ตัวอย่าง



ชื่อยูสเซอร์ :jun19su15
ชื่อซิมส์เมะ :เฉิน หยงกัน
ชื่อซิมส์เคะ :อากิ คิโตะ
คำอธิบาย :



สวัสดีครับ ผมเป็นนักวรรณคดี อายุ 26 ปี





ผมชอบหมกตัวอยู่ในห้องสมุดเพื่อศึกษาวรรณคดีและเรื่องราวประวัติศาสตร์สมัยก่อนมาก






แต่แล้ว จู่ๆชายในชุดจีนสมัยก่อนก็ปรากฎตัวขึ้นในโบราณสถานกลางป่าพร้อมกับม้าสีขาว









จากครั้งแรกที่พบ ผมอยากรู้จักและเรียนรู้เรื่องราวในสมัยก่อน

ในตอนนี้ เขาก็ทำให้ผมอยากไปที่นั่นทุกวัน...

ผมชื่อเทนผมจะเล่าเรื่องราวความรักครั้งแรกกับผู้ "ชาย!" ที่ผมไม่รู้จักแต่รู้สึกว่าใจผมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น

ผมมีเงินมีชื่อแสียง และฉลาดมากจนผมสามารถคิดค้นเครื่องย้อนเวลาได้ แต่สิ่งที่ผมไม่มีนั้นคือความรัก แต่ผมไม่ได้ต้องการมากเท่าไหร่แต่มันทำให้ผมว้าเหว่

ข้างล่างนี้คือรูปผู้ชายที่ย้อนเวลาในอดีตมาหาผมด้วยไทม์แมชีนของผม

เขานั้นมีเสน่ห์แดูดีละหล่อมากจนใจผมสั่นไหว ถึงแม้เขาจะมาจากยุคในอดีตที่ล้าสมัยก็ตาม

พอผมเห็นเขาย้อนเวลามาผมรู้สึกว่าผมรักเขาแต่ผมพยายามปฎิเสธตนเองและคิดว่าเป็นไปไม่ได้ว่าผมจะรักเขาที่เป็นผู้ชายเขาเดินมาหาผมโดยเร็วและกอดผมพร้อมกับพูดว่า "ผมรู้สึกดีๆกับคุณมาก"

ตอนนั้นใจผมสั่นไหวมากแต่ยังไม่กล้าจะรับความรักนั้น จาก "คนแปลกหน้า"

และในที่สุดผมเห็นว่าเขาเป็นคนดีผมจึงต้องทำตามใจตนเองสักครั้งหนึ่งและยอมรับในสิ่งที่ตนเอง และเขาเป็น และผมก็ได้เขามาเป็นคนรักคู่กายตลอดไป

ชื่อยูสเซอร์ : Sine555
ชื่อซิมส์เมะ : Cloud
ชื่อซิมส์เคะ : Grant
คำอธิบาย :

ถึงมันจะไกล...จนข้ามมิติแห่งกาลเวลา
แต่ฉัน..จะมาหาเธอเอง..

ผม ดีเค ส่วนชื่อเต็มๆผมน่ะเหรอ ดีเค อเล็กซานเดอร์โซเวตมาลินเชี่ยนอลิซเซอร์โดเวร่า ยาวมั้ยล่ะ จำแค่ว่าผมคือ ดีเค ก็พอ ผมเป็นลูกชายคนโตของตระกูลที่ถือได้ว่ามีชื่อเสียงและเก่าแก่ไม่น้อย ตระกูลผมมีเรื่องราวตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ทวดของทวดๆๆๆๆจนไปถึงยุคสงครามเลยก็ว่าได้ เพราะอย่างนี้ไงถึงเป็นตระกูลที่เก่าแก่




แต่ผมไม่ค่อยสนใจในเรื่องของบรรพบุรุษนัก ต่างจากพ่อของผม พ่อมักจะเล่าเรื่องราวต่างๆของตระกูลให้ผมฟัง ซึ่งผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง จนมีอยู่เรื่องนึงที่มันสะกิดใจผม "ในบันทึกของปี ค.ศ.1489 ในช่วงปลายมีชื่อของแกอยู่ด้วยดีเค" "บังเอิญรึเปล่าพ่อ" "ไม่รู้สิ บันทึกนี้มีส่วนที่ขาดหายไปมาก ช่วงแรกจะเขียนถึงสงครามดอกกุหลาบในยุคกลาง แต่ในช่วงหลังแทบไม่พบเลย มันเขียนไว้แค่ว่า ดีเค อเล็กซานเดอร์โซเวตมาลินเชี่ยนอลิซเซอร์โดเวร่า ข้าจะเป็นของท่านตลอดชั่วนิรันดร์"




ถึงแม้ว่าเรื่องที่พ่อบอกมามันจะสะกิดใจ แต่พอเวลาผ่านไปก็ทำให้ผมลืมมัน จนในคืนหนึ่งผมเห็นชายในชุดที่ดูแปลกยุคสมัยโผล่มาที่ป่าหลังบ้าน ซึ่งมันเป็นบ้านเก่าของตระกูลที่พ่อให้ผมย้ายมาดูแลอยู่ชั่วคราว ท่าทางการจับดาบที่มั่นคง ใบหน้าหวานสวยราวกับสตรี จนไม่เหมาะกับชุดชายที่กำลังสวมใส่ แม้ใบหน้านั้นเรียบนิ่งแต่มันกลับมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ ผมรีบวิ่งออกไปดูอย่างไม่รอช้าเพราะความสงสัยที่ก่อขึ้นมาในตัว




เขาชี้ดาบมาทางผม ท่าทางเขาดูไม่ไว้ใจ แต่พอผมเริ่มทำให้เขาสงบลงและวางใจได้ เขาจึงเริ่มเล่าเรื่องราวของเขาให้ผมฟัง เขาบอกว่าเขาชื่อ เอวา เป็นทหารกองทัพหน้าของอังกฤษ ขณะที่กำลังเดินสำรวจป่ากลับตกลงมาในหลุมลึกแล้วโผล่ออกมาอยู่ที่นี้ ถ้าผมไม่เห็นกับตาตัวเองว่าเขาโผล่ออกมาผมคงคิดว่าเขาบ้า แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่เชื่อเขามากนัก จนเขาได้เล่าเรื่องราวต่างๆในสมัยของเขาอย่างไม่มีติดขัด และภาษากับท่าทางที่ดูมีทีท่าไม่คุ้นเคยกับยุคของผม ทำให้ผมเชื่อเขาโดยสนิทใจแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อก็ตาม




หลังจากนั้นภายในบ้านเก่าๆที่ดูเงียบสงบที่มีเพียงแต่ผู้ชายโสดอย่างผมเพียงคนเดียวก็มีเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ผมให้เขาพักอยู่ที่นี้จนกว่าเขาจะหาทางกลับยุคของตัวเองได้ แม้ว่าใบหน้าสวยหวานนั้นจะเรียบนิ่งเกือบตลอดเวลาแต่มันก็ยังดูมีเสน่ห์ไม่จาง ยิ่งเวลาเขายิ้มมันทำให้ผมหัวใจกระตุกวูบ ผมคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่รู้สึกแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน แต่ช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับคนคนนี้มันเหมือนมนต์สะกด จนมารู้ตัวอีกทีว่าผมหลงรักเขาซะแล้ว




เราแม้จะมาจากต่างสมัยแต่สิ่งที่เรามีให้เหมือนๆกันคือ ผมรักเขา และเขาก็รักผม พวกเราไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่กับความรู้สึกนี้ แต่ที่เรารู้คือเราจะมีกันตลอดไปและเราจะเป็นของกันและกัน ผมมักจะพร่ำบอกว่ารักเขา มองตาและให้อ้อมกอดแก่เขา และพูดกับเขาเสมอ"รู้มั้ย ว่าผมมีความสุขแค่ไหนที่ได้มีคุณอยู่ข้างกาย"




แต่มีคนเคยพูดไว้ว่าเวลาแห่งความสุขมันมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว เวลาอยู่ด้วยกันเอวามักจะเข้ามากอดและยิ้มให้ผม แต่ในวันนี้ผมกลับรู้สึกแปลกไป มันเป็นอ้อมกอดที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกไปจากทุกครั้ง เหมือนว่ามันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่เอวาเคยให้ผมมา...
"ข้าจะเป็นของท่านตลอดชั่วนิรันดร์"

และในเช้าวันต่อมา ผมก็ไม่พบร่างของชายซึ่งมักจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของผมอีกแล้วมีเพียงแต่กลิ่นหอมของอีกคนที่ยังติดอยู่ที่เตียงกับดอกกุหลาบดอกหนึ่งที่วางไว้แทนที่ ผมหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะมีลมพัดผ่านมาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ไว้พร้อมกับมีเสียงเสียงหนึ่งมี่ผมคุ้นเคยมันเป็นอย่างดี
"แล้วข้าจะกลับมา รอข้านะ..." เอวา...ผมจะรอคุณ...

ต่อมาไม่นานพ่อก็ได้ค้นพบบันทึกส่วนที่ขาดหายไปของปี 1489 มันมีรายละเอียดที่เกิดในสมัยนั้นเกือบทุกอย่าง มันคือบันทึกของเอวา ซึ่งส่วนท้ายของบันทึกมันเป็นชื่อของผมจริงๆ เนื้อความที่ได้มาเอวาเขียนถึงเรื่องราวที่มีความสุขระหว่างผมและเขา แต่ไม่ได้เขียนถึงการข้ามภพภูมิมา จึงทำให้บันทึกนี้ดูเหมือนเป็นบันทึกประวัติศาสตร์ทั่วๆไป และไม่มีใครสามารถรู้เรื่องราวที่แท้จริงนอกจากผมและเขา...

ชื่อยูสเซอร์ : Bobo221
ชื่อซิมส์เมะ : Sifer
ชื่อซิมส์เคะ : Maru




ผมชื่อ คิตาโนะ มารุ ครับ เป็นเด็กนักเรียน ม.ปลายธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง ถึงหน้าตาจะคล้ายๆผู้หญิงไปหน่อยก็เถอะ
ในวันหนึ่งผมอยากไปค้นหาข้อมูลอย่างหนึ่งในห้องหนังสือของคุณพ่อ แต่แล้วผมก็หลงไปที่ห้องลับห้องหนึ่ง
ผมได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง...




เขาหันมาทางผม และสบตากับผมพักหนึ่ง แล้วเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ และบอกกับผมว่าตัวเขา ชื่อ ซิเฟอร์
เป็นนายพลของกองทัพใหญ่ในอาณาจักร์แห่งหนึ่ง เมื่อ 100 กว่าปีก่อน และเขาก็จ้องมองผมอีกพักใหญ่
สายตาของเขา แววตาของเขา มันเหมือนว่างเปล่า แต่จริงๆแล้วมันมีความรู้สึกอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตาของเขา...



และเขาก็เดินเข้ามาเร็วมาก แบบที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว และสวมกอดผมไว้ และพูดพลางไปว่า "ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าแล้วสักที"
ผมตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาพูด หมายความว่าไง ผมเคยเจอเขามาก่อนเหรอ?



และตัวผมที่รับรู้ได้ถึงสิ่งที่เขาจะสื่อออกมา ผมค่อยเลื่อนมือกอดเขาตอบ ราวกับว่าสนองความรู้สึกในใจของผมลึกๆ
และเขาก็เล่าเรื่องในอดีตให้ผมฟัง ผมและเขาเป็นเหมือนกับเพื่อนสนิทกันมากๆ ในสมัยก่อน
และในสงครามของอาณาจักรนั้น มีเหล่าทหารเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก และผมก็เป็นหนึงในนั้น มีแต่เขาที่รอดชีวิต
อาณาจักรของเราก็ล่มสลาย ซิเฟอร์ก็หลบหนีออกมาจากอาณาจักรนั้น เดินทางไปเรื่อยๆจะหลงเข้าไปในห้วงมิติปริศนาในเมืองร้างแห่งหนึ่ง
และเขาก็ติดอยู่ในห้องลับแห่งนี้มานานปีแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ที่นี้ มีแต่ผมที่ได้เจอเขาคนแรก
ยิ่งได้ฟังเขาพูดมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจผมก็เริ่มสั่น ไม่ใช่ว่ากลัวหรืออะไร หรือว่าผมหวั่นไหวในน้ำเสียงและอ้อมกอดของคนตรงหน้านี้กัน?



และเขาก็คลายกอดนนั้น และจับหน้าผมขึ้นมา และค่อยๆจุมพิตเบาๆ ในใจของผมนั้นก็รู้สึกทั้งตกใจที่เขาจูบ และโหยหาจูบจากเขา
มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่นะ ถึงผมจะเชื่อเขาที่เขาเล่าเรื่องในอดีตในฟัง แต่ผมก็รู้สึกแปลกใจอยู่ดีที่ผมนั้น รู้สึกว่าตัวเองได้เจอกับสิ่งที่ต้องการอยู่นานมากแล้ว ได้เจอกับเขาที่อยากเจอมานานแล้ว และได้เจอความรักที่พรากมาเมื่อนานมาแล้ว
โดยทุกๆอย่างนั้น ก็คือเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้...