เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
เนื้อหามีความ Y
18 ม.ค. 2004
สวัสดีครับ ผมชื่อเมฆินทร์ ผมมาที่นี่มารอคนๆนึงเหมือนกับปกติที่มาทุกวันอยู่แล้ว
วันนี้เป็นวันครบรอบ 5 ปีพอดีที่ผมรอเขามา
ผมมารอเขา...
เพื่อที่สักวันผมจะได้เจอเขาอีก
.
.
.
.
.
.
.
18 ม.ค. 1999
เมื่อ 1 เดือนก่อนผมได้เจอกับคนๆหนึ่ง เขาเป็นคนดีมาก เขาบอกว่าเขาหลงมาจากอีกโลกหนึ่ง นั่นคือ " โลกมนุษย์ "
เขามาโดยเก้าอี้ที่เขาอ้างว่าเป็นเทคโน .. โลยี ตัวนึง และเขาก็สามารถกลับไปได้ด้วยเก้าอี้ตัวนั้น แต่ทว่า ... มันพังไปแล้ว 1 เดือนที่ผ่านมาเขาพยายาม ซ่อมมันจนสำเร็จ
ผมสนิทกับเขามาก 1 เดือนที่ผ่านมาผมรู้ว่าผมมีความรู้สึกดีให้กับเขา ผมไม่อยากให้เขากลับไป.....
แต่มันช่วยไม่ได้ ... วันนี้เขาจะกลับไป กลับไปใช้ชีวิตปกติ กลับไปอยู่ในที่ๆเขานั้นควรจะอยู่ .... ผมรู้สึก ..ผูกพันกับเขามาก ถ้าเขากลับ
ไป ผมไม่แน่ใจว่าจะสามารถอดทน กับความเหงาได้มั้ย ผมจะสามารถทนอยู่โดยไม่มีเขาได้รึเปล่า ?
.
.
.
.
.
" รวีกานต์ ... นายจะกลับมาอีกไหม ? ที่นี่ต้อนรับนายเสมอนะ ... " ผมตัดสินใจถามไป ทั้งๆที่ผมรู้คำตอบอยู่แก่ใจอยู่แล้ว เขาเป็นมนุษย์ ควรอยู่ในที่ควรจะได้อยู่
" .... " เขาเงียบสักพักเหมือนคิดอะไรอยู่สักอย่างก่อนจะตอบ " ผมอยากกลับมา .. ผมจะกลับมานะ ถ้าเก้าอี้ของผมสามารถใช้งานได้อีก ... แต่โอกาศมันน้อยเหลือเกิน " เขาพูดเรื่องแบบนี้ แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
... ผมตกใจกับคำตอบ ... เขาอาจจะไม่ได้กลับมาอีกจริงๆอย่างนั้นหรือ ? ความหวังผมมันน้อยขนาดนั้นเลยหรือ ?
" แต่ผมจะกลับมาที่นี่นะ ผมต้องมาให้ได้ แต่ผมขอเวลาสำหรับการสร้างอุปกรณ์ และการเตรียมการที่จะมาอยู่ที่นี่ได้ไหม " เขายิ้ม ...แต่ผมรู้ว่าเขาฝืนยิ้มและพูดต่อ " ดูสิ ผมมาที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าสำรองมาใว้ใส่ด้วยซ้ำ ฮ่ะๆ "
การหัวเราะนั่น ผมรู้นะว่าเขาซ่อนอะไรไว้ข้างใน ผมอายุ 104 ปีแล้ว ด้วยประสบการณ์ ผมสามารถดูเขาออกได้ไม่ยากเลย ว่าเขานั้นกำลังแกล้งหัวเราะ
" ฉันจะมั่นใจได้อย่างไร ? ว่านายจะกลับมา ? " ผมพยายมข่มเสียงสั่นๆของตัวเองไว้ ..พยายามยิ้ม ... ผมรู้ว่ามันเห็นแก่ตัว แต่ผมก็อยากให้เขาอยู่ต่อ .. อีกสักวันก็ยังดี
" คุณมองฟ้าสิ พระอาทิตย์ มันมา แล้วมันก็ไป แล้วมันก็มาอีก ผมอยากให้คุณคิดเสียว่าผมเป็นพระอาทิตย์ดวงนั้นนะ " เขาชี้ไปที่พระอาทิตย์ จากนั้นก็พูดต่อ "ผมจากไปเพื่อให้คนฝั่งนั้นได้หายห่วงว่าผมนั้นปลอดภัย ผมยังมีชีวิต แล้วเดี๋ยวผมก็จะกลับมาอีก เพื่อให้คุณได้อยู่กับผมบ้างอย่างที่เราทั้งคู่ต้องการ ไม่ต้องห่วงนะ " นายไม่รู้จริงๆใช่ไหม ... พระอาทิตย์ของที่นี่น่ะ ไม่มีหรอก .... นั่นมันพลังเวทย์ที่คนในหมู่บ้านช่วยกันสร้างขึ้นต่างหาก ....
ผมได้แต่พยักหน้า พยายามเข้าใจ พยายามเชื่อใจเขาว่าเขาจะต้องกลับมา .... ผมอยากให้เป็นแบบนั้น ไม่ว่าพระอาทิตย์จะกลับมาไหม แต่เขาจะต้องกลับมา
" ผมไปแล้วนะ ... " เขายืนขึ้น เดินตรงไปที่เก้าอี้และหันมามองผม พร้อมด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มเสียงสะอื้นในลำคอ " ดูแลตัวเองให้ดีนะ ผมรู้ว่าคุณไม่มีผมก็อยู่ได้ ขอให้ ... มีความสุขนะ สัญญาล่ะ ว่าต่อให้ไม่มีผมคุณก็ไม่เหงา คุณจะต้อง .... " เขาเริ่มน้ำตาคลอ
ผมเองก็อยากร้องไห้มันออกมาตอนนี้ ร้องไห้ให้หนักๆ ปลดปล่อยมันออกมา
" คุณจะต้องยิ้ม ... ยิ้มเข้าใว้นะ อย่าร้องไห้ ... นี่ .. อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ มองที่ผมสิ เห็นมั้ย...ผมยังยิ้มได้เลย ยิ้มแบบนี้ไง คุณจะต้องมีความสุขนะ ถ้าคุณไม่มีความสุขผมจะมีความสุขได้ยังไง ... ยิ้มสิ ... ยิ้ม .... " เขาพยายามที่จะฉีกยิ้ม แต่จะรู้มั้ยว่าเขาน้ำตาไหลอยู่นะ
อย่ามาหลอกกันสิ นายเองก็ร้องไห้ไม่ใช่หรอ
" รักษาตัวด้วยนะ .... อย่ากินน้ำชาเยอะเกินล่ะ .. เดี๋ยว...ติดเอาได้นะ วาดรูปก็....พยายามพักบ้าง... นะ เวทย์มนต์น่ะ...อย่า...ใช้บ่อย พยายามพึ่งตัวเองบ้าง " เขาพูดไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก " ผมไปก่อนนะ ... ดูแลตัวเองด้วยล่ะ " อะไรกัน เมื่อกี้คือประโยคคำถามรึเปล่านะ ? ถ้าใช่ผมจะตอบเขาว่า ไม่ ผมไม่สามารถดูแลตัวเองได้นะ ผมจะกินน้ำชาเยอะๆ ผมใช้เวทย์มนต์เยอะๆให้หมดแรงเลย ผมจะวาดรูปเป็นวันๆโดยไม่ทานเวทย์ ผม ... นายต้องอยู่ อยู่คอยห้ามฉันคอยดูแลฉัน
ขอร้อง...
ผมโบกมือลา ... พยายามข่มน้ำตา พยายามควบคุมตัวไม่ให้วิ่งเข้าไปกอดเขา พยายามรั้งตัวเองเอาไว้...
ไม่นะ .... ไม่!!!!!!!
เขา ... ไปแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
18 ม.ค. 2004
ผมมองพลังเวทย์ที่สร้างมาให้แสงสว่างบนท้องฟ้า ... ถ้านั่นเป็นดวงอาทิตย์ที่เขาพูดถึงแล้ว .... เขาจะกลับมาเร็วหว่านี้หรือเปล่านะ ...
ผม ... คิดถึงเขา ... การรอครั้งนี้นานเหลือเกิน ไม่รู้จะว่ามีเป้าหมายปลายทางการรอไหม " แต่ผมจะรอ " ไม่ว่ามันจะนานแค่ใหน ไม่ว่าโลกเวทย์มนต์จะแตกสลายไปใหน แต่ผมจะรอเขา
ผมล้มตัวลงนอน พยายามหลับตา ... ผมหวังว่าพอตื่นมาทุกอย่างจะเป็นเพียงความฝันที่ผมฝันเท่านั้น พอผมตื่นมา ผมจะอยู่บนที่นอนในโพรงไม้ที่ผมอาศัย
.
.
.
.
.
.
.
ไม่ใช่ ... มันไม่ใช่ความฝัน ..... กองหนังสือมากมายที่เขาเอาติดตัวมาด้วยมันยังอยู่ ตะกร้าที่เขาใส่มายังอยู่ ... ผมยังจำสัมผัสของเขาได้
และที่นี่ยังมีสมุดที่เขาบันทึกชีวิตประจำของเขาอยู่ ...
.
.
.
.
.
แต่ถึงแบบนั้น ....
อ๊ากกกกก เป็นการตั้งกระทู้ที่ยาวนานมากกกกกกกกกก นั่งทำตั้งแต่ 5 โมงเย็น เสร็จตอนตีสี่ 55555 นั่งทำจนขาเป็นง่อยกันเลยทีเดียว
เอาล่ะ กระทู้ผลงานออกมาช้ากว่าปกติเพราะช่วงแรกๆรู้สึกหมดกำลังใจหน่อยๆ จะไปปรึกษาใครก็กลัวว่าเราไปงี่เง่าใส่ เลยพยายามข่มใจ
ตัวเองซักพัก แล้วก็มาตั้งกระทู้ได้อย่างที่เห็น 5555555 เอาเป็นว่า ขอบคุณมากครับ ที่อ่านถึงตรงนี้ ขอบคุณหลงกดเข้ามา ขอบคุณที่รับ
ชมผลงาน ขอบคุณสำหรับดาวที่ให้ ขอบคุณสำหรับการกดโหวตกระทู้ ขอบคุณสำหรับการคอมเม้นต์ (การได้สิ่งเหล่านี้มาเป็นกำลังใจที่ดี
จริงๆนะ รู้สึกคุ้มค่านะที่ยอมเหนื่อยมา 555 ) ตอนนี้หมดเร่ืองบ่ยละล่ะ ขอจบกระทู้แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณมากครับ
ถั่วเน่าน้อย59
We love sims 3
Catoon_sung
RinnieRinZz
เข้ามาส่องเพราะเดาว่ามันจะ Y แล้วมัน Y จริงๆ
bank42n
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก