♥ ตอน 2 ♥
“จินซองงงงงงง!!! ขอโทษนะ รอนานมั้ย........ พอดีฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
“ห๊ะ!!!……อะไรนะ แล้วเป็นอะไรรึป่าว”
จินซองเพื่อนแสนสวยแสบทรวงของฉันถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยสุดขีด ดูจากตาเท่าไข่ห่านของเธอที่จับจ้องฉันอยู่
“^^ ไม่ใช่อุบัติเหตุแบบนั้น คือฉันไปชนกับคนแปลกหน้ามา แล้วหมอนั่นทำโทรศัพท์ฉันพัง ดูสิ เละไม่มีชิ้นดี T_T ”
“อ๊ะ!!!! เครื่องนี้เธอพึ่งซื้อใหม่เองนี่ยองฮี”
“อึ่ม แต่ว่านะ ดูนี่สิ” ฉันยื่นโทรศัพท์ที่ของคนๆนั้นให้จินซองดู
“ว้าว~~~ OoO โทรศัพท์สกายรุ่นใหม่ล่าสุดที่พึ่งออกโฆษณานี่น่า ลูกเล่นน่าใช้เพียบเลย แถมตอนนี้ยังทันสมัยสุดๆแล้วด้วย”
แกเล่นอธิบายสรรพคุณของเจ้าเครื่องจิ๋วนี้ซะจนฉันอยากจะสูดน้ำตาที่อาลัยอาวรณ์เครื่องเดิมให้กลับไปในลูกกะตาอย่างเก่าเลย - -
“ห๊ะ??? ดีขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“อึ่มๆ ก็เครื่องนี้แพงใช่ย่อยเลย เครื่องที่เธอซื้อใหม่น่ะ สู้ไม่ได้เลยล่ะ”
“จริงอ่ะ - - ฉันไม่รู้เลย แบบนี้เขาก็เสียเปรียบสิ”
“เขา???”
“ก็คนที่ทำโทรศัพท์ฉันพังแล้วก็ให้เครื่องนี้แทนไง”
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง อิอิ ดีออกนะ ได้โทรศัพท์ดีๆมาใช้ฟรีๆเลย”
“ไม่รู้สิฉันรู้สึกไม่ดี…… ถึงจะชอบของฟรีก็เหอะ”
“แต่ว่าตอนนี้ เราต้องไปที่นั่น?ก่อนนะยองฮี”
“อ๊ะ! จริงสิ ไม่รู้ตอนนี้เขาฉายแล้วรึยัง รีบไปกันเถอะ”
“จ้าๆ ^^” ฉันกับจินซองนัดกันมาดูหนังเรื่องใหม่ที่จะฉายที่โรงภาพยนต์บนถนนอินแทวอน เป็นละครโรแมนติกเรื่องใหม่ที่พึ่งเข้าโรง ชื่อเรื่องว่า “พรหมลิขิตแห่งฟ้า”
“ ว้าววววววว~~ โชคดีจังที่ได้ดูเรื่องนี่เนอะจินซอง ตอนจบน้ำตาฉันแทบจะไหลเลยแหละ”
หลังจากฉันกับจินซองเดินออกมาจากโรงหนัง พร้อมน้ำตาอีกกะละมังหนึ่ง เราก็ออกอาการเม้าส์ๆๆ กันใหญ่
“ ^O^ โฮะๆ ของมันแน่อยู่แล้ว ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้สนุกแน่ๆ ดีนะที่มาทันได้ดูรอบพิเศษ…”
“ช่ายๆ เห็นด้วยอย่างยิ่ง” ขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับการพูดคุยกับจินซองก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแถวๆนี้
ทำไมไม่รับสักที น่ารำคาญจริ๊ง .....โทรศัพท์ใคร ฟะ -*-
“ ……..โทรศัพท์แกดังน่ะยองฮี”
“ ห๊ะ!? อะ…อ้าวเหรอ”
จินซองสะกิดฉันเบาๆ ทำให้ฉันรู้ตัวว่าเมื่อกี้ฉันกำลังด่าตัวเอง -0- ฉันไม่คุ้นกับเสียงเรียกเข้าของเจ้าของมือถือคนเก่า ก็มันเป็นเสียงเพลงมันดัง….. ดูมๆ เดๆ ปับ~ ปับ~ ปับ~ เซ่ โย่ - - เขารสนิยมดีหรือฉันมันบ้านนอกที่คิดว่าเพลงมันประหลาดนะ
ติ๊ด~ กำ ฉันทำอะไรไปเนี้ย พอนึกขึ้นได้ นี่มันเบอร์ของหมอนั่น และนี่ใครโทรมา??? ฉันดันกดรับโทรศัพท์ไปแล้ว
ทำไงดีๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่กล้าขยับปากเลย
~เฮ้ย!!! ยูมิน ฉันอยู่ที่ร้านPR แล้ว รีบมานะเฟ้ย….ตรู๊ด~~ตรู๊ด~~~~- - อะไรกันเนี้ย
“ยองฮี ใครโทรมาเหรอ เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้รึป่าว?…..”
“ไม่รู้สิ…… ฉันได้ยินเค้าเรียกยูมิน!…. อาจเป็นชื่อเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ …ดูเหมือนว่า คนที่โทรมาต้องการให้เขาไปที่ร้านPR อะไรเนี้ยแหละ!? - -”
“ร้านPR อ๋อ ฉันรู้จัก อยู่ใกล้ๆนี้เอง”
“เอ่อดีเลย ^^” ฉันว่า เราน่าจะเอามือถือเครื่องนี้ไปคืนเขาดีกว่า มันรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ โดยเฉพาะไอ้เพลงดูมๆเดๆเมื่อกี้
ทำให้ฉันคิดว่ามันคงไม่เหมาะกับฉัน”
“…..ตามใจแก แต่ถ้าเป็นฉันนะ ฝันไปเหอะว่าจะคืนให้”
“อ่ะนะ” แกนี่มันตรงจริงๆ จินซอง
“…O[]O“ จะ…จินซองจ๋า นี่เหรอร้านPR ???” ฉันกับจินซองใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางของเรา
และนั่นถึงกับทำให้ฉันตาค้างอีกแล้วครับท่าน
“^^” เหอะๆ ใช่ มันเป็นบาร์….”
นี่ถ้าแกพูดคำว่า เกย์ ขึ้นมาอีกคำล่ะก็ ฉันจะกระทืบเพื่อนรักตรงนี้เลย เชื่อไหมล่ะ
“….เรามาที่นี่จะดีเหรอ O.O”
“^^ แต่ตอนนี้เราอยู่หน้าร้านแล้วนะ รึว่าจะกลับล่ะ”
แกพูดง่ายดีจังนะ ถ่อมาถึงนี้จะให้กลับงั้นหร๋อ เชอะ! ไม่มีทาง
“ ไม่ ฉันต้องเอาไปคืนเขาให้ได้ นำเข้าไปเลย…”
(O0O) (O[]O)!!! ทันใดที่ฉันเข้าไปในร้านก็ต้องอึ้ง อึ้ง อึ้งแบบสุดๆ - -“ มีผู้ชายประมาณ 30 คนได้ในร้านนี้
แถมแต่ละคนก็หน้าตาโหดๆกันทั้งนั้น
“จะ…จินซองทำไงดี!?….. ”
ฉันกระซิบเบาๆ ไปที่จินซอง แต่ทว่า ฉันต้องรู้สึกอึ้งกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า… O[]O เมื่อเหลียวไปมองด้านข้างที่ก่อนหน้านี้มีเพื่อนรักอย่างจินซองยืนอยู่ แต่….ตอนนี้มันว่างป่าว …….เพื่อนฉันหายไปอย่างไร้ล่องลอย
……….ยัยนั้นมันทิ้งชั้นนนนน!!! T^T ยัยเพื่อนตัวแสบ หนีเอาตัวรอดคนเดียวเลย แง๊ๆๆๆๆ
“ยะฮู้!! มีสาวๆด้วยว่ะ” ผู้ชายหน้าเถื่อนๆเหมือนโจรปล้นธนาคารทักขึ้น
“หุหุ น่ารักซะด้วย น้องสาวมาหาใครเหรอจ๊ะ” แล้วลูกน้องโจรคนต่อมาก็พูดต่อ
“วู้ๆ สาวมาเฟ้ย” ชายร่างเล็ก ดูน่าขยะแขยงเพราะฟันสีดำของเขา ทักอีกคน T^T
“ไปเที่ยวกับพี่มั้ย รับรองพี่เลี้ยงไม่อั้น ฮ่าๆ” และจบที่ลุงอ้วนหนวดยาวเฟื้อย ToT
แล้วทุกคนก็หัวเราะเฮฮาปาตี้กันใหญ่ แง๊ๆ แม่จ๋าช่วยด้วย
…อยู่ดีๆคนในร้านก็เงียบกริบ ฉันมองเห็นแววตาหวาดกลัวของมันชัดเจน อะไรทำให้ตาพวกนี้ทำหน้าตื่นกลัวขนาดนี้??
จนฉันหันไปยังจุดโฟกัสของสายตาทุกคนในร้านที่มองด้านหลังฉัน
O[]O ใบหน้าที่คุ้นเคย แววตาเยือกเย็นคู่นั้น…..แววตานั่นมันเหมือนเป็นประกาศิตทำให้พวกนี้ถอยหนีโดยอัตโนมัติ ส่วนคนในร้านหน้าซีดกันเป็นแถวๆแต่ฉันว่าหน้าฉันซีดยิ่งกว่าเมื่อหันไปมองหน้าคนที่อยู่ด้านหลัง….. คนที่ช่วยฉัน และนั่นคือคนเดียวกับนายสุดหล่อของมือถือเครื่องแพงนี่
เข้าได้ทุกคน 
ตั้งกระทู้ใหม่ 
หน้าสมาชิก
พระเอกก้อหล่อออออออออออ
กรี๊ดดดดดด !! สนุกกก 
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก