วันนี้นำผลงานจากการประกวดมิสทิฟฟานีที่เพิ่งปั่นเสร็จไปมาให้ชมคะ (เพราะไม่มีอะไรทำ =,.=) เนื้อหาอาจจะยาวไปหน่อยนะคะ = ="
ต้องขอบคุณกระทู้การประกวดของน้องลี่จริงๆ ที่สามารถทำให้พี่สามารถคิดคอนเซ็ปนี้
ได้อย่างรวดเร็ว สายฟ้าแลบมาก เพราะเคยคิดที่จะทำแนวนี้หลายครั้งแล้ว แต่ก็คิดไม่ออกซะทีว่าจะบรรยายยังไง
จนกระทั่งถึงวันที่ต้องรีบส่งผลงานของน้อง พี่จึงขยันขึ้นมาแล้วรีบเคลียร์งานทั้งหมดออกไป =,.=
นั่งเพ่งเล็งหาไอเดียจากหนังที่เคยดู จาก MV ต่างๆมามากมายแล้วเอามาผสมผสานได้เป็นภาษาของพี่เองในที่สุด
ขอบคุณนะคะน้องลี่ สุดท้ายนี้ก็ฝากทุกคนช่วย ติ - ชม ให้ด้วยนะคะ

'เขากำลังจะแต่งงานและเดินหน้าต่อไปโดยยิ้มให้กับวันวานอันแสนหวาน แต่ผมไม่สามารถตอบรับความรักจากใครได้อีกตั้งแต่อดีต - จนถึงปัจจุบันและยังคงติดอยู่กับวันวาน ระยะห่างและช่องว่างของเวลาแห่งความทรงจำเก่าเก่าเหล่านั้น'

____________________________________________________________________________________

อีกนานแค่ไหนที่ผมต้องทนทุกข์ทรมานกับความทรงจำในอดีต ที่ยังคงตามหลอกหลอนทุกทุกช่วงเวลา
ในยามหลับ และยามลืมตาตื่นอยู่แบบนี้







อีกนานแค่ไหนที่เข็มนาฬิกา เวลาในตัวผมจะเริ่มเดินต่อไปข้างหน้า พร้อมกับทิ้งวันวานในอดีตไว้ข้างหลัง 'อีกครั้ง'



ขอสักครั้งเถอะ... ที่ฤดูกาลจะไม่เปลี่ยนไป ขอให้หยุดอยู่ที่ตรงนี้ หยุดอยู่พร้อมกับเวลา , พร้อมกับความทรงจำเหล่านั้น
อย่าทำร้ายผมมากไปกว่านี้เลย...




ขอสักครั้งได้ไหม... ที่ผมจะได้พบเขาอีกครั้ง ได้เจอ แล้วยิ้มให้เขาเหมือนอย่างเช่นที่มันเคยจะเป็น พระเจ้า...




ทุกวันนนี้ผมก็คงยังจมปลักอยู่กับความหลัง อยู่กับวันวานอันแสนหวานในอดีตที่ผมและเขา คนที่ผมรัก เคยมีความสุข เคยได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน...
ที่ผ่านมาผมเป็นฝ่ายที่ยอมเขาเสมอ เพราะความขี้อ้อน เอาแต่ใจของเขาทำให้ผมรักเขา และเป็นเพราะเขาคือคนที่เข้าใจในตัวผมได้ดีกว่าใครใคร
เราสองคนมีอะไรที่คล้ายๆกัน เวลาผมมีเรื่องทุกข์ใจ เขาก็มักจะให้คำปรึกษาที่ดี และทางออกล่วงหน้าไว้ให้ผมเสมอ ในยามที่ผมเดือดร้อน ยามที่ผมไม่สบาย เขาคือคนแรกและคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้างผมตลอดมา ผมจึง 'รัก' เขามาก รักมาก แม้กระทั่งชีวิตของผมชีวิตนี้ ผมก็ยังยอมสละให้เขาได้ ผมหวังว่า เขา กับ ผม จะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันไปจนตราบนานเท่านาน จะมีแค่เขากับผมเท่านั้น และจะไม่มีสิ่งใดมาพรากเราจากกันได้นอกจาก ความตาย ผมคิดแบบนั้น 'แต่' มันไม่ใช่...







2 years , Monday 5 March 2009 : 12.04 pm
ณ ตอนนี้เขากลับเลือกที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ไปหาความถูกต้อง และอิสระเสรีกับผู้หญิงที่พ่อแม่เลือกให้ ใช่แล้ว เขาทิ้งผม แต่ผมที่โดนเขาปล่อยมือออกจาก แล้วทิ้งไว้ข้างหลัง กลับเดินหน้าต่อไปไม่ได้เลย ทุกทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง ไม่มีสิ่งใดรอบตัวผมเคลื่อนไหว โลกทั้งโลกที่ผมเคยมองเห็นเป็นสีสันสดใสเหมือนแต่ก่อนตอนนี้กลับไร้สีสันโดยสิ้นเชิง นับตั้งแต่เสี่ยววินาทีนั้น วินาทีที่เข็มนาฬิกาตกลงสู่พื้น ... ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ll 12.05 ll กริ๊งง





' ฉันรักนาย...ฉันรักนายนะ ฉันรักนาย รักนาย รักนาย ' คำบอกรักที่ย้ำซ้ำๆของเขายังคงดังก้องอยู่ในหัวของผม
มันยังคงดังอยู่อย่างนั้น เหมือนกับว่าต้องการตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับหัวใจดวงนี้ของผม ให้เจ็บช้ำลงไปอีก
และติดอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำ ไม่สามารถสลัดมันออกไปจากหัวได้





ทุกอย่าง...ในทุกทุกวันมันดู 'ไร้ความหมาย' ผมยังคงเฝ้ารอ และ หยุดอยู่ที่เดิม เพื่อรอให้เขากลับมา และบอกว่า 'รัก' ผมเหมือนที่ผ่านมา
ถึงแม้วันนั้น วันที่ผมได้เจอเขา ซึ่งอาจจะเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิต เขาจะบอกกับผมว่า 'เขาจะไม่มีทางกลับมาหาผมแล้ว
ไม่มีทาง ไม่มีเลย...อีกตลอดกาล' แต่ผมก็เฝ้ารอวันนั้น วันที่เขาจะหวนคืนกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีจริงเลยก็ตาม




ถึงตอนนี้ผมไม่เคยคิดที่จะโทษโชคชะตาของตัวเอง หรือพระเจ้า หรือหนทางที่ผมเลือกที่จะเดิน
ผมยังคงมองว่าความรักเป็นสิ่งมหัศจรรย์ เพราะ ความรัก สอนให้ผมรู้ว่าความสุขเป็นยังไง
ความรัก สอนให้ผมรู้ว่าความทุกข์ทรมาน เจ็บปวดเจือนตายเป็นยังไง
ความรัก ไม่เคยผิด และ ไม่เคยถูก ความรักคือสิ่งที่ไม่มีข้อแม้ คนเรารักกันไม่จำเป็นต้องใช้ เหตุผล มาเป็นตัวกำหนดว่า
คุณต้องเป็นเพศอะไร คุณต้องมีหน้าตาเป็นยังไง เพราะคนเราจะรักกันได้ก็ต่อเมื่อฝ่ายใดฝ่ายนึงมีความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน
และหงอกเงย เติบโตขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรัก ถึงเรื่องราวครั้งนี้จะเจ็บปวด รวดร้าว แต่ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความงดงาม
ของการจากลา และถึงแม้ว่าจะช้าหน่อย สักวันหนึ่ง ' ผม ก็คงจะสามารถก้าวผ่านมันไปได้ '



ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ดาว และหัวใจ คำติ - ชม นะคะ