สีแทนคำพูด
Evanjelien : ชมพู
Demon : แดง
BLOOK : ม่วง

ถ้าคุณมีความเชื่อว่า ความรักเป็นสิ่งหอมหวานเมื่อได้รักแล้วจะต้องมีความสุขตลอดไป เป็นความเข้าใจผิดอย่างมหันต์ เพราะฉันเพิ่งตระหนักได้ว่า ในความรักยังเจือไว้ด้วยความเจ็บปวด เศร้าและเหงาเสมอ...


ความสุขจากการได้รักมักมีเวลาให้เราเพียงน้อยนิด สักพักมันก็พัดผ่านไปเหมือนสายลมในฤดูหนาวที่เหลือไว้เพียงความหนาวเหน็บในจิตใจอันโหยหา...ความเจ็บปวด เศร้าและเหงาจะยังอยู่ต่ออีกยาวนานนัก มันเหมือนเพื่อนสนิทหรือทาส ผู้ภักดีที่คอยเตือนให้เราโหยหาช่วงเวลาแห่งสุขนั่น ความเจ็บปวด เศร้าและเหงาจึงไม่เคยจางไปจากใจฉันได้เลย...


สำหรับฉัน “ความสุข” คงไม่สำคัญอีกแล้วว่าจะกลับมาเมื่อไร ในเมื่อมันได้ตายไปพร้อมกับ ความรู้สึกรักที่มีให้กับคนๆ หนึ่งมากเกินไป จนไม่เหลือเผื่อไว้สำหรับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ตั้งตัว...มันเป็นความโง่ของฉันเองที่ไม่รู้จักรักให้เป็น...
เรื่องราวความเศร้าและเจ็บปวดของฉันมันเริ่มจาก....ฉัน พี่บลู๊ค และ พี่เดมอน เป็นเด็กที่เติบโตจากบ้านสงเคราะห์เด็กกำพร้า แหล่งรวมของสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีใครต้องการ และเด็กที่ไม่รู้ว่าอ้อมกอดอันอบอุ่นจากแม่เป็นอย่างไร มันจึงเป็นความรัก ความผูกพันของเด็กโดดเดี่ยวสามคนที่ถูกทอดทิ้งเหมือนกัน


เราสามคนมีสิ่งเล็กๆ ร่วมกัน “คำสัญญา” จะรักและดูแลกันตลอดไป จากความผูกพันผันแปรเป็นความรักของหนุ่มสาว....ถูกแล้วฉันหลงรักพี่บลู๊กมากเกินกว่าคำว่าพี่ชาย
วันเกิดครบรอบ 19 ปีของฉัน พี่บลู๊คสารภาพว่า “รักฉันมาตลอด และจะรักเค้าแบบคนรักได้มั้ย” ฉันพยักหน้ารับอย่างเขินๆ มันคงจะไม่มีของขวัญหรืออะไรที่มีค่ามากกว่าความรักที่ได้รับจากพี่บลู๊กอีกแล้ว ก็ในเมื่อฉันรักเค้าเช่นกัน...


พี่เดมอนยิ้มให้เราสองแบบเศร้าๆ แล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ด้วยความดีใจฉันจึงไม่ได้ใส่ใจกับความรู้สึกของ เค้ามากนัก คิดเพียงว่าเค้าคงให้เวลาเราสองอยู่ด้วยกัน...วันเกิดปีนั้นฉันมีความสุขที่สุดเท่าที่ผู้หญิงมีความรักคนหนึ่งจะมีได้...โดยลืมคิดถึงความรู้สึกของคนที่รักฉันมากอีกคนหนึ่งไป...


อย่างที่บอกไว้ความสุขมักจะอยู่ไม่นาน...ความรักก็ไม่ได้หอมหวานเหมือนที่คิดเสมอไป...เมื่อ 3 เดือนที่แล้วพี่บลู๊คมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งและบอกฉันน้ำเสียงสดใสว่า “อีวี่น้องรักจ๋า นี่ Casandra ลูกสาวท่านประธาน และเป็นคู่หมั้นของพี่ เราตกลงจะแต่งงานกันเดือนหน้า หลังจากแต่งงานแล้วพี่จะต้องย้ายไปประจำที่สำนักงานในนิวยอร์ก คงไม่มีเวลามาดูแลเรามากนัก น้องคงไม่ว่าพี่นะ"


ฉันช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน มีเพียงเสียงกระซิบจากสมองที่ว่างเปล่าของตัวเอง “มันไม่จริงใช่มั้ย ฉันกำลังฝันอยู่ใช่มั้ย ที่พี่เค้าบอกว่ารักเรามันไม่เคยเป็นความจริงใช่มั้ย หรือนั่นมันเป็นเพียงการปลดพันธนาการตามคำสัญญาวัยเด็กเท่านั้น มันไม่จริง แล้วที่พี่เค้าแสดงออกมามันไม่จริงใช่มั้ย” นานต่อมาฉันจึงได้ยินเสียงเบาโหวงของตัวเองกล่าวด้วยริมฝีปากสั่นระริกว่า “ยินดีกับพี่ด้วย ขอให้พี่มีความสุขนะค่ะ”
“ขอบใจอีวี่น้องรัก พี่คงต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ” บลู๊กพูดก่อนที่จะจูงมือหญิงคนรักออกไปจากบ้าน


ฉันเฝ้ามองทั้งสองคืนเดินห่างออกไปจนลับตา ฉันน่าจะมีความสุขสิในเมื่อคนที่ฉันรักที่สุดมีความสุขกับสิ่งที่เค้าเลือก แต่ทำไมฉันปวดใจอย่างนี้นะ มันเจ็บเหลือเกิน ...


โลกนี้ช่างกว้างใหญ่และอ้างว้างเหลือเกินเมื่อไม่มีเค้า...แต่พลัน!! เหมือนมีสัมผัสอันอบอุ่นอ่อนโยนจากอ้อมกอดของใครคนหนึ่งพร้อมเสียงปลอบประโลม “อย่าร้องไห้เลยนะคนดี เธอยังมีพี่อยู่และจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ”