นิยายเรื่องนี้ทำมาจากมันสมอง(อันน้อยนิด)ของ จขกท. ล้วนๆนะคะ

ตอนแรก จขกท. เองก็ไม่รู้ว่ามีแรงบัลดาลใจอะไรที่จะมาแต่งนิยาย ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก! ผิดพลาดตรงไหน เขียนคำไม่สวยยังไง ติชมได้เลยนะคะ ฝากติดตามด้วยค่ะ <i




เซ็ตแรก Street X (มีทั้งหมด 3 เซ้ต)


สารบัญ... เรื่อง.... รักร้ายๆ ของยัยเฉิ่มเบอะ

บทนำ... หน้า 1 เรป 5

ติดตาม

ป.ล อยากให้ใครก็ได้ในเรื่องชื่อ นาตาชา

ชอบรันเวย์อ่ะ

ติดตามจ้ะ อัพแล้ว pm บอกด้วยนะ

บรื้นนนนน....
เสียงรถเฟอร์รารี่สีขาวของผมขับเล่นไปบนรันเวย์ของสนามแข่ง Street X ด้วยความเร็วสูง เสียงเพลงที่ผมเคยเปิดแต่ตอนนี้กลับไม่ได้ยินเสียงเพลงเลย มีแต่เสียงลมพัดโกรกกับกระจกรถดังอื้ออึงไปหมด
คุณคงสงสัยว่าผมขับไปทำไม เพราะผมกำลังทำลายสถิติความเร็วล่าสุดของตัวเองอยู่น่ะสิ
เอี๊ยดด!
ผมเบรกรถอย่างกะทันหันเนื่องจากเห็นคนคนนึงมายื่นขวางรถเอาไว้ ผมสีส้มแบบนี้...ไอ้บ้ารันเวย์ชัดๆ
ปึ้ง!
“อยากตายนักหรือไงรันเวย์ -*-“ ผมถบสอย่างหัวเสียหลังจากปิดประตูรถอย่างแรง
“ฉันมีเรื่องสำคัญมาประกาศด้วยล่ะ >o<” ดูมัน... เคยฟังผมบ้างมั๊ยเนี่ย?
“เรื่องบ้าบออะไรของแกหะ”
“อย่าพูดอย่างนั้นกับเจ้าของสนามสิรีไรท์ T^T” รันเวย์พูดพร้อมทำหน้าเศร้า และคุณได้ยินไม่ผิดหรอกมันคือเจ้าของสนาม Sreet X แห่งนี้
“ทำใจเหอะรีไรท์ มันใหญ่สุด -_-“ เสียงของเจแปน สมาชิกใหม่ซึ่งเป็นเจ้าของรถเปอร์โยสีแดงแสบตาของมันพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ
“เฮอะ!” รันเวย์ถอนหายใจเสียงดัง
“อะไรของแกรันเวย์ -_-*”
“ช่างฉันเถอะ ไม่มีใครสนใจฉันอยู่แวนี่ ( -_-)”
“-_-^^^” ผมนอยต์ใส่มัน
“T^T” มันบีบน้ำตาใส่ผม
“เอ้าๆ ฟังก็ฟัง” เพราะผมทนเห็นหน้าของมันไม่ได้น่ะนะ
“^^”
“ไปกันเจแปน” เมื่อมันไม่ยอมพูดผมก็จะไปทำลายสถิติต่อล่ะ
“เห้ยยยย เดี๋ยวก่อนดิ T^T”
“ก็แกไม่พูดนี่หว่า”
“โอเคๆ คือ...ฉันตั้งกฎเล็กๆน้อยๆขึ้นมาใหม่น่ะนะ”
“อ่าหะ” ผมพูดพร้อมกับจิบกาแฟที่ซื้อมา (ตอนไหนวะ)
“แบบว่าแต่ละคนจะต้องหา SX มาหนึ่งคนน่ะ”
พรวด!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นเสียงอะไร มันคือเสียงของกาแฟที่พุ่งออกจากปากผมยังไงล่ะ!
“กะ...แกว่ะไงนะ”
“SX ไง...”
“ห๊ะ? ขอชัดๆ”
“ก็ SX ที่เป็นแฟนของนักแข่งรถไงอ่ะ ไม่ดีหรอ ^^”
“ดีบ้าอะไรของแกล่ะรันเวย์”
“อ้าว...มันเท่ห์ดีออกนะที่นักแข่งจะมีแฟนนั่งอยู่บนรถคอยให้กำลังใจ ♥_♥” เฮอะ! มันก็พูดได้นิ ก็มันมีสาวๆในสต็อล์กเพียบ ส่วนเจแปนก็กำลังคบหากับบัตเตอร์อยู่นี่หว่า - -*
“ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด!”
“ใจร้าย ToT” ดูมันทำ -_-^^
“เออ ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“T^T” (กระซิกๆ)
“-_-^^”
“TT^TT” (กระแซะๆ)
“ยอมๆมันไปเหอะรีไรท์” เจแปนที่ดูสถานการณ์มาคุอยู่นานพูดขึ้นเพื่ออ้อนแทนรันเวย์
“เฮอะ! แกก็พูดได้นี่เจแปน แกมันมีน้องบัตเตอร์อยู่แล้วนี่”
“ก็ถ้าแกไม่หามันจะมีมั๊ย?”
“...” ผม
“TTT^TTT” รันเวย์
“-_-^^^” เจแปน
กดดันโว้ย !
“เออ! ก็ได้” ผมตอบตกลงอย่างจำใจ
“เย้ๆ ^o^” (น้ำตามันหายไปไหน)
รันเวย์มาเกาะผมอย่างกับปลาหมึก ดีใจใหญ่เลยนะไอ้บ้า
แต่....ผมจะไปหา SX ที่ไหนกันล่ะเนี่ย... T^T

รันเวย์น่ารักมาก

สนุกดีค้าบ > w <!! ชอบๆ อยากให้เป็นละครซิมส์จัง

มาเม้นแล้วน้า

หุๆ

ท่าทางจะสนุกนะเนี่ย

ชอบรันเวย์
น่ารักดี

บทที่ 1
กริ๊งงงงง~ กริ๊งงงง~
“โอ้ยยยย ไอ้นาฬิกาบ้านี่ หยุดปลุกได้แล้ว ><” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับเอื้อมมือไปกดปุ่มนาฬิกา
ขอต่ออีก 5 นาที่นะ Zzz Zzz
“มายเดียร์ ตื่นได้แล้วนะลูก เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก วันนี้ลูกต้องเข้าโรงเรียนใหม่ไม่ใช่หรอ~”
“Zzz Zzz”
“ลูกมายยย~”
“Zzz Zzz”
ตึก.. ตึก.. ตึก..
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังขึ้นมาบนห้อง เฮอะ! ใครจะสนฉันล็อคห้องแล้ว
ปึง!
“มายเดียร์! ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ว้าย!” ฉันสะดุ้งขึ้นจากเตียง “แม่เข้ามาได้ยังไง ><” ฉันถามแม่ด้วยอาการตกใจ
กรุ๊งกริ๊งๆ
แม่ชูกุญแจขึ้น เสียงของกุญแจกระทบกันไปมา
“=[]=”
“^^+”
“=.=”
“ไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวเดี๋ยวนี้เลยนะ ><!” แม่สั่งฉันด้วยน้ำเสียงแกมบังคับ กลัวแล้ว T^T
“คะ...ค้า ToT”
ฉับรีบหล่กๆ ด้วยความกลัวแม่ ไม่ใช่ว่าแม่ไม่เคยเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่ครั้งนี้น่ากลัวสุดเลยอ่ะ TT
ฉันหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ข้างประตูห้องน้ำ เวลาคือ... 7:30!
ตายหล่ะ! วันนี้เปิดเทอมวันแรก! โรงเรียนใหม่! กับเวลา 7:30 มันหายนะชัดๆ
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบจัดการธุระส่วนตัวโดยใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที (=.= นี่เหรอนางเอก) จากนั้นก็แต่งตัว แล้วรีบลงบันไดมาด้วยสภาพที่...เอิ่ม....โทรมสุดๆ ผมเผ้าไม่ได้หวี กระดุมติดผิดเม็ด กระเป๋านักเรียนลืมรูดซิบ ชีวิตฉันจะมีอะไรที่มันแย่กว่านี้มั๊ย
ปึง!
ตุบ.. ตุบ.. ตุบ..
นั่นไงพูดยังไม่ทันขาดคำเลย ฉันตกบันไดสามขึ้นสุดท้าย ก้นสไลด์ไปกับขึ้นบันไดเหมือนกำลังเล่นสไลด์เดอร์ T^T
“มายเดียร์ เป็นอะไรมั๊ยลูก O.O” แม่รีบกุลีกุจอมาพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นจากพื้น เพิ่งมาห่วงนะแม่ TT
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเรียนแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ ToT”
“อ้าว...แล้วอาหารเช้...”
“ไม่ทันแล้วค่ะ” ฉันตะโกนออกมาจากนอกบ้าน(ตอนนี้ใส่รองเท้าอยู่) แล้วกำลังจะออกตัวจากบ้าน แต่....
แปะ!
อ๋อ...จิ้งจกหล่นจากชายคาบ้าน ใช่! มันคงเป็นเรื่องธรรมดา... ถ้ามันไม่หล่นลงมาตัดหน้าฉัน!
ไม่...ไม่...มันต้องเป็นเรื่องบังเอิญ...ใช่ต้องบังเอิญแน่ๆ T^T
ไร้สาระน่ะ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาประเมินจิ้งจกนะ ฉันต้องรีบวิ่งไปโรงเรียน ระหว่างทางฉันเจอเด็กหลงทางแต่ฉันไม่ช่วย... ระหว่างทางฉันเจอคนแก่ข้ามถนนฉันไม่ช่วย... ฉันจะเลวไปถึงไหนกันเนี่ย YoY
เริ่มท้อกับชีวิตแล้วนะ ฉันจะต้องโดนประณามว่าเป็นคนใจร้าย ต้องเจอเรื่องซวยๆ เอาเลยท่านเทวดา ลงโทษฉันเให้พอเลยนะ ให้โดนรถชนเลยส....
บรื๊นนนน!
ซ่า....
อีกแล้วเรอะ! มีรถเฟอร์ร่ารี่สีขาวคันนึงขับรถเหยียบจนน้ำกระเด็นโดนเสื้อของฉัน!
“ไอ้บ้าเอ๊ย! ขับรถยังไงของมันเนี่ย ดูสิเสื้อนักเรียนตัวใหม่ของฉัน กลับมาเดี๋....”
ซ่า....
เฮ้ยย! นี่มันเกินไปแล้วนะ มีรถเปอร์โยสีแดงเหยียบน้ำให้มากระเด็นใส่ตัวฉันอีกแล้ว อย่ามาอีกคันนึงนะ
“ไอ้พวกบ้...”
ซ่า....
“กรี๊ดดดดดด” ฉันกรีดร้องด้วยความโมโห ให้ตายเหอะ! รถสามคันนั้นฉันจะไม่มีทางลืมเลย
เฟอร์ร่ารี่สีขาว...เปอร์โยสีแดง...สปอร์ตสีเหลือง....
ว่าแต่ฉันจะจัดการกับเสื้อฉันยังไงเนี่ย นี่มันวันซวยชัดๆเลยง่ะ TTTToTTTT

ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียน และไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันอยู่ในสภาพแบบไหน....
1. ผมไม่ได้หวี
2. กระดุมติดผิดเม็ด
3. กระเป๋านักเรียนลืมรูดซิบ
4. มาโรงเรียนเกือบสาย (ที่ไม่สายเพราะติดสปีด ฮุๆ)
และเลวร้ายที่สุด เสื้อเลอะน้ำโคลน!
ให้ตายเถอะ! ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วนะ ><
สายตาทุกคู่มองมาทางฉันด้วยสายตาที่แบบว่า น่ากลัวสุดๆ และมีเสียงนินทาดังออกมาไม่หยุดหย่อน T^T
สาบานเลยว่าถ้าฉันหาคนที่ขับรถเจอเมื่อไหร่ ฉันจะเอาเรื่องแน่ ><^
“ดูเด็กคนนั้นสิ ใช่โรงเรียนเราหรือเปล่าน่ะ”
“ฉันว่าไม่ใช่หรอกมั้ง เด็กโรงเรียนของพวกเราไม่มีคนแบบนี้หรอกน่า
“เนอะๆ ><”
เอาเข้าไป...
ฉันเดินป้วนเปี้ยนไปมาพอสมควร และตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงจอดรถมั้ง ที่สำคัญฉันหลงทาง! เพราะเพิ่งย้ายเข้าโรงเรียนใหม่ กว้างชะมัดเลยอ่ะ T^T นี่คนสร้างโรงเรียนเค้ากะจะให้นักเรียนน่องโป่งกันเลยรึไงนะ ><
ปึก!
ครืดดด...!
“โอ๊ย” ฉันล้มลงกับพื้น เจ็บก้น ToT “เจ็บชะมัดเลย”
“หือ?” เสียงของคนที่ชนฉัน หรือฉันชนเขา เออช่างมันเหอะ! เสียงของคนคนนั้นพูดขึ้นแล้วค่อยๆหันหน้ามา เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปากสีชมพูสดรูปกระจับ จะผิดมั๊ยถ้าฉันจะถามว่า....นี่คนรึปล่าว!
“เอ่อ...” ฉันอ้ำอึ้ง
“-_-**” ตานั่นนอยต์ใส่ฉันก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “เดินระวังๆหน่อยสิ ฉันเบ๊อะ!”
“=[]=” อึ้งเลยอ่ะ ตานั่นตะคอกใส่ฉัน เสียดายความหล่อชะมัดเลย T^T
“เธอเป็นใครฉันไม่รู้หรอกนะ แต่เธอชนฉัน” นาหน้าหล่อพูดขึ้นก่อนจะรวบผมไปข้างๆแล้วมัดเป็นจุกอยู่ข้างหลังด้วยท่าทางชำนาญ เผยให้เห็นว่าเค้าเจาะหูถึง 4 รู! คงจะเถื่อนสินะหมอนี่ (แต่หน้าตาไม่ให้เลยอ่ะ)
“แต่นายก็ไม่เป็นอะไรนี่ ^^+” ฉันยิ้มพร้อมพูดด้วยคำที่แบบว่าผูกมิตรสุดๆ ว่าแต่เสียงครืดนั่นมันเสียงอะไรนะ เหมือนอะไรขวนกับอะไรซักอย่างนี่แหละ?
“ใช่! ฉันไม่เป็นอะไรแต่ดูนี่” เขาพูดก่อนจะชี้ให้ฉันหันไปมองรถที่อยู่ข้างหน้าเขา คุ้นๆแฮะรถคันนี้
“เอ่อ...” ฉันอ้ำอึ้งอีกครั้งเมื่อเห็นรอยขีดเป็นทางยาวบนรถของเขา
“รถ Ferrari White ของฉัน!”
ฉึก!
รถคันนี้ที่ทำให้เสื้อของฉันเป็นแบบนี้
รถคันนี้ที่ทำให้ฉันมาโรงเรียนเกือบสาย
รถคันนี้...ที่ทำให้ฉันโดนประณาม
และคนคนนี้เป็นคนขับมัน!
“(-_-^^)” ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาหาเรื่อง
“เฮ้ๆ เป็นอะไรน่ะยัยเบ๊อะ?” เขาถามฉันด้วยท่าทางเป็นห่วงที่เสแสร้งมาก น่าหมั่นไส้ชะมัด
“นาย” ฉันชี้มือไปทางหน้าของเขา “เป็นคนขี่รถคันนี้หรอ!”
“เออสิ ฉันเป็นเจ้าของ ฉันก็ต้องเป็นคนขับอยู่แล้ว”
พลั่ก!
ฉันผลักเขาอย่างแรงจนเขาเซแทดๆไปชนรถคันอื่น
“นี่! เธอมาผลักฉันทำไมยัยมอดเมาน้ำซาวข้าว!?” เขาที่ตอนนี้ยืนห่างจากฉันกว่าเมื่อกี้นิดหน่อยตะโกนถาม
“ก็นายเป็นคนทำให้เสื้อของฉันเลอะแบบนี้ไงเล่า >o<”
“เฮอะ! ฉันไปทำอะไรเธอตอนไหนไม่ทราบ -_-^”
“หน๊อย!” ฉันว่าด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินเข้าไปชกหน้าเขาแรงๆ แต่ว่า...
พรืด!
“กรี๊ด ><”
“เฮ้ย O.O”
เหตุการร์เมื่อสักครู่เกิดเร็วมาก ฉันลื่นเปลือกกล้วย! ฉันหลับตาปี๋เพราะกลัวว่าหัวจะฟาดพื้นเต็มที่ แต่...ทำไมไม่เจ็บเลยอ่ะ?
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาและก็แทบจะสลบไป หน้าของตานั่นอยู่ห่างจากฉันเพียงไม่กี่เซน จมูกโด่งๆของเขาจะทิ่มหน้าฉันอยู่แล้ว >< สภาพของเขากับฉันในตอนนี้อยู่ในท่าที่เขากำลังพยุงตัวฉันไม่ให้ล้มหัวฟาดพื้น แต่ฉันก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าหน้าอกของฉันกำลังโดนบีบ(เบาๆ) ฉันก็เลยก้มลงไปดูแล้วก็พบว่า...
ตาบ้านั่นจับหน่มน้มของฉันอยู่!
“กรี๊ดดดดดด ไอคนบ้า ไอ้ลามก ไอ้... ไอ้อะไรดีอ่ะ ฮึ่ย!” ฉันว่าเขาไปหลายที่แต่เค้าก็ยังไม่ยอมปล่อยมืออกจากตัวของฉันซักที
“ปล่อยมือออกจากตัวฉันได้แล้ว”
ปึก!
ตานั่นปล่อยตัวฉันอย่างกะทันหัน จนเสียหลักล้มลงกับพื้น เจ็บก้นอีกแล้ว T^T
“นี่นาย! บ้ารึไงหะ คิดจะปล่อยก็ปล่อย ><”
“อ้าว! ก็เธออยากให้ฉันปล่อยนี่ ฉันทำแบบนี้ไม่ถูกหรอไง”
“ม่ายยยยย ฉันจะเอาเรื่องนายที่นายขับรถเร็วและทำให้เสื้อของฉันเป็นแบบนี้ และอีกข้อ...” ฉันกระแอมอย่างอายๆก่อนจะพูดต่อ “ที่นายจบหน้าอกของฉันเมื่อกี้นี้ >//<”
“นั่นหน้าอกหรอ? ฉันนึกว่าจับไม้กระดานอยู่ซะอีก -*-”
“อย่ามาว่าฉันนะ นาย-ต้อง-รับ-ผิด-ชอบ”
“ไม่! เพราะฉันไม่ได้ขับ”
“นายอย่ามา...”
ฉันยังไม่ทันพูดจบฉันก็เห็นพนักงานร้านล้างรถชื่อดังเดินมาที่พวกเราสองคนที่ยืนทะเลาะกันอยู่
“คุณรีไรท์ครับ เซ็นต์ตรงนี้เพื่อรับประกันว่าผมเอารถที่ล้างแล้วมาคืนด้วยครับ”
“=[]=?” ฉัน-อึ้ง-อีก-แล้ว
โฮกกก นี่มันอะไรกันนะ ฉันไปว่าเขา แถมยังพลักเขาอีก ใช่ๆ ต้องรีบชิ่งตอนนี้หล่ะ ><
“เดี๋ยว! เธอยังไปไหนไม่ได้ -_-^”
ซวยแน่ๆเลยมายเดียร์เอ๋ยยย T^T


พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยค่ะ

เอาต่อๆ บทที่ 2 รีบมาน่ะ ติดตามจ้า!