----------------------------------------------------------------------

ชื่อ : LIKE

อารมณ์ซิมส์: อดีต..เหมือนตายแต่..ไม่ตาย..(ความเดิมก่อนจะเป็นเพลย์บอย)

บรรยายความดราม่าของภาพ: ว่ากันว่า..บางครั้งใจคนเราก็มักพุ่งไปไวกว่าความคิด เฉกเช่นผมในตอนนี้..ที่รู้แค่เพียงว่าก้อนเนื้อเล็กๆที่เรียกว่าหัวใจเต้นตึกตักอย่างไม่เป็นจังหวะ..เมื่อเสี้ยวหนึ่งของความคิดนำพาตัวเองมาที่นี่อีกแล้ว ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างสัมผัสความเย็นของผืนทราย ผมจึงค่อยๆกวาดสายตาไปยังทะเลสีดำยามค่ำคืน ที่บัดนี้เงียบสงบราวกับต้องมนต์สะกดของท้องฟ้าที่ห้อมล้อมไปด้วยดวงดาวพร่างพราย ผมต้องจำนนกับสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานี้ และไม่เคยลืมอดีตที่มันฝังรากลึกจมลงสู่ก้นบึ้งของท้องทะเลแห่งนี้พร้อมกับความรักที่เคยคิดว่าเหือดแห้งและหายไปจากหัวใจ แต่มันกลับทวีความเจ็บปวดลงในทุกอณูแห่งความทรงจำ เจ็บไม่นานก็หาย ผมเคยคิดเช่นนั้น แต่ตอนนี้มันดันเป็นแผลเรื้อรังทรมานยากเกินจะเยียวยาผมอยากหลับตาลงสักพัก เผื่อบางทีผมอาจมองเห็นคุณอีกครั้งเมื่อลืมตาขึ้น แต่แล้วทุกอย่างกลับเหลือเพียงความเงียบงันที่แสนจะเจ็บปวด ผมไม่อาจลบคุณออกจากหัวใจได้เลย หลายครั้งในรอบปีที่ผ่านมา คืนแล้วคืนเล่า ที่ยังเฝ้ารอ ผมยังทำทุกอย่างเหมือนเดิม รำลึกถึงวันที่เรามาที่นี่ด้วยกัน..ดังเช่นวันนี้..ตอนนี้..ที่ผมยังทำเหมือนเดิม คุณรู้มั้ย ผมเตรียมของที่คุณชอบมาด้วยล่ะ วันนี้เราจะดินเนอร์ริมชายหาดกัน พร้อมกับจุดเทียนหอมไว้รอบตัวเราเหมือนอย่างเคย เหมือนที่คุณเคยบอกให้ทำ..เหมือนวันที่ยังมีคุณอยู่ข้างๆกาย ผมยังพาตุ๊กตาหมีตัวโปรดของคุณมาด้วยนะ และไม่ลืมรองเท้าคู่ใจของคุณด้วยล่ะ แต่ทว่า..มัน..ก็ยังเหงาอยู่ดี เพียงเพราะวันนี้ไม่มีคุณอีกแล้ว สิ่งที่ผมทำได้ ก็แค่อยากจะนอนอยู่เฉยๆแบบนี้ จากที่เคยมองดูดาว ผมกลับต้องมองดูคุณ..ผ่านภาพวาดที่คุณเคยขอร้องให้ผมวาดให้ แต่แล้วน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาไม่ยอมหยุด เวลานี้มันไม่ได้ละลายคราบฝุ่นละอองหรือแม้แต่ไอเกลือของน้ำทะเลออกไปเท่านั้น แต่มันยังละลายความเข้มแข็งทั้งหมดของผมออกไปด้วย คุณไม่น่าทำแบบนี้กับผมเลย คุณไม่น่าทิ้งให้ผมต้องอยู่กับความอ้างว้าง ในที่..ที่ไม่มีคุณ ถ้าเพียงแค่..หากผมอยู่กับคุณในวันนั้น หากผมเอะใจสักนิด หากผมอาสาไปส่งคุณ หากผมดูแลคุณมากกว่านี้ คุณก็ไม่ต้องเป็นฝ่ายทิ้งผมไป ผมยังเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ดันมีลมหายใจอยู่..อยู่เพื่อรอคุณอย่างทุกข์ทรมานแบบนี้ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน และยังเฝ้ารอคุณอยู่เสมอ แม้จะรู้ว่าคุณไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว หลับให้สบายนะที่รัก ผมจะรักคุณ เสมอ และตลอดไป..แด่คุณที่รักของผม ครบรอบหนึ่งปีแล้วสินะที่คุณจากผมไปตลอดกาล..

อ้อนกรรมการ: "นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่ ต้องเจ็บจนร้องไห้โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้
ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบางทีก็เสียดายน้ำตา แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร กับการต้องเสียเธอ "

อ้อนเหรอ?ผมก็ชอบอ้อนนะ แต่จริงๆแล้วผมอยากอ้อนให้ใครสักคนมารักผมมากกว่า..อยากรู้ความลับของผมมั้ย?..ผมไม่ได้ดราม่าเพื่อสร้างภาพให้ตัวเองดูดี แต่มันคือดราม่าที่เค้นออกมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ ผมคิดว่าผมรู้สึกดีที่ได้แสดงมันออกมาและปลดปล่อยให้ทุกความรู้สึกที่อยู่ภายในเป็นอิสระ จริงอยู่ที่น้ำตาอาจไม่ช่วยอะไร..แต่ถ้าผมได้ดูแลใครสักคนอีกครั้ง หรือได้รับโอกาสนั้น..ผมจะไม่มีวันทำให้คุณต้องเสียน้ำตาแม้แต่ครั้งเดียว ผมสัญญา..

P'ple : เอิ่ม..รู้สึกจะเยอะไป..ไม่มีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง <<แหงนิ ลูกชายโนสลิง โนสแตนด์อิน เล่นเอง ร้องเอง ชงเองไปหมดแล้ว - -

TT ว๊ากกก เริ่มแล้วหรออเนี่ย ทำไงดี

เอะซิมส์เข้าไม่ได้ YY

น้องเจียขา ! พี่ไม่ได้เเข่งเเต่ขอลงรูปเเล้วให้น้องให้คะเเนน (เพื่อทดสอบตัวเอง) ได้ไหมคะ ? ! :")

ขอร้องงงนะค้า าา !!

ชื่อซิมส์: Jane Eir Smith (No. 13)

อารมณ์ซิมส์: สับสน .. หลงทาง ..... อ้างว้าง .. โดดเดี่ยว

บรรยายความดราม่าของภาพ:

“เคยสงสัยมั้ย ? ... บางครั้งเราก็ทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล ....”

วันแล้ววันเล่าที่ชั้นพาตัวเองมายังสถานที่แห่งนี้ ทั้งที่ชั้นไม่รู้ตัวเลยว่าทำเพื่ออะไร?

สิ่งที่ชั้นพอจะคาดเดาได้ก็คือ .. สถานที่แห่งนี้ คงเป็นที่แห่งความหลังของชั้นกระมัง

ไม่ว่ามันจะเป็นที่ที่ชั้นเคยมีความสุขเหลือล้น จนไม่อาจห้ามความปิติยินดีที่เอ่อออกมาจากใจได้

หรือมันอาจจะเป็นสถานที่แห่งฝันร้ายที่ฝังรากลึกทำร้ายจิตใจจนไม่อาจข่มความร้าวราน

ถึงแม้แผ่นน้ำและผืนฟ้าที่ชั้นจ้องมองอยู่ ณ ขณะนี้จะเป็นสถานที่แบบไหน ...

แต่ความทรงจำของชั้นเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้ .. “ไม่มีอีกแล้ว ....” ทุกอย่างได้ถูกลบเลือนไปหมด ..

ไม่ว่าจะเพราะอะไร หรือด้วยเหตุใด .... “ชั้นไม่รู้ ..” ไม่เคยรู้เลยซักนิด

“ชั้นคงเป็นวิญญาณเร่ร่อนกระมัง” .... ชั้นคิดในใจ

ถึงแม้จะมีคนมองเห็นและสัมผัสชั้นได้ แต่ทุกคนต่างมองผ่านชั้นไป เหมือนไม่มีตัวตน ไม่มีค่าอันใด ..

ชั้นจึงคิดได้ ... เพียงเท่านี้ .. เพื่อปลอบใจตัวเอง

แต่ถึงอย่างนั้น .. ชั้นก็ยังพากเพียร มาที่ชายหาดแห่งนี้ทุกวัน ..

อาจเพื่อค้นหาบางอย่าง ....

ความทรงจำที่สาบสูญ? ตัวตนที่แท้จริงของชั้นที่ไม่เคยรู้มาก่อน?

หรือ เพื่อค้นหา ... คุณค่าของตัวเอง? .... ที่บางที อาจจะตกหล่นอยู่บนชายหาดแถวนี้ ....

ชั้นจึงได้แต่เดินทอดน่องไปตามชายหาดที่แสนยาวขาวสะอาด แล้วเอนตัวลงนอนแนบผืนทรายริมชายน้ำอย่างช้าๆ .....

ฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง สัมผัสกระแสน้ำที่ซัดสาดเข้ามากระทบ แล้วหลับตาลงเบาๆ

ภาวนาให้สายน้ำช่วยพัดพาความฝัน ความหวัง และความทรงจำ เมื่อกาลครั้งหนึ่ง กลับคืนมาเติมเต็มร่างอันเย็นชืดไร้หัวใจ

อ้อนกรรมการ: I just want someone who truly cares about me ..