เรื่องราวมันเกิดขึ้นเมื่อมกราที่ผ่านมา ณ วันที่ 10 มกราคม 2555 ผมได้กลับมาบ้าน
หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ผมได้คุยกับแม่เรื่องที่จะไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนจัดขึ้นมา
แต่แม่บอกว่า ให้ไปเยี่ยมยายก่อน เพราะยายอาการไม่ค่อยดี ผมจึงรู้สึกโมโหนิดหน่อย
แต่พอผมกลับไปถึงบ้าน กำลังจะเตรียมไปอาบน้ำ คุณตาก้โทรมาบอกว่า ยายผมอาการ
หนักมาก จนถึงขั้นไม่ไหวแล้ว แม่ผมจึงบอกให้ผมรีบอาบน้ำ แม่บอกผมทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมา
จนผ่านไปประมาณ30กว่านาทีได้ ผมไปถึงที่โรงพยาบาลราชวิถี ผมรีบขึ้นไปหายายที่นอนอยู่บนเตียง
ซึ่งยายผมนั้น ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ แต่มันทรมานมาก ผมเดินเข้าไปข้างๆเตียง และหมอก็มาถึง
ถามยายผมว่า จะถอดเหรอค่ะ ผมก็ยังเศร้าๆอยู่ แต่หมออธิบายว่า ถ้าเกิดถอดออก ก็จะอยู่ได้อีกแค่ 2-3วัน
ป้าผมเลยอนุญาติให้ถอด และแล้ว สิ่งที่ทำให้ผมถึงกับแทบขาดใจ นั่นคือ ค่าชีพจรที่แรกๆก็เหลือแค่ 70 กว่าๆ
และลดลงเรื่อยๆ จนกระทั่ง เลขที่ผมไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นมา ก้เกิดแล้วครับ 0 ครับ
เลข 0 ปรากฏต่อหน้าผมในเครื่องวัดชีพจร ผมทำอะไรไม่ถูก ค่อยๆลุกขึ้นและเดินไปนอกห้อง
พร้อมๆกับพี่ๆของผม ผมแทบจะเป็นบ้า ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมแทบจะเอาหัวตัวเองโขกกับ
พื้นแล้ว แต่ถึงยังไง ผมก็ต้องมารับร่างไร้วิญญาณของคุณยายตอนเช้าของวันที่ 10 เพราะถ้ารับมาวันที่ 9 เลย
มันก็ดึกมาก
ผมได้เสียคุณยายที่เคยอยู่ดูแลผมมาตั้งแต่เล็กจนอายุ 13 โชคดีที่คุณยายเคยเห็นผ้าเหลือของผมตอนอายุ 11 ปีพอดี
ผมเชื่อเลยครับว่า คุณยายของผม ต้องได้เป็นนางฟ้าบนสวรรค์แน่นอนครับ จึงขอฝากบอกในที่นี่ว่า ผมคิดถึงคุณยายนะครับ
![](image/emo/emo_tear.gif)