อันดับ 1 x 3


อันดับ 2 x 2


อันดับ 3 x 2

คนละ x 1 x 1

ขอบคุณซิมส์เบส bassku by azaaum

เบส ตื่นสิ ไม่นะ เบสอย่ามาตายจากกันอย่างนี้ดิ
อย่าทิ้งกันดิ ฟื้นนนนสิเพื่อนนนนนนรัก เจ๊รักเบสมากๆนะ T[]T อย่าตายจากกันไปแบบนี้ กรี้ดดดดดดดดด

ตั้งแต่นั้นมา มะไฟก็ไม่เคยเปิดใจรับเพื่อนคนไหนอีกเลย
เพราะในใจ ยังคงมีเพื่อนเบสเสมอมา

ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหน ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เพื่อนคนนี้้ก็จะไม่ลืมเธอ
จะขอรักเพื่อนคนนี้ตลอดไป แม้ว่าเพื่อนคนนี้ได้จากไปแล้วก็ตาม

กุหลาบที่เธอเคยให้ฉันไว้ ฉันจะเก็บมันไว้ ไม่ว่ามันจะเหี่ยวไปแล้ว ร่วงโรยตามกาลเวลาไปแล้ว
ฉันก็จะยังคงเก็บไว้ เพราะฉันรักเธอ เบส เพื่อนรัก...

แบบฟอร์มการส่งงาน

ID : finoro

Name Sim : Enet(ผมแดง) , Eichy(ผมขาวสั้น) , Eitsuke(ผมขาวยาว)

House : AZRAEL HOUSE

เลือก(หมายเลขจากภาพด้านล่าง): 6

Pic :

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ไม่ทราบชื่อแน่ชัด มีตำนานสิ่งลี้ลับมากมายในโรงเรียน
ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณสาวใต้โต๊ะ(?)ที่จะโผล่ออกมาเมื่อไม่มีใครอยู่ในห้อง
ตัวเลข13สีแดงเลือดข้างห้องน้ำชาย(?) ผีเด็กในห้องพยาบาล(?) มีตำนานอีกมากมายหนึ่งในนั้นคือ...
ตำนานซาตานผู้โหดเหี้ยมได้เชื่อมประตูนรกไว้ ... ที่ห้องชมรมไสยศาสตร์



นี่คือประธานชมรมสุดหลอน ผู้เต็มไปด้วยอำนาจมืดและพลังลี้ลับต่างๆ ......

Eichy: หึๆๆๆ สวัสดีทุกท่าน~ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมไสยศาสตร์ โดยมีผมเออิชิ(เออิชี่)ประธานชมรมสุดหล่อ!~~
เอ่า!! เข้ามาสิ~ ยืนอยู่หน้าประตูไม่เห็นของดีหรอกนะ หึๆๆๆ


((แถม 1))

วันหนึง......เป็นวันทำพิธีเรียกซาตานและเป็นวันที่พลังของเออิชิเสื่อม ......

??: หุๆๆๆ ประธานหลับสนิทเลยแฮะ~
??: ไม่คิดว่ายานอนหลับของผีเด็กห้องพยาบาลจะใช้ได้ผลด้วยเหลือเชื่อเลย =w='''
??: น่าๆ ประธานหลับแล้วก็พอ ได้เวลาสนุกแล้วหละ หึๆๆๆๆ
??: หึๆๆๆๆๆ
Eichy: ฟี้ ~ z z Z Z


((แถม2))

เมื่อยานอนหลับหมดฤทธิ์ .....

Eichy: อ๊ากกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! =[]=''''
Enet: ประธานเป็นไรคับ =[]=''''
Eitsuke: ไอ้บ้าร้องซะดังเป็นไรเนี่ย =[]='''
Eichy: ผะ ... ผม ฉัน .....
Eitsuke: อืม .... ก็เท่ดีนะ -O- เปิดขึ้นมาแล้วหล่อกว่าเยอะ
Enet: นั่นสิคับ 55555 หนุ่มๆอย่างผมยังกรี๊ดเลย >O<
Eichy: ตะ .... แต่ .....
Eitsuke: ไปทำพิธีต่อเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว (ตัดบท)



Eitsuke: เอาหละ เตียมสถานที่เสร็จแล้ว ทุกอย่างพร้อมแล้ว เริ่มเลยแล้วกันนะ
Enet: เอาเลยคับ >[]<
Eichy: เอางั้นก็ได้ ..... ((ยังช็อกอยู่))

all: มะลุก กุ๊ก กู้ มะลุก กุ๊ก กิ๊ก กิ๊กก๊อก กิ๊กก๊อก((ร่ายคาถาไสยศาสตร์)) ขออันเชิญเจ้าแห่งนรกผู้สิงค์สถิตอยู่ในห้องนี้ออกมา!!

บู้ม!!!!! //เกิดเป็นโกโก้คัน =w=''

all: เฮ้ย!!!!! =[]='''
ซาตาน: หวัดดี ^^
Eitsuke: นี่ใช่ซาตานจริงหรอ =[]='''
Enet: ซาตานรึซานต้าทำไมน่ารักแบบนี้ =////=''
Eichy: ฉันว่าฉันไม่ได้ร่ายผิดนะ =[]=''' <<เวทย์มนต์เสื่อม



Enet: เอาเถอะคับ รุ่นพี่อุตส่าห์ใช้พลังเรียกออกมาแล้ว ถ่ายรูปความสำเร็จหน่อยคับ!!((ตั้งกล้อง))
Eitsuke: นั่นสินะ ((โอบไหล่เออิชิ))
Enet: เอานะคับ 1 .... 2 .... 3 ><
Eichy : .... ((ทำหน้าบึ้ง)) //อย่าให้รู้นะว่าใครแอบมาตัดผมฉัน!! จะสาปเป็นกบให้หมดเลย =[]=''
Eitsuke: .... ((ทำหน้าเกรียน)) //จ้างให้ก็จับไม่ได้หรอก 55555 <<คนร้ายตัดผม
Enet: .... ((ทำหน้าใสซื่อ)) //ยาผีเด็กนี่ดีจริงๆ 55555 <<ผู้วางยานอนหลับ

//เนื้อเรื่องงงๆเบลอๆ ขออภัย =w='''' คิดสดก่อนส่ง ถ5555 ผิดพลาดอะไรขออภัย =.,='''

ID : menijung

Name Sim : เคียวจัง

House : AZRAEL HOUSE [หนุ่มหล่อมืด]มน

เลือกหมายเลข :: 3


ในยามเวลาเลิกเรียนที่ใครหลายๆ คนต่างกลับบ้านกัน
ผม ที่ดูภายนอกจะเป็นเด็กนักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง
เพื่อนๆ มักมองผมว่าเป็นตัวประหลาด นิ่งๆ ไม่รู้สึก ไม่ร้องไห้ มีบ้างที่หัวเราะ
( แต่หัวเราะแบบน่ากลัว ) มับ้างที่ยิ้ม (แสยะ ) ใครจะว่าไงก็ช่างผมไม่สนอยู่แล้ว
ผมชอบเวลานี้ที่สุดเลย ไม่ใช่เพราะ ซากุระที่ผลิ ปลิวไปกับสายลม
แต่มันคือ ช่วงเวลาแห่งความสนุกของชมรมของเราตั้งหาก



ขอต้อยรับสู่ "ชมรมเกรียนผี" ของเรา ผมเคียวจัง เป็นประธานชมรม
ชมรมของเราจะมีกิจกรรมหลังเลิกเรียน เป็นไปได้ก็อยากให้มีทุกวันอะนะ
ส่วนคนที่ทำหน้าหลอนข้างๆผมที่ใส่แว่น ชื่อ "วาตารุ" เป็นเพื่อนสนิทของผมเวลา
พวกเราชื่นชอบในสิ่งเดียวกัน ไม่เวลาจะทำอะไร
พวกเราหัวเราะด้วยกัน ยิ้มด้วยกัน มีบ้างที่โกรธ งอนไปตามภาษา



งานอดิเรกของเราคือการแจกจ่ายตุ๊กตาวูดูไปทั่วโรงเรียน
ผมกับวาตารุก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมนักเรียนหญิงจะชอบเข้ามาคุยกับพวกผมด้วยท่าที
เหมือนซอมบี้ ที่ติดตามผมไปทุกแห่ง ผมก็มักจะยื่นตุ๊กตาวูดูให้เธอไปเหมือนเช่นเคย
เธอก็จะรับมันด้วยความดีใจ เหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง
นั้นก็เป็นเรื่องตลก ระหว่างผมกับวาตารุเสมอ



เราเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ชอบเรื่องลี้ลับ
ตามเก็บวัตถุต้องคำสาปไปทั่ว
แต่..... เราก็คือมนุษย์
ความตายได้พรากวาตารุไปจากผม




แปลกใจที่หกล้ม...ผมก็ไม่ร้องไห้
แปลกใจที่เวลามีดบาด....ผมก็ไม่เจ็บ

แต่แปลกใจเวลานี้...ผมถึงมีน้ำตาให้ไหล.....


เกินมา 2 นาที
**ยืมชุดแวมไพร์ไนท์มาใช้อีกแล้วขอรับ

ID : Maynarakmak

Name Sim : Kasuya

House : MICHAEL HOUSE ไอดอล

เลือกหมายเลข :: 2


คาซุยะ มีเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทมากอยู่ คนนึง ชื่อว่า คริส

คริส เป็นคนร่าเริงแจ่มใส ในขณะ ที่ คาซุยะ เงียบ และ เก็บตัว เนื่องจากตอนเล็กๆ

หน้าตาของ คาซุยะ น่ารักจิ้มลิ้ม เหมือนเด็กผู้หญิง จึงมักถูกเด็กละแวกนั้นรังแก

มีเพียงแต่ คริส เท่านั้น ที่คอยช่วยเหลือ และ ทำให้ คาซุยะไม่โดดเดี่ยว





คริส เป็นคนที่คอยบอกสิ่งดีๆให้แก่ คาซุยะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน อาหาร การกิน การออกกำลังกาย

แม้แต่การทำงานต่างๆ ที่สามารถสร้างรายได้ดีๆให้แก่กัน คริส ได้รู้จักกับลุงท่านนึง

ซึ่งลุงคนนี้ ได้เปิดร้านอาหาร แน่นอน ที่นั้นขายไวน์ด้วย เพราะ ลุงมีไร่องุ่น และผลิตไวน์เอง

จึงต้องการพนักงาน ให้พอจำนวนลูกค้า คริสจึกชักชวนคาซุยะไปทำงาน





2 คนนี้ แม้จะไม่ได้แสดงออกมากนัก ถึงความสนิทสนม แต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมาแต่เด็กๆ

จึงแค่ มองตาก็เข้าใจกันแล้วล่ะ ไม่ต้อง กอดคอ หรือ ทำอะไรที่แสดงออกมากเกินไป


คริส :~ เห้ยยย คาซุยะ.. ยิ้มหน่อยดิ หัดยิ้มบ้างเพื่อนเอ้ย ใจคอจะเป็นหนุ่มหน้าบึ้งทั้งชาติ รึไง

คาซุยะ :~ เนี่ย..ก็ยิ้มแล้ว มันดูไม่ยิ้มเลยเหรอ

คริส :~ ถ้าดูว่ายิ้มฉันจะบอกนายทำไม เฮ้อ..


สังเกตสาวชุดแดงไหมละ นั่นนะแมวมองนะเออ


คาซุยะ :~ ..ถ้านับตั้งแต่เด็กๆ เราเป็นเพื่อนกันได้มา 15 ปี แล้วละมั้งฮะ

ที่เราเป็นเพื่อนกันมา นายรู้ใช่ไหม ว่าเราน่ะ รักนาย (แบบเพื่อนนะ)

คริส :~ เอ้ออ ไม่ต้องบอกหรอก เรารู้ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเลย



ชะแว้งงงงงง


หลังจากแมวมามอง มาดม เราก็กลายเป็น นายแบบละฮะ ได้รับจ๊อบเพิ่ม

มีเงิน เริ่มตั้งเนื้อตั้งตัวตั้งแต่ตอนนี้เสีย ความรวย จะไปไหน ใช่มะ

ID: BBGD

Name Sim : ITSUKI

House : MICHAEL HOUSE ไอดอล

เลือกหมายเลข 6




บนท้องฟ้า ไม่มีอะไรแน่นอน
ถ้ามองจากตรงนี้..
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง อาจจะมีฝนต่อเป็นพายุ
หรือล่องลอยเต็มอยู่แค่นั้น..
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน
ไม่ได้ไกลที่ไหน "อยู่แค่นี้เอง"
....



เพลงที่ใครบางคนชอบร้องจนติดปาก ทำให้ผมยิ้มออกมาจากใจแบบนี้ทุกครั้งที่คิดถึงมัน
ผมไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแล้วสินะ...
มันคงเริ่มจากวันที่ผมเข้ารับตำแหน่งนายกสโมสรนักศึกษามหาวิทยาลัย K
(อันนี้ได้มาด้วยความจำยอม จำใจ เพราะได้รับการกดดันจากไอ้เพื่อนเลวทั้งหมายหุ หุ)
พร้อมกับการเข้ารับตำแหน่งประธานสมาพันธ์เซนกุได รุ่นที่ 3 ต่อจากคุณปู่
ผมเลิกสนใจสิ่งรอบข้าง การใช้ชีวิตในทุกวันถูกกำหนดจากปู่และพวกสโมสรนักศึกษา

คนแบบผมยิ่งสูงยิ่งหนาว คนที่จริงใจแทบจะไม่มี
ทุกคนที่เข้ามาก็หวังเพียงแค่ผลประโยชน์ที่ตัวเองควรจะได้
แต่นั่นก็ช่างเถอะมันเป็นเรื่องที่ผ่านมาตั้งสามปีแล้ว ถึงผมจะเครียดจะเหนื่อยจากสิ่งเหล่านั้นยังไง
ก็มีสิ่งหนึ่งที่ผมชอบและหลงใหลได้ปลื้มกับมัน "ดนตรี” มันทำให้ทุกวันของชีวิตผมไม่ได้แย่ซะทีเดียว
เรื่องนี้คุณปู่ยังไม่รู้ และจะไม่มีทางได้รู้โดยเด็ดขาด เพราะคุณปู่ไม่ชอบเพราะเห็นว่ามันเป็น
งานที่ทำให้เสื่อมเสียต่อวงศ์ตระกูล (ผู้ชายหัวโบราณ)




แต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขจัง ผมยิ้มโดยไร้กังวล นั่นน่าจะเป็นเพราะใครบางคนที่ผมเจอเค้าครั้งแรกเมื่อสามปีที่แล้ว ก็ตั้งแต่วันที่ผมเข้ารับตำแหน่งนั้นแหละ ตอนนี้คนนั้นไม่อยู่ตรงนี้ ใช่น้องไม่สบายอยู่ระหว่างการเตรียมเข้ารับการผ่าตัดซ่อมลิ้นหัวใจ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอาการน้องทรุดหนัก จนผมต้องหามส่งโรงพยาบาล ใจผมแทบขาด ถ้าเป็นไปให้ผมเจ็บแทนเค้าเถอะ
ชั่วชีวิตผมไม่อยากจะให้คนๆ นี้เจ็บอีกแล้วไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร...

ถึงนายจะไม่อยู่ตรงนี้แต่นายรู้สึกได้ใช่มั้ย นายดูอยู่ใช่มั้ย ฉันทำมันแทนนาย ฉันร้องเพลงที่นายแต่ง
มันเป็นคอนเสริ์ตที่ดีที่สุดของฉัน ที่มอบเป็นของขวัญสำหรับนาย หายไวๆ นะน้องรักและเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน




อ๊ะ ผมลืมไปว่าจะเล่าถึงตอนที่เจอน้องครั้งแรกให้ฟัง วันแรกที่ผมเข้ารับตำแหน่ง คุณปู่มอบหมายให้ผมไปตรวจโกดังสินค้าแถวเขตคิวชู
เพราะสายรายงานว่าฝ่ายตรงข้ามนัดส่งมอบอาวุธเถื่อนโดยใช้โกดังเก็บสินค้าของตระกูลผมเป็นสถานที่นัดส่งมอบ
แต่ก่อนถึงโกดังบริเวณตรอกแคบๆ ผมเห็นผู้ชายกำลังฉุดกระชากผู้หญิงเข้าไปทำอะไรสักอย่างหนึ่งในนั้น
แต่ผู้หญิงไม่เต็มใจไง ผมก็เลยจอดรถลงไปช่วย แต่คนที่ผมไปช่วยกลับเป็นผู้ชายที่น่ารักมากกกกก




ผมถามว่าบ้านอยู่ไหนจะไปส่ง น้องก้มหน้ากัดปากเงียบไม่ยอมตอบ จนผมต้องตะคอกออกไปถึงยอมบอก.
พร้อมน้ำตาเม็ดโตหยดลงตามร่องแก้ม ว่า ไม่มีบ้าน ที่ตรงนี้ไม่มีใคร ที่ตรงนี้ไม่น่าอยู่ ไม่อยากอยู่แล้ว
ณ ตอนนั้นผมพูดเปรี้ยงออกไปแล้วว่า นายมาอยู่กับฉัน
หน้าเค้าอึ้ง งงๆ และสักพักเค้ายิ้มออกมาทั้งปากและดวงตามันเหมือนกับว่า โลกข้างหน้าผมพลันสว่างไสว
คำพูดของเค้าตอนนั้นผมยังจำได้
“พี่จะไม่ทิ้งผมใช่มั้ย ผมจะมีบ้านใช่มั้ย พี่จะเป็นครอบครัวผมใช่มั้ย”
ผมดึงเค้าเข้ามากอด “พี่จะเป็นทุกอย่างของนายเท่าที่นายต้องการ”


ด้วยประการฉะนี้ผมจึงมีน้อง มีเพื่อนตั้งแต่วันนั้น ทุกวันของผมผ่านไปอย่างมีค่าและความหมาย
เป็นความทรงจำดีๆ สำหรับคนๆ หนึ่ง น้องชอบดนตรีเหมือนผม เค้าชอบอ้อนให้ผมร้องเพลงให้ฟัง
แต่งเพลงด้วยกัน ทุกสัปดาห์เราทำกิจกรรมร่วมกันโดยน้องเป็นคนคิดโปรแกรม เค้าจะชวนผมทำนั้นนู้นนี่ทั้งวัน
แล้วสุดท้ายก็เหนื่อยแล้วก็เผลอหลับให้ผมอุ้มกลับบ้านเราทุกครั้ง
(ตอนหลังผมถึงรู้ว่าถ้าใช้แรงทำกิจกรรมมากน้องก็จะเหนื่อยมากๆ ซึ่งเป็นผลจากลิ้นหัวใจรั่ว
ผมเอาไปปรึกษาแพทย์เฉพาะทางแล้ว น้องต้องได้รับการผ่าตัดด่วน เพราะเริ่มจะมีอาการบ่งชี้ อาจจะหัวใจวายได้ถ้าไม่ผ่าตัดด่วน)




ชีวิต Itsuki เหมือนจะมืดมดอีกแล้ว55+ ไม่ตรงโจทย์ได้อีก
มึนหัวมาก ทั้งคืนได้แค่เนี่ย ขอไปนอนก่อนน้าาาาาา ้เรื่องย้าวยาวได้อีกเนอะ ด้นสดเมื่อตอนตีห้านี้เอง Y__Y