✣เอลล่า มาคัซ✣

✣21✣

ตัวข้าเกิดมาในชนชั้นสูง ใช่ว่าข้าจะมีอิสระในการใช้ชีวิต ข้าอยากค้าขายแต่บิดาข้าเป็นพลทหารยศสูง

ซึ่งมีหน้าที่ดูแลนักโทษที่นำไปประหาร อยากให้ข้ามาดูแลด้วยข้าไร้ซึ่งทางเลือกจึงจำใจต้องมา

ที่คุกแห่งนี้นั้นไม่ใช่สถานที่ที่น่ามาเยี่ยมชมเสียเท่าไหร่เพราะนักโทษบ้างน้ำตาตก เป็นบ้าในใจข้าอดสงสารพวกเขาไม่ได้

บิดาได้มอบพวงกุญแจพวงหนึ่งให้ข้าดูแลรักษาไว้เท่าชีวีและมอบสร้อยกุณแจให้ บิดาได้ย้ำข้าหลายรอบว่า

"จงอย่าได้พูดคุยกับนักโทษเหล่านี้เด็ดขาด เพราะมันจะพาลเจ้าเข้ากองไฟ"

ตัวข้านั้นก็ไม่แยแสอะไร แน่นอนหน้าที่ข้าแค่เฝ้าพวงกุญแจพวงนั้้นมิได้ยากเย็นเสียเท่าไหร่

บ้างครั้งก็เข้ามาในคุกเพราะทหารจะนำตัวนักโทษไปประหาร ผ่านมา1ปีที่ข้าต้องทำงานอยู่ในคุกแห่งนี้

แต่ละวันข้าพบคนไม่ซ้ำหน้า จนมาพบกับนักโทษชายคนหนึ่ง เมื่อข้าพบเขาข้าก็..รุ้สึกลุ่มร้อนไปด้วยไฟ

ที่สามารถชี้ไห้คนเป็นคนตายได้..ใช่ข้ารักข้าจึงไปขอร้องบิดาว่าอย่าได้ประหารชีวิตเขาเลย

แน่นอนเหตุใดทหารยศสูงเช่นบิดาจะยอมปล่อยแมงเม่าที่เข้ากองไฟให้ออกมาล่ะ

บิดาข้าไม่ยอมอย่างเดียวพร้อมขู่ข้าแบบสารพัด ข้าจึงขู่กลับว่า

"หากท่านไม่ปล่อยเขา ลูกขอตายตกตายตามเสียดีกว่า"

พอข้าขู่แบบนี้พ่อข้ากลับไม่แยแสกับข้าอีกเลย เมื่อถึงวันประหารทหารจะนำนักโทษไปเผาทั้งเป็น

ข้าจะแสดงให้บิดาดูว่าข้าพูดคำไหนคำนั้นแต่ข้าลืมไปอย่างหนึ่ง และเพราะสิ่งนั้น

ข้าจึงต้องอยู่ในคุกแห่งนี้ชั่วกาลปาวสานนั้นคือกุญแจที่บิดาข้าให้มา

เมื่อทหารพาตัวนักโทษมาแล้ว ข้าได้แต่มองหน้าของเขา นี่เป็นครั้งสุดท้าย

ที่ข้าจะได้เห็นหน้าของเขาบุรุษที่เหมือนแสงจันทร์ที่ส่องแสงในยามค่ำคืน

ที่เหมือนเป็นน้ำหวานอันโอชาแก่แมลงที่หิวโหย พอทหารเริ่มจุดไฟเผาข้าได้วิ่งผ่าฝูงชน

เข้าไปที่กองไฟอันร้อนระอุ ข้าไม่สนว่าใครจะว่าข้าบ้า ข้าขอเพียงได้อยู่เคียงข้าเขาจนถึงวาระสุดท้ายก็พอ

สิ่งที่ข้าจะวิ่งเข้าใส่ตอนนี้คือเปลวเพลิงเพียงเท่านั้น ร่างกายข้ามอดไหม้นี่สินะที่มารดาบอกว่ามีเพียงไฟเดียว

ที่ชี้ให้คนเป็นคนตายได้ในพริบตา ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วข้าเข้าใจแล้วพระมารดา