ลิซซี่ บอร์เด็น มือขวาน ความตาย ผู้บริสุทธ์!?



ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอแสนหวาน แต่บางครั้งถ้าเกิดความกดดันและความเครียด หรือสถานการณ์แบบหมาจนตรอก ละก็ผู้หญิงก็อาจเป็นฆาตกรโหดเหี้ยมยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก

ฆ่าได้แม้กระทั้งทั้งพ่อ.....................





เมืองฟอล์ ริเวอร์ รัฐแมสซาซูเสทท์ ค.ศ. 1892

ตระกูลบอร์เดนเป็นตระกูลที่มีฐานะดี และเป็นที่รู้จักของคนในเมืองนี้เพราะพวกเขาตั้งรกรากอยู่ที่นี้มานานนับร้อยปีนี้มาแล้ว

ตระกูลนี้อาศัยอยู่บ้านเลขที่ 92 ถนนเซ็กกั้นสตรี แม้ตระกูลนี้จะร่ำรวยแต่บ้านค่อนข้างซ่อมซ่อ เก่าแก่ แต่ก็สะดวกสบาย มีปล่องไฟ มีเครื่องอำนวยความสะดวกได้ใช้ยามจำเป็น แต่ทั้งบ้านนี้มีห้องน้ำใช้ห้องเดียว และก๊อกน้ำก็มีเพียงก๊อกเดียวเท่านั้นที่มีน้ำไหล

บ้านหลังนี้มีสมาชิกอยู่ 4 คน ได้แก่หัวหน้าครอบครัวแอนดรูว์ บอร์เดน เฒ่าวัย 70 ปี ชายหน้าลิงนี้มีกิจการธนาคารเป็นของตัวเอง แต่เขาเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เหนียวตระหนี่ พอๆ กับนางแอบบี้ เบอร์เดน ภรรยาคนที่สองของแอนดรูว์วัย 63

นายแอนดรูว์มีลูกสาวสองคนจากภรรยาคนเก่าที่หย่าไปคือ เอ็มมา เบอร์เดน อายุ 41 ปี และลิซซี่ บอร์เดน อายุ 32 ปี นอกจากสมาชิกในบ้าน 4 คน นี้แล้ว ยังมีสาวใช้ชื่อบริดเจ็ท เธอเป็นสาวใช้ที่รับใช้ในตระกูลนี้หลายปีแล้ว

ลิซี่ บอร์เดนเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่สวยมากนัก แม้เธอจะอายุมากถึง 32 แล้วก็ยังหาคู่ครองไม่ได้ เพราะหน้าตาเธอไม่สวย จืดชืด อ้วน แต่เธอมีหน้าที่ชวนมองโดยเฉพาะตาที่สุกใสเป็นประกาย มีความอดกลั้น และเคยเข้าร่วมสมาพันธ์การละเว้นของมึนเมาของผู้หญิงคริสเตียน เป็นทั้งเลขานุการ สมาคมคริสเตียนท้องถิ่นและเป็นครูสอนภาษาให้กับคนจีนในโบสถ์ท้องถิ่นในวันอาทิตย์ นับว่าเธอช่วยงานสังคมจนชาวเมืองยกย่องนับถือ

แต่ส่วนมากแล้วเธอมักใช่เวลาส่วนมากในการตกปลา และมักครุ่นความคิดอยู่ในห้องของเธออยู่คนเดียวมากกว่า

ถ้าจะถามจากชาวบ้านที่อยู่ในบริเวณนี้ว่า ครอบครัวบอร์เดนเป็นครอบครัวที่มีความสุขหรือเปล่า? หลายคนคงตอบว่าไม่เพราะแอบบี้แม่เลี้ยงไม่เคยเข้าไปในดวงใจของเอ็มม่าและลิซซี่ในฐานะแม่เลย ทั้งคู่ต่างทะเลาะ หักเหลี่ยมช่วงชิงกันเพื่อให้หวังแอนดรูว์ยกทรัพย์สมบัติที่มีมากมายมหาศาสให้แก่ตนบ้าง

แม้ลิซซี่จะเกลียดแม่เลี้ยงแต่เธอรักพ่อของเธอมาก แม้ว่าเธอจะไม่ชอบเขาหยาบคายกับเธอและพี่ก็ตาม และเธอก็ได้ได้นิสัยตะหนี่มาจากพ่อ ถึงขนาดใส่เสื้อซ้ำซาก 10 ปี ไม่เคยซื้อเสื้อใหม่ จนสีซีด

ในปี ค.ศ. 1892 ลิซซี่ทราบข่าวมาว่าพ่อของเธอยกที่ดินให้กับญาติแม่เลี้ยง และมีแนวโน้มว่าจะยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้กับเบนดี้แม่เลี้ยงของเธอ

หลังรู้ข่าวลิซซี่แค้นมาก เธอไม่มีวันให้อภัยและลืมมันได้เลย เรื่องนี้ได้รับกวนจิตใจของลิซซี่ตลอดเวลา

วันหนึ่ง ในเดือนพฤษาคม นางบอร์เดนถามลิซซี่ว่า

"ลิซซี่ เธอเห็นแมวฉันไหม ฉันไม่เห็นมันมานานแล้ว" แอบบี้ถาม

"ลองลงไปข้างล่างที่ห้องเก็บของสิ เดี๋ยวก็พบเอง" ลิซซี่รับรองและยิ้มด้วยความพึ่งพอใจ

นางบอร์เดนลงไปที่เก็บของ เธอพบแมวตัวนั้น...ร่างของมันพาดอยู่กับลังใส่ฟืน มีใครบางคนเอาขวานจามหัวมันไป

แน่นอนนางบอร์เดนรู้ว่าใครทำ เพราะคนในบ้านอิจฉาเธอมาตั้งแต่เธออยู่ที่บ้านนี้นานแล้วและมีการกระทบกระทั้งมาตลอด ไม่แปลกแต่อย่างใดที่การโต้ตอบกลับมามักจะเป็นแบบนี้

แต่เรื่องนี้มันเทียบไม่ได้กับวันโลกามหาวินาศวันนั้น..................



วันที่ 4 สิงหาคม ค.ศ.1892



วันที่ 4 สิงหาคม ค.ศ.1892 วันนั้นเป็นวันที่ร้อนอบอ้าว แดดแผดเปรี้ยง อุณหภูมิปาเข้าไป 30 องศา วันนี้อาหารประจำโต๊ะของครอบครัวบอร์เดนมีแต่ซุปเห็ดกระดุมและเห็ดกระดุมอบ เนื่องจากครอบครัวของเบอร์เดนได้เห็นกระดุมมาเป็นจำนวนมากเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ทำให้ต้องทนกินเห็ดกระดุมมาทุกๆ มื้อหลายวันติดกัน เนื่องจากแอนดรูว์เป็นคนขี้เหนียวจัด ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกแต่อย่างใดที่หลังจากอาหารเช้า นายแอนดรูว์และแอบบี้ คลอดจนพี่เขยของนางซึ่งแวะมาเยี่ยมเยือนต่างพากันป่วยคลื่นเหียนอาเจียนอาหารเป็นพิษ แม้แต่บริดเจ็ดคนใช้ยังต้องออกไปโก่งคอหน้าเขียวในสวนโน่น

ลิซซี่ตื่นสาย เธอรู้สึกไม่สบายทั้งกายและจิตใจ ไหนจะเป็นวันครบรอบเดือนของผู้หญิง ไหนจะอัดอั้นขาดคนคุยด้วย เพราะเอ็มมาไปค้างคืนกับเพื่อนที่อื่น ไหนจะอากาศร้อนแสนอบอ้าวอีก

นางแอบบี้อยู่บ้านกำลังทำความสะอาดห้องรับแขกแล้วขึ้นไปพักที่ห้องข้างบน เธอยังอ่อนเพลียจากอาหารเป็นพิษอยู่ ส่วนนายบอร์เดนเข้าไปทำธุระในเมือง ขณะที่บริดเจ็ดทำความสะอาดหน้าต่างด้านล่างอยู่ชั้นล่าง

นายแอนดรูว์กลับมาจากที่ทำงานมาบ้านในเวลา 10.45 น.มาถึงก็เข้าบ้านไม่ได้เพราะประตูล็อค ต้องทุบประตูให้บริดเจ็ทมาเปิด

น่าแปลกเพราะทุกครั้งประตูนี้จะเปิดตลอดเวลา แต่วันนี้ประตูทั้งชั้นล่างและด้านบนถูกล็อกหมดทุกบาน หลังจากบริดเจ็ทเปิดประตูบ้าน เธอได้ยินเสียงลิซซี่หัวเราะอยู่ด้านบน

ไม่นานลิซซี่ก็จากห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นบิดาก็ร้องทัก

"พ่อรู้สึกดีขึ้นหรือยังค่ะ"

นายบอร์เดนก้าวเข้ามาในบ้าน "แม่ของลูกอยู่ที่ไหน"

"เห็นบอกออกไปข้างนอกค่ะ เยี่ยมคนป่วยด้านนอก มีจดหมายมาเรียกตัวไปค่ะ"

"ใครกัน"

"หนูไม่ทราบค่ะ พ่อ"

"ไม่มีใครป่วยเท่าพ่อหรอก" ชายชราประชด แล้วก็ไม่ว่าอะไรอีก จึงใช้ห้องนั่งเล่นซี่งเป็นห้องที่เย็นกว่าห้องอื่นๆ เป็นที่พักผ่อนโดยอาศัยโซฟายาวเป็นที่นอน

บริดเจ็ทเห็นดังนั้นเลยค่อยๆ ย่องไปที่ห้องตัวเองบนชั้นสอง และกลับไปเช็ดหน้าต่างต่อ ส่วนลิซซี่ก็จัดแจงกางแผ่นกระดานรองรีด แล้วตั้งต้นรีดผ้าเช็ดหน้า ในขณะนั้นหล่องได้ยินเสียงนาฬิกาตีเป็นเวลา 10.58 น.

"คุณลิซซี่ค่ะ หนูอาการไม่ค่อยดีอีกแล้ว.....ถ้าคุณไม่ว่าอะไร หนูขอไปนอนพักผ่อนก่อนน่ะค่ะ" ว่าแล้วสาวใช้ก็เดินขึ้นไปห้องใต้หลังคาของเธอ และได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลา 11.00 น.

ประมาณสิบนาทีหลังจากนั้น ก็มีเสียงลิซซี่ตะโกนมาข้างบนว่า

"บริดเจ็ด! บริดเจ็ด! ลงมานี้หน่อย"

บริดเจ็ดลุกจากเตียง "เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณลิซซี่"

"ลงมาเร็วๆ พ่อตายแล้ว ใครไม่รู้ฆ่าพ่อ"

บริดเจ็ดได้ยินเสียงและลงมาข้างล่างเพื่อตรงมาห้องนั่งเล่น แต่ลิซซี่ขวางไว้ "อย่า! อย่า! เข้าไปข้างใน ไปตามหมอมาเร็ว"

แต่บริดเจ็ทไม่พบหมอ เธอจึงฝากเรื่องนี้ไว้กับภรรยาหมอแล้วรีบกลับมาที่บ้านเลขที่ 92 ถนนเซ็กกั้นสตรีททันที

"มันเกิดขึ้นได้ไงค่ะ" เธอคว่ำครวญ "คุณลิซซี่อยู่ไหนค่ะตอนที่เกิดเรื่อง"

"ฉันอยู่ในสวน" ลิซซี่ถอนหายใจ "พอฉันกลับมาเข้าอีกทีประตูก็เปิดอ้าอยู่แล้ว"

นางเซอร์ซิส ผู้เป็นเพื่อนบ้านเห็นทั้งคู่โวยวาย และทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอเปิดประตูเข้าไปกับบริดเจ็ทก็พบภาพที่ชวนสยดสยอง



แอนดรูว์ แจ็คสัน บอร์เด็น ที่เพิ่งเข้าบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนอนจมกองเลือดอยู่บนโซฟายาวที่เขาใช้นอนพักนั้นเองเท้าห้อยอยู่กับพื้น ศีรษะยุบพิงอยู่บนที่แขน เป็นศีรษะที่เละมากจนดูไม่ออกว่าเป็นใคร ที่ข้างแก้มมีรอยฟัน 11 แผล แผลหนึ่งผ่าเข้ากลางดวงตา นัยน์ตาปลิ้น เป็นแผลหนึ่งเกือบจะตัดจมูกหลุดออกไป เลือดกระจายเต็มพื้น ผนัง โซฟา แต่แอนดรูว์ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนไหว ฆาตกรคงฆ่าเขาในขณะที่นอนหลับอยู่

นางเซอร์ซิสถอยกลับมา "หนูอยู่ไหนกันตอนเกิดเรื่อง"

"อยู่ในโรงนาค่ะ" ลิซซี่พึมพำ

"หนูต้องบอกคุณแม่รูนะ คุณแม่หนูอยู่ไหน"

ลิซซี่ยักไหล่ "ไปเยี่ยมเพื่อนบ้านค่ะ ดิฉันไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นใคร"

เมื่อหมอมาถึงก็รีบล้างเลือดออกจากบาดแผลของผู้ตาย และพบว่าผู้ตายถูกทุบสับด้วยขวานขนาดเล็กที่มีอยู่ประจำบ้าน

หมอขอให้บริดเจ็ทไปหาผ้าคลุมศพคนตาย แต่บริดเจ็ทไม่กล้าขึ้นไปข้างบนคนเดียว ดังนั้นนางเซอร์ซิสจึงได้อาสาขึ้นข้างบนเป็นเพื่อนกับบริดเจ็ทด้วย เมื่อทั้งคู่ขึ้นไปข้างบนก็เห็นลิซซี่อยู่ในห้องนั่งเล่น

"หนูต้องบอกแม่ของหนูให้ทราบน่ะ ลิซซี่ เราน่าจะไปบอกคุณไวท์เฮด เพื่อนของแม่เธอด้วย" แต่เธอได้คำตอบแปลกๆ ของลิซซี่ว่า

"ไม่ค่ะ" ลิซซี่ทวนคำ "เธอคงถูกฆ่าด้วยแหละเพราะฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงเธอกลับเข้ามา......ในห้องเธอน่ะ บริดเจ็ท ไปดูซิ"

บริดเจ็ทใจไม่ดีกับคำตอบของลิซซี่เธอรีบขึ้นไปกับนางเซอร์ซิสอีกครั้งและเป็นจริงอย่างที่คาด เมื่อเห็นประตูข้างบนเปิดแง้มอยู่

มีต่อไหมค่ะ เนื้อเรื่องอะค่ะ น่าสนใจดี เหมือนมันยังไม่จบ