทิชชู่ชุ่มเหงื่อนั่นทิ้งก่อนจะดันตัวขึ้นมานั่งหลังตึง พร้อมกับแสยะยิ้มนิดๆ พองาม "หึ มาแล้วสินะ"

"เย่! เขากลับมาแล้ว งั้นเราก็กลับบ้านเลยดีมั้ยครับคุณหนู ผมหิวข้าวเย็นจะแย่แล้วครับ"

"ไอ้บ้า!" ฉันตะโกนพร้อมกับฟาดกระเป๋าหลุยส์ติ๊งต๊องใบงามใส่ไอ้ประจวดคนขับรถของฉัน "ลืมไปแล้วหรอยะว่าเรามาทำอะไรที่นี่!"

"มาทำอะไรน้า?" นายประจวดเกาคาง ครุ่นคิดอยู่คนเดียวสักพัก "อ๋อ มาทวงค่าเช่าบ้าน"

"ก็ใช่น่ะสิไอ้สมองโกโก้ครั๊นช์! ฉันจะพูดแผนการของเราเป็นครั้งสุดท้ายนะ แล้วตั้งใจฟังด้วย"

"ครับผม" ไอ้ประจวดทำหน้าหงอย

"หลังจากที่ยัยมาร์กี้เข้าบ้านแล้ว แกก็รีบหาโอกาสลากตัวยัยนั่นออกมากลางถนน ฉันจะรออยู่ที่รถนี่แหล่ะ ลากออกมาได้เมื่อไหร่แกก็โทรมาบอกฉัน เข้าใจมั้ย!"

"ขะ..ขะ...เข้าใจครับ"

"เข้าใจก็รีบออกไปทำตามที่บอกสิยะ นั่งบื้ออยู่ได้ ไป๊!" โอ๊ย อารมณ์เสีย

"ครับๆ ไปละครับ"

ว่าเสร็จ นายประจวดก็กระโดดตัวออกจากรถ ทิ้งให้ฉันได้นึกถึงอดีตเพียงลำพังท่ามกลางความเงียบ

"เพราะเธอคนเดียวยัยมาร์กี้ ความรักฉันถึงต้องกลายเป็นแบบนี้"



Beebz Beebz Beebz

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น หน้าจอเขียนว่า บื้อประจวด

"ว่าไงยะ?"

"ผมลากตัวยัยนี่ออกมาได้แล้วครับคุณหนู แถมมัดมือมัดปากมันเรียบร้อย"

"โอเค เดี๋ยวฉันจะเดินไปหาพวกแกเดี๋ยวนี้แหล่ะ"

ฉันกดตัดสายทิ้งทันทีที่พูดเสร็จ แล้วรีบออกจากรถโดยไม่ลืมที่จะหยิบของสำคัญต่างๆ มาด้วย ตอนนี้ใจฉันมันร้อนระอุไปด้วยไฟแค้น ขาเรียวยาวของฉันรีบสาวเร็วขึ้นทุกที หึ! วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนแกให้สาสมกับที่แกเคยทำกับฉันไว้ ยัยมาร์กี้



ไม่นานนักฉันก็เดินมาถึงจุดหมายปลายทาง ภาพที่เห็นตรงหน้าคือไอ้ประจวดกำลังรั้งตัวสาวน้อยหน้าใสที่กำลังขัดขืนหาทางดิ้นรนจะหนี แต่น่าเวทนายิ่งนัก ปากของหล่อนถูกมัดไว้ด้วยผ้าสีขาวอย่างแน่หนา มือน้อยๆ ของนางก็ถุดมัดไว้อีก

"แหม แหม... น่าสงสารจริงๆ เลยนะ" ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยัยมาร์กี้แล้วกระชากผ้าที่มัดปากนั่นออก "ยังน่าเกลียดอยู่เหมือนเดิมเลยนะยะหล่อน"

"แกรนดี้ เธอมาที่นี่ได้ยังไง" มาร์กี้มองหน้าฉันแบบกึ่งงงกึ่งสงสัย

"บินมามั้ง ดีออก!"

"แล้วแกมาทำไม ไหนสัญญาว่าเราจะเลิกจองเวรจองกรรมกันแล้วไง"

"สัญญาบ้าบออะไรยะ ไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย รู้แต่แค่ว่า..." ฉันค่อยๆ หยิบกระดาษใบนึง พร้อมกับลูกกุญแจสี่ห้าดอกขึ้นมาแล้วชูต่อหน้ายัยมาร์กี้ "เงินค่าเช่าบ้านน่ะ เมื่อไหร่จะจ่ายยะ!"

"นี่มันอะไรกันฮะ ฉันจะจ่ายหรือไม่จ่าย มันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย!" มาร์กี้สีหน้าเลิ่กลั่ก

"เกี่ยวสิยะ เพราะโครงการบ้านเช่าแห่งนี้ ฉันซื้อหุ้นมาหมดแล้วย่ะ! โฮะๆๆ" แกว่งกุญแจ่เล่นสวยๆ "เห็นมั้ย นี่ไงกุญแจสำรองบ้านแก นี่ก็สัญญาเช่าบ้าน หลักฐานชัดเจน "

"ชิ "

"ฉันขอถามเป็นครั้งสุดท้ายนะ" ฉันจ้องตายัยมาร์กี้ที่กำลังโกรธขนพอง "เงินน่ะ...เมื่อไหร่จะให้"

"ฉันไม่มี..."

"เหอะ! โกหก ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ แล้วนะ" ฉันเอามือบีบคางยัยมาร์กี้อย่างทนไม่ไหว "เงินน่ะ...มีมั้ย!!! "

"ก็บอกว่าไม่มี ไม่มีไงล่ะ กำลังช็อตโว้ย"

"ฮ่าๆๆ"

เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (ดูรูปประกอบ)



"นี่ยัยแกรนดี้ มันชักจะเกินไปแล้วนะ แค่ไม่จ่ายค่าเช่าบ้าน ต้องตบต้องตีขนาดนี้เลยหรอ" มาร์กี้เอามือจับหน้าตัวเอง ช่างน่าหมั่นไส้นัก

"อี๋ แม่นางเอก ค่าเช่าบ้านฉันไม่แคร์หรอก ที่ตบน่ะเพราะเรื่องอื่น"

"อะไรกัน ผ่านมาเป็นปีๆ แล้วนะ นี่เธอยังไม่ลืมเรื่องเขาอีกหรอ"

"ฉันไม่ลืม! ไม่มีวันลืม! เพราะแกคนเดียว เขาถึงไม่สนใจฉัน "

"พี่บอยน่ะหรอ? "

"กรุณาพูดเต็มๆ ด้วย! พี่บอย 4 น้ำ ย่ะ! "

"เดี๋ยวนะ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้..."

"หยุดเลย ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แกไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านใช่มั้ย ได้..." ไม่ว่าเปล่า ฉันก็รีบหยิบลูกดำๆ แล้วจุดไฟแช็คอย่างไว "งั้นแกก็อย่ามีบ้านอยู่อีกเลย!!!"

"แกรนดี้ ระวัง นั่นมันระเบิดนะ! "

"คุณหนู เดี๋ยวก่อน! " นายประจวดรีบตะโกนห้าม

ฟิ้วววววววววววววววววววว บึ๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ไม่ทันแล้ว... ห้ามตอนนี้ยังไงก็ไม่ทันย่ะ ฉันปาระเบิดใส่บ้านยัยมาร์กี้เรียบร้อย ไฟที่กำลังลุกไหม้ ช่างระยิบระยับ มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง กุ๊งกิ๊ง น่ารักเว่อร์

"เกิดอะไรขึ้นน่ะครับ"

เสียงเข้มๆ ที่ฉันคุ้นเคย... หนวดเคราที่ชวนจั๊กจี๋พวกนั้น... พี่บอย 4 น้ำนี่!

"อะไรกันเนี่ย!" ฉันกวาดสายตามองทุกๆ คน ไฟที่เผาบ้านก็ไม่อาจสู้ไฟในใจฉันได้ "นี่รักกันมากใช่มั้ย... เป็นห่วงกันม๊ากกกใช่มั้ยยย งั้นเจออีกลูก! "

"เดี๋ยววววววววว" ทั้งมาร์กี้ ทั้งพี่บอย 4 น้ำ ทั้งไอ้ประจวดห้ามเป็นเสียงเดียว

"แกรนดี้ นั่นไม่ใช่บ้านฉัน..." มาร์กี้พูดตะกุกตะกัก

"แล้วบ้านใครอ่ะ?"

"ไม่รู้อ่ะ... "

"Ship หายแล้วดิ " ปาดเหงื่อรัวๆ

"แกรนดี้ครับ ส่วนเรื่องพี่กับมาร์กี้ เราเลิกกันแล้ว" พี่บอยพูดต่อ

"ห๊ะ หมายความว่าไงคะพี่บอย..."

"หลังจากพี่เจอกับน้องเจมจิ พี่ก็เพิ่งเข้าใจตัวเองนี่แหล่ะ "

"กี้เองก็ไม่ได้กินสักน้ำค่ะ" ยัยมาร์กี้ทิ้งท้าย



"ประจวด... ฉันอยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "



The End