<< เพิ่มเติม

SECRET→


ปอลิง..ไม่ถนัดเรื่องบรรยายเลย

ริมฝีปากอุ่นบดจูบปากแดงอย่างใจร้อน ทำเอารุ่นพี่ตัวเล็กทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนให้คนขี้แกล้งจูบอยู่อย่างนั้น ใบหน้าคมที่เริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ เราใกล้กันจน

สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน รุ่นน้องเจ้าเล่ห์ผละจูบออกเลื่อนหน้าไปกระซิบข้างใบหูแดงของคนตัวเล็ก


"เล่นเกมกันไหมครับ ใครปล่อยจูบก่อนคนนั้นแพ้"....

ตอนนี้ผมนั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะคนเดียวอย่างสบายใจในวันหยุด โดยไม่ต้องมีอะไรมากวนหรือทำให้รำคาญใจ

       “ไง”

เสียงที่คุ้นหัวเมื่อกี้ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ทักเมื่อกี้

ขอกลับคำได้ไหม

ที่ว่าวันนี้เป็นวันที่แสนสงบสุขของผม และมันได้หายไปในพริบตา เมื่อหมอนี่มายืนอยู่ตรงหน้า

นี่ผมลืมคิดไปได้ไงเนี่ย ว่าผมกับหมอนี่อยู่บ้านใกล้กัน

แล้วหมอนี่ต้องไปหาผมที่บ้านแน่ๆ แต่เพราะไม่เจอผมเลยถามแม่ผม แล้วผมก็ดันบอกแม่ว่าจะมาเดินเล่นแถวๆนี้ ต้องใช่แน่ๆ

       “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”

      “ฉันไปหานายที่บ้านไม่เจอเลยถามแม่นาย ว่านายอยู่ที่นี่”

จริงๆด้วย ผมไม่น่าบอกแม่เล้ย คิดว่าวันนี้จะสงบสุขอยู่แล้วเชียวหมอนี่ชอบมายุ่ง ป้วนเปี้ยนกับผมตลอดๆ

แต่ก่อนมันทำให้ผมรำคาญ เคยไล่เคยพยายามไม่สนใจ พยายามไม่ยุ่งด้วย แต่ไม่เป็นผลเลย จนตอนนี้ผมชินละ

      “นายเลิกมายุ่งกับฉันสักวันเหอะ”

      “ไม่ จนกว่าจะจีบนายติด”

      “ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย ฉันชอบผู้หญิง” ผมพูดออกไปเสียงเนือย อย่างเบื่อหน่าย

      “ไม่ชอบก็ทำให้ชอบได้”

      “...”

หน้าด้านจริงเล้ย

      “เมื่อวานฉันไปซื้อของกับเรนมา”เรนคือชื่อพี่สาวของลีโอเอง แต่ไม่เคยเรียกพี่สาวตัวเองด้วยคำว่าพี่นำหน้าหรอก

      “แล้วนายมาบอกฉันทำไม” ผมรีบพูดขัดขึ้นอย่างไม่สนใจ แต่ลีโอทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเล่าต่อ

      “มียายคนหนึ่งเขาเรียกฉันไปดูดวงลายมือ”

      “...”

ผมเงียบ พยายามทำเป็นไม่สนใจ

      “ตอนแรกฉันไม่สนใจเลยเดินหนี แต่เรนเป็นพวกชอบดูดวงเลยรั้งแขนฉันแล้วพาเดินไปหายายคนนั้นที่นั่งรอที่โต๊ะดูดวงของเขา”

      “แล้ว?” ผมถามออกไปเฉยๆ ไม่ได้อยากรู้อะไรหรอก จริงๆนะ

      “แหน่ะ อยากฟังต่ออะดิ เมื่อกี้ยังทำเป็นไม่สนใจอยู่เลย” ลีโอพูดพร้อมส่งสายตาล้อเลียนผมยกใหญ่

      “เล่าๆมาเหอะน่า!!! ไม่งั้นฉันกลับล่ะ” ผมพูดเสียงดังแล้วทำท่าจะลุก แต่ลีโอคว้ามือผมไว้แล้วดึงให้นั่งลงที่เดิม

      “ล้อเล่นแค่นี้เอง ขี้งอนจัง”

      “ฉันไม่ได้งอน!!!” ผมตะโกนเสียงดังใส่เขา แล้วลีโอก็ทำท่ายอมแพ้ แล้วก็เล่าต่อ

      “ยายคนนั้นเขาบอกให้ยื่นมือไปหา ฉันก็เลยยื่นมือซ้ายไปให้เขาจับ เขาก็จับลูบๆอยู่ซักพักก็บอกมาว่า ฉันจะสมหวังในความรักเร็วๆนี้”

      “เพ้อเจ้อ”

      “เอ้า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ”

      “เฮอะ ถ้าจะมาเล่าแค่นี้ฉันกลับละ”

       “เห้ เดี๋ยวก่อนสิ นั่งลงก่อน” ลีโอรีบรั้งมือผมไว้ ดึงผมให้นั่งลงตามเดิม แล้ววางหนังสือลงบนพื้น ที่ถือมาตั้งแต่ตอนแรก หน้าปกมันเขียนว่า วิธีดูลายมือง่ายๆด้วยตัวเอง

      “ไปเอาหนังสือนี้มาจากไหน”

      “ซื้อมาสิถามได้”

โอเค คราวหน้าผมจะไม่ถามหมอนี่อีก

      “มาดูดวงลายมือกัน” ลีโอพูดพร้อกับกางหนังสือในมือไว้ตรงหน้า

      “ไม่” ผมปฎิเสธแทบจะทันที แต่ลีโอไม่ฟัง

       “ยื่นมือมา” ถึงจะทำไม่สนใจแต่ก็ยื่นมือไปให้ลีโออย่างช่วยไม่ได้ ลีโอยื่นมือมาจับมือผมแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยฝ่ามือไปมา แล้วใช้มืออีกข้างขึ้นมาลูบมือผมอีก มันทำให้ผมรู้สึกแปลก ร้อนวูบๆที่แก้มทั้งสองข้าง รวมทั้งอาการหัวใจเต้นเร็วผิดปกตินี่อีก

เดี๋ยวนะ ผมว่ามันทะแม่งๆ

       “นี่นายคงไม่ได้เอาเรื่องดูลายนิ้วมือมาหลอกจับมือฉันหรอกนะ”

      “อ้าว รู้ด้วยหรอ” ลีโอเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มกว้างให้อย่างเจ้าเล่ห์ แต่มือก็ยังไม่ปล่อยมือผม แถมยังลูบไปมาไม่หยุดอีก

       “นายนี่มัน!!” ผมพยายามชักมือกลับ แต่ลีโอจับมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

      “ปล่อยนะ! ลีโอ! ไอ้บ้า!” ผมทั้งชักมือกลับ ทั้งสะบัดมือทิ้งอย่างแรง แต่ก็ไม่เป็นผล

      “ถึงจะบ้า ก็บ้าเพราะรักเธอว์”

       “มุกเ*ี้ยไรเนี่ย” ผมพูดออกไปอย่างเหลืออด แต่ก็ไม่สามารถทำให้หมอนี่สะทกสะท้านได้

"ไง มิซึกิ" นั่นแหละครับหมอนี่คือมิซึกิจังที่ผมพูดถึงเปลี่ยนไปมากจริงๆ ร่างกายที่เคยบอบบางตอนนี้กลับมีกล้ามเนื้อหนาสมชายชาตรี(เพราะเป็นนักกีฬา)

ใบหน้าที่เคยงดงามราวสาวน้อย ตอนนี้กลับหล่อคมคาย(หน้าตาดูชั่วร้ายขึ้นด้วย) ส่วนสูงก็ปาไป 185 ซม. พอคุยด้วยทีไรผมปวดคอทุกที นี่มันโคตรรรจะไม่

ยุติธรรมเลยครับผม มุงแดกไรตอนเด็กวะแสดด! (ขออภัยที่ไม่สุภาพ -v-)

"บอกแล้วไงว่าให้เรียกรุ่นพี่ - -" ดูมันทำสายตาหมั่นจริงๆ นิสัยเสีย!

"ตอนนี้เราอยู่ชั้นเดียวกันนะ ถึงคนอื่นจะเรียกนายแบบนั้นแต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก -3- บู่~~ " เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจะมาให้เรียกว่ารุ่นพี่รู้สึกแปลกๆ

ชอบกล อ่าที่จริงมิซึกิเป็นรุ่นพี่ผมครับแก่กว่า 1ปี แต่มันดันเรียนซ้ำชั้นโคตรกากเลย ฮ่าๆ

"วันนี้กลับพร้อมกันด้วย" มันพูดจบก็ฟุบหน้าลงไปนอนกับโต๊ะเลยครับ เฮ้ยไม่เคลียร์ทำไมผมต้องกลับพร้อมมันด้วย

"ทำไมฉันต้องกลับกับนายด้วยฟะ"

"อืมม คุณน้าสั่ง" แม่ตูเกี่ยวอะไรล่ะเนี่ย หมอนี่เชื่อฟังแม่ผมมากเลยครับไม่รู้แอบหลงรักแม่ผมอยู่รึเปล่าชักกลัวแล้วสิ -0- ไม่ได้นะเฟ้ยยย

"แม่ตูเกี่ยวอะไรด้วยฟะ เฮ้ยนี่ตื่นขึ้นมาคุยก่อนสิวะ เฮ้ มิซึกิ ~~~" ทั้งที่ผมทั้งเรียกสะกิดมันยิกๆ แต่ก็ไม่ยอมตื่น นอนหรือตายวะเนี่ยไอ้บ้า!






หลังเลิกเรียน

"เฮ้โยชิไปเกะกันเปล่า" เพื่อนในห้องเริ่มมารุมล้อมผมแล้วครับทั้งหญิง ชาย คนมันหล่อ เฟรนลี่ก็เงี้ยมีแต่คนรักคนหลง อุวะฮ่าๆ

"เออ ร้านไหนดีล่ะ" กำลังเบื่อๆเลยไประบายหน่อยดีกว่า

"ร้านนี่เลยพึ่งไปมาอาทิตย์ก่อนเจ้าของร้านอย่างแจ่ม ฮ่าๆ"

ระหว่างที่ผมกำลังคุยอยู่กับเพื่อนๆนั้น มิซึกิกลับเดินมาแหวกกลางวงสนทนาเพียงแค่ไม่กี่ประโยคครับท่านเพื่อนคนอื่นก็พากันขอตัวกลับบ้านกันหมดเลย

"กลับบ้าน - - (ชิ้ง)" มันส่งสายตาหาเรื่องคนรอบข้างแม้แต่ผู้หญิงยังไม่เว้น หัดอ่อนโยนกับผู้หญิงบ้างสิฟะ! พี่โยชิไม่ปลื้มมมมม!

"เอ่อ งั้นฉันกลับก่อนนะ บายยย ^^;" พอลาเพื่อนๆเสร็จก็ถูกมิซึกิลากออกจากห้องทันที


ระหว่างทางกลับบ้าน

"ทำไมนายต้องมองผู้หญิงด้วยหางตาด้วยฟะ ไม่ดีเลยพี่ไม่ปลื้มหัดยิ้มหน่อยสิเว้ย คนอื่นเขากลัวนายกันหมดแล้วนะ -*- หน้าตา ส่วนสูงก็เพอร์เฟค ถ้าฉันสูง

เท่แบบนายนะป่านนี้จะมีเมียสัก 100 คน" ผมพูดเว่อร์ไปงั้นแหละ ฮ่าๆ ผมรักเดียวใจเดียวครับเมื่อกี้พูดเล่นนะ

"พวกนั้นมันน่ารำคาญ" หมอนี่พูดออกมาหน้านิ่งมากครับ เกิดอะไรขึ้นกับมิซึกิจังผู้ใสซื่อและบริสุทธิ์ เด็กน่ารักคนนั้นหายไปไหนกันนนน

"เอ่อ แล้วฉันน่ารำคาญหรือเปล่า" ผมลองถามดูครับเพราะรู้สึกตัวเองพูดมากเหลือเกิน (รู้ตัว)

"มาก" ตอบไม่รักษาน้ำใจตูเลย กระซิกๆ "แต่.....ก็ชอบ" มิซึกิพึมพำอะไรสักอย่างอยู่คนเดียวผมได้ยินไม่ค่อยชัด

"หะ...แต่อะไรนะขออีกที" ผมพยายามเงี่ยหูไปฟังใกล้ๆ

"เปล่านิ" เอ้าไอนี่มีอะไรก็ไม่พูด -*-

"เออ ไม่อยากรู้หรอกกกก ไอคนเย็นชา ไอหน้านิ่ง ไอหุ่นยนต์!!"

"นายไม่ชอบ...แบบนี้เหรอ" มิซึกิถามเสียงเรียบ

"เออ โคตรไม่ชอบเลย"

"แต่ตอนนั้น นายเคยบอกว่า....ชอบผู้ชายเท่ๆ ดูเย็นชา เหมือนกับคุณลุง"

"เอ ตอนไหนอ่ะฉันเคยพูดเหรอ -.- ลืมไปแล้วแฮะ แต่คุณลุงข้างบ้านก็เท่จริงๆนั่นแหละ ถึงจะดูดุไม่เป็นมิตรแต่ว่าจริงๆแล้วเป็นคนใจดีมากเลย!" พอพูดถึงคุณ

ลุงแล้วก็คิดถึง ซื้อขนมไปฝากลุงข้างบ้านหน่อยดีกว่า -w-

"เอะ...." มิซึกิสีหน้าดูไม่ค่อยดีเหงื่อออกเต็มเลย หรือว่าจะปวดท้องนะ?

"เป็นอะไรหรือเปล่า มิซึกิ"

"มันเจ็บตรงนี้" มิซึกิชี้ไปที่อกข้างซ้าย แล้วทุบมันดังปั้ก -0-

"เฮ้ยเจ็บหน้าอกเหรอ ทนไหวมั้ย ขี่หลังฉันก็ได้เร็วๆ" ผมนั่งยองๆแล้วหันไปเรียกมิซึกิขึ้นมา แต่มันทำแค่มองนิ่งๆแล้วเบือนสายตาไปทางอื่น เอ้าหยิ่งอีก!

"ไม่เอา"

"เออ ไม่ยุ่งด้วยก็ได้กลับบ้าน!" ผมสะบัดหน้าไปอีกทางแล้วเดินต่อไปเงียบๆ พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามทำให้บรรยากาศโดยรอบสวย

ราวกับภาพเพ้อฝันที่ผมจินตนาการบ่อยๆ ฉากอีโรติก เอ้ย!โรแมนติกของหนุ่มสาว

"คิโยชิ..."

"หือ"

"นายเนี่ยไม่เปลี่ยนเลยนะ"

"หาา ก็แหงอยู่แล้วสิ นายนั่นแหละเปลี่ยนไปมากเลยนะ ตอนนี้ฉันคิดถึงมิซึกิจังที่งดงามและบริสุทธิ์อยู่ เงียบไว้อย่าทำลายจินตนาการอันเจิดจรัสของฉัน -*-"

"บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า" จิ๊ นี่กวนประสาทอยู่ใช่ไหม "น่ารั...." พึมพำ

"หือ ? " ผมกำลังจะหันไปถามว่ามันพูดอะไร แต่กลับมีผีเสื้อตัวนึงบินผ่านหน้าไป ทำให้ต้องเหลียวมองตาม ในใจก็คิดว่ามันแปลกมากแต่ก็สวยดี น่ารักจัง

ในขณะที่คิโยชิกำลังสนใจผีเสื้ออยู่นั้นกลับไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่สายตาที่ปกติมักจะดูเย็นชากับทุกคนแต่กลับดูอ่อนโยน เมื่อได้อยู่กับคนคนนี้