บอร์ดนี้เรา นำเรื่องที่เกี่ยวกับ ความดี สิ่งที่มีประโยชน์สังคม ความรู้ที่มีประโยชน์ อื่นๆ เช่น การ์ตูนที่สอนให้คิด อาชีพอะไรที่ถือเป็นการช่วยสังคม




กวีนิพนธ์ ของ อังคาร กัลยาณพงศ์
พิมพ์ครั้งแรก ๒๕๐๗
อังคาร กัลยาณพงศ์
(พ.ศ. ๒๔๖๙ - )



เมื่อแรกเผยแพร่งานกวีนิพนธ์ และเริ่มเป็นที่รู้จักนั้น อาจกล่าวได้ว่า บทกวีของอังคาร ผาดโผน และแหวกแนว จนเป็นที่กล่าวขวัญ วิพากษ์วิจารณ์กันมาก โดยเฉพาะผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญ ด้านวรรณกรรม แนวจารีตนิยม
อังคาร เป็นกวีที่รู้ตัวว่ามือถึง จึงกล้าแสดงความอหังการ ที่จะฝากฝีมือ ไว้ให้สถิตย์จวบจนไฟประลัยกัลป์ล้างโลก
ขณะเดียวกัน ก็แถลงความมุ่งหมาย ไว้อย่างชัดเจนว่า แต่งกวีเพื่อศานติอาจจะเป็นเพราะแล้งกวีมาเนานานกวีนิพนธ์ของ
อังคาร จึงกร้าวทั้งคำและความ สร้างความหวั่นไหว ให้กับผู้อ่านที่ไม่เคยชินกับบทกวีฝีปากห้าวหาญ ถึงขั้นสาปแช่งผู้คน
ถึงยามหวาน กวีอังคาร ก็หวานได้ ถึงยามเศร้าก็โศกสะเทือนอารมณ์ ไม่แพ้กวีใดในโลกวรรณกรรมไทย ด้วยลีลากลอน ที่เป็นแบบฉบับ ของตนเอง ไม่ติดแบบ ครูกลอนสุนทรภู่ เช่นที่กวีไทยส่วนใหญ่ มักจะเป็นกัน



บทกวีที่ว่าด้วยปณิธานกวี


ฉันเอาฟ้าห่มให้ หายหนาว
ดึกดื่นกินแสงดาว ต่างข้าว
น้ำค้างพร่างกลางหาว หาดื่ม
ไหลหลั่งกวีไว้เช้า ชั่วฟ้าดินสมัยฯ
บทกวีที่ว่าด้วยการสาปแช่งผู้คน

บทกวีที่ว่าด้วยการสาปแช่งผู้คน

ใครดูถูกดูหมิ่นศิลปะ อนารยะไร้สกุลสถุลสัตว์
ราวลิงค่างเสือสางกลางป่าชัฏ ใจมืดจัดกว่าน้ำหมึกดำ
เพียงกินนอนสืบพันธุ์นั้นฤา ชื่อว่าสิ่งประเสริฐเลิศล้ำ
หยาบยโสกักขฬะอธรรม เหยียบย่ำทุกหย่อมหญ้าสาธารณ์
ภพหน้าอย่ามีรูปมนุษย์ จงผุดเกิดในร่างดิรัจฉาน
หน้าติดดินกินขี้เลื้อยคลาน ทรมานทุกข์ร้อนร้ายนิรันดร์เอย ฯ
บทกวีที่กล่าวถึงยามเหงา ยามเศร้า

บทกวีที่กล่าวถึงยามเหงา ยามเศร้า
รื่นรื่นชื่นหอมบุหงาป่าชัฏ พระพายพัดฟ้ามาวางถวาย
กระสันถึงเอวบางนางไม้ ฤาหักหายเสน่หาอาลัย
ชะโงกโตรกตรวยสวยงามง้ำเงื้อม เอื้อมเก็บดาราระย้าระยับไหว
ป่วยเปล่าจะเอาฝากใคร น้องข้าหาไม่ทั้งแดนดิน
เผาะเผาะลำนำน้ำค้างหยาด หนาวพฤกษชาติซอกเหวหิน
จบภวัครอักนิษฐ์พรหมินทร์ หลับสิ้นสุดเวิ้งจักรวาล
ข้าน้อยขลาดเขลาเบาปัญญา ตื่นตาละเมอไปใจสะท้าน
น่าอิจฉาหินผาบาดาล อาภัพอัประมาณนานนักเอย

งืมมมม. ชอบบทกวีเหมือนกันค่ะ. แต่ตอนนี้ปวดตาอ่านไม่หมดเลย

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ

ฉันเอาฟ้าห่มให้ หายหนาว
ดึกดื่นกินแสงดาว ต่างข้าว
น้ำค้างพร่างกลางหาว หาดื่ม
ไหลหลั่งกวีไว้เช้า ชั่วฟ้าดินสมัยฯ


เพราะมาก ชอบโคลงสี่อ่ะ

อาชีพสำคัญที่ช่วยเหลือสังคมเยอะที่สุด

1.หมอ
หมอถือเป็นอาชีพที่ช่วยเหลือสังคมโดยแท้จริงเพราะสามารถรักษาคนไข้ให้รอดตายถือเป็นอาชีพหนึ่งที่สร้างความดีไว้โดยแท้เพราะการช่วยคน

1 คนเปรียบเสมือนช่วยให้คนนั้นไม่ต้องทุกข์ทรมานหรือตายเพราะโรคร้ายไข้เจ็บหรือที่เรียกว่าชีวิจใครๆก็รัก แต่หมอที่ดีนั้น จะมีกันกี่คน เพราะบาง

คนนั้นมีความฝันอยากเป็นหมอ

เพราะเงินเดือนเยอะ (โลภะ) และบางทีเห็นแก่เงินเป็นที่สุดจึงมิใช่หมอดีที่แท้จริง การเป็นหมอที่ดีนั้น จะต้องตัด ส่วนสำคัญออก คือ โลภะ โมหะ

ส่วนสำคัญที่มีอยู่ในหมอที่ดี

1.1การรักษาคนไข้ด้วยใจไม่คิดเงิน

1.2 พร้อมที่จะออกเดินทางใช้ความรู้ช้วยรักษาผู้คนที่ยากจน (ห่างไกลความเจริญ)

1.3 เห็นคุณค่าชีวิตคนอื่นเป็นสำคัญ

1.4 ไม่สนใจลาภยศเงินทอง

1.5 ไม่เอาความสบายของตนเป็นหลัก

1.6ไม่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่



หากผู้ที่คิดอยากเป็นหมอดีทำตาม 6 ข้อนี้ได้ ถือเป็นหมอที่ สร้างบุญกุศล และ เป็นการใช้ความรู้ตนเองรักษาผู้ด่อยโอกาศในทางที่ถูก

(ดังที่มีเขียนไว้ในหนังสือธรรมเรียนเพื้อเอาความรู้ตนเองไปช่วยสังคม)

สิ่งสำคัญที่สุด หมอนั้นไม่มีฝ่ายหรือข้างไหนไม่ว่าผู่ป่วยหรือคนไข้จะเป็นใครจงเห็นคุณค่า

ชีวิตรเขาเป็นหลัก

2.ครู

ครูนั้นถือเป็นผู้ให้ความรู้กับเราทุกคนเพื่อให้ทุกคนมีความรู้ไว้ใช้ในการดำเนินชีวิต ตัวอย่างที่เราทุกคนเรียนนี้เราได้ความรู้มาจากครูอาจารย์ทั้งสิน

ถือได้ว่าอาชีพครูนั้น เป็นอาชีพ ที่ได้บุญ เพราะสอนให้นักเรียน นักศึกษานั้น มีความรู้ และผู้ด้อยโอกาศ

ได้ใช้ความรู้ที่สอนนั้นนำไปใช้เพื่อสังคม

กลอนที่เราแต่งเอง

จงตั้งใจ หมั่งศึกษาท่องหนัสือ

อีกไม่นานเราจากไป ใช้ความรู้เพื่อตนเองและสังคม